MIJMEREN...

Terug van mijn dagelijkse wandeling in het bos, zit ik voor het huis in de zon koffie te drinken.
Overal stilte en door de zon worden de bomen langzaam goud. Onze "voedselbank`' wordt volop gebruikt door de vogels en ook de twee bonte spechten zijn teruggekomen. Op het menu staan zonnepitten, vetbolletjes en gemengd graan, maar de zonnepitten zijn het meest populair. Mijn favoriete roodborstje wacht op alle restjes die op het terras vallen. Ik noem dit uurtje altijd mijn "mijmermoment" en als ik bedenk dat ik daarmee op mijn vierde jaar ben begonnen, ben ik dus af en toe al 72 jaar aan het mijmeren.
Van mijn moeder kreeg ik haar betrokkenheid mee als het over onrecht in de wereld ging. Dus vanaf mijn vierde jaar zat ik, als ik uit de kleuterschool kwam, op een kussentje achter de slaapkamerdeur in een zelf gecreëerd en veilig hoekje met mijn lievelingspop. Ik droomde daar over een wereld van vrede, vol bloemen en blije mensen. Kinderen waren gelukkig, ze zongen en dansten en hadden te eten en er was nergens oorlog. Maar ik kroop ook achter de deur als ik verdrietig was omdat mijn ouders soms zo'n ruzie maakten. Dan stopte ik mijn oren dicht en ging mijn pop het verhaal vertellen over mijn mooie wereld.
Het gevoel van onrecht heeft tot op heden mijn leven beheerst, ook in mijn werk. Hoewel twee dierbare vrienden me steeds zeggen dat ik de situatie in de wereld moet aanvaarden zoals het is. Ik kan er immers niets aan veranderen?
Ik zeg eerlijk dat dit nog steeds moeilijk voor me is en dat ik veel energie stop in het aanvaarden en loslaten zodat het niet meer zo heftig bij me binnenkomt. Dat is ook beter voor mijn gezondheid.
Maar als ik op mijn stoeltje in de zon de vrede om mij heen en in mijzelf ervaar, zie ik toch weer die kleine Manja op haar kussentje achter de deur.
Hier op onze berg is zoveel vrede, maar om me heen een wereld die hopeloos de weg lijkt kwijt te zijn.
Zoveel nieuwe autocraten aan de macht, zoveel haat, zoveel armoede en honger en van oorlogje spelen lijken we niet genoeg te krijgen.
Ook de 'heksenjacht" tegen de ongevaccineerden die de oorzaak zouden zijn van de pandemie raakt mij diep.  Er wordt zonder blikken of blozen een oordeel uitgesproken waar je hart soms van omdraait. Denkt men nou echt dat de hele pandemie komt door de relatief kleine groep die zich, om welke reden dan ook, niet laat vaccineren en niet buigt onder dwang en daardoor buitengesloten wordt? Hoe kun je niet-gevaccineerden de schuld geven van de problemen in de zorg? De zorg die al jarenlang geleden volledig is uitgekleed waardoor een nijpend tekort aan verplegend personeel is ontstaan. Ik heb de laatste jaren ontzettend vaak in het ziekenhuis gelegen en het heeft me elke keer geraakt met hoeveel liefde ze hun werk doen voor een relatief laag salaris. Denken we nu echt dat een applausje genoeg is terwijl ze door de werkdruk op het moment bij bosjes neervallen. Geloven we nu echt dat het allemaal de schuld van de niet-gevaccineerden is terwijl er steeds meer gevaccineerden in het ziekenhuis terecht komen? En wie geven we de schuld van onze klimaatcrisis? Kunnen we daar ook met een vingertje naar de ander wijzen.  Door de eeuwen heen is er in de geschiedenis altijd wel een groep mensen geweest die als "schuldigen" werden weggezet en/of vervolgd. Maar is het niet onze opdracht om het, in ieder geval voor de nieuwe generatie, SAMEN te doen en dan bedoel ik niet het samen van Mijnheer Rutte. Een betere wereld maken doe je met elkaar en zoals het er nu voor staat, mogen we wel opschieten. Want aan alle kanten worden de problemen steeds groter en proberen we het nog steeds af te schuiven zodat we zelf geen verantwoordelijkheid hoeven nemen. Het moet immers blijven zoals het was? Maar er zal bewustwording moeten gaan groeien dat de instelling van 'meer meer is nooit genoeg' voorbij is en dat we niet kunnen blijven wachten op de overheid. De verantwoording ligt bij ons allemaal.
Ik vraag me vaak af waarom ik al het onrecht zo heftig voel. Waarom word ik er nog steeds zo boos over terwijl ik weet dat het altijd zo is geweest en ik er niets aan kan veranderen. Alleen aanvaarden dat het is zoals het is en te luisteren naar mijn eigen hart, zonder oordeel, zonder woede en mijn best te doen om compassie te hebben, mijn liefde uit te dragen, integer te zijn en mijn geweten niet te negeren. En vooral het vertrouwen te blijven houden. Per slot van rekening staan er steeds meer mensen op die zich inzetten voor een nieuwe wereld, voor het milieu, voor rechtvaardigheid etc...

Ach die kleine Manja die zo graag de wereld wilde verbeteren. Ik zie haar weer gaan met haar vlechtjes en haar rugzakje vol liefde.
Veel ben ik niet veranderd, maar ik weet nu wel dat ik de wereld niet kan veranderen en dat ik aan al dat onrecht weinig kan doen, behalve er over schrijven. Mijn gedachten aan het papier toevertrouwen, zonder een oordeel te hebben of met een vingertje te wijzen. Mijn keuzes maken en verantwoording nemen voor mijn eigen leven...Vervelen hoef ik me dus niet...
Voor me in de boom begint een vogel luidkeels te zingen. Jammer genoeg kan hij niet in zijn pootjes klappen waardoor ik zou kunnen denken dat hij met met me eens is. 
Ook de blaadjes aan de bomen zeggen niets: Is het Wie zwijgt stemt toe...??

Als je in het bos 
de stilte om je heen kunt voelen
bomen in een 
mooie herfstkleur 
kunt bewonderen

dan heeft de natuur
jouw hart
zachtjes aangeraakt...