Samen één...

Allereerst voor iedereen een nieuw jaar vol gezondheid, licht en vreugde! Wees dankbaar voor elke nieuwe dag en omhels het leven, met al zijn pijn en verdriet, maar ook met al zijn rijkdom en wonderen!

Een wonder

Het was twee dagen geleden een sombere dag en zoals elke keer ga ik op de terugweg van mijn boswandeling even uitrusten op mijn stoeltje dat ik halverwege op een mooi plekje, met een prachtig uitzicht over de vallei, heb neergezet. Achter mij in de bomen kwettert het vogelvolk en verder fluistert de stilte in mijn oren.
Nog even en we gaan het nieuwe jaar in. Terugkijkend naar het jaar wat achter ons ligt, vraag ik me af wat het nieuwe jaar voor de mensheid en de natuur zal brengen.
Gaan we naar een nieuwe wereld toe, een wereld anders dan normaal?
Een wereld waar we het samen gaan doen?

Waar we de oprukkende tweedeling en het IK-gerichtzijn plaats laten maken voor een wereld zonder oordelen, disharmonie en vervorming, haat, geweld, oorlog, honger, armoede en virus-monsters die ons de angst in duwen?
Ik probeer dat kleine kaarsje te zijn dat ik elke dag aansteek voor die nieuwe wereld; anders dan normaal.

Waar vriendelijkheid regeert omdat we ons hart openstellen en we omzien naar elkaar. Het kost niets!
De schrijfster Cheryl Strayed zegt: "Vriendelijkheid is dé superkracht die de wereld ten goede kan veranderen".
Een wereld waar licht en vreugde woont en je de verwondering ervaart van alle schoonheid die er in de wereld is. Dat geeft ons hoop en dat kan niet op slot worden gedaan of opgesloten.
Het is er gewoon, elke dag!
Waar we samen gaan zorgen dat we een mooie wereld achterlaten voor onze kinderen en kleinkinderen.
En waar we samen voor onze Aarde gaan zorgen.
Wij zijn allemaal verantwoordelijk voor een nieuwe wereld en we kunnen onze ogen er niet meer voor sluiten.

Zo zie ik in mijn dagdroom mijn nieuwe wereld!
"Je hart volgen en je dromen waarmaken", is mijn levensmotto. Albert Einstein zei: "Logica brengt je van A naar B, maar verbeelding brengt je overal"!
Durven dromen is een teken van hoop...

Op dat moment gaat het loodzware grijze wolkendek als een prachtig gordijntje een heel klein stukje open en stuurt de zon haar licht mijn wereld in.
Ik voel de warmte op mijn gezicht en in mijn hart. Alles om mij heen krijgt glans, het voelt als een wonder!
Het is er maar héél even, hooguit 2 minuten, maar voor mij is het genoeg.
Ook de natuur verliest haar hoop op een nieuwe wereld niet.
Nu de mensheid nog...

Samen één...

Het is tijd om samen door te gaan
Samen
voor de wonderen van het leven open staan
voor een wereld waar
de duisternis verdwijnt
de Liefde weer zal stromen.
Waar we samen, hand in hand
over een nieuwe wereld zullen dromen 
Een enkel woord, zo vaak gehoord
voor een ieder die wil luisteren
en om ons heen in de natuur
horen we Moeder Aarde 
zachtjes fluisteren.
Samen, een nieuwe wereld lacht,
hunkerend naar verbondenheid.
Nooit meer alleen, maar Samen één,
er wordt zo lang al op gewacht. 
Ons hart, nog steeds zo vol verlangen,
zo'n tijd al heel lang weggestopt
en onze dromen die we hadden,
zo vaak vergeten
en in duisternis gevangen.

Maar Samen...
in onze kracht gaan staan,
Samen één, niet meer alleen.
Laat na die lange winterslaap,
onze harten in vreugde opengaan.
En een lied wordt opnieuw geboren
zwelt aan als een orkaan,
want niets, nee niets is nog verloren.

Samen één, naar een nieuwe tijd,
die ons van alle angst bevrijdt...

Manja  december 2021                                                            

VREDE OP AARDE

Vanavond is het Kerstavond en kan het "Kerstfeest" beginnen. Met de vele opgetuigde kerstbomen, lichtjes, cadeautjes, feestelijke kleding en niet te vergeten al het lekkere en overdadige eten wat is ingekocht, zijn we er klaar voor. Of liever gezegd, waren we er klaar voor, maar opnieuw zet een harde lockdown een dikke streep door alle feestvreugde. Stilte in straten, in cafés, in restaurants... zijn de kerken ook uitgestorven of vallen die onder het gedogen? Zal daar het Vrede op Aarde luidkeels worden bezongen?
Kunnen we die woorden in een wereld die momenteel zo in duisternis is gehuld nog uit onze mond krijgen? Een wereld vol oorlog, geweld, haat, armoede en honger. Hoeveel vluchtelingen waaronder zoveel kinderen zijn hun thuis ontvlucht en leven in erbarmelijke omstandigheden? Het beeld van het aangespoelde jongetje op het strand staat nog steeds op mijn netvlies. En al 2 jaar een wereld waar Covid als de grootste vijand rondwaart en angst zo voelbaar is om ons heen. Angst die ons als een hapklare brok wordt ingegoten, die we gehoorzaam tot ons nemen en we niet eens meer merken dat de tweedeling in onze samenleving steeds groter wordt en de duisternis op Aarde toeneemt.
Krijg ik de woorden Vrede op Aarde nog zonder schaamrood op de kaken over mijn lippen? Vrede op Aarde wensen is nogal niet wat, vooral omdat er vaak nog zo weinig vrede is in ons eigen hart. Als er al zo veel onvrede is, alleen al om ons heen en in onszelf, hoe moet die grote Aarde er dan wel niet uitzien? Misschien kunnen we, als we straks de kaarsen aansteken, ook één kaarsje aansteken in ons eigen hart. En al die lichtjes in al die harten zal de Aarde een beetje lichter maken zodat de Liefde weer kan stromen. En als al die liefde stroomt kunnen we vriendelijkheid uitstralen en ons realiseren dat alles met elkaar verbonden is. Moeder Aarde met alle verscheidenheid aan kleuren zowel bij de mens als in de natuur, is één groot gezin waar ze haar handen vol aan heeft. Want ze willen allemaal leven, wonen, eten en genieten. Maar onze Moeder dreigt burn-out te worden want de zorgen groeien haar boven het hoofd. Laten we haar, uit dankbaarheid om wat ze ons geeft en brengt, een beetje helpen. Helpen door elke dag dat éne kaarsje in je hart aan te steken. Laat dat lichtje dan alle disharmonie als angst, boosheid, haat en onverdraagzaamheid wegvloeien uit jezelf. We hebben allemaal zoveel licht in ons, maar we zijn er gewoon een beetje van afgedwaald.
Laat dat ene lichtje een bijdrage zijn aan Vrede in ons eigen hart..

Kerstmis...

De oudjes, boven op de berg                                                    

willen ook graag kerstmis vieren

dus Oma, altijd enthousiast

zal het huis nu gaan versieren

Opa vindt echt alles goed

mits hij kan blijven zitten

maar Oma heeft een ander plan

en begint op hem te vitten

Jij bent de schilder hier in huis
toe, maak je toch eens nuttig
Opa is Oost-Indisch doof

denkt: Mens, doe niet pietluttig!
je weet, ik hou niet van de Kerst
waar we over Vrede zingen 

ondanks alle Covid-strijd
ons met welvaart gaan omringen
Laat mij maar zitten op mijn stoel
ik heb de derde prik gehad

Nee, mij kan niets gebeuren
we hebben oliebollen zat
ik word dik van al dat eten                                        

en moe van vaccinatie praat

wil liever nu een dutje doen

dus denk niet aan geweld of haat

mijn vrouw zorgt voor een deuntje

om Kerstmis door te komen

en na een glaasje rode wijn

zal ik misschien.. . van Vrede dromen....

Manja Dec.'21

 

Ik wens iedereen een warme en liefdevolle

Kerst !

 

                      Schilderijen van Marius van Dokkum                                                                      

 

WIJ-wij

Toen ik dit verhaal las, raakte het me diep. Wat sterk dat je als moeder zo'n verhaal kan schrijven over je 12-jarige zoon die inmiddels overleden is. Met zoveel liefde dat ik er even stil van word en me probeer voor te stellen hoe zwaar dat moet zijn in onze Ik-ik samenleving, temeer daar de maatschappij toch hoofdzakelijk ingesteld is op kinderen zonder "problemen" Dat wil zeggen dat ze met mooie rapporten thuiskomen, dat wij ouders trots op ze kunnen zijn omdat ze zoveel presteren. Dat ze aan onze dromen beantwoorden en dat ze vooral heel succesvol zullen zijn. Alles gericht dus op wat ze DOEN en absoluut niet gericht op wie ze ZIJN, laat staan als ze ook nog lichamelijk of geestelijk gehandicapt zijn. Het onderwijs is gericht op cijfers en toetsen; creativiteit, eigen ontwikkeling en eigen identiteit zijn minder belangrijk. Vooral geen lastpakken of "minkukels" want dat past niet in onze maatschappij. Zo snel mogelijk die carrièreladder op en deel gaan uitmaken van onze consumptie-maatschappij. Ik wil absoluut niet generaliseren, maar ik lees er veel over en elke keer weer raakt het me diep. Mijn herinnering gaat terug naar de periode dat ik in scheiding lag en op een 3-hoog achterwoning in Amsterdam West woonde.
Op 2-hoog woonde een Turkse familie met 6 kinderen waarvan een dochter zowel lichamelijk als geestelijk gehandicapt was. Ze bonden haar vaak een paar uur vast op de donkere trap waar ze dan stond te schreeuwen. Ik praat over 47 jaar geleden en ik weet niet of er toen al zoiets bestond als begeleiding. Duidelijk was dat de ouders er geen raad mee wisten. Gelukkig gebeuren er ook hele mooie dingen en zijn er heel veel mensen die zich liefdevol inzetten, vaak op vrijwillige basis, om kinderen met een geestelijke of lichamelijke handicap ook hun plek te geven in onze samenleving. Een zorgzame en liefdevolle plek. Zo ook Dennis Gebbink die zelf een zoon heeft met een dubbelzijdige hersenbeschadiging, dolgraag wilde voetballen, maar nooit ergens welkom was. Dennis besloot een sportclub op te richten voor kinderen en jongeren met een handicap. Het begon met 8 kinderen en is nu uitgegroeid tot een grote organisatie. Only friends werd op 9 februari 2000 opgericht, in eerste instantie op vrijwilligersbasis met heel veel vrienden uit het bedrijfsleven die het financieel mogelijk maakten. Nu het is een begrip op sportgebied geworden en heeft Yoeri van den Busken al twee succesvolle boeken geschreven over Only friends. Heel veel kinderen en jongeren kunnen daar met elkaar onder de bezielende leiding van vele vrijwilligers hun favoriete sport beoefenen. Allemaal jonge mensen die niet weggezet mogen worden, wat jammer genoeg nog te vaak gebeurd. Daarom applaudisseer ik voor al die ouders en vrijwilligers die met zoveel liefde hun werk doen voor al die mooie en bijzondere jonge mensen die onze zorg zo hard nodig hebben.
Alles draait toch immers om liefde?...
Ik wil graag afsluiten met een verhaaltje uit het AD geschreven door Annemarie Haverkamp (46), hoofdredacteur van universiteitsblad Vox en columniste van de Gelderlander, Brabants Dagblad en AD. Zij schrijft over Job, haar 12-jarige zoon die inmiddels overleden is.

"Job kent de woorden kut-Marokkaan, kankerlul en aandachtshoer niet. Een hoofddoek zet geen kwaad bloed bij hem. Die zal hij leuk vinden omdat je eraan kunt trekken. Kroeshaar kriebelt tegen zijn hand en glad haar wil hij aaien. Job raakt graag mensen aan. Rascisme is hem vreemd, vooroordelen kent hij niet. Gaat thuis de bel, dan roept hij : "Mama, open doen". 

Job is nieuwsgierig en verwelkomt iedereen. Niks wij-zij. Gezellig wij-wij. Hij vindt mensen leuk en lief, tot het tegendeel bewezen is. Job zal je nooit op je verleden pakken, hooguit pakt hij je hand. Job snapt niet wat een homo is, laat staan wat hetero betekent. Hij maakt evenmin onderscheid tussen dik, dun, rijk arm, Tokkie of elite.

Job kijkt op niemand neer, vanuit zijn rolstoel kijkt hij altijd omhoog. Aan zijn hemel staat de zon of het regent. Job zegt sorry als hij je pijn heeft gedaan. Dankjewel als je hem helpt. En toont belangstelling door te vragen "hoe is het dan met jou"? Kijkt hij voetbal op televisie, dan juicht hij bij ieder doelpunt, ongeacht de clubkleuren.

Job is kampioen in het delen van blijdschap. Het veld opstormen zou hij niet kunnen vanwege de rolstoel. Spelers van de tegenpartij slaan al helemaal niet; hij heeft een lage spierspanning. Het is dat krakkemikkige lijf, waardoor hij bijna niks kan.

Job moet altijd wachten. Op eten, op gezelschap, op de taxi, op een nieuwe rolstoel, op iemand die zijn luier verschoont. Toch voelt hij zich nooit te kort gedaan. Zal nimmer klagen. Wijst niet verongelijkt naar mensen die het beter hebben en is onbekend met de begrippen jaloezie, misgunnen en kwaadspreken. Liever zingt hij een liedje. Job geeft geen anderen de schuld en wenst niemand dood op sociale media.

En dan noemen we hem verstandelijk beperkt..."

5 December

Traditiegetrouw begin ik een paar weken voor Sinterklaas aan mijn "fröbelwerkje" voor de kleinkinderen.
Toen ze kleiner waren ben ik nog weleens als verrassing tevoorschijn gekomen als Zwarte Piet, maar tijden veranderen. Als ik dat nu zou doen met alleen maar een paar zwarte strepen op mijn gezicht en in mijn Pietenpak, zouden ze waarschijnlijk zeggen : "Oma, doe niet zo gek!" Maar ik weet nog dat de eerste keer dat ik als Zwarte Piet in de kamer stond één van de kleinkinderen gebiologeerd naar mijn paarse stappers keek en zei: "Goh Piet, mijn Oma heeft dezelfde schoenen"! Het was een heerlijke tijd en nog steeds, als 5 december nadert, begint het kind in mij opgewonden te dansen en zit ik een week lang te plakken, te kleuren en te rijmen voor ze, ook al mogen de oudste drie zich inmiddels onder de jong-volwassenen scharen. Ik kan het gewoon niet laten. Misschien kunnen ze er pas om lachen als ze ooit zelf kinderen hebben. Hoop dat ik dan op een wolkje mee kan schateren...
Ik ben blij dat het kind in mij nog zo springlevend is ondanks dat de jaren gaan tellen. Maar ik denk dat we nooit te oud zullen worden om ons af en toe weer even kind te voelen en misschien erger; ons ernaar te gedragen...heerlijk !
Vandaar dat ik deze blog opdraag aan het, hopelijk nog springlevende kind in onszelf! Dag Sinterklaasje !

5 december 2021,

                                                                                                     

Sint was de weg een beetje kwijt                                  

dus hij kwam niet meer uit bed

de Pieten dachten: Hij is ziek

en hadden kruidenthee gezet

 

maar Sint liet zelfs zijn wijntje staan

dook opnieuw onder de deken

de Pieten waren radeloos

want zo was het nu al weken

 

ze staken de koppen bij elkaar

er was beslist iets aan de hand

uit Holland kwamen heel veel mails

er stond van alles in de krant

 

men riep: “de boot is vast kapot

of misschien is hij vermoord

welnee” riep iemand die het wist

volgens mij viel hij overboord

 

ik zag hem zwemmen in de zee

nou, dan komt hij echt te laat

iedereen raakte in paniek

en liep schreeuwend over straat

 

want ze wilden hun cadeautjes

en ook veel snoep en marsepein

dus ze stampten met hun voeten

5 december moest niet anders zijn 

 

men stuurde een deftige mijnheer

zo iemand heet een psycholoog

die met het vliegtuig van de koning

heel snel naar Sinterklaas toevloog

 

maar de man kon Sint niet helpen

en is toen maar snel vertrokken

ook de ministers zeiden niets

ach, ze waren zó geschrokken!

 

toen kwam een appje van een kind 

ze hoefde niets, maar had één vraag

kunt U een schone Aarde geven?

want dat wil iedereen zo graag

 

waar alle dieren blijven leven

en alle bomen blijven staan

waar de natuur niet wordt vernietigd

en de zee niet over land zal gaan?

 

de Sint is toen uit bed gesprongen

riep alle Pieten bij elkaar

aan het werk en bel de kranten!

ik maak mijn plannen openbaar!

 

het was moeilijk te bevatten

men was van slag en men was boos

ze hadden immers zoveel wensen

nee, dat plan van Sint was waardeloos!

 

maar het meisje was gelukkig

en werkte ook een handje mee

ze verscheen in alle kranten

en praatprogramma’s op TV

 

zelfs de koning zag het zitten

pakte zijn kinderen bij de kraag

iedereen nam een grote bezem

zelfs de ministers uit Den Haag

 

en zo werd het 5 december

nog nooit was het zo mooi geweest

met een nieuwe Aarde, schoon en glanzend

werd het een heel bijzonder feest!

 

de ministers gingen aan de wijn

de Koning zong zelfs liedjes

en het hele volk werd getrakteerd

op cola en op frietjes!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HERINNERING...

Voor mij is het leven steeds meer als een boek dat je leest; een boek met vele hoofdstukken.
En als het boek uit is, bewaar je het als een mooie herinnering, zeker als het een mooi boek was.
Naarmate je ouder wordt, krijg je ook met afscheid te maken. Waar een boek toch vaak gelukkig eindigt, althans daar hoop je op, is het in het echte leven vaak een stuk verdrietiger.
Vanmorgen kregen wij het bericht dat een dierbare vriend na een ziekbed van ruim 10 dagen, naar de andere kant is vertrokken, ik hoop naar een mooie wereld vol liefde en licht, zonder pijn.
We hebben elkaar 20 jaar geleden op het terras van Figeac leren kennen. Niet dat het dubbeltje meteen viel; integendeel, ik was in die tijd altijd een beetje "allergisch" voor mensen die ik Nederlands hoorde praten en contact zochten. Toen ze mij zagen zitten, hadden ze zich al afgevraagd waar ik vandaan kwam; was ik een Française, had ik zigeunerbloed ?... De slotsom was echter dat ik Indisch bloed moest hebben en met die vraag richtten zij zich op mij. Ik was verrast, temeer omdat bleek dat de man in kwestie zijn jeugd had doorgebracht in Bandoeng, op Java,  de plaats waar ook mijn vader geboren is. Er was herkenning, Indische herkenning dus met een vleugje mystiek. Het bleek de geboorte van een bijzondere vriendschap en verbondenheid die je niet met iedereen hebt. Een echtpaar met een vrije geest, met humor en veel levensplezier. We stonden, samen met twee andere vrienden, 's morgens om 8 uur op een eenzame landweg in de winterkou bij de Alambic, een mobiele distilleerketel om eau- de- vie te stoken. Zakken met croissants, koffie en even later de koude rode wijn met eigengemaakte paté. 
Een paar uur later ging het kraantje open en mochten we onze vinger eronder houden om te proeven.
Daarna met vele liters naar huis om te bottelen... Ik herinner mij de fantastische Indische maaltijden die door onze vriend werden klaargemaakt en zijn grote kennis van niet alleen de Indische keuken, maar ook de cultuur van dat land. Was dat in mijn jeugd al wakker geschud door mijn Indische tante, maar het ging pas echt leven tijdens onze gezamenlijke maaltijden.
Ach, dit zijn slechts twee herinneringen, maar er zijn er veel meer. Ik merk dat ik dit schrijf met een glimlach op mijn gezicht, de kaarsen voor hem heb aangestoken en af en toe zachtjes tegen hem praat.
Weet je nog wel toen.....
Verleden jaar vierden we zijn 90-ste verjaardag. Voor mij was hij een jonge God die wel 100 kon worden.
"Zo wil ik ook oud worden" zei ik weleens tegen Frank.
Twee weken geleden kregen ze, ondanks alle vaccinaties, alle twee Covid. Eén overleeft, de ander gaat...Te onverwacht! De eerste in onze Nederlandse vriendenkring in Frankrijk. Ik koester alle mooie en leuke herinneringen en hef het glas !
Dag dierbaar en bijzonder mens! 

Samen... 

Zij, rimpelig, maar O zo zacht
kraaienpootjes als ze lacht 

(Zomaar een foto)
"De liefde tussen jonge mensen is ontroerend
en tussen oude mensen glorieus"

ogen die nog altijd stralen

ondanks “ouwe mensen” kwalen

hij, slepend met de natte was

draagt liefdevol haar zware tas

ze praten weinig over pijn

en hoe het is om oud te zijn

hoe ze met aarzelende voeten

elke dag de trap op moeten

de knieën kraken, de rug wat krom

ach, ze lachen er maar om

arm in arm, het leven door

zo’n lange tijd, ze gaan ervoor

dapper strompelen zij verder 

"was de Heer niet onze herder?"

elke dag is om te vieren

en met liefde te versieren

ze zullen samen verder gaan

vaak met een lach, soms met een traan

 

tot, opeens het eind in zicht

en langzaam dooft dan alle licht

afscheid nemen van het leven

slechts door herinnering omgeven

samen één, zo’n lange tijd

maar dan ben jij je maatje kwijt...

het huis is leeg, maar toch...je wacht

op het moment dat hij naar je lacht...

 

Manja november 2021

 

 

 

MIJMEREN...

Terug van mijn dagelijkse wandeling in het bos, zit ik voor het huis in de zon koffie te drinken.
Overal stilte en door de zon worden de bomen langzaam goud. Onze "voedselbank`' wordt volop gebruikt door de vogels en ook de twee bonte spechten zijn teruggekomen. Op het menu staan zonnepitten, vetbolletjes en gemengd graan, maar de zonnepitten zijn het meest populair. Mijn favoriete roodborstje wacht op alle restjes die op het terras vallen. Ik noem dit uurtje altijd mijn "mijmermoment" en als ik bedenk dat ik daarmee op mijn vierde jaar ben begonnen, ben ik dus af en toe al 72 jaar aan het mijmeren.
Van mijn moeder kreeg ik haar betrokkenheid mee als het over onrecht in de wereld ging. Dus vanaf mijn vierde jaar zat ik, als ik uit de kleuterschool kwam, op een kussentje achter de slaapkamerdeur in een zelf gecreëerd en veilig hoekje met mijn lievelingspop. Ik droomde daar over een wereld van vrede, vol bloemen en blije mensen. Kinderen waren gelukkig, ze zongen en dansten en hadden te eten en er was nergens oorlog. Maar ik kroop ook achter de deur als ik verdrietig was omdat mijn ouders soms zo'n ruzie maakten. Dan stopte ik mijn oren dicht en ging mijn pop het verhaal vertellen over mijn mooie wereld.
Het gevoel van onrecht heeft tot op heden mijn leven beheerst, ook in mijn werk. Hoewel twee dierbare vrienden me steeds zeggen dat ik de situatie in de wereld moet aanvaarden zoals het is. Ik kan er immers niets aan veranderen?
Ik zeg eerlijk dat dit nog steeds moeilijk voor me is en dat ik veel energie stop in het aanvaarden en loslaten zodat het niet meer zo heftig bij me binnenkomt. Dat is ook beter voor mijn gezondheid.
Maar als ik op mijn stoeltje in de zon de vrede om mij heen en in mijzelf ervaar, zie ik toch weer die kleine Manja op haar kussentje achter de deur.
Hier op onze berg is zoveel vrede, maar om me heen een wereld die hopeloos de weg lijkt kwijt te zijn.
Zoveel nieuwe autocraten aan de macht, zoveel haat, zoveel armoede en honger en van oorlogje spelen lijken we niet genoeg te krijgen.
Ook de 'heksenjacht" tegen de ongevaccineerden die de oorzaak zouden zijn van de pandemie raakt mij diep.  Er wordt zonder blikken of blozen een oordeel uitgesproken waar je hart soms van omdraait. Denkt men nou echt dat de hele pandemie komt door de relatief kleine groep die zich, om welke reden dan ook, niet laat vaccineren en niet buigt onder dwang en daardoor buitengesloten wordt? Hoe kun je niet-gevaccineerden de schuld geven van de problemen in de zorg? De zorg die al jarenlang geleden volledig is uitgekleed waardoor een nijpend tekort aan verplegend personeel is ontstaan. Ik heb de laatste jaren ontzettend vaak in het ziekenhuis gelegen en het heeft me elke keer geraakt met hoeveel liefde ze hun werk doen voor een relatief laag salaris. Denken we nu echt dat een applausje genoeg is terwijl ze door de werkdruk op het moment bij bosjes neervallen. Geloven we nu echt dat het allemaal de schuld van de niet-gevaccineerden is terwijl er steeds meer gevaccineerden in het ziekenhuis terecht komen? En wie geven we de schuld van onze klimaatcrisis? Kunnen we daar ook met een vingertje naar de ander wijzen.  Door de eeuwen heen is er in de geschiedenis altijd wel een groep mensen geweest die als "schuldigen" werden weggezet en/of vervolgd. Maar is het niet onze opdracht om het, in ieder geval voor de nieuwe generatie, SAMEN te doen en dan bedoel ik niet het samen van Mijnheer Rutte. Een betere wereld maken doe je met elkaar en zoals het er nu voor staat, mogen we wel opschieten. Want aan alle kanten worden de problemen steeds groter en proberen we het nog steeds af te schuiven zodat we zelf geen verantwoordelijkheid hoeven nemen. Het moet immers blijven zoals het was? Maar er zal bewustwording moeten gaan groeien dat de instelling van 'meer meer is nooit genoeg' voorbij is en dat we niet kunnen blijven wachten op de overheid. De verantwoording ligt bij ons allemaal.
Ik vraag me vaak af waarom ik al het onrecht zo heftig voel. Waarom word ik er nog steeds zo boos over terwijl ik weet dat het altijd zo is geweest en ik er niets aan kan veranderen. Alleen aanvaarden dat het is zoals het is en te luisteren naar mijn eigen hart, zonder oordeel, zonder woede en mijn best te doen om compassie te hebben, mijn liefde uit te dragen, integer te zijn en mijn geweten niet te negeren. En vooral het vertrouwen te blijven houden. Per slot van rekening staan er steeds meer mensen op die zich inzetten voor een nieuwe wereld, voor het milieu, voor rechtvaardigheid etc...

Ach die kleine Manja die zo graag de wereld wilde verbeteren. Ik zie haar weer gaan met haar vlechtjes en haar rugzakje vol liefde.
Veel ben ik niet veranderd, maar ik weet nu wel dat ik de wereld niet kan veranderen en dat ik aan al dat onrecht weinig kan doen, behalve er over schrijven. Mijn gedachten aan het papier toevertrouwen, zonder een oordeel te hebben of met een vingertje te wijzen. Mijn keuzes maken en verantwoording nemen voor mijn eigen leven...Vervelen hoef ik me dus niet...
Voor me in de boom begint een vogel luidkeels te zingen. Jammer genoeg kan hij niet in zijn pootjes klappen waardoor ik zou kunnen denken dat hij met met me eens is. 
Ook de blaadjes aan de bomen zeggen niets: Is het Wie zwijgt stemt toe...??

Als je in het bos 
de stilte om je heen kunt voelen
bomen in een 
mooie herfstkleur 
kunt bewonderen

dan heeft de natuur
jouw hart
zachtjes aangeraakt...

    

VAN DINGEN DIE VOORBIJ GAAN...

En dan is opeens de zomer voorbij. Moeder Aarde verruilt haar zomertooi voor een langzaam kleurend
herfstboeket. En ik begin in een slakkentempo met het opruimen van de zomerjurken, sandalen en overhemden met korte mouwen. Trap op, trap af, mijn armen vol of althans, zoveel als ik kan dragen want mijn benen bibberen af en toe nog onder mij vandaan want onverwacht was ik de laatste tijd toe aan een grote onderhoudsbeurt. De dagen dat ik plotseling in het ziekenhuis van Montauban lag, hadden nog een aardig staartje want de hele zomer had ik problemen met wonderlijke uitvalsverschijnselen die soms erg, soms minder erg waren. En hoewel de blindheid aan mijn rechteroog na twee weken weer helemaal verdwenen was, begreep ik niet waar die extreme spierzwakte vandaan kwam. Op een gegeven moment kon ik niet eens een ui doormidden snijden. En ik had last van trillende en slapende handen en voeten.
De zomer ging dus voorbij aan het op en neer rijden tussen de ziekenhuizen in Montauban en Toulouse.
Maar alle kinderen en kleinkinderen zouden in de zomervakantie naar Frankrijk komen, dus de blijdschap daarover spoelde alle minder leuke dingen door de gootsteen. Ze kwamen met twee gezinnen tegelijk en er zou een overlapping zijn van 3 dagen dat ze er allemaal waren. Omdat we elkaar bijna een jaar niet hadden gezien was het voor mij dus een dubbelfeest met de opdracht aan mezelf om deze periode niet de voortdurend zorgende "Jiddische" Mama te zijn, maar vooral de genietende Oma. Aan een volle tafel met 18 personen zat ik tussen de kleinkinderen, De tijd stond even stil en niets was nog voorbijgegaan.  
Het was bijzonder, verbindend, liefdevol en gezellig ! Het was lachen en huilen en iedereen, behalve ik, sleepte met koelboxen en flessen wijn en frisdrank naar de Lot waar diegene die er het eerste was ons, tot privéstrandje gebombardeerde plek in beslag nam. Er werd een natuurlijke en zeer creatieve barbecue gemaakt en voor de kinderen was het spetter, spetter, spater, in het koele water. Een mooiere plek en een mooier feest bestond er niet.

En dan toch is het opeens weer voorbij, is iedereen met tranen in de ogen uitgezwaaid en loop ik als een Moederkloek te snuffelen en te zoeken, raap de laatste herinneringen op en klinkt de stilte me vreemd in de oren. Ik vind enige troost in alle fotoboeken, praat tegen mezelf en tegen de foto's en realiseer me hoeveel er achter me ligt. Het grootste gedeelte van het leven is voorbij gegaan en er resten nog enkel de herinneringen. Frank en ik worden ouder, af en toe overvallen door de ouderdomsvergeetachtigheid, de artrose die steeds vaker opspeelt, mijn hart dat het soms zo zwaar heeft, maar zo dapper blijft kloppen en de stille avonden met een vermoeid lichaam op de bank met een boek of een film. Toch hebben we afgesproken om te blijven lachen en dat doen we dus. Bovendien is daar alle reden toe want we zijn 3 weken in Nederland geweest met een knipkaart voor het Antoniusziekenhuis. Ik heb daar een uitgebreide onderhoudsbeurt gehad en het paarse autootje met het mandje bloemen op het dak ( Blog: Ruimte genoeg- 28-3-'19) is weer helemaal doorgesmeerd. De, naar het zich aan liet zien, heftige mankementen, zijn letterlijk en figuurlijk, tijdelijk of voorgoed, opgelost. In een prachtige nazomer zal ze door het Franse land tuffen, pruttelend, af en toe stoppend en niet meer zo snel als vroeger, maar ze rijdt !
Het landschap glijdt voorbij, het leven glijdt voorbij, maar elke dag is er één om te leven, te lachen en het motortje te vullen met dát wat het nodig heeft; LIEFDE!

De taal waar alle woorden leven
waar wij onszelf mogen zijn
ons wezen niet in het nauw gedreven
verlost van alle schone schijn
die taal woont in ons eigen hart
is de bron van al het weten
geen zuiverheid wordt hier getart
en Liefde mag er heten
alle kennis krijgt hier glans
en onze handen geven
het hart klopt krachtig
grijpt die kans
hier komen wij tot leven ...

 

Niet zomaar een lunch...

Als we naar beneden rijden om boodschappen te gaan doen, staat Marie-Jo in het smalle straatje voor haar huis te praten met de buurvrouw. Langsrijden en alleen je hand opsteken werkt hier niet in het dorp. Je stopt, draait je raampje omlaag en begint te babbelen, zeker met Marie-Jo.

We hebben ze 10 jaar geleden leren kennen. Ze wonen bij Nantes waar Arsène een kleine wijngaard heeft  van een lekkere droge witte wijn die 6000 flessen per jaar oplevert en waarvan hij vele dozen meesleept naar Larnagol, evenals een paar vrieskisten vol verse vis. 

Ze kochten in Larnagol een hoop stenen, er werd een piepklein tentje in het minuscule tuintje gezet en ze kwamen regelmatig een weekend om hun huisje op te bouwen. 
Ik weet nog dat het heel vaak regende en zag ze, gehuld in plastic, sjouwen met hun emmertjes.
Twee altijd blije leeftijdsgenoten met een lach voor iedereen en altijd een glas wijn. 
En ondanks hun fysieke beperkingen waar we, naarmate we ouder worden, bijna allemaal mee worden geconfronteerd, werkten ze als paarden en kropen 's avonds in alle nattigheid over de vloer van hun tentje.
Vaak vroeg ik ze of ze even kwamen lunchen, gewoon omdat ze dan in ieder geval die zorg niet hadden want die ene keer dat we in de ijzige kou in dat kleine tentje aan de wijn zaten en alle zooi zagen, zeg ik eerlijk dat ik dat mezelf niet zag doen hoewel Frank en ik ook aardig gebouwd hebben in ons leven. Maar wij hadden dan in ieder geval nog altijd een matras ergens liggen die elke avond naar de minst stoffige hoek werd gesleept.
Als ik wist dat ze kwamen, zette ik een "overlevingspakketje" voor de tent; blikje eigengemaakte wildpaté, stokbroodje, stukje kaas en stukje taart, soms ook een pannetje soep. Alhoewel dat voor mij heel normaal was, hebben ze het er nog steeds over.
We hadden elkaar een lange tijd niet gezien, het huisje is inmiddels af en de gastvrijheid vanuit een open hart is groot bij ze; dus...."kom morgen eten want we hebben elkaar zo lang niet gezien"...
En zo zitten we op maandagmiddag op het piepkleine balkonnetje met een heerlijk glas witte wijn in onze handen te genieten van het dorpse uitzicht en vraag ik me af wat toch het verschil is tussen beide culturen. Het ruikt verrukkelijk want natuurlijk eten we vis die liefdevol is meegenomen om het handjevol bewoners van Larnagol te verwennen. Om ons heen de ongeorganiseerde "franse troep"; op tafel een ooit gezellig tafelkleed waar de restanten van wijnvlekken hun eigen leven vertellen, vers stokbrood, uiteraard veel witte wijn en twee schatten van mensen die dolblij zijn om ons weer te zien.
We eten eerst grote garnalen met een jampot eigengemaakte mayonaise waar je de vingers bij aflikt en daarna een queue de lotte ( zeeduivel) in een verrukkelijke saus. 
We praten over ditjes, we praten over datjes en opeens merk ik dat ik een gevoel van ontroering heb dat ik op dat moment niet echt goed kan thuisbrengen.
Pas later kom ik tot de ontdekking dat het gewoon een gevoel van blijheid is. Deze twee hardwerkende mensen die zoveel puurheid uitstralen, zo gastvrij zijn en zo positief in het leven staan. Gewoon gelukkig zijn met wat er is, de dag leven zoals hij langskomt en niet de wens hebben naar meer, meer, nooit genoeg.
Dus zit ik in dit piepkleine charmante huisje intens te genieten van de levensblijheid van die twee
verrukkelijke fitte-vutters, blij met alles wat er op hun pad komt, ondanks opkomende blindheid bij de één en nieuwe heupen en knieën bij de ander en ik glimlach om de stapels eigengemaakte boodschappentasjes die Marie-Jo aan het haken is en ze me trots laat zien. Het haken met één oog schijnt nog prima te gaan.
En dat allemaal gewoon op een maandagmiddag terwijl mijn moeder me bij bracht dat maandag schoonmaakdag was en het huis 's avonds spic en span moest zijn.
Na alle wijn rolt de auto ons naar boven en is de rest van de dag lummel tijd.
Wat heerlijk dat we gewoon van een maandag een feestdag kunnen maken en ons niet eens schuldig voelen dat de was nog in de machine zit, de kattenbak nog niet is verschoond en de afwas van zondag nog op het aanrecht staat.

Als God in Frankrijk...als blije schepselen van Moeder Aarde, gewoon genieten zonder voorwaarden en je eeuwig jong voelen... Het was niet zo maar een lunch. Het was een hartpilletje om de Liefde te laten stromen. Om verbinding te voelen met elkaar ongeacht dat we allemaal ons eigen keus in het leven maken.
Voor mij kunnen daar geen "aantrekkelijke" reisaanbiedingen tegen op!

TUSSEN HEMEL EN AARDE...

Mijn trouwe maatje Gaia, die niet meer bij ons is, maar elke dag nog steeds voor me uit rent in het bos, heeft op mijn verjaardag haar eerste teken gegeven.
En wel op een heel bijzondere manier. Een paar dagen daarvoor werd ik accuut opgenomen in het ziekenhuis in Montauban, lag aan een infuus en zou mijn verjaardag daar doorbrengen, moederziel alleen want vanwege Corona waren bezoekers niet welkom. De artsen besloten een biopsie te doen omdat ze dachten aan een ontstoken bloedvat in mijn ader in het hoofd, maar omdat de chirurg absoluut wilde dat ik minstens 3 dagen geen bloedverdunners zou slikken, mocht ik onverwacht op mijn verjaardag naar huis om een paar dagen later terug te komen.
Thuis aangekomen geeft Frank mij in de auto een pakje dat aanvoelde als een schilderij. Verbaasd vroeg ik hem of ik dat in de auto open moest maken. "Nee" zei hij, "loop maar vast naar huis, ik kom met de spullen".
Ik duw de deur open, kom ik een donker huis terecht en Gaia springt tegen me op!
"Gaia", roep ik blij. Het was een kort moment, bijna te kort om waar te nemen, maar toch was het voor mij een heldere ervaring en ik wist gewoon dat het Gaia was die me blij begroette. Frank komt inmiddels binnen en ik mag het pakje openmaken.
Er komt een ontroerend en voor mij prachtig geschilderd portret uit van .....je raadt het al....Gaia!
De tranen stroomden over mijn wangen! Het kon natuurlijk niet uitblijven dat er nog een plat pak op tafel lag. Onze poes Ami, rustig en tevreden op haar plekje onder de boom waar ze op haar dood lag te wachten. En nu is het "gezin" weer compleet en hangen ze bij elkaar aan de muur bij de eettafel.

   

En of dat nog niet alles is, krijgen we een paar dagen later twee half siamese poesjes, of liever gezegd: broer en zus. Ze komen uit een nest van vier en de mama is een lieve zorgzame poes die elk jaar een nest heeft en haar kinderen goed opvoedt.

Ze zijn inmiddels 8 weken en hebben, na aankomst op Mas de Veziou, onmiddellijk voor nogal wat paniek gezorgd. Ze waren namelijk nog geen half uur binnen of ze waren verdwenen, maar dan ook echt verdwenen terwijl alle deuren naar buiten toe dicht waren. We zijn 3 x het hele huis afgegaan, ik keek zelfs in de wasmachine en de oven. Elk kastje, hoekje, kussentje werd binnenstebuiten gekeerd.

Maar in geen velden of wegen iets te bekennen.

Ami, aan de muur en rustig in haar laatste dagen, lijkt een oogje dicht te knijpen en Gaia wekt de indruk elk moment uit de schilderijlijst te springen om die twee monstertjes even op hun plek te zetten.

Ten einde raad gaan we maar lunchen en vragen ons af of ze in een andere dimensie zijn gesprongen.

Opeens vliegt Frank overeind, pakt een zaklantaarn en rent naar de kamer. Ik hoor hem roepen en vlieg er achteraan. Onder de televisie, helemaal verscholen tussen het hout voor de kachel liggen ze in diepe rust. We hadden daar al vele malen gekeken, maar helemaal achterin is het te donker en met de zaklantaarn zag je twee kleine staartjes tussen het hout. Ze vielen volledig weg in de kleur van de muur en het hout.

Ik zie Ami grijnzen aan de muur en moet glimlachen om alle herinneringen die ik aan haar heb.

Youp en Roos zijn terecht en voorlopig niet van plan om wakker te worden.

Inmiddels zijn ze al aardig gewend, is het heerlijk om nieuw leven ons ons heen te hebben en genieten we intens van ze. Alhoewel mijn net nieuwe koptelefoontje van de I-pad het niet heeft overleefd en behoorlijk geamputeerd is. Verder zijn de favoriete speelhoekjes het gordijn voor de deur en mijn leeshoek waar ze het een feestje vinden om alle kussentjes steeds op de rond te gooien en zich er dan onder te verstoppen, onder toeziend oog van de portretten aan de muur.

Ik zal deze verjaardag niet gauw vergeten en voor mij opnieuw een bewijs dat er meer is tussen hemel en aarde...

Links Youp en rechts Roos

EEN TIKKELTJE INDISCH...

Vaak reageren mensen verbaasd als ze horen dat ik, met mijn Indische roots, zo weinig Indisch kook. Inderdaad, als ik 3x in mijn leven een Indische rijsttafel heb gemaakt, is het veel. Eigenlijk ben ik meer gericht op de mediterrane keuken en bovendien koken twee Nederlandse vrienden, die ook in de Lot wonen, zo voortreffelijk Indisch dat ik regelmatig aan mijn trekken kom.

Maar toen de 4 Franse vrienden waarmee we een goed contact hebben en geregeld samen eten, mij vertelden dat ze nog nooit Indisch gegeten hadden, riep ik in mijn oneindig enthousiasme dat ik een rijsttafel voor ze zou maken. Zo gezegd betekent echter nog niet Zo gedaan, want Indische specerijen kun je hier nergens krijgen en ik mis natuurlijk de ervaring. Het eerste was snel opgelost want er is een Nederlandse toko die naar Frankrijk stuurt. Aan het tweede kon ik niets veranderen dan alleen maar tegen mezelf te zeggen God, zege de greep en mijn Indische bijbel van Bep Vuyk uit de kast te halen.

Urenlang heb ik alle gerechten bestudeerd om tot de ontdekking te komen dat ik gewoon met een eenvoudige rijsttafel moest beginnen. Daarna de benodigde specerijen, sambals etc. besteld wat makkelijker was dan ik had gedacht. Zo hebben al die lockdowns toch ook iets positiefs opgeleverd want het online bestellen gaat me steeds makkelijker af. Een paar dagen later arriveert de post met een groot pretpakket vol potjes en zakjes. Nu nog even doen. "Vooral een paar dagen eerder beginnen" zeg ik tegen mezelf, denkend aan mijn jeugd en mijn Indische oma die, samen met mijn twee tantes, een week aan het koken was om een uitgebreide rijsttafel te maken voor de hele familie.

Omdat mijn vader, mijn oma en de twee tantes over mijn schouder meekeken, werd het wat krap in de kleine keuken, maar wat was het gezellig! Drie volle dagen in Indische sferen en terug in de tijd.

Ik zie me weer na schooltijd meteen naar de Haarlemmermeerstraat rennen ( Oma woonde namelijk bij ons om de hoek) om mij te koesteren in de warme Indische gezelligheid en hun liefde voor mij te ervaren.

"Adoe popje" zei m'n oma dan op haar zangerige toon, "pak maar gauw wat kroepoek". Ik graaide dan uit  de vuilnisbak, die dienst deed als trommel voor de kroepoek, het grootste stuk en klom op de kruk. Al knabbelend liet ik mij dan onderdompelen in het gebabbel en de heerlijke geuren. Omdat Frank hele dagen in zijn atelier 'knokt" met de illustraties voor zijn boek, die overigens prachtig worden, kan ik mijn eigen kleine feestje maken en merk dat ik af en toe honderduit babbel met mijn oma en tantes. Mijn onzekerheid over deze spontane actie valt langzaam weg. Ik "vloek" zelfs af en toe even en hoor de lieve stem van oma  zeggen "foei, popje toch, laat de Heer het maar niet horen"...

Ik vind vooral het fijnstampen van de uien, knoflook en specerijen een zwaar en lastig werk zeker omdat ik geen vijzel heb, maar gelukkig heeft Frank een oplossing en helpt me hierbij. Ook lost het blok trassi niet op en ik zie in dat zwarte blok nog niet de toegevoegde waarde. Als ik het mijn oma vraag, geeft ze me geen antwoord. Misschien heeft ze het zelf wel te druk daarboven.

Maar ik geniet met volle teugen en word helemaal niet moe. Wat een verschil met verleden jaar toen ik uit het ziekenhuis kwam en helemaal niets kon en me tevreden moest stellen met de variatie van gebakken eieren die Frank maakte. Na drie dagen zit ik naar al die pannen vol heerlijke gerechten te kijken en ben trots op mezelf! Het één smaakt nog lekkerder dan het andere. Nu de Fransen nog over de streep trekken. Uit voorzorg ben ik niet te kwistig geweest met de sambal. " Weet je nog Pap, dat je een boterham besmeerde met sambal en rauwe uien en daar zo van genoot en je op je kop kreeg van mijn moeder" fluister ik zachtjes. " Het spijt me echt Pap, dat ik mijn Indische roots altijd zo heb afgewezen en mijn Indische familie nooit meer heb gezien. Ach, het is zoals het is, ik kan geen dag terugnemen, maar weet dat ik van je hou en trots ben op mijn Indische roots. En deze drie dagen bewaar ik vol liefde in mijn hart"

Met een mooi gedekte tafel en een eigengemaakt menukaartje kan het feest op de dag van de arbeid beginnen! Onze vrienden smullen en ze vragen hoe je al die namen van de gerechten uitspreekt.

Ik probeer het op de zangerige manier van mijn Oma. Ik hoor haar lachen en ik krijg een aai over mijn wang. "Adoe, mijn popje toch.... 

AFSCHEID...

Ze is ruim 19 jaar geworden, onze Amie of liever gezegd Poezenbeest, want op onverklaarbare wijze was dat ooit opeens haar naam geworden. Onze half siamees die hier met haar broertje kwam nadat Papa Sjakie, een volbloed siamees, met de poes van de boerderij was gaan vrijen. Omdat Papa kort na de geboorte van zijn nazaten overleed, werden twee ervan onze huisgenoten. Broertje bleef jammer genoeg ook niet lang bij ons maar Poezenbeest heeft het tot vandaag volgehouden. We zagen haar langzaam ouder worden zoals bij ons ook het geval is en ze werd de laatste maanden opeens heel erg aanhankelijk.
Zo kwam ze, zodra we 's avonds op de bank gingen zitten tussen ons in, keek scheel naar de lekkere hapjes en begon als een hondje te bedelen. Daarna ging ze het liefst bovenop één van ons liggen om uitgebreid onze handen te likken en dwong af dat je haar voortdurend aanhaalde. 's Nachts kroop ze tussen ons in op bed, zo dicht aan mijn kant dat ik regelmatig net helemaal op het randje lag en moeite moest doen om niet het bed uit te vallen. Ze wist namelijk dat ze bij mij veilig lag want Frank duwde haar rustig een eind opzij.
Ook begon ze opeens 5 kwartier in een uur te "kletsen" iets wat ze nooit eerder had gedaan. Langzaam leerden we haar taal te begrijpen; de verontwaardiging als haar eten te laat kwam want klokslag 5 uur ging ze boven op de kast zitten en begon te schreeuwen, het klagen als ze door de artrose moeite had om zich in de stoel om te keren. Als ik de muziek te hard aan had staan, schreeuwde ze er bovenuit of het niet wat zachter kon en van opera werd ze doodzenuwachtig. Regelmatig vond ze het ook nodig om middenin de nacht luid kwakend de slaapkamer in te komen om vol trots haar gevangen muis voor het bed neer te leggen. Dramatisch werd het als de muis nog leefde en Frank zijn best deed om de getraumatiseerde muis te redden die als dank keihard in zijn hand beet. De laatste weken ging ze snel achteruit. Met moeite kroop ze beneden in de tuin op het muurtje om lekker in de zon te liggen tot ze dat ook niet meer kon en wij de invalidentaxi werden die haar bracht en haalde. Vlak voor Pasen hield ze op met eten en sleepte zich vallend en zwaaiend uiterst langzaam naar haar waterbak om daar dan uitgeput te blijven liggen.
Frank en ik hadden de afspraak gemaakt dat, als het even kon, haar hier rustig dood te laten gaan want we vonden haar te slecht om met haar naar de dierenarts te sjouwen om haar daar op die koude tafel vol hondengeblaf om haar heen, een spuitje te laten geven. Maar gisteren hield ze ook op met drinken en kon zich nog nauwelijks bewegen. Haar ogen stonden glazig en ze kwam haar plek niet meer af.
Toch ging ze af en toe nog zachtjes spinnen als we haar achter haar oren kroelden, maar we hadden voor het eerst het gevoel dat ze ook pijn had dus Frank belde vanmorgen vroeg om onze dierenarts, een zachtaardig en liefdevol mens, te vragen of hij hier wilde komen om haar in te laten slapen. Jammer genoeg is hij met pensioen en de assistente zei dat ze dat niet meer deden. Op mijn stoeltje in het bos heb ik me sterk op haar geconcentreerd en de intentie uitgesproken dat we het haar niet aan wilden doen om met haar naar de dierenarts te sjouwen en haar daar, in al haar angst, in te laten slapen. Ik heb haar gezegd dat ze mocht gaan vandaag om verder lijden te voorkomen. Die intentie heb ik groter gemaakt en het Universum gevraagd om haar te helpen. Thuisgekomen heb ik haar geknuffeld en ze kneep zowaar even haar ogen dicht. "Ze heeft het begrepen" zei ik zacht tegen mezelf.
Frank moest om 2 uur naar de tandarts en hij was de deur nog niet uit of ze trok in een soort spasme met haar lichaam, haar poten strak, haar kop naar achteren, tongetje uit de bek en geluidgevend. Het leek of ze ging stikken en ik vond het afschuwelijk om naar te kijken maar ben tegen haar blijven praten en bleef haar strelen. Het duurde een paar minuten, herhaalde zich nog twee keer en toen was het stil en kwamen mijn tranen. Poezenbeest was een andere wereld ingesprongen. Ik heb haar kopje weer gewoon neergelegd, net als haar pootjes, haar ogen gesloten en haar bekje gesloten. Nu zit ik naast haar en ziet ze er rustig uit.Mijn tranen zijn zonder grenzen en ik laat ze gaan. Ik vond dit proces moeilijk en verdrietig, maar ben dankbaar dat ze gewoon op haar eigen plek, bij ons, haar nieuwe wereld in kon springen.
Dank je wel Poezenbeest, voor de mooie jaren met elkaar !....Doe de groeten aan je broertje en je vader!

Doodgaan...

Over dood durft niemand eigenlijk te praten
want doodgaan is zo eng en onbekend
je weet niet altijd goed wat je moet zeggen
want hoofden worden zwijgzaam afgewend
maar ik wilde van mijn vader weten
waarom mijn liefste broer is doodgegaan
soms denk ik dat hij bij me aan mijn bed staat
of zie ik hem weer in de kamer staan
en de dode vogel die ik op het strand zag
hij lag daar triest en moederziel alleen
is hij een nieuwe wereld ingevlogen
en is dat dan een plek voor iedereen?...

als je dood bent zijn de mensen zo verdrietig
ze zeggen alles op een zachte toon
ik zou ze honderd vragen willen stellen                         

maar praten over dood is ongewoon
dood hoort bij het leven zei mijn moeder
de dag dat zij aan kanker overleed
toch zit ze als ik thuiskom in haar leunstoel
en moppert als ik weer mijn tas vergeet
en de dode kat die ik op straat zag liggen
hij keek me aan alsof hij alles wist
is hij een nieuwe wereld ingesprongen
maar kan dat zonder steen of zonder kist?

Is er een hemel voor een doodgereden kat
of ligt hij eenzaam in het vuilnisvat
hoe is het als je dood bent
en het stil is om je heen
ga je naar iets anders toe
of lig je koud onder een steen
bij doodgaan hoort verdriet en dat doet pijn
wie kan mij nu vertellen hoe het is om dood te zijn
hoe is het toch om dood te zijn.....

( uit de musical Smogsmuller. 1990
Geschreven voor Nienke die haar moeder aan kanker verloor en Benjamin die zijn broer verloor )