En daar zit ik dan! Op de bank met een gezwollen, rode voet die me een helse pijn bezorgt en waar ik helemaal niet op kan staan of lopen. De knipkaart voor medische hulp maar weer tevoorschijn gehaald. Gelukkig heeft hij een levenslange geldigheid.
Huisarts, apotheek, ziekenhuis voor foto en laboratorium voor bloedafname. Volgens de arts is het een acute aanval van jicht, een vorm van reuma die voor ontstekingen zorgt. Zomaar opeens zonder waarschuwing vooraf. Jicht was in mijn beleving een ouderwets woord, iets wat bij oude mensen hoort. Hebben we het nu over vooroordelen? kortzichtigheid?, want ik vergeet voor het gemak dat ik daar ook bij hoor inmiddels. Reacties om me heen dat het door alcoholmisbruik zou komen, maar naar alle waarschijnlijkheid zijn het de medicijnen (diuretica). Mijn urinezuur in het bloed is veel te hoog evenals de ontstekingswaarden en alcoholmisbruik is toch echt niet voor mij van toepassing. Er volgen een paar dagen van negatieve en zielige gedachten want ik zag mezelf al in een rolstoel zitten die met geen mogelijkheid over de rotsgrond hier gerold kan worden. Maar tenslotte heb ik mezelf bij mijn nekvel gepakt en besloten om alle negatieve gedachten een schop te geven. Bovendien wordt de pijn door de medicijnen minder wat ik een cadeautje vind!
De gedwongen rust brengt me dichter bij mezelf en dwingt me liefdevol om met andere ogen te kijken.
Hier, middenin de natuur laat ik me elke keer omhelzen door Moeder Aarde die me nooit in de steek laat. Om mij heen heerst de rust dus nu binnen in mij begint alles ook weer tot rust komen.
Laat de wereld, als in een wervelstorm, maar door razen in oorlog, geweld, haat, onverdraagzaamheid en agressie. Het IK-gedrag viert nog steeds hoogtij maar ik hou me stevig vast aan mijn stokpaardje dat ik mijn hele leven al berijd, namelijk mijn geloof in een betere en mooiere wereld.
Ik realiseer me opnieuw dat het leven bestaat uit pieken en dalen en dat je tot het eind de kans krijgt om te leren en te groeien. Niet in de lengte of de breedte uiteraard maar groeien in wijsheid, liefde en compassie.
Dat vergt veel van jezelf en ja, oud worden is niet altijd makkelijk en al helemaal niet als je je min of meer "gehandicapt" voelt. Onze maatschappij is nu eenmaal ingesteld op jong en vitaal. Maar de naderende eenzaamheid betekent niet dat je alleen bent want in de natuur ben je nooit alleen. In die 23 jaar dat we hier wonen ben ik me dat meer en meer gaan realiseren. Maar als mensen-mens is dat niet altijd even makkelijk voor me want ik begrijp de wereld en de mensheid niet meer. Al die duisternis om ons heen willen we toch niet ?...
Regelmatig vecht ik tegen de gedachte dat je, naarmate je ouder wordt en zeker als je fysieke beperkingen krijgt, geen deel meer uitmaakt van de maatschappij. Dat jouw leven tot waar het je heeft gebracht, in feite in de nadagen zit en we op "reservetijd" leven.
Natuurlijk is dat min of meer een keus want er zijn leeftijdsgenoten die hun dagen vullen met allerlei activiteiten, maar na een leven keihard gewerkt te hebben, moet ik daar niet meer aan denken. Mijn tomeloze energie en mijn ideaal om een beetje bij te kunnen dragen aan een betere wereld, hebben hun tol geëist. Ik zou geen dag over willen doen en weet dat ik de vruchten van al mijn inzet mag plukken.
Maar waarom voel ik me dan nog zo vaak zo nutteloos?
Deze dagen van rust dwingen me om opnieuw naar binnen te keren en ik weet diep in mijn hart dat ik mijn best heb gedaan en de tijd nu mag gebruiken om juist naar binnen te keren. Om er helemaal te mogen ZIJN, zelfs met die fysieke beperkingen. Dat ik mag genieten van deze welverdiende rust zonder me "schuldig" te voelen dat ik de hele dag niets doe. Trouwens niets doen is helemaal niet waar want met jezelf geconfronteerd te worden is een dagtaak. Ik vergeet nooit mijn allereerste bezoek aan een psycholoog van de pijnbestrijdingspoli na een aantal akelige operaties aan mijn achillespees. Ik kon nauwelijks lopen en zag, inmiddels met 4 kinderen, het leven niet meer zitten op deze manier.
Zijn woorden " je houdt niet van je voet" maakten me toen razend en ik ben boos weggelopen.
Veel later heb ik de diepere betekenis van die woorden begrepen en nog veel later kon ik begrijpen dat alles niet alleen over energie maar ook over liefde gaat. Als je negatieve energie naar je lichaam stuurt, zul je die negativiteit ook terugkrijgen. Maar als je liefde naar je lichaam stuurt, krijg je ook liefde terug.
Jong en vitaal en bezig met je gezin en je carrière veroorzaakt bij elke fysieke belemmering woede en
een gevoel van ongelukkig zijn.
Nu, op mijn leeftijd, realiseer ik me dat mijn lichaam me al 79 jaar door het leven draagt. Als dat geen trouwheid is ?...Dus ja, die jichtaanval hoe pijnlijk ook, is geen straf maar opnieuw een "leermoment".
Omhels de gedwongen rust en keer naar binnen.
Waar al deze dagen niet goed voor zijn!
Dus klim ik met een zingend hart weer op mijn stokpaardje, trotseer de hobbels en kuilen en droom van een mooiere wereld.
Als ik om mij heen kijk, is die er al. Nu wijzelf nog...
 |
| Kind op hobbelpaard. Frank Rosen |
De wereld raast, de mens heeft haast
we rennen naar het eind
de haat is groot, kleurt de wereld rood
die alle schoonheid ondermijnt
maar...
Met andere ogen kijken, onze geest verrijken
de stem gaan horen van ons hart
open alle deuren, laat het niet gebeuren
grijp de kans, maak een nieuwe start
De wereld transformeren, is nog steeds te leren
verandering komt nooit te laat
blijf geloven in het Goede
zodat je weet waar je voor staat
Zelfs in een zwarte nacht, vinden we de kracht
om met elkaar te bouwen
hand in hand en samen één
vinden we nieuw vertrouwen
Dus grijp die kans, geef het leven glans
een nieuwe dag herboren
omhels de schoonheid om ons heen
want niets is nog verloren!....
Manja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten