LICHT EN DONKER...

Vroeger hoorde ik vaak de woorden: "het zijn echt de donkere dagen voor de Kerst". Ik heb nooit zo goed begrepen waar dat op sloeg en ook mijn Moeder kon me daar geen antwoord op geven. Waren het de donkere dagen vol regen en mist, maar die heb je toch niet alleen maar voor de kerst? Waren het de donkere dagen voor Kerst dat mijn moeder reikhalzend uitkeek naar de dag dat mijn vader dat kleine bruine zakje kreeg waar bijna een maandsalaris extra inzat? Het tantième zoals dat in die tijd heette? We konden daarmee niet alleen de rekening van de kruidenier en de melkboer betalen, maar en kwamen ook extra zakjes kolen in huis zodat we er met de kerstdagen warmpjes bijzaten. En de nieuwe schoenen niet te vergeten! Van die "verantwoorde" kinderschoenen die er stevig uitzagen, maar mijn blik werd altijd getrokken naar die glanzende lakschoentjes met een bandje over de wreef. Prinsessenschoentjes noemde ik ze. Maar natuurlijk kreeg ik die niet.

Omdat het prachtige zonnige weer hier heeft plaatsgemaakt voor een paar sombere dagen, betrapte ik mezelf erop dat ik ook zei:" Goh, echt de donkere dagen voor kerst". En dat terwijl we op 21 december de terugkeer van het licht vieren! Over welk licht hebben we het dan? Want Kerstmis is tegenwoordig het feest van het kunstlicht.De hele wereld straalt en schittert door knipperend neonlicht en verlichte rendieren   staan trots in de voortuin want de wedloop wie het meest overdadig versierde huis heeft, is begonnen.
We verjagen het donker en aanbidden het neonlicht en stilte is vervangen door het lawaai in onze consumptiesamenlevening. Ik las laatst ergens dat Nederland de afgelopen eeuw 125 x lichter geworden is en tot de meest lichtvervuilde gebieden ter wereld behoort.
Daardoor zijn we ons uitzicht op de sterren compleet verloren en beseffen ons waarschijnlijk al lang niet meer dat we onderdeel zijn van een zonnestelsel. Gelukkig hebben we op deze plek waar we wonen heel vaak de meest indrukwekkende sterrenhemels. Vroeger ging ik vaak op een matje op het terras liggen om ademloos naar boven te kijken. We hebben hier nauwelijks enig strijklicht dus een optimaal uitzicht op het grote wonder van een echte sterrenhemel. Licht! Een toverwoord was het altijd voor mij en vaak danste ik met een brandend sterretje in mijn hand in het rond en stelde me voor dat ik het licht maakte.

Veel later las ik de vele verhalen over de terugkeer van het licht; dat na de zonnewende, de kortste dag van het jaar op 21 december, de natuur in drie dagen voor kerst, tot een soort stilstand komt. Daarna worden de dagen weer langer en komt het licht terug.

Zowel in religies als vanuit de meer heidense hoek werden de terugkeer en geboorte van het licht gevierd.
De symboliek bij beiden is hetzelfde en werkelijk prachtig voor de tijd waar we nu in leven.

Proef de stilte van de winterwende
vouw het jaar in vrede dicht
laat vol vertrouwen in de liefde
je omhelzen door het licht...

Wees een licht voor jezelf in een wereld die momenteel zo duister is...

Krishnamurti

 

RECHTERHAND EN LINKERBEEN...

Het is zondag! Geen zonnige ochtend maar toch weer een prachtig kunstwerk in de lucht. Een spel van licht en donker over de vallei, onderbroken door een streep van licht. Onder ons zweeft een witte wolkendamp boven de Lot en zelfs Calvignac is verdwenen om, naarmate het licht optrekt, langzaam zichtbaar te worden. Elke keer een sprookjesachtig gezicht waarbij een knetterend houtvuur, een brandende kaars en een kop geurige koffie hoort.
Na weken van zon en een stralende blauwe lucht, is de herfst dan toch zichtbaar geworden. De natuur maakt zich op voor de winterslaap en eigenlijk hebben we vandaag ook zin om daarin mee te gaan.
Joep, onze half siamees vindt het prima allemaal zolang we maar stil blijven liggen en niet teveel lawaai maken. Joep heeft hondenmanieren; niet alleen loopt hij je voortdurend achterna om te kijken wat je gaat doen, maar hij heeft ook een hele speciale manier om zijn behoefte aan liefde te bevredigen.
Zo is zijn protocol dat hij 's ochtends en 's avonds, op een beslist dwingende manier, dicht tegen Frank aankruipt en uitsluitend door zijn rechterhand gekroeld wil worden. Hij duikt dan met zijn kop in de rechterhand van Frank waarbij hij zijn beide voorpoten om zijn arm slaat en zijn vlijmscherpe "dolken"  op een enthousiaste manier in de arm van Frank drukt. Denk niet dat je bij dit ritueel ook de linkerhand kunt gebruiken want die wordt resoluut afgewezen. En mocht je het niet begrepen hebben dan duwt hij net zo lang tegen de laptop aan tot hij de rechterhand weer achter zijn oren voelt. Ondanks die vreselijke nagels is het elke keer ontroerend om te zien. Jammer genoeg begrijpt hij niet dat hij zijn nagels binnenboord moet houden.
Inmiddels weet hij ook dat hij daar niet de hele nacht mee door kan gaan dus zoekt hij voor een goede nachtrust mijn linker onderbeen op waar hij heel dicht tegenaan gaat liggen. Omdat daardoor mijn rechterbeen nagenoeg uit het bed hangt door de weinige ruimte, schuif ik voorzichtig een stukje op, maar dit is van korte duur want hij neemt de vaste slaapplek onmiddellijk weer in en doet of hij slaapt.
Ik heb weleens geprobeerd naar het midden op te schuiven zodat hij aan mijn rechterbeen kan liggen, maar dat idee is meteen afgekeurd in zijn eigenzinnige kattenkop. Het moet en zal het linkerbeen zijn. 
Omdat hij ook nog moeite heeft met het wisselen van de tijd, rent hij elke keer rond 8 uur 's avonds als je richting slaapkamer loopt, met je mee om zijn plek op het bed vast in te nemen. Zeg niet dat een kat geen expressie heeft want zijn ogen spreken boekdelen als hij begrijpt dat het nog geen bedtijd is. Zijn 'uilenogen" worden dan twee keer zo groot en kijken je indringend aan. 
Zijn broer Job heeft een andere manier om zijn liefde te tonen. Zo kan hij midden in de nacht bovenop je springen en je uitbundig met een schuurpapieren tongetje in je gezicht likken en daarna verwacht dat je hetzelfde doet bij hem. In mijn halfslaap geef ik hem dan maar een aai over zijn bol en duw hem weg. Echter, een plek op het bed is voor hem niet weggelegd want het terrein is verdeeld; Joep is heerser op het bed. Als Job dan probeert te slijmen door de oren van Joep met veel kattenliefde te gaan likken in de hoop ook op het bed te mogen, komt hij bedrogen uit, tenzij Joep in een goede bui is en Job kan verdragen.

Ach, eigenlijk verschillen wij mensen niet zoveel van dieren want verdraagzaamheid is ook bij ons maar beperkt. Wel moet ik zeggen dat ook ik het heerlijk vind om te knuffelen en geknuffeld te worden en dat mag ook de linkerhand van Frank zijn. Het is dat ik nog niet kan spinnen...
We missen nog steeds een hond in huis alhoewel onze beide heren erg hun best doen om dat gemis op hun manier goed te maken. En als ze dan alle twee met me meelopen als ik mijn boswandelingetje maak en ze parmantig voor me uit zie stappen met de staart omhoog, constateer ik tevreden dat we eigenlijk twee hondsekatten hebben...Hoeveel geluk kan een mens hebben ?...

Job en Joep Rosen

  

ONRECHT...

Dit verhaal gaat over een meisje van 13 jaar dat in de tweede klas zit van VWO.
Ze is klein van stuk, een open persoonlijkheid, intelligent en wijs en gaat graag naar school. Vooral de Franse taal vindt ze leuk en haalt daar hoge cijfers voor, zoals een 9 op haar rapport.
Een week geleden, tijdens de Franse les, maakte de Marokkaanse lerares een grammaticale vergissing in de Nederlandse taal. Het meisje steekt beleefd haar vinger op en zegt de lerares dat het woord dat ze gebruikt grammaticaal geen goed Nederlands is. Ze heeft geen enkele intentie de lerares te bekritiseren, slechts een hulp voor haar met de soms ingewikkelde Nederlandse taal. De lerares vraagt haar of ze naar voren wil komen en wijst naar het meisje terwijl ze tegen de klas zegt: "Kijk, dit is de kleine kabouter die alles beter weet en altijd zit te kletsen in de klas".
Het meisje is te verbouwereerd om te reageren want ze zit niet altijd te kletsen. Ze heeft plezier in de taal waardoor ze oplet en hoge cijfers haalt.
Hoewel het meisje voor de hele klas op deze manier wordt toegesproken, heeft ze er geen verdriet over dat ze nu bekend staat als de kleine kabouter, maar is hooguit verontwaardigd omdat ze alleen maar de intentie had om te helpen. Gelukkig komt ze uit een gezin waar veel liefde en wezenlijke aandacht aan de kinderen wordt gegeven en staan haar beide ouders zelf integer en oprecht in het leven. En er wordt zeker niet meteen een scheldpartij op X geplaatst.

Ik vraag me af waarom ik die onderliggende boosheid voel. En ik denk aan een gebeurtenis toen ik 14 jaar was en in de tweede klas van de HBS zat. We konden gratis een cursus typen en steno bij Schoevers volgen dus ik ging daar elke week met mijn vriendin, Carla Bromet, naar toe. Het was opvallend hoe vaak de lerares Carla tegenover de klas belachelijk maakte en haar de schuld gaf van iets wat ze helemaal niet had gedaan. Ik vond dat toen zoveel onrecht dat ik naar de lerares toestapte en haar vroeg waarom ze dat deed en of het ermee te maken had dat Carla Joods was. De lerares stuurde me de klas uit en toen mijn moeder naar haar toeging om erover te praten, zei de lerares dat ze me niet meer wilde zien op de cursus. Het slot van het liedje was dat ik mijn diploma dus niet heb kunnen halen en Carla de cursus gewoon af kon maken.
Vanaf mijn vierde jaar leerde ik wat onrecht was dus ja, in mijn leven is dat een trigger geworden en wilde ik altijd een betere wereld maken. Maar de wijsheid komt met de jaren en jammer genoeg kan ik de wereld niet beter maken en al het onrecht van de aardbol afschoppen. 
Als ik de volgende dag op mijn mooie stille plekje zit en de natuur om me heen hoor fluisteren, verdwijnt mijn boosheid als sneeuw voor de zon en laat ik de liefde mijn hart verwarmen.
Ik denk aan de angst van de Franse lerares die zich blijkbaar zo bedreigd voelt dat ze op deze manier handelt en niet kan zeggen: "Goh, dank je wel, dat je me opmerkzaan maakt. Zo heb ik weer wat geleerd".
En ik denk aan het prachtige meisje dat zo graag wilde helpen zonder enige vorm van kritiek.
Jammer genoeg leren we bijna niet meer hoe we met elkaar om kunnen gaan zonder ons zo snel aangesproken of bedreigd te voelen. En dan schieten we onmiddellijk in de verdediging. Is het gek dat er steeds meer agressie ontstaat, wordt gescholden via de sociale media en zoveel vreselijke dingen die door haat worden veroorzaakt inplaats van open te staan naar elkaar en vooral te durven luisteren en de dialoog te zoeken. 

Onze wereld is momenteel hard aan het veranderen en een groot gedeelte van de mensheid is aan het verharden en hoort zijn hart al lang niet meer.
Toch, idealiste die ik mijn hele leven al ben, blijf ik geloven dat er, net als in het voorjaar een veld bloemen opengaat, er steeds meer harten zullen ontwaken en we met elkaar een betere wereld gaan maken waar niet meer zo vreselijk veel onrecht zal zijn. 
De angst geen bodem te laten zijn voor de haat die staat te trappelen om zijn kop boven het maaiveld uit te steken. Alleen wijzelf zijn in staat om met elkaar dat veld vol prachtige bloemen te laten ontluiken...

 

 

HOTEL OMA...

Aan onze voordeur hangt dit bordje:

Hotel Oma, altijd open en betaling graag met kusjes, knuffels en een lach. Ik kreeg het ooit van een vriendin die het op een rommelmarkt vond. 

Sinds die tijd hangt het aan de 200 jaar oude voordeur die al weer heel lang wordt gebruikt als luik omdat we, kort na de koop, een echte voordeur kochten want dit prachtige oude exemplaar kierde heel erg zodat we elke winter aan de binnenkant een grote plaat tempex moesten bevestigen.

Jammer genoeg is zelfs deze ex-voordeur als luik langzaam aan het overlijden en zullen we er afscheid van moeten nemen Alles staat krom en er vallen stukken hout uit dus toch maar een nieuw luik maken dat aan alle verwachtingen beantwoordt?

Het is ons sentiment dat dit afscheid moeilijk maakt want een ex-voordeur uit de Franse revolutie heeft eigenlijk meer waarde dan een mooi nieuw luik van eikenhout. Hoeveel bewoners hebben die oude deur ooit dichtgedaan in die tweehonderd jaar ?

Maar hotel Oma bestaat nog geen 200 jaar, slechts de 24 jaar dat we hier inmiddels weer wonen.

Het is rustig geworden in dit gastvrije hotel want de eigenaars zijn inmiddels twee bejaarden, weliswaar jong van geest, maar desalniettemin...

Vrij onverwacht hadden we dan opeens drie dagen een gast die niet betaalde met knuffels of een lach maar met een groot vertrouwen in de mensheid, of in dit geval, in ons.

Want drie dagen lang hadden we een mooie damesree in de tuin die haar luxe slaapkamer onder de boom had ingenomen.

Als ik had geweten dat ze kwam, had ik haar bed netjes opgemaakt en de kamer een beetje opgeruimd, maar ze was volledig selfsupporting en lag heerlijk in het hoge gras onder de mirabellenboon te slapen.

Het stoorde haar totaal niet dat we vanaf het terras in opperste verwondering naar beneden keken. 

Wel keek ze ons af en toe aan met haar prachtige fluwelen ogen om ze daarna weer te sluiten en uiterst ontspannen verder te slapen. Ja, dan maakt het opeens niet meer uit dat ze elke ochtend met haar familie de rozenknoppen opeten en smullen van het wilde bloemenzaad dat Frank had uitgestrooid en waar de eerste groene stengels zich al lieten zien. Jammer genoeg zal er geen bloem meer aankomen maar dit is minstens een 3-sterrenmaaltijd voor onze gast.

En opeens maakt het dan ook helemaal niet meer uit dat we hier nooit een echte tuin zullen krijgen en dat we tevreden moeten zijn met alles wat spontaan uit de rotsen komt en blijkbaar niet op het menu staat van de reeën. Ik ben blij dat een Engelse tuin niet op ons wensenlijstje staat maar heb wel een beetje medelijden met Frank die toch elke keer weer probeert om bloemen te zaaien en nog steeds droomt van een rozentuin.

Ach, wat is dit toch oneindig mooier en ik verbaas me erover dat ik elke keer weer zoveel emoties ervaar.

Komt het omdat de ree ( eigenlijk het hert ) mijn totemdier is?

Ondertussen houdt onze gast een uitgebreide siësta na haar heerlijke maaltijd van vers en sappig groen.

Het maakt haar helemaal niet uit dat we gewoon op het terras zitten te praten en af en toe naar haar kijken.

Drie dagen is ze hier al en soms is daar een kleinere ree bij die echter geen kamer hoeft en alleen maar komt smullen van wat de keuken biedt en uit onze bosvijver komt drinken.

Elke ochtend kijk ik even van het terras de tuin in maar onze tevreden gast is niet meer teruggekomen.

Inmiddels heb ik de eerste jagers al gezien en hou mijn hart vast.

Toen ze na haar siësta rustig wegliep en nog even naar ons keek, heb ik zachtjes gezegd dat ze hier kon blijven want de jagers waren in aantocht. Ik weet niet of ze het begrepen heeft dus misschien ligt ze al ergens in de vriezer maar daar wil ik liever niet aan denken.

Want ik heb genoten van haar schoonheid en haar aanwezigheid in Hotel Oma.

En dat was meer waard dan een knuffel of een lach...

Een familielid die hoorde dat hier te eten en te drinken was.

De oude man en de buxusmot...

De oude man woont ver weg op een berg waar hij gelukkig is.
Hij heeft de mensen niet nodig want om hem heen wonen de zwijnen, de reeën, de vossen, de boommarters, de dassen, de eekhoorns en nog vele anderen.
Zorgzaam bevoorraadt hij elke dag de voedselbank voor de vogels en moppert op de bonte specht die zó gulzig is en geen plaats wil maken voor de boomklevers, de appelvink of de koolmezen, alhoewel deze laatste toch tot het brutalere soort behoort dat altijd zorgt dat hij niets te kort komt.
Ook bestudeert de oude man regelmatig de uitgebreide insectenwereld en wandelt graag in het bos om, na een tijdje, terug te komen met een bosje wilde bloemen voor zijn vrouw waar hij zielsveel van houdt.
"Ach", denkt hij " wat kun je toch met weinig gelukkig zijn"!
Tot het moment dat zijn leven abrupt verstoord wordt door een gigantische plaag van buxusmotten die na 4 jaar, voor de tweede keer langskomen. En dat is niet zomaar iets, vergis je niet, want het is nachtmerrie!
De oude man heeft er slapeloze nachten van en wordt, zelfs in zijn slaap, overvallen door wolken witte buxusmotten. Nu zou de moderne mens zeggen: " Ach man, koop wat spuitbussen gif dan ben je ze zo kwijt".
Maar zo simpel is het niet. Ten eerste doodt het gif ook de vogels en dat wil hij natuurlijk helemaal niet want juist aan al die vogels beleeft hij zoveel plezier! 
Hij kan een mottenvanger ophangen in de bomen waar alleen, door de geur, de mannetjes op afkomen die daarna als het ware gevangen zitten in de mottenvanger en de vrouwtjes niet meer kunnen bevruchten om tenslotte dood te gaan in hun "gevangenis". Jammer genoeg was de oude man te laat met deze maatregel en wordt hij opeens geconfronteerd met miljoenen nazaten van de buxusmot, de rupsenkinderen die masaal, hebberig en hongerig zich op de buxus werpen. "Wat een paradijs aan eten hier, juist omdat het bos voor de helft uit enorme buxusbomen bestaat", mompelt hij.
De rupsenkinderen eten en eten en eten. Ze eten zich werkelijk klem, hoe kan het ook anders in dit paradijs ! En als ze uitgegeten zijn begint het grote wonder van de natuur wat tegelijkertijd een nachtmerrie is voor de oude man.
De volgevreten rupsen moeten de hoge bomen uit om een plek te vinden om zich te verpoppen tot een mot zodat de hele cyclus weer opnieuw kan beginnen ware het alleen niet dat ze dan een andere plek moeten vinden omdat de buxus hier inmiddels kaal is wat een troosteloos gezicht is.
Ze laten zich massaal uit de bomen glijden aan een lange draad die ze zelf kunnen maken. Eerlijk gezegd is dit een adembenemend gezicht want ze glijden in hoog tempo via hun glijbaan naar beneden om daarna de weg te vinden naar een rustige "kraamkamer" om te verpoppen. De oude man vindt het fascinerend om te zien en dat is het ook, ware het niet dat je overal door een gordijn van draden waar rupsen aanhangen, je weg moet zien te vinden. En het is beslist, hoe onschuldig dit volkje ook is, beslist geen pretje om de rupsen werkelijk van je af te moeten "slaan." Het zijn er tien en tienduizenden !
Ze keihard  over de grens zetten waarvoor we een nieuwe en onverzettelijke minister hebben gekregen, werkt niet. De oude man moet ze ter plekke doodmaken waarbij hij zich steeds beroerder en wanhopiger gaat voelen want het lijkt niet op te houden. 
Na een volle week van moorden, komt het einde in zicht en is het misschien een enkele die aan de dood kon ontsnappen. De man kan weer buiten op zijn terras eten zonder dat er voor zijn neus tientallen glijbanen boven de tafel hangen en de man gefascineerd kan kijken naar de vluchtroute van de rupsen op weg naar een "nieuwe wereld" ?...
Het blijft een wonder van de natuur dat elk dier, elk insect is uitgerust met een overlevingsmanier om zich voort te planten.

De oude man is na die week moe, verdrietig en niet voldaan. Hij bedenkt dat het in de grote wereld niet veel anders gaat. Dat we zonder pardon hele volkeren uitmoorden op de meest gruwelijke manieren, gewoon omdat ze er niet mogen zijn om welke reden dan ook. Hoe gek het ook klinkt is er weinig verschil tussen een mens en een insect want behoort de mens ook niet tot het dierensoort en misschien wel de slechtste? En hebben we hier ook niet veel te veel van?... Gaan we ooit leren in harmonie met alles te leven omdat we nu eenmaal allemaal met elkaar verbonden zijn, zelfs met de buxusmot ?...

Het korte leven van een buxusmot.

Dit is het relaas van een lieve oude baas

maar helaas...helaas...

 

hij zit nu met een rot gevoel

was die moordpartij nou echt zijn doel?

een hele volksstam werd vermoord

heeft niemand hun hulpgeroep gehoord?

heeft niemand in de krant geschreven

waar die stakkers zijn gebleven?

geen bloem of beer werd neergelegd,

de mens heeft zelfs geen woord gezegd

alleen de bomen riepen: Nee!

wat moeten we hier in Godsnaam mee !

dat volk hoort hier gewoon niet thuis

stuur ze terug, het is gespuis!

ze vreten hier de bomen kaal

ze zijn overal, ’t is een schandaal !

schreeuwend liep men door de straten

maar de oude man zat heel verlaten

tussen al die kale takken

duizenden rupsen kon hij pakken

de stakkers zagen geen gevaar

en de man werd een serie moordenaar...

 

na een week van heel veel leed

zei de man dat het hem speet

hij deed ’s nachts geen oog meer dicht

kijk wat hij toch had aangericht !

jaren bleef hij zich nog kwellen

hoe kon hij de natuur nu weer herstellen ?...

 

manja 2024

 

 

  

STOKPAARDJE...

En daar zit ik dan! Op de bank met een gezwollen, rode voet die me een helse pijn bezorgt en waar ik helemaal niet op kan staan of lopen. De knipkaart voor medische hulp maar weer tevoorschijn gehaald. Gelukkig heeft hij een levenslange geldigheid.
Huisarts, apotheek, ziekenhuis voor foto en laboratorium voor bloedafname. Volgens de arts is het een acute aanval van jicht, een vorm van reuma die voor ontstekingen zorgt. Zomaar opeens zonder waarschuwing vooraf. Jicht was in mijn beleving een ouderwets woord, iets wat bij oude mensen hoort. Hebben we het nu over vooroordelen? kortzichtigheid?, want ik vergeet voor het gemak dat ik daar ook bij hoor inmiddels. Reacties om me heen dat het door alcoholmisbruik zou komen, maar naar alle waarschijnlijkheid zijn het de medicijnen (diuretica). Mijn urinezuur in het bloed is veel te hoog evenals de ontstekingswaarden en alcoholmisbruik is toch echt niet voor mij van toepassing. Er volgen een paar dagen van negatieve en zielige gedachten want ik zag mezelf al in een rolstoel zitten die met geen mogelijkheid over de rotsgrond hier gerold kan worden. Maar tenslotte heb ik mezelf bij mijn nekvel gepakt en besloten om alle negatieve gedachten een schop te geven. Bovendien wordt de pijn door de medicijnen minder wat ik een cadeautje vind! 
De gedwongen rust brengt me dichter bij mezelf en dwingt me liefdevol om met andere ogen te kijken.
Hier, middenin de natuur laat ik me elke keer omhelzen door Moeder Aarde die me nooit in de steek laat. Om mij heen heerst de rust dus nu binnen in mij begint alles ook weer tot rust komen.
Laat de wereld, als in een wervelstorm, maar door razen in oorlog, geweld, haat, onverdraagzaamheid en agressie. Het IK-gedrag viert nog steeds hoogtij maar ik hou me stevig vast aan mijn stokpaardje dat ik mijn hele leven al berijd, namelijk mijn geloof in een betere en mooiere wereld.
Ik realiseer me opnieuw dat het leven bestaat uit pieken en dalen en dat je tot het eind de kans krijgt om te leren en te groeien. Niet in de lengte of de breedte uiteraard maar groeien in wijsheid, liefde en compassie.
Dat vergt veel van jezelf en ja, oud worden is niet altijd makkelijk en al helemaal niet als je je min of meer "gehandicapt" voelt. Onze maatschappij is nu eenmaal ingesteld op jong en vitaal. Maar de naderende eenzaamheid betekent niet dat je alleen bent want in de natuur ben je nooit alleen. In die 23 jaar dat we hier wonen ben ik me dat meer en meer gaan realiseren. Maar als mensen-mens is dat niet altijd even makkelijk voor me want ik begrijp de wereld en de mensheid niet meer. Al die duisternis om ons heen willen we toch niet ?...

Regelmatig vecht ik tegen de gedachte dat je, naarmate je ouder wordt en zeker als je fysieke beperkingen krijgt, geen deel meer uitmaakt van de maatschappij. Dat jouw leven tot waar het je heeft gebracht, in feite in de nadagen zit en we op "reservetijd" leven.
Natuurlijk is dat min of meer een keus want er zijn leeftijdsgenoten die hun dagen vullen met allerlei activiteiten, maar na een leven keihard gewerkt te hebben, moet ik daar niet meer aan denken. Mijn tomeloze energie en mijn ideaal om een beetje bij te kunnen  dragen aan een betere wereld, hebben hun tol geëist. Ik zou geen dag over willen doen en weet dat ik de vruchten van al mijn inzet mag plukken.
Maar waarom voel ik me dan nog zo vaak zo nutteloos?
Deze dagen van rust dwingen me om opnieuw naar binnen te keren en ik weet diep in mijn hart dat ik mijn best heb gedaan en de tijd nu mag gebruiken om juist naar binnen te keren. Om er helemaal te mogen ZIJN, zelfs met die fysieke beperkingen. Dat ik mag genieten van deze welverdiende rust zonder me "schuldig" te voelen dat ik de hele dag niets doe. Trouwens niets doen is helemaal niet waar want met jezelf geconfronteerd te worden is een dagtaak. Ik vergeet nooit mijn allereerste bezoek aan een psycholoog van de pijnbestrijdingspoli na een aantal akelige operaties aan mijn achillespees. Ik kon nauwelijks lopen en zag, inmiddels met 4 kinderen, het leven niet meer zitten op deze manier. 
Zijn woorden " je houdt niet van je voet" maakten me toen razend en ik ben boos weggelopen.
Veel later heb ik de diepere betekenis van die woorden begrepen en nog veel later kon ik begrijpen dat alles niet alleen over energie maar ook over liefde gaat. Als je negatieve energie naar je lichaam stuurt, zul je die negativiteit ook terugkrijgen. Maar als je liefde naar je lichaam stuurt, krijg je ook liefde terug. 
Jong en vitaal en bezig met je gezin en je carrière veroorzaakt bij elke fysieke belemmering woede en
een gevoel van ongelukkig zijn.
Nu, op mijn leeftijd, realiseer ik me dat mijn lichaam me al 79 jaar door het leven draagt. Als dat geen trouwheid is ?...Dus ja, die jichtaanval hoe pijnlijk ook, is geen straf maar opnieuw een "leermoment".
Omhels de gedwongen rust en keer naar binnen.
Waar al deze dagen niet goed voor zijn!

Dus klim ik met een zingend hart weer op mijn stokpaardje, trotseer de hobbels en kuilen en droom van een mooiere wereld.
Als ik om mij heen kijk, is die er al. Nu wijzelf nog...

Kind op hobbelpaard. Frank Rosen

Onze wereld

De wereld raast, de mens heeft haast
we rennen naar het eind
de haat is groot, kleurt de wereld rood
die alle schoonheid ondermijnt

maar...

Met andere ogen kijken, onze geest verrijken
de stem gaan horen van ons hart
open alle deuren, laat het niet gebeuren
grijp de kans, maak een nieuwe start

De wereld transformeren, is nog steeds te leren
verandering komt nooit te laat
blijf geloven in het Goede
zodat je weet waar je voor staat

Zelfs in een zwarte nacht, vinden we de kracht
om met elkaar te bouwen
hand in hand en samen één
vinden we nieuw vertrouwen

Dus grijp die kans, geef het leven glans
een nieuwe dag herboren
omhels de schoonheid om ons heen
want niets is nog verloren!....

Manja

 

SJANS OF BEJAARDENHULP ?...

En daar sta je dan!
Aan de kassa van de supermarkt met twee boordevolle en loodzware boodschappentassen en een wandelstok die voortdurend op de grond klettert.
Dat er nou nog nooit iemand iets heeft uitgevonden dat die dingen gewoon blijven staan...
Enigszins hulpeloos kijk ik rond en vraag me af hoe ik met goed fatsoen bij de auto kom.
"Had je niet wat beter na kunnen denken" hoor ik mijn moeder in mijn oor. Ja, natuurlijk had ik geen euro om in het karretje te stoppen en de plastic alternatieve munten werken niet bij dit type laadbak.
Doorzetter als ik ben neem ik de regie in handen en bedenk om het in godsnaam maar in twee keer te doen.
Per slot van rekening heb ik altijd alles zelf gedaan in mijn leven, Ik de doorzetter, de koppige, de Nee, ik heb geen hulp nodig...
Een oude baas achter mij voelt of ziet mijn wanhoop en zegt me te willen helpen als ik even het geduld heb om te wachten tot hij heeft afgerekend. Ik voel me een stuntel als hij achter me aan sjokt met de tassen. Gelukkig heeft hij zelf nauwelijks boodschappen; een typische éénmanszaak zonder vrouw thuis die een ellenlang boodschappenbriefje heeft meegegeven. Bij de auto gekomen tilt hij de boodschappen erin en begint te babbelen. Binnen 5 minuten weet ik dat hij een ex-marinier is, dat hij 82 jaar is en nog steeds vitaal en gezond. Hij bekijkt me van boven tot onder en vraagt dan zonder enige gene hoe oud ik ben.
Bijna 79 jaar zeg ik niet zonder gepaste trots want eerlijk is eerlijk, ik vind het nog steeds een wonder dat ik dat heb gehaald, althans bijna...
De oude baas babbelt rustig door, zonder punt of komma en ik doe erg mijn best om alles te kunnen volgen wat natuurlijk niet lukt want het tempo van het gesprek is hoog en mijn hersenen werken, net als mijn benen, niet meer zo snel.
Maar ik merk dat ik mijn ogen niet van hem af kan houden, gewoon omdat hij zo'n open gezicht heeft en zo'n blije en liefdevolle uitstraling. Hij doet me denken aan mijn fantastische opa waar ik zo dol op was.
Bestaat deze vriendelijkheid nog steeds terwijl de wereld om je heen steeds gekker wordt en de polarisatie toe neemt? Agressie en oorlog het nieuwe moraal is en de verdeel en heerspolitiek de wereld in een staat van angst en afgescheidenheid houdt?
Eigenlijk zou ik hem uit willen nodigen om een kopje koffie te drinken en zou ik hem willen vragen hoe hij, als ex-militair, naar de huidige wereld kijkt. Heeft hij ooit gevochten, heeft hij gedood, heeft hij herinneringen aan de tweede wereldoorlog? Maar mijn To-do lijstje roept en hij zegt dat hij ook verder gaat.
"Dank U wel, U bent een engel" zeg ik spontaan waarop hij me stralend aankijkt en zegt" Dan krijg ik een zoen van U"! Tegenwoordig is de trend om meteen maar over ongewenst gedrag te praten maar uit de ogen van de oude baas spreekt alleen maar een pure vriendelijkheid en het voelt voor mij ook heel normaal om hem spontaan te omhelzen en hem op elke wang een stevige zoen te geven. 
Ik krijg even de indruk dat hij huppelend weg zou willen lopen. Heerlijk dat die oprechte vriendelijkheid nog steeds om je heen is. Ik voel mijzelf even als die jonge meid van vroeger. 
Was dit nou sjansen of gewoon bejaardenhulp ?

Ach, laten we het maar op bejaardenhulp houden want als ik thuis kom, ligt Frank op de grond en probeert een hagedis te redden die door de kat gevangen was....Weliswaar een variatie op het thema want in dit geval is het de bejaarde die een nog jonge hagedis helpt... 

PASEN IN DE GERS...

Omdat Frank graag de bloeiende appelbomen wilde schilderen en de Lente hier is losgebarsten, besloten we 3 dagen naar de Gers te gaan. Wij zijn al eerder een paar keer op deze idyllische plek geweest waar een frans echtpaar, Regina en Louis, een heel bijzondere chambres' d'hôte hebben waar we erg gecharmeerd van zijn. Bovendien komen we graag in de Gers al was het alleen maar om de heerlijke witte Côte de Castogne te kopen. "Chez Brunet" ligt midden in de natuur, verscholen tussen het groen en 150 verschillende fruitbomen zoals kersen, pruimen, abrikozen, perziken, appels en peren waar de kippetjes gezellig onder lopen. Hoewel het hier oneindig veel groter is doet het me elke keer denken aan ons huis in de Beemster en zie ik mezelf weer met een mandje aan mijn arm het gevallen fruit rapen want hoewel wij ook tientallen fruitbomen en bessenstruiken hadden, kon ik geen appeltje op de grond laten liggen en werd alles ingemaakt of tot sap gedraaid. Dit leidde vaak tot frustratie bij de kinderen omdat ze mee moesten helpen om de bessen van de eindeloze hoeveelheid struiken te halen en het liefst een potje jam van de supermarkt hadden. Frank had gebeld met Louis of de appelbomen al in bloei stonden en omdat het inderdaad aan het gebeuren was en hij precies in die tijd nog 3 dagen één kamer over had, besloten we onze biezen te pakken, of liever gezegd, Frank al zijn verfspullen en doeken en ik mijn Mac om wat te gaan schrijven, het nieuwste boek van Isabel Allende en een tas vol lekkere knabbeltjes. Ik heb het gevoel of we op vakantie gaan. We rijden vanaf Montauban dwars door het heuvelachtige landschap en passeren af en toe een klein dorpje. Jammer genoeg is het een beetje regenachtig maar de verwachtingen voor de komende dagen zijn goed. Traditiegetrouw stoppen we in Fourcès, een ingeslapen dorp met in het midden, op het oude plein, een prachtige rondlopende arcade en een nog authentieke auberge waar je voor 16 euro een heerlijke lunch kunt krijgen. Dit is het Frankrijk zoals ik het ken van vroeger. Niks verbouwd tot een modern restaurant waar elke sfeer ontbreekt, maar gewoon iets uit de franse films van vroeger. Onze vakantie is begonnen en we nemen de eerste slok rode Côte de Castogne en kijken elkaar verliefd in de ogen. Leuk dat dit gevoel er na 47 jaar nog is!
De tweede etappe op weg naar Chez Brunet is de stop bij Domaine Guillaman waar met name de witte wijn heerlijk is en we een paar dozen meenemen. Omdat we inmiddele tot de "vaste klandizie" behoren, krijgen we nog twee flessen cadeau. En dan is het "thuiskomen" bij Chez Brunet waar de zon inmiddels schijnt en we onze, minstens 5-sterren kamer, kunnen betrekken. Frank maakt even een ontdekkingsrondje over het terrein om de mooiste bloeiende bomen uit te zoeken die vereeuwigd zullen worden in olieverf.
We slapen verrukkelijk in ons Kingsize bed waar ik 's nachts even moet zoeken naar zowel Frank die in het bed plaats heeft gemaakt voor minstens 3 Manja's en het lichtknopje. De eerste nacht in een ander bed, ben ik altijd even de weg kwijt. We worden wakker met een strakblauwe hemel en gaan genieten van een ontbijt waar de natuur en het buitenleven ook voor een schilderijtje zorgen; warm maïsbrood, 3 soorten jam van eigen bodem, een schaaltje vers gesneden fruit met een fleurig bloemetje erop als welkom, een heerlijke vruchtensap van appeltjes uit de boomgaard, een kersvers scharreleitje, een plak goudgele citroencake en een kop échte koffie die niet al een tijd klaar staat in een thermoskan maar ter plekke voor je wordt gemaakt. Eén van de vele feestjes hier! Dan vertrekt Frank naar zijn uitverkoren plekje waar ik na een paar uur even kom kijken en stiekem een foto maak. Ik besluit de ochtend te gebruiken om wat te gaan schrijven en beloof mezelf om daarna, in het zonnetje, in mijn nieuwe boek te beginnen. Het is vredig en stil om mij heen, in tegenstelling tot het boek van Isabel Allende waar het verhaal, dat gaat over vluchtelingen in een land van oorlog, zo in deze tijd geplaatst kan worden. Ik merk dat mijn gedachten afdwalen naar alle duisternis en vernietiging waarmee we geconfronteerd worden. En opnieuw zou ik wensen dat ik een toverstokje had waarmee ik alles zou kunnen veranderen in die vredige plek hier om me heen.

Op zondag, de eerste Paasdag, besluit Frank nog even om wat te gaan schilderen en hebben we voor 12.30 een tafeltje gereserveerd in Les caprices du Graulhet, een klein restaurant 5 minuten van Chez Brunet. Als we om 12.15 in het piepkleine dorpje aankomen, is het nog doodstil. Een blije mevrouw doet de deur open en vraagt of we alsjeblieft om 12.30 uur terug willen komen want ze waren de wisseling van de klok vergeten en zijn daardoor een uur kwijt. Het blijkt een restaurant te zijn dat door twee zussen wordt beheerd en er kunnen 24 mensen eten. Omdat ze in principe al vol zaten, hebben ze voor ons een klein klaptafeltje erbij geschoven. We zitten tegen de bar aan die tevens een kleine keuken is. Hier staat de andere zus, volledig in het ZEN, in een pannetje te roeren en niets wijst op enige vorm van stress. Al snel loopt het vol en kiezen we een heerlijk glas rode wijn waar we een klein doch uiterst fijn hapje bij krijgen. Er is maar één menu dus wordt het afwachten wat we voor ons neus krijgen. We kijken onze ogen uit naar de kleine doch zeer efficiënte keuken waar het heerlijk ruikt. De organisatie loopt perfect. Zus één bedient en zingt mee met de franse chansons die zachtjes opstaan terwijl zus 2 per tafel, in volgorde van opkomst, de bordjes klaarmaakt.

Omdat de keuken erg klein is, hangen de glazen klem tussen de tanden van een grote grasvork. In een klein hokje staat een mini afwasmachientje waar 12 borden in passen. Gebiologeerd volg ik alle handelingen van de beide zussen en de efficiëntie ervan. 
Na een prachtig voorgerecht wat lijkt op een impressionistisch schilderijtje, worden de bordjes meteen, steeds per 12 stuks, het machientje ingeschoven. Het hoofdgerecht wordt geserveerd in een mini paëllapannetje waar een paar soorten vis, een grote garnaal, een coquille St.Jacques en een kleine strandkrab hun hiernamaals vieren in een saus alsof de engeltjes je op de tong piesen. Ik zeg eerlijk dat ik nog nooit een krab heb gegeten, laat staan zo'n kleintje omdat ik ook nooit heb begrepen waarom zo'n mooi beestje doodgemaakt wordt om jouw "honger" te stillen.
We vragen de zingende en blije zus één om hulp die ons behulpzaam uitlegt wat we moeten doen om dat minuscule beetje krabvlees in je mond te krijgen. 

Mij lukt het dus niet, waar ik overigens niet rouwig om ben, maar wel bedank ik in stilte het mooie beestje  dat hij zijn leven heeft gegeven om mij lekker te laten eten, of liever gezegd, niet te laten eten en denk aan datgene wat de Dalai Lama ons vertelde over zijn levensfilosofie. Gelukkig smul ik van de rest en neem een tikje weemoedig afscheid van het, inmiddels volledig, gedemonteerde strandkrabje dat voor mij en anderen zijn leven heeft opgeofferd voor een mini mini stukje vlees. Hoop niet dat hij een treurende familie heeft achtergelaten...Desalniettemin was dit bezoek een feestje en voor herhaling vatbaar. Heerlijk dat er nog zulke plekken zijn waar het sentiment van het vroegere Frankrijk volledig tot leven komt...
Het was een topvakantie van 3 dagen en met een beetje geluk hangen de bloeiende appelbomen hier straks aan de muur...

 
 

 



 

 

VERBINDING...

 Het duister was groot, had oneindig veel macht
 de heerser over de donkere nacht
 Het licht was bescheiden en heel erg klein
 maar wist dat het altijd blijvend zou zijn...

 (Manja)

Moeizaam kom ik, leunend op mijn hippe wandelstok, het bospaadje uit na mijn steeds korter wordende ochtendwandelingetje. Maar wat ben ik elke keer blij dat dit nog gaat en wat heb ik veel gezien onderweg.
De ontluikende lente vind ik elk jaar weer een wonder en elk jaar verbaas ik me over die transformatie van de natuur en voel me verbonden hiermee. Verbinding die ik ook ervaren heb in de 14 dagen dat we in Nederland waren. Geen verbinding met Moeder Aarde, maar verbinding met vrienden die ik al bijna 60 jaar ken. Uiteraard zien we elkaar niet meer zo vaak omdat we in Frankrijk wonen dus het was hun idee om ergens een groot huis te huren waar we een week konden verblijven. Ze vonden een huis in de Utrechtse Heuvelrug dus redelijk dichtbij het Antoniusziekenhuis waar ik regelmatig moest zijn voor controle en onderzoek. Frank en ik zijn niet zo dol op vakantieparken, maar het was geen hoogseizoen dus niet zo druk en het 8-persoonshuis stond op een leuke plek en was comfortabel met 4 slaapkamers en 2 badkamers. Het was of we elkaar de week daarvoor nog hadden gezien dus met een glas wijn en een lekkere soep werd de draad meteen weer opgepakt en voelde ik de intense verbinding met deze 5 vrienden. We hebben bijna 60 jaar lief en leed met elkaar gedeeld, elkaars kinderen op zien groeien die ook weer allemaal kinderen hebben gekregen. Het werd een week van 'De oudjes op stap". Vaak hilarisch, soms confronterend, ook verdrietig om de ziekteprocessen die ons parten spelen, maar voor mij een feest van herkenning. We konden lachen, huilen en vooral ook veel herinneringen ophalen.
Het was af en toe lachwekkend om geconfronteerd te worden met het "oud" zijn, met alle "eigenaardigheden" die daarbij horen want we hebben allemaal zo onze eigen manier om de dingen te doen. Discussies over de warmte in het huisje. De één heeft het koud, de ander heeft het warm, dus hoe hoog draai je de knop? Discussie over het meegebrachte Franse hout van Frank voor de open  haard. Moet je je houden aan het advies dat in het reglement staat dat je (voor veel geld) een namaakblok kan kopen. Betekent het dan dat elk ander stukje hout verboden is ?? En moet je de schaar waarmee de kip uit het pakje geknipt is, eerst afwassen voor je hem voor iets anders gebruikt in verband met salmonella? Ja, daar kunnen lange discussies over ontstaan. Lieve Lita zou daar pagina's mee kunnen vullen. Zo werd ik de eerste nacht wakker van het ,voor mij, felle licht dat overal scheen. Bij navraag werd mij verteld dat het voor mij was met de gedachte dat ik 's nachts de wc kon vinden. Juist vanuit dat gegeven heb ik altijd een klein lampje bij me, maar hoe zorgzaam is dat dan ! Ach, wat is het mooi om te ervaren dat we allemaal mogen zijn wie we zijn en geaccepteerd worden zoals we zijn  met al onze "eigenaardigheden" die soms de kop opstaken. Het gevoel van verbondenheid maakte me blij en ik realiseerde me opnieuw hoe mooi het is als we in staat zouden zijn de ander te aacepteren zoals hij of zij is, ook al zijn er verschillen in denken en voelen, in godsdienst of kleur.
Jammer genoeg is dat in onze huidige wereld ver te zoeken en lijkt het wel of de haat alleen maar groter wordt en de menselijkheid aan het verdwijnen is. De wereld is voor mij een stuk killer geworden en dat merk ik elke keer weer als we in Nederland zijn. Hier, midden in de natuur, heb je daar veel minder mee te maken en kan ik mijn eigen wereld creëren. Mijn wereldje waar Liefde woont. Vroeger zou ik dansend door het bos gaan, nu met mijn hippe vriend de Stok, maar altijd met een gevoel van vrede in mijn hart.
Maar gelukkig kon ik mij opladen en voeden met alle dierbare mensen om me heen en lichtpunten zoals de vele mooie initiatieven van verschillende mensen die allemaal ook een mooiere wereld wensen.

Ik sluit af met een prachtig gedicht van de 80-jarige Awraham Soetendorp, een Emeritus rabijn van de Liberaal Joodse Gemeente in Den Haag, die zich zijn hele leven heeft ingezet voor een rechtvaardiger wereld en een heel mooi boekje heeft geschreven: Levenslessen van een rabbijn, waarvan Trouw schreef dat er geen enkel excuus is om dit niet te lezen. Ik zag hem een paar maanden geleden in het televisieprogramma Buitenhof op zondagmorgen in gesprek met een bekende Iman. Het was een prachtig wijs gesprek en ik was diep ontroerd toen ze aan het eind van het gesprek elkaar omarmden. Het deed me denken aan de gesprekken tussen His Holines de Dalai Lama en aartsbisschop Desmond Tutu. Een bijzondere vriendschap tussen twee verschillende mensen met ieder hun eigen levensfilosofie die in respect naar elkaar konden luisteren en elkaar konden inspireren. 
Het was verbinding van mens tot mens want of we het willen of niet; we zijn verbonden met elkaar en zijn één met alles !...

Alles is laat en verfrissend vroeg
wanneer er liefde is.
Alles laat los en verenigt zich
wanneer er liefde is,
alles is een illusie
en de bron van werkelijkheid,
wanneer er liefde is.
Alles breekt af
en wordt weer opgebouwd
wanneer er liefde is.
Ik blaas de demomen weg,
omdat er liefde is,
en ik sluit je in mijn armen,
moegestreden en herboren
omdat er liefde is.

Awraham Soetendorp

 

ZWETEN, WETEN, VERGETEN...

Steeds vaker lees ik dat het lees-en leerniveau van leerlingen behoorlijk aan het zakken is.
Zoals met meerdere problemen wordt er wel een oplossing gezocht maar te weinig naar de oorzaak van het probleem gekeken, want de confrontatie met onszelf gaan we liever niet aan. Het blijft nu eenmaal makkelijker om de oorzaak buiten onszelf te zoeken, in dit geval is dus de vraag wel of geen mobieltjes in de school wat grappig genoeg tot grote discussies leidt.
Tot ik twee interessante artikelen las over het onderwijs en de motivatie, zowel bij de leerkracht als de leerling. Hoe lossen we bijvoorbeeld het probleem op van het nijpende tekort aan leerkrachten inplaats van ons af te vragen wát is de oorzaak hiervan? Als je de leerkrachten zelf spreekt, krijg je te horen dat het salaris te laag is, dat de werkdruk te hoog is met name door de bureaucratische regels waaraan moet worden voldaan en die vaak zoveel energie en tijd kosten dat de leerkracht nog nauwelijks aan het onderwijs zelf toekomt, laat staan de energie om het vak dat gedoceerd wordt, aantrekkelijk te maken voor de leerling. De "uitgeputte" docent mist de energie en de motivatie, is dus vaker ziek waardoor vele uitvalsuren. Natuurlijk wordt je als leerling niet van alle vakken echt opgewonden, maar het zou toch een stuk schelen als de lessen vanuit passie en enthousiasme gegeven werden. De beroepen van zorg en onderwijs worden toch meestal gekozen vanuit de bevlogenheid om iets mee te geven en niet omdat je er zo rijk van wordt.
Wisten jullie trouwens hoeveel cijfers er in Nederland in het voortgezet onderwijs gegeven worden ?
Hou je vast want dat aantal is tussen 102 en 120 cijfers per jaar. Onderwijs is een cijfer geworden en de toetscultuur is funest voor de motivatie van de leerling volgens experts.
Vraag jongeren waarom ze naar school gaan en ze zullen niet antwoorden dat ze zoveel mogelijk willen leren en omdat leraren ze helpen de wereld te ontdekken. Nee, ze zullen zeggen omdat het moet, voor een diploma, om goede cijfers te halen. Scholieren rollen van de ene toets naar de andere en zitten te stressen of ze wel genoeg geleerd hebben. Als de toets voorbij is, is de stof weer snel vergeten en leert de scholier dus alleen voor een cijfer, niet om de stof te onthouden of toe te passen. Er zijn zelfs lagere scholen waarvan de eerste en tweede klas al toetsen doen om bijvoorbeeld de tafels te maken terwijl er een grote klok meeloopt om het binnen een bepaalde tijd te laten gebeuren. Dat dit veel stress veroorzaakt, mag wel duidelijk zijn. 
Kortom: Zweten, weten, vergeten....

Daarnaast las ik een artikelen over een NASA-onderzoek van wetenschappers in 1965 dat ging over genialiteit. Het onderzoek onder leiding van Dr.George Land was gericht op de vraag wat iemand geniaal maakt. Hij ging ervan uit dat genialiteit wordt bepaald door de mate waarin iemand creatieve verbeeldingskracht gebruikt om problemen op te lossen. Zo werd er een teste ontwikkeld die op een succesvolle manier de creativiteit en verbeeldingskracht kon meten. Deze test werd ook ingezet bij schoolgaande kinderen en wat kwam daar uit?
Bij 5-jarige kinderen viel maar liefst 98% in de categorie "geniaal". Dezelfde groep van 160 kinderen werd op 10-jarige leeftijd opnieuw getest en nu werd 30% bestempeld als geniaal. Bij 15 jaar was dit nog maar 12% en toen ze de volwassen leeftijd hadden bereikt, was slechts 2% geniaal te noemen.
De conclusie van de wetenschappers was dat ons schoolsysteem verantwoordelijk is voor het steeds verder inperken van de creativiteit en verbeeldingskracht en dat de maatschappij de kracht van creativiteit bagatelliseert.
Je zou kunnen zeggen dat we inplaats van slimmer dommer worden en het schoolsysteem vreselijk achterhaald is. 
Een uitspraak van stand-up comedian George Carlin:
'Regeringen willen geen bevolking die in staat is kritisch en creatief te denken.
Ze willen gehoorzame arbeiders, mensen die slim genoeg zijn om de machines te laten draaien en net dom genoeg zijn om hun situatie passief te accepteren".

Godzijdank komen er steeds meer scholen die mooie en liefdevolle initiatieven hebben en waar de eigen creativiteit en verbeeldingskracht van het kind, hoog in het vaandel staan.
Creativiteit heeft de potentie om harten te openen en laat ons zien dat we constant ons eigen leven creëren en daar uiteindelijk zelf verantwoordelijk voor zijn. Bewustwording hiervan berust op niets anders dan onvoorwaardelijke liefde.
Een schoolsysteem dat alle creativiteit doodt, zorgt er ook voor dat we onze eigen kracht en identiteit vergeten...

 

1 januari 2024

En dan opeens....is het nieuwe jaar van start gegaan. Een nieuw jaar waarin ik natuurlijk eerst jullie allemaal de beste wensen toestuur. Gezondheid als eerste natuurlijk, maar ook veel warmte, liefde en vooral verbondenheid.

De wereld draait door en wordt steeds harder. De oorlogen om ons heen lijken steeds dichterbij te komen
en brengen veel polarisatie en veel haat. Mensen staan tegenover elkaar in een nietes-welles spel waar discussie nauwelijks mogelijk is, laat staan het respect voor een andere mening. We luisteren niet meer naar elkaar en anarchisme viert hoogtij. Het is ieder voor zich en God voor ons allen. In deze duistere tijd kost het moeite om het licht binnen te laten komen en het verhaal wordt steeds sneller vergeten. Een eeuwenoud verhaal dat leeft in onze ziel, maar de taal kennen we niet meer. Toch mogen we het vertrouwen niet verliezen want over de hele wereld staan er mensen op die wakker worden, zich het verhaal weer herinneren en het gaan uitdragen. Een schreeuw om verandering die tot een betere wereld zal leiden. Een herstelproces naar een nieuwe balans is gaande, zeker in het veranderde collectieve bewustzijn. Want we hebben onze macht weggegeven aan degenen die ons niet dienen en hebben met elkaar onbewust het oude bestand in stand gehouden. Alles in het Universum gaat om verbinding, om kracht niet verloren te laten gaan en er weer een tijd aan zal breken van verlichting, van Liefde
Het eeuwenoude woord waar dit verhaal over gaat.
Want kiezen we voor onze vrijheid of kiezen we om ons als een marionet te laten maken van het systeem dat er op gericht is om vanuit angst te leven en onze vrije geest te laten knevelen. De angst is ons toegediend als een hapklare brok en geeft de macht alle gelegenheid om ons van alles op te leggen.
Mijn moeder heeft me bewust gemaakt van de vrije geest en ik ben haar nog steeds dankbaar daarvoor. 
Ik heb geleerd zelf na te denken, mijn eigen gezonde verstand te gebruiken en niet blindelings achter alles aan te hollen wat de ander beweert of zegt. Heb daarnaast een intuïtief gevoel wanneer het goed voor me is of fout en dat probeer ik steeds meer te ontwikkelen.
Mijn verhaal gaat steeds meer leven en ik ga, doordat ook ik aan het wakker worden ben, steeds meer met mijn hart kijken. En dat is eigenlijk mijn wens voor jullie allemaal voor dit nieuwe jaar dat voor ons ligt.
De verbinding ervaren met de natuur waar alles een wonder is, van klein tot groot, waar je, als je stil bent, een andere taal hoort, kleuren ziet die je in een andere wereld brengen.
De verbinding ervaren met onze medemens hoe moeilijk dat soms ook is. Maar dragen we niet allemaal het eeuwenoude verhaal mee in onze ziel ? Het verhaal van liefde ? Liefde waardoor we vrede in ons hart ervaren, inplaats van de agressie en hardheid ten opzichte van onze medemens. Is het niet immens verdrietig wat er met onze aarde en de mensheid gebeurt ? Ik moet dan zelf, als ik in een negatieve spiraal zit, denken aan ons bezoek aan de Dalaï Lama, aan alles wat hij ons in dat 45-minuten durend gesprek heeft geleerd, waar ik 10 dagen lang in een liefdevolle energie heb geleefd en heb begrepen wat compassie was. Ik ben nog lang niet geslaagd, maar ik weet dat er voor mij geen weg meer terug is, dus ik vertel mijn verhaal door, in woorden door de muziektheaterproductie " Majèck, het verhaal van een reis" in 2003 te schrijven, in mijn blogs, in mijn gedichten voor klein en groot; kortom, ik probeer mijn wereld uit te dragen. Dus vanaf dit papier open ik mijn hart en stuur iedereen mijn liefde en mijn compassie. Wat zou het mooi zijn als iedereen dit gaat doen en we de wereld weer wat mooier maken. We hebben de kracht en we kunnen het! In liefde en licht !

"De enige duivels in de wereld zijn dié in ons eigen hart, dáár zou de strijd moeten worden gestreden"...
(Ghandi)

Een verhaal

Er is een verhaal van eeuwenlang
dat over Liefde gaat
een verhaal dat nooit een einde heeft
en in elk hart geschreven staat
maar waar het vaak is verstopt
verscholen achter een deur
daar in een inktzwarte duisternis leeft
een isolement zonder enige kleur
en als die deur gesloten blijft
er geen licht naar binnen schijnt
de woorden niet tot leven komen
waardoor een oud verhaal verdwijnt
dan zal de Bron, jouw diepste Zelf
ons hart niet kunnen raken
en de schoonheid van jouw Ziel
zal nooit kunnen ontwaken
dan zal er geen Liefde , geen Liefde zijn
een oud verhaal wordt dan vergeten
en de weg die naar de schat toe leidt
zal niemand ooit nog weten

want het grote geheim van het leven heet Liefde
omarm haar en dans haar oneindigheid 
zing het lied dat in jou wordt geboren
en dat naar een land zonder grenzen leidt

zing het lied dat in jou wordt geboren
en dat naar een land zonder grenzen leidt...

Uit: Majèck, het verhaal van een reis