Maar toen de 4 Franse vrienden waarmee we een goed contact hebben en geregeld samen eten, mij vertelden dat ze nog nooit Indisch gegeten hadden, riep ik in mijn oneindig enthousiasme dat ik een rijsttafel voor ze zou maken. Zo gezegd betekent echter nog niet Zo gedaan, want Indische specerijen kun je hier nergens krijgen en ik mis natuurlijk de ervaring. Het eerste was snel opgelost want er is een Nederlandse toko die naar Frankrijk stuurt. Aan het tweede kon ik niets veranderen dan alleen maar tegen mezelf te zeggen God, zege de greep en mijn Indische bijbel van Bep Vuyk uit de kast te halen.
Urenlang heb ik alle gerechten bestudeerd om tot de ontdekking te komen dat ik gewoon met een eenvoudige rijsttafel moest beginnen. Daarna de benodigde specerijen, sambals etc. besteld wat makkelijker was dan ik had gedacht. Zo hebben al die lockdowns toch ook iets positiefs opgeleverd want het online bestellen gaat me steeds makkelijker af. Een paar dagen later arriveert de post met een groot pretpakket vol potjes en zakjes. Nu nog even doen. "Vooral een paar dagen eerder beginnen" zeg ik tegen mezelf, denkend aan mijn jeugd en mijn Indische oma die, samen met mijn twee tantes, een week aan het koken was om een uitgebreide rijsttafel te maken voor de hele familie.
Omdat mijn vader, mijn oma en de twee tantes over mijn schouder meekeken, werd het wat krap in de kleine keuken, maar wat was het gezellig! Drie volle dagen in Indische sferen en terug in de tijd.
Ik zie me weer na schooltijd meteen naar de Haarlemmermeerstraat rennen ( Oma woonde namelijk bij ons om de hoek) om mij te koesteren in de warme Indische gezelligheid en hun liefde voor mij te ervaren.
"Adoe popje" zei m'n oma dan op haar zangerige toon, "pak maar gauw wat kroepoek". Ik graaide dan uit de vuilnisbak, die dienst deed als trommel voor de kroepoek, het grootste stuk en klom op de kruk. Al knabbelend liet ik mij dan onderdompelen in het gebabbel en de heerlijke geuren. Omdat Frank hele dagen in zijn atelier 'knokt" met de illustraties voor zijn boek, die overigens prachtig worden, kan ik mijn eigen kleine feestje maken en merk dat ik af en toe honderduit babbel met mijn oma en tantes. Mijn onzekerheid over deze spontane actie valt langzaam weg. Ik "vloek" zelfs af en toe even en hoor de lieve stem van oma zeggen "foei, popje toch, laat de Heer het maar niet horen"...
Ik vind vooral het fijnstampen van de uien, knoflook en specerijen een zwaar en lastig werk zeker omdat ik geen vijzel heb, maar gelukkig heeft Frank een oplossing en helpt me hierbij. Ook lost het blok trassi niet op en ik zie in dat zwarte blok nog niet de toegevoegde waarde. Als ik het mijn oma vraag, geeft ze me geen antwoord. Misschien heeft ze het zelf wel te druk daarboven.
Maar ik geniet met volle teugen en word helemaal niet moe. Wat een verschil met verleden jaar toen ik uit het ziekenhuis kwam en helemaal niets kon en me tevreden moest stellen met de variatie van gebakken eieren die Frank maakte. Na drie dagen zit ik naar al die pannen vol heerlijke gerechten te kijken en ben trots op mezelf! Het één smaakt nog lekkerder dan het andere. Nu de Fransen nog over de streep trekken. Uit voorzorg ben ik niet te kwistig geweest met de sambal. " Weet je nog Pap, dat je een boterham besmeerde met sambal en rauwe uien en daar zo van genoot en je op je kop kreeg van mijn moeder" fluister ik zachtjes. " Het spijt me echt Pap, dat ik mijn Indische roots altijd zo heb afgewezen en mijn Indische familie nooit meer heb gezien. Ach, het is zoals het is, ik kan geen dag terugnemen, maar weet dat ik van je hou en trots ben op mijn Indische roots. En deze drie dagen bewaar ik vol liefde in mijn hart"
Met een mooi gedekte tafel en een eigengemaakt menukaartje kan het feest op de dag van de arbeid beginnen! Onze vrienden smullen en ze vragen hoe je al die namen van de gerechten uitspreekt.
Ik probeer het op de zangerige manier van mijn Oma. Ik hoor haar lachen en ik krijg een aai over mijn wang. "Adoe, mijn popje toch....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten