Als we naar beneden rijden om boodschappen te gaan doen, staat Marie-Jo in het smalle straatje voor haar huis te praten met de buurvrouw. Langsrijden en alleen je hand opsteken werkt hier niet in het dorp. Je stopt, draait je raampje omlaag en begint te babbelen, zeker met Marie-Jo.
We hebben ze 10 jaar geleden leren kennen. Ze wonen bij Nantes waar Arsène een kleine wijngaard heeft van een lekkere droge witte wijn die 6000 flessen per jaar oplevert en waarvan hij vele dozen meesleept naar Larnagol, evenals een paar vrieskisten vol verse vis.
Ze kochten in Larnagol een hoop stenen, er werd een piepklein tentje in het minuscule tuintje gezet en ze kwamen regelmatig een weekend om hun huisje op te bouwen. Ik weet nog dat het heel vaak regende en zag ze, gehuld in plastic, sjouwen met hun emmertjes.
Twee altijd blije leeftijdsgenoten met een lach voor iedereen en altijd een glas wijn.
En ondanks hun fysieke beperkingen waar we, naarmate we ouder worden, bijna allemaal mee worden geconfronteerd, werkten ze als paarden en kropen 's avonds in alle nattigheid over de vloer van hun tentje.
Vaak vroeg ik ze of ze even kwamen lunchen, gewoon omdat ze dan in ieder geval die zorg niet hadden want die ene keer dat we in de ijzige kou in dat kleine tentje aan de wijn zaten en alle zooi zagen, zeg ik eerlijk dat ik dat mezelf niet zag doen hoewel Frank en ik ook aardig gebouwd hebben in ons leven. Maar wij hadden dan in ieder geval nog altijd een matras ergens liggen die elke avond naar de minst stoffige hoek werd gesleept.
Als ik wist dat ze kwamen, zette ik een "overlevingspakketje" voor de tent; blikje eigengemaakte wildpaté, stokbroodje, stukje kaas en stukje taart, soms ook een pannetje soep. Alhoewel dat voor mij heel normaal was, hebben ze het er nog steeds over.
We hadden elkaar een lange tijd niet gezien, het huisje is inmiddels af en de gastvrijheid vanuit een open hart is groot bij ze; dus...."kom morgen eten want we hebben elkaar zo lang niet gezien"...
En zo zitten we op maandagmiddag op het piepkleine balkonnetje met een heerlijk glas witte wijn in onze handen te genieten van het dorpse uitzicht en vraag ik me af wat toch het verschil is tussen beide culturen. Het ruikt verrukkelijk want natuurlijk eten we vis die liefdevol is meegenomen om het handjevol bewoners van Larnagol te verwennen. Om ons heen de ongeorganiseerde "franse troep"; op tafel een ooit gezellig tafelkleed waar de restanten van wijnvlekken hun eigen leven vertellen, vers stokbrood, uiteraard veel witte wijn en twee schatten van mensen die dolblij zijn om ons weer te zien.
We eten eerst grote garnalen met een jampot eigengemaakte mayonaise waar je de vingers bij aflikt en daarna een queue de lotte ( zeeduivel) in een verrukkelijke saus.
We praten over ditjes, we praten over datjes en opeens merk ik dat ik een gevoel van ontroering heb dat ik op dat moment niet echt goed kan thuisbrengen.
Pas later kom ik tot de ontdekking dat het gewoon een gevoel van blijheid is. Deze twee hardwerkende mensen die zoveel puurheid uitstralen, zo gastvrij zijn en zo positief in het leven staan. Gewoon gelukkig zijn met wat er is, de dag leven zoals hij langskomt en niet de wens hebben naar meer, meer, nooit genoeg.
Dus zit ik in dit piepkleine charmante huisje intens te genieten van de levensblijheid van die twee
verrukkelijke fitte-vutters, blij met alles wat er op hun pad komt, ondanks opkomende blindheid bij de één en nieuwe heupen en knieën bij de ander en ik glimlach om de stapels eigengemaakte boodschappentasjes die Marie-Jo aan het haken is en ze me trots laat zien. Het haken met één oog schijnt nog prima te gaan.
En dat allemaal gewoon op een maandagmiddag terwijl mijn moeder me bij bracht dat maandag schoonmaakdag was en het huis 's avonds spic en span moest zijn.
Na alle wijn rolt de auto ons naar boven en is de rest van de dag lummel tijd.
Wat heerlijk dat we gewoon van een maandag een feestdag kunnen maken en ons niet eens schuldig voelen dat de was nog in de machine zit, de kattenbak nog niet is verschoond en de afwas van zondag nog op het aanrecht staat.
Als God in Frankrijk...als blije schepselen van Moeder Aarde, gewoon genieten zonder voorwaarden en je eeuwig jong voelen... Het was niet zo maar een lunch. Het was een hartpilletje om de Liefde te laten stromen. Om verbinding te voelen met elkaar ongeacht dat we allemaal ons eigen keus in het leven maken.
Voor mij kunnen daar geen "aantrekkelijke" reisaanbiedingen tegen op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten