En dan is opeens de zomer voorbij. Moeder Aarde verruilt haar zomertooi voor een langzaam kleurend
herfstboeket. En ik begin in een slakkentempo met het opruimen van de zomerjurken, sandalen en overhemden met korte mouwen. Trap op, trap af, mijn armen vol of althans, zoveel als ik kan dragen want mijn benen bibberen af en toe nog onder mij vandaan want onverwacht was ik de laatste tijd toe aan een grote onderhoudsbeurt. De dagen dat ik plotseling in het ziekenhuis van Montauban lag, hadden nog een aardig staartje want de hele zomer had ik problemen met wonderlijke uitvalsverschijnselen die soms erg, soms minder erg waren. En hoewel de blindheid aan mijn rechteroog na twee weken weer helemaal verdwenen was, begreep ik niet waar die extreme spierzwakte vandaan kwam. Op een gegeven moment kon ik niet eens een ui doormidden snijden. En ik had last van trillende en slapende handen en voeten.
De zomer ging dus voorbij aan het op en neer rijden tussen de ziekenhuizen in Montauban en Toulouse.
Maar alle kinderen en kleinkinderen zouden in de zomervakantie naar Frankrijk komen, dus de blijdschap daarover spoelde alle minder leuke dingen door de gootsteen. Ze kwamen met twee gezinnen tegelijk en er zou een overlapping zijn van 3 dagen dat ze er allemaal waren. Omdat we elkaar bijna een jaar niet hadden gezien was het voor mij dus een dubbelfeest met de opdracht aan mezelf om deze periode niet de voortdurend zorgende "Jiddische" Mama te zijn, maar vooral de genietende Oma. Aan een volle tafel met 18 personen zat ik tussen de kleinkinderen, De tijd stond even stil en niets was nog voorbijgegaan.
Het was bijzonder, verbindend, liefdevol en gezellig ! Het was lachen en huilen en iedereen, behalve ik, sleepte met koelboxen en flessen wijn en frisdrank naar de Lot waar diegene die er het eerste was ons, tot privéstrandje gebombardeerde plek in beslag nam. Er werd een natuurlijke en zeer creatieve barbecue gemaakt en voor de kinderen was het spetter, spetter, spater, in het koele water. Een mooiere plek en een mooier feest bestond er niet.
En dan toch is het opeens weer voorbij, is iedereen met tranen in de ogen uitgezwaaid en loop ik als een Moederkloek te snuffelen en te zoeken, raap de laatste herinneringen op en klinkt de stilte me vreemd in de oren. Ik vind enige troost in alle fotoboeken, praat tegen mezelf en tegen de foto's en realiseer me hoeveel er achter me ligt. Het grootste gedeelte van het leven is voorbij gegaan en er resten nog enkel de herinneringen. Frank en ik worden ouder, af en toe overvallen door de ouderdomsvergeetachtigheid, de artrose die steeds vaker opspeelt, mijn hart dat het soms zo zwaar heeft, maar zo dapper blijft kloppen en de stille avonden met een vermoeid lichaam op de bank met een boek of een film. Toch hebben we afgesproken om te blijven lachen en dat doen we dus. Bovendien is daar alle reden toe want we zijn 3 weken in Nederland geweest met een knipkaart voor het Antoniusziekenhuis. Ik heb daar een uitgebreide onderhoudsbeurt gehad en het paarse autootje met het mandje bloemen op het dak ( Blog: Ruimte genoeg- 28-3-'19) is weer helemaal doorgesmeerd. De, naar het zich aan liet zien, heftige mankementen, zijn letterlijk en figuurlijk, tijdelijk of voorgoed, opgelost. In een prachtige nazomer zal ze door het Franse land tuffen, pruttelend, af en toe stoppend en niet meer zo snel als vroeger, maar ze rijdt !
Het landschap glijdt voorbij, het leven glijdt voorbij, maar elke dag is er één om te leven, te lachen en het motortje te vullen met dát wat het nodig heeft; LIEFDE!
De taal waar alle woorden leven
waar wij onszelf mogen zijn
ons wezen niet in het nauw gedreven
verlost van alle schone schijn
die taal woont in ons eigen hart
is de bron van al het weten
geen zuiverheid wordt hier getart
en Liefde mag er heten
alle kennis krijgt hier glans
en onze handen geven
het hart klopt krachtig
grijpt die kans
hier komen wij tot leven ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten