HERINNERING...

Voor mij is het leven steeds meer als een boek dat je leest; een boek met vele hoofdstukken.
En als het boek uit is, bewaar je het als een mooie herinnering, zeker als het een mooi boek was.
Naarmate je ouder wordt, krijg je ook met afscheid te maken. Waar een boek toch vaak gelukkig eindigt, althans daar hoop je op, is het in het echte leven vaak een stuk verdrietiger.
Vanmorgen kregen wij het bericht dat een dierbare vriend na een ziekbed van ruim 10 dagen, naar de andere kant is vertrokken, ik hoop naar een mooie wereld vol liefde en licht, zonder pijn.
We hebben elkaar 20 jaar geleden op het terras van Figeac leren kennen. Niet dat het dubbeltje meteen viel; integendeel, ik was in die tijd altijd een beetje "allergisch" voor mensen die ik Nederlands hoorde praten en contact zochten. Toen ze mij zagen zitten, hadden ze zich al afgevraagd waar ik vandaan kwam; was ik een Française, had ik zigeunerbloed ?... De slotsom was echter dat ik Indisch bloed moest hebben en met die vraag richtten zij zich op mij. Ik was verrast, temeer omdat bleek dat de man in kwestie zijn jeugd had doorgebracht in Bandoeng, op Java,  de plaats waar ook mijn vader geboren is. Er was herkenning, Indische herkenning dus met een vleugje mystiek. Het bleek de geboorte van een bijzondere vriendschap en verbondenheid die je niet met iedereen hebt. Een echtpaar met een vrije geest, met humor en veel levensplezier. We stonden, samen met twee andere vrienden, 's morgens om 8 uur op een eenzame landweg in de winterkou bij de Alambic, een mobiele distilleerketel om eau- de- vie te stoken. Zakken met croissants, koffie en even later de koude rode wijn met eigengemaakte paté. 
Een paar uur later ging het kraantje open en mochten we onze vinger eronder houden om te proeven.
Daarna met vele liters naar huis om te bottelen... Ik herinner mij de fantastische Indische maaltijden die door onze vriend werden klaargemaakt en zijn grote kennis van niet alleen de Indische keuken, maar ook de cultuur van dat land. Was dat in mijn jeugd al wakker geschud door mijn Indische tante, maar het ging pas echt leven tijdens onze gezamenlijke maaltijden.
Ach, dit zijn slechts twee herinneringen, maar er zijn er veel meer. Ik merk dat ik dit schrijf met een glimlach op mijn gezicht, de kaarsen voor hem heb aangestoken en af en toe zachtjes tegen hem praat.
Weet je nog wel toen.....
Verleden jaar vierden we zijn 90-ste verjaardag. Voor mij was hij een jonge God die wel 100 kon worden.
"Zo wil ik ook oud worden" zei ik weleens tegen Frank.
Twee weken geleden kregen ze, ondanks alle vaccinaties, alle twee Covid. Eén overleeft, de ander gaat...Te onverwacht! De eerste in onze Nederlandse vriendenkring in Frankrijk. Ik koester alle mooie en leuke herinneringen en hef het glas !
Dag dierbaar en bijzonder mens! 

Samen... 

Zij, rimpelig, maar O zo zacht
kraaienpootjes als ze lacht 

(Zomaar een foto)
"De liefde tussen jonge mensen is ontroerend
en tussen oude mensen glorieus"

ogen die nog altijd stralen

ondanks “ouwe mensen” kwalen

hij, slepend met de natte was

draagt liefdevol haar zware tas

ze praten weinig over pijn

en hoe het is om oud te zijn

hoe ze met aarzelende voeten

elke dag de trap op moeten

de knieën kraken, de rug wat krom

ach, ze lachen er maar om

arm in arm, het leven door

zo’n lange tijd, ze gaan ervoor

dapper strompelen zij verder 

"was de Heer niet onze herder?"

elke dag is om te vieren

en met liefde te versieren

ze zullen samen verder gaan

vaak met een lach, soms met een traan

 

tot, opeens het eind in zicht

en langzaam dooft dan alle licht

afscheid nemen van het leven

slechts door herinnering omgeven

samen één, zo’n lange tijd

maar dan ben jij je maatje kwijt...

het huis is leeg, maar toch...je wacht

op het moment dat hij naar je lacht...

 

Manja november 2021