De oude man woont ver weg op een berg waar hij gelukkig is.
Hij heeft de mensen niet nodig want om hem heen wonen de zwijnen, de reeën, de vossen, de boommarters, de dassen, de eekhoorns en nog vele anderen.
Zorgzaam bevoorraadt hij elke dag de voedselbank voor de vogels en moppert op de bonte specht die zó gulzig is en geen plaats wil maken voor de boomklevers, de appelvink of de koolmezen, alhoewel deze laatste toch tot het brutalere soort behoort dat altijd zorgt dat hij niets te kort komt.
Ook bestudeert de oude man regelmatig de uitgebreide insectenwereld en wandelt graag in het bos om, na een tijdje, terug te komen met een bosje wilde bloemen voor zijn vrouw waar hij zielsveel van houdt.
"Ach", denkt hij " wat kun je toch met weinig gelukkig zijn"!
Tot het moment dat zijn leven abrupt verstoord wordt door een gigantische plaag van buxusmotten die na 4 jaar, voor de tweede keer langskomen. En dat is niet zomaar iets, vergis je niet, want het is nachtmerrie!
De oude man heeft er slapeloze nachten van en wordt, zelfs in zijn slaap, overvallen door wolken witte buxusmotten. Nu zou de moderne mens zeggen: " Ach man, koop wat spuitbussen gif dan ben je ze zo kwijt".
Maar zo simpel is het niet. Ten eerste doodt het gif ook de vogels en dat wil hij natuurlijk helemaal niet want juist aan al die vogels beleeft hij zoveel plezier!
Hij kan een mottenvanger ophangen in de bomen waar alleen, door de geur, de mannetjes op afkomen die daarna als het ware gevangen zitten in de mottenvanger en de vrouwtjes niet meer kunnen bevruchten om tenslotte dood te gaan in hun "gevangenis". Jammer genoeg was de oude man te laat met deze maatregel en wordt hij opeens geconfronteerd met miljoenen nazaten van de buxusmot, de rupsenkinderen die masaal, hebberig en hongerig zich op de buxus werpen. "Wat een paradijs aan eten hier, juist omdat het bos voor de helft uit enorme buxusbomen bestaat", mompelt hij.
De rupsenkinderen eten en eten en eten. Ze eten zich werkelijk klem, hoe kan het ook anders in dit paradijs ! En als ze uitgegeten zijn begint het grote wonder van de natuur wat tegelijkertijd een nachtmerrie is voor de oude man.
De volgevreten rupsen moeten de hoge bomen uit om een plek te vinden om zich te verpoppen tot een mot zodat de hele cyclus weer opnieuw kan beginnen ware het alleen niet dat ze dan een andere plek moeten vinden omdat de buxus hier inmiddels kaal is wat een troosteloos gezicht is.
Ze laten zich massaal uit de bomen glijden aan een lange draad die ze zelf kunnen maken. Eerlijk gezegd is dit een adembenemend gezicht want ze glijden in hoog tempo via hun glijbaan naar beneden om daarna de weg te vinden naar een rustige "kraamkamer" om te verpoppen. De oude man vindt het fascinerend om te zien en dat is het ook, ware het niet dat je overal door een gordijn van draden waar rupsen aanhangen, je weg moet zien te vinden. En het is beslist, hoe onschuldig dit volkje ook is, beslist geen pretje om de rupsen werkelijk van je af te moeten "slaan." Het zijn er tien en tienduizenden !
Ze keihard over de grens zetten waarvoor we een nieuwe en onverzettelijke minister hebben gekregen, werkt niet. De oude man moet ze ter plekke doodmaken waarbij hij zich steeds beroerder en wanhopiger gaat voelen want het lijkt niet op te houden.
Na een volle week van moorden, komt het einde in zicht en is het misschien een enkele die aan de dood kon ontsnappen. De man kan weer buiten op zijn terras eten zonder dat er voor zijn neus tientallen glijbanen boven de tafel hangen en de man gefascineerd kan kijken naar de vluchtroute van de rupsen op weg naar een "nieuwe wereld" ?...
Het blijft een wonder van de natuur dat elk dier, elk insect is uitgerust met een overlevingsmanier om zich voort te planten.
De oude man is na die week moe, verdrietig en niet voldaan. Hij bedenkt dat het in de grote wereld niet veel anders gaat. Dat we zonder pardon hele volkeren uitmoorden op de meest gruwelijke manieren, gewoon omdat ze er niet mogen zijn om welke reden dan ook. Hoe gek het ook klinkt is er weinig verschil tussen een mens en een insect want behoort de mens ook niet tot het dierensoort en misschien wel de slechtste? En hebben we hier ook niet veel te veel van?... Gaan we ooit leren in harmonie met alles te leven omdat we nu eenmaal allemaal met elkaar verbonden zijn, zelfs met de buxusmot ?...
Het korte leven van een buxusmot.
Dit is het relaas van een lieve oude baas
maar helaas...helaas...
hij zit nu met een rot gevoel
was die moordpartij nou echt zijn doel?
een hele volksstam werd vermoord
heeft niemand hun hulpgeroep gehoord?
heeft niemand in de krant geschreven
waar die stakkers zijn gebleven?
geen bloem of beer werd neergelegd,
de mens heeft zelfs geen woord gezegd
alleen de bomen riepen: Nee!
wat moeten we hier in Godsnaam mee !
dat volk hoort hier gewoon niet thuis
stuur ze terug, het is gespuis!
ze vreten hier de bomen kaal
ze zijn overal, ’t is een schandaal !
schreeuwend liep men door de straten
maar de oude man zat heel verlaten
tussen al die kale takken
duizenden rupsen kon hij pakken
de stakkers zagen geen gevaar
en de man werd een serie moordenaar...
na een week van heel veel leed
zei de man dat het hem speet
hij deed ’s nachts geen oog meer dicht
kijk wat hij toch had aangericht !
jaren bleef hij zich nog kwellen
hoe kon hij de natuur nu weer herstellen ?...
manja 2024
Geen opmerkingen:
Een reactie posten