En wel op een heel bijzondere manier. Een paar dagen daarvoor werd ik accuut opgenomen in het ziekenhuis in Montauban, lag aan een infuus en zou mijn verjaardag daar doorbrengen, moederziel alleen want vanwege Corona waren bezoekers niet welkom. De artsen besloten een biopsie te doen omdat ze dachten aan een ontstoken bloedvat in mijn ader in het hoofd, maar omdat de chirurg absoluut wilde dat ik minstens 3 dagen geen bloedverdunners zou slikken, mocht ik onverwacht op mijn verjaardag naar huis om een paar dagen later terug te komen.
Thuis aangekomen geeft Frank mij in de auto een pakje dat aanvoelde als een schilderij. Verbaasd vroeg ik hem of ik dat in de auto open moest maken. "Nee" zei hij, "loop maar vast naar huis, ik kom met de spullen".
Ik duw de deur open, kom ik een donker huis terecht en Gaia springt tegen me op!
"Gaia", roep ik blij. Het was een kort moment, bijna te kort om waar te nemen, maar toch was het voor mij een heldere ervaring en ik wist gewoon dat het Gaia was die me blij begroette. Frank komt inmiddels binnen en ik mag het pakje openmaken.
Er komt een ontroerend en voor mij prachtig geschilderd portret uit van .....je raadt het al....Gaia!
De tranen stroomden over mijn wangen! Het kon natuurlijk niet uitblijven dat er nog een plat pak op tafel lag. Onze poes Ami, rustig en tevreden op haar plekje onder de boom waar ze op haar dood lag te wachten. En nu is het "gezin" weer compleet en hangen ze bij elkaar aan de muur bij de eettafel.
En of dat nog niet alles is, krijgen we een paar dagen later twee half siamese poesjes, of liever gezegd: broer en zus. Ze komen uit een nest van vier en de mama is een lieve zorgzame poes die elk jaar een nest heeft en haar kinderen goed opvoedt.
Ze zijn inmiddels 8 weken en hebben, na aankomst op Mas de Veziou, onmiddellijk voor nogal wat paniek gezorgd. Ze waren namelijk nog geen half uur binnen of ze waren verdwenen, maar dan ook echt verdwenen terwijl alle deuren naar buiten toe dicht waren. We zijn 3 x het hele huis afgegaan, ik keek zelfs in de wasmachine en de oven. Elk kastje, hoekje, kussentje werd binnenstebuiten gekeerd.
Maar in geen velden of wegen iets te bekennen.
Ami, aan de muur en rustig in haar laatste dagen, lijkt een oogje dicht te knijpen en Gaia wekt de indruk elk moment uit de schilderijlijst te springen om die twee monstertjes even op hun plek te zetten.
Ten einde raad gaan we maar lunchen en vragen ons af of ze in een andere dimensie zijn gesprongen.
Opeens vliegt Frank overeind, pakt een zaklantaarn en rent naar de kamer. Ik hoor hem roepen en vlieg er achteraan. Onder de televisie, helemaal verscholen tussen het hout voor de kachel liggen ze in diepe rust. We hadden daar al vele malen gekeken, maar helemaal achterin is het te donker en met de zaklantaarn zag je twee kleine staartjes tussen het hout. Ze vielen volledig weg in de kleur van de muur en het hout.
Ik zie Ami grijnzen aan de muur en moet glimlachen om alle herinneringen die ik aan haar heb.
Youp en Roos zijn terecht en voorlopig niet van plan om wakker te worden.
Inmiddels zijn ze al aardig gewend, is het heerlijk om nieuw leven ons ons heen te hebben en genieten we intens van ze. Alhoewel mijn net nieuwe koptelefoontje van de I-pad het niet heeft overleefd en behoorlijk geamputeerd is. Verder zijn de favoriete speelhoekjes het gordijn voor de deur en mijn leeshoek waar ze het een feestje vinden om alle kussentjes steeds op de rond te gooien en zich er dan onder te verstoppen, onder toeziend oog van de portretten aan de muur.
Ik zal deze verjaardag niet gauw vergeten en voor mij opnieuw een bewijs dat er meer is tussen hemel en aarde...
 |
| Links Youp en rechts Roos |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten