Dát wat is geweest...

En dan opeens is het aan komen waaien; de ouderdom. Ik loop wiebelend mijn bospaadje af, leunend op een stok, een hippe dat wel, want de stok heeft kleine rose/paarse bloemetjes en de knop is hardroze gevlamd. De eigenaresse van de apotheek in Cajarc liep er meteen op af en zei dat dit mijn stok was gezien de kleurtjes. Niet dat ik nu bepaald enthousiast was om met een stok te gaan lopen alhoewel mensen om je heen opvallend veel geduldiger en behulpzamer zijn. Als ik nu het zebrapad neem zie ik geen uitdrukking van “ mens, loop even iets harder. Integendeel, de stok is opvallend genoeg om een glimlach op het gezicht van de bestuurder te toveren, zeker als ik terug lach. Desalniettemin zijn de stok en ik nog geen maatjes samen en hebben we nog geen stressvrije relatie. Want "Waar laat ik de stok" is een regelmatig terugkerend probleem. Een auto inparkeren is makkelijker. Hoe ik hem of haar ook neerzet, staan blijven doet ie niet.
Samen met mijn nog nooit gebruikte splinternieuwe rollator zijn dit dus de eerste twee voorwerpen om een handje te helpen met de ouwe dag. En dat deze dag zich inmiddels heeft aangediend is duidelijk. In hoog tempo zelfs! Ik heb me er alleen nooit een voorstelling van gemaakt hoe dit zou gebeuren. Je leert toch immers niet hoe je oud moet worden? Ja, er zijn vele boeken op de markt hoe je veerkrachtig en jong kunt blijven. En de gemiddelde AOW-er die langskomt in de televisiespots ziet er altijd goed geconditioneerd uit. Oh, wat zijn ze toch vitaal, die goeduitziende grijsaards! Om jaloers op te worden. Komt dat door die comfortabele relexstoelen die een aanwinst blijken te zijn om je met je vermoeide en pijnlijke lichaam in het paradijs te wanen? Televisie aan, wijntje op tafel en een zak chips op je schoot? En die 65-plussers zien er ook allemaal zo gezond en gebruind uit. Komt dat door het heerlijke fietsen in de natuur op je verrukkelijke E-bike ? of die zalige vakantiereisjes naar de zonbestemmingen? Er wordt ook zó goed voor ons gezorgd want je kunt in één dag de badkamer met ligbad veranderen in de verantwoorde inloopdouche inclusief klapstoeltje en ik zie ook spotjes waar die grijze koppies glunderend langs scheuren in hun aangepaste voertuigen waarbij draaien op een smal weggetje echt een eitje is. Bovendien is er voor iedereen die het wil een flitsend en goed werkend gehoorapparaat. Je moet er wel je spaarpot voor omdraaien! Kortom, vandaag de dag is oud worden een feestje als je al die spotjes mag geloven.
Maar is het wel zo'n feestje? Kunnen al die vitale ouderen nog moeiteloos meerennen met een maatschappij die steeds sneller gaat. Waar je steeds minder als mens wordt behandeld. Waar de voortschrijdende digitalisering je hopeloos in de war maakt en de helpdesk uit computers bestaat. Waarom heet dat eigenlijk een helpdesk. Ze kunnen het beter een digidesk noemen. 
Een wereld die mijn wereld niet meer is en die maar doorraast. Waar menszijn een vergeten woord aan het worden is. Is het gek dat iedereen zo veel stress heeft en doodmoe is van het mee moeten rennen.Waar veel ouderen, als je niet meer in staat bent om mee te rennen, onder de voet gelopen worden tenzij je nog weg kunt komen op je snelle E-bike. Onder de voet gelopen door een maatschappij waar je als mens niet meer meetelt, zeker als je fysiek of geestelijk een probleem hebt en waar je tot een nummer wordt gereduceerd. Ja, ik had graag een folder in de brievenbus willen vinden met een aantal positieve handgrepen over ouder worden, over hoe je om moet gaan met fysieke beperkingen waardoor je niet meer mee kunt hollen en je dreigt te verdwalen in het oerwoud van Niemandsland.
Ik was kortgeleden in het Erasmusziekenhuis voor een second opinion omdat ze daar een expertisecentrum hebben voor Neuromeylitus optica. Ik was namelijk verdwaald in een neuropathische en mistige wereld van pijn en zocht antwoorden op mijn vragen en richtlijnen om met deze ziekte te kunnen leven. Wat voelde ik me eenzaam en nietig in dit immense ziekenhuis waar je met een dagkaart in je hand veranderd bent in een nummer. Wat miste ik mijn trouwe thuishaven Het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein, waar ik zoveel vriendelijkheid vind en al 6 jaar als een mens word behandeld! Verdwaald in een onbekende digitale wereld, voelde ik me een kind dat haar moeder kwijt was. Ik die het menszijn zowel in mijn leven als in mijn werk altijd bovenaan had staan en me nu in dat enorme gebouw zo verloren voelde en alleen met al mijn angsten. Wat voelde ik me onzeker met het tempo van alle oefeningen die de neurologe me uit liet voeren. Ik, ex-danseres, die geen balans meer kon vinden en traag reageerde op de stortvloed van vragen die over me heen kwamen. Mijn trouwe lichaam dat altijd mijn instrument was en me nu hopeloos in de steek liet. De neurologe trouwens ook. Terwijl het huilen me nader stond dan het lachen, werd ze alleen maar ongeduldiger. Gaat ze zo met alle oudjes om? Daarna met mijn nummer door eindeloze gangen op zoek naar de priklocatie en vooral mijn dagkaart niet vergeten in de daarvoor bestemde apparaten te stoppen. Stel je voor dat ik mijn nummer kwijtraak...Ik moet denken aan de musical "De wonderlijke avonturen van Mijnheer B.R.O de Loos" die ik schreef in 1984. Hij werd werkeloos en kreeg van de Sociale Dienst een nummer. Maar wat een ramp als hij dat nummer kwijtraakt en op zoek daarnaar in de computer valt waar hij allerlei avonturen beleeft.
De bordjes met Uitgang vinden we niet, wel de wegwijzer met Beddengalerij. Wat moet ik me daarbij voorstellen? Een lange galerij waar de bedden keurig naast elkaar staan en knipperlichtjes aan het bed het nummer van de patiënt aangeven? Gelukkig vinden we zonder hulp van een gastvrouw die we nergens zien, de uitgang weer terug en storten Frank en ik ons in de hectiek van  de snelwegen vol ongeduldige toeteraars want met een Frans nummerbord ontmoet je weinig verdraagzame weggebruikers. De wereld raast door, voor ons, achter ons, naast ons. Opzij, opzij, opzij...ik heb een ongelooflijke haast...Op dit soort momenten verlang ik heel erg naar de stilte van onze berg waar tijd niet bestaat en waar ik mag zijn wie ik ben. Ik hoef niet mee te rennen en ik hoef me voor niemand meer te bewijzen. Alleen maar leren om de fysieke beperkingen van de ouderdom te accepteren. Ik zal zeker vriendjes worden met mijn hippe wandelstok en wie weet... misschien ooit ook de rollator...En als ik een off-day heb en in de slachtofferrol kruip, lees ik de blogs van mijn "soortgenoten". Mensen veel jonger dan ik die al in een rolstoel zitten en volledig afhankelijk zijn. Denk dan " zo kan het ook Manja"...
Mijn wereld gaat langzamer en wordt kleiner en het zal nooit meer zijn zoals het was. Maar ik heb mijn geestkracht nog en ik lach elke dag mijn eigen mooie wereld toe...

Dát wat is geweest...

Zwakker wordt het lichaam
maar sterker wordt de geest
herinnering is levend
naar dát wat is geweest

naar al die mooie jaren
naar hoe het ooit begon
toen ik nog in mijn dromen
m'n eigen wereldje verzon

jaren weggegleden
mee met de stroom van een rivier
en al mijn overpeinzing
vertrouw ik nu toe aan het papier

zwakker wordt het lichaam
maar sterker wordt de geest
dankbaarheid stroomt door mij heen
naar dát wat is geweest...

Manja 2022

 

 

ANDER LICHT...

Het is de titel van het boek dat onze zoon Yoeri over het werk van zijn biologische vader, Hans van den Busken, maakte. Hans, met wie ik 10 jaar was getrouwd, werkte jarenlang als theaterfotograaf. Op het gebied van dans, toneel, cabaret, jazz en zang maakte hij de meest prachtige foto's van de grootheden uit die tijd zoals onder andere: Edith Piaf, Jacques Brel, Charles Aznavour, Josephine Baker, Ella Fitzgerald, Rita Reys, Ramses Shaffy, Liesbeth List, de danser Nureyev, het legendarische danspaar Alexander Radius en Han Ebbelaar, de acteurs Ko van Dijk, Ellen Vogel, cabaretier Toon Hermans, Wim Sonneveld, de jazzmusici Miles Davis en Art Blakey en nog veel meer.Toen Hans besloot om als theaterfotograaf te gaan werken, had op dat gebied de fotografe Maria Austria zich het alleenrecht toegeëigend, dus wees ze Hans de coulissen in. Tussen de gordijnen in ontwikkelde hij daar een speciale techniek met licht waardoor hij in staat was om de foto's een extra dimensie te geven en de expressie en bevlogenheid van de betreffende artiesten sterker te kunnen treffen dan met een plek vóór het podium. Zo waren zijn foto's van een ongekende schoonheid en begon daar tussen de coulissen zijn carrière.  
Hans overleed aan Alzheimer en Yoeri besloot, als een hommage aan het werk van zijn vader, van de mooiste foto's een boek te maken.
Hij ontving daarvoor een bijdrage van de VandenEnde Foundation en heeft er 2 jaar aan gewerkt. Op donderdagmiddag 20 oktober werd het boek in de Grand foyer van het Nieuwe de la Martheater in Amsterdam gepresenteerd door Hans van Willigenburg en het eerste exemplaar werd door Yoeri overhandigd aan Alexandra Radius en Han Ebbelaar. 
Het is een indrukwekkend mooi kunstboek geworden waarbij de vormgeving de foto's optimaal laat uitkomen, die nog eens versterkt worden door de vaak mooie en poëtische teksten van Yoeri zelf en anderen. 
Het was een reünie van jong en oud of eigenlijk moet ik het omdraaien in een reünie van oud en jong. Voor de ouderen een feest van herkenning en vele herinneringen waarbij er soms wel 50 jaar tussen de laatste ontmoeting met elkaar lag. Er waren emotionele momenten van vele 80-jarigen waarbij Hans regelmatig de hoofdrol speelde. Voor deze leeftijdsgroep was het toch even terug in de tijd. 
Voor de tweede keer stonden ook zijn drie vrouwen naast elkaar, eerst bij zijn crematie en nu bij de presentatie van zijn boek. Philipine Ackerlin, zijn  eerste vrouw, was een jaar met Hans getrouwd, daarna ikzelf die 10 jaar mevrouw van den Busken was en als derde en laatste vrouw Vera van der Hilst die 25 jaar getrouwd was met Hans.
Ik ging scheiden van Hans toen Yoeri en Natasha 7 en 9 jaar waren.
Na de dood van Hans leerde Yoeri zijn vader pas echt kennen zoals ik mijn vader ook na zijn dood pas echt heb leren kennen. Het enorme fotoarchief waar Yoeri in dook, vertelde het verhaal over zijn leven, zijn passie, zijn enorme bevlogenheid voor de theaterkunst, met name de dans. Zo ging hijzelf met twee vrienden op ballet om meer van dans te begrijpen en maakte ik een pas de deux voor Hans en Christina, een vriendin van ons. 
Ik was die middag ontroerd en alle herinneringen aan die 10 jaar vlogen in een film voorbij.
Frank, waar ik later mee trouwde en wij samen ook nog Sasha en Ruben kregen, werd de "tweedehandsvader" van Yoeri en Natasha en hield net zo veel van ze als van zijn eigen kinderen.
Na 45 jaar doet hij dat nog steeds.
Het boek ligt hier op tafel en elke dag sla ik het even open. ANDER LICHT is niet alleen een hommage aan zijn vader Hans van den Busken, maar ook een hommage aan de vele grootheden die allen een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten. Dank je wel voor dit cadeau Yoeri !

De wereld in een Ander licht
intensief is de expressie
op elk gezicht
de passie en bevlogenheid
overleefden rustig in de tijd

getroffen door hun zeggingskracht
komen beelden weer tot leven
ik word even stil, denk aan Ander licht
dat zij de wereld hebben gegeven...

Edith Piaf

Yoeri overhandigt het boek aan Alexandra Radius
en Han Ebbelaar onder toeziend oog van 
presentator Hans v. Willigenburg

Philipine Ackerlin, Vera van der Hilst en
Manja Siebrecht

 

 

HITTE

Ik loop door mijn woestijn. Alles is droog en verdord, troosteloos en snakkend naar water.
Ik voel de energie van wanhoop in de bomen om mij heen. Dezelfde wanhoop die ik vaak bij mezelf bespeur als ik naar het wereldbeeld kijk en de mensheid.
Het is al weken heet hier en het wordt steeds heter. Zelfs in ons huis is het soms wel 32 graden!
Voor mij bijna niet uit te houden omdat mijn hart het zwaar heeft en mijn longen ook moeten ploeteren.
Ik doe mijn best om zo goed mogelijk voor ze zorgen. Alle gordijnen zijn dicht zodat ik al weken het gevoel heb om in een hol te leven. Weliswaar een luxe hol, maar toch...
Het blijft voorlopig zo heet. Frank houdt elke dag de stand bij van de meteorologen maar er wordt geen druppeltje regen verwacht de komende week. Dus geeft hij 2 x per dag alles wat ooit bloeide of nog dapper zijn best doet, veel water. Het kost hem bijna 2 uur per keer en alles blijft nog net zo droog. Ik kan het niet laten maar denk dan toch aan al die mensen die dag in dag uit naar water snakken en er te weinig van hebben. En wij, luxe dieren, geven miljoenen liters aan zwembaden of tuinen.
Ook de dieren hebben het moeilijk. De voedselbank is weer open, er is ruimschoots te eten en het is drukker dan ooit. Waarschijnlijk behoren de wormpjes nu ook tot het uitgestorven soort want het lijkt wel of de hongersnood bij de vogels groot is.
Het vogelvolk is agressiever dan ooit want de één jaagt de ander met veel lawaai weg. De duiven die ik altijd vriendelijk vond, zijn nu heerser in de voedselbank. Ze moorden gelukkig nog niet, dat laten we maar aan Poetin over en al die anderen op de wereld wiens hobby het is om te heersen en te moorden.
De andere voedselbank in het bos wordt ook regelmatig door mij bevoorraad want elke keer is al het oude brood verdwenen. Jammer genoeg krijg ik nooit een bedankje maar zie in de hoeveelheid drollen op het pad dat er geen besjes meer in zitten. Waarschijnlijk zijn het de vossen of dassen. De bessen zijn dus ook op want alles waar nog bessen aan zouden kunnen hangen en vaak prachtig stonden te wezen in mijn jugendstil vaasje dat ik ooit van Frank kreeg, zijn verdwenen.
Ik wandel dus in de vroege ochtend als het nog niet zo heet is, door mijn woestijn en zoek mijn stoeltje op om even uit te rusten. Hét moment voor mij om even te filosoferen of te mediteren. Gewoon even in mezelf te kruipen. Vaak praat ik hardop en hou een dialoog met mezelf. Als ik uitgekletst ben, word ik stil en open mijn hart. Het is elke keer een mooi moment als ik dan een andere energie ervaar; de energie van liefde. Ik eindig mijn onderonsje met een "gebed" dat ik de hele wereld in stuur. Misschien zeggen velen van jullie nu: "Mijn God, die is op die berg gelovig geworden". Ja, ik kan alleen maar zeggen dat ik mijn eigen "geloof" heb. Voor mij is er niet één God, maar God is het AL. God zit voor mij in elk grassprietje, in elk insect hoe lastig ik sommigen ook vind, in elke boom, kortom: in alles!
En dat alles, dat grote wonder van leven, zijn we met z'n allen aan het vernietigen door onze meer en meer en meer is nooit genoeg wens, daarbij onze verbondenheid met alles te vergeten. Prachtige woorden vol grote daden om het klimaat en de natuur te redden, maar we willen geen van allen een stapje terug. Ik denk dat het komt omdat we dat gevoel van verbinding met alles kwijt zijn. Op dit moment lees ik een boek over de Maories in Nieuw-Zeeland dat zich afspeeelt in 1860 toen daar de goudkoorts begon en ze niet alleen werden verjaagd, maar ook hun land werd geplunderd en vernietigd. Zo is het met alle inheemse culturen gebeurd. Terwijl juist zij in compleet evenwicht met de natuur konden leven. 
Maar het meer en meer en meer willen heeft het gevoel dat alles met elkaar verbonden is, verdrongen. We voelen ons meer verbonden met alles wat we hebben vergaard.
Denk niet dat ik ook nog pessimist ben geworden. Mijn vertrouwen in een nieuwe wereld is groot en ik word blij dat er heel veel mensen zijn die zich bewust worden van wat we aan het doen zijn met onze planeet en met prachtige projecten komen. De wanhoop die ik vaak ervaar is gericht op de vraag: Wanneer wordt de mensheid wakker ? Wanneer gaan we allemaal geloven? Dus stuur ik mijn "gebed" de wereld in want ik kan deze wereld vol oorlog, honger en vernietiging niet veranderen. Ik kan alleen maar mijn liefde naar deze warrige wereld sturen, de hitte trotseren en in mijn hol mijn gevoelens en belevenissen delen met jullie! De wereld zal niet vergaan want er zijn steeds meer mensen die wakker worden en het anders willen. Bovendien hoeft Moeder Aarde maar één keer met haar vacht te schudden als ze geïrriteerd is. Alles is aan ons, aan de keuzes die we maken  en ik word blij als mijn jongste kleindochter (Noa 8 jaar) zegt " Het leven is mooi" ...

 

Mijnheer van Puffelen

Mijnheer van Puffelen 
van de Eikeltjeslaan                                               

Ooit, heel lang geleden...
toen alles nog groen was...

zag in alle kranten staan
dat op en mooie dag in mei
de hele wereld zou vergaan
door een heftige orkaan

Mijnheer van Puffelen
van de Eikeltjeslaan
heeft de gordijnen dichtgedaan
kroop bij zijn kleine kacheltje
zette snel de televisie aan
en is niet meer opgestaan

die mooie dag in mei
is al jarenlang voorbij
maar mijnheer van Puffelen
van de Eikeltjeslaan
leest nu zelfs de krant bij volle maan
en uit zijn ogen rolt een traan
want hij is zo bang voor een orkaan
waardoor de wereld zal vergaan...

Manja.  (uit Anders dan normaal)

Meer:

Hebben, hebben, hebben,
meer en meer en meer
dus 's avonds als ik slapen ga
vraag ik Onze Lieve Heer
alstublieft, alstublieft,
geef me meer, geef me meer
alstublieft Lieve Heer
geef me meer...

Manja  (uit De wereld van Mathijs)

 

 

HIS HOLINESS

6 juli wordt hij 87 jaar, His Holiness de Dalai Lama.
Frank en ik staan nog steeds op de "gastenlijst" van de Tibetaanse Gemeenschap in Nederland waar we jaarlijks een donatie aan geven. We krijgen een uitnodiging voor een feestelijk programma in Amsterdam, maar daar zullen we niet bij zijn. Wel heb ik een mail gestuurd naar Pema, zijn zuster want ook aan haar hebben we dierbare herinneringen.
Het begon allemaal met de theaterproductie "Atlantis, het einde van nooit". Het thema was : Wanneer wordt macht misbruikt en wanneer gaat kracht verloren. Zoals bij al mijn producties koos ik voor de magie en fantasie rond dit thema. Mijn inspiratiebron was de geschiedenis over de ondergang van Atlantis en Frank en ik gingen zelfs 3 weken naar Peru om het land van Pachamama ( Moeder Aarde ) te leren kennen. Bij elke nieuwe productie kozen we ook een goed doel. Voorgangers waren : Greenpeace, Unicef en S.O.S Kinderdorpen. Greenpeace en Unicef hebben zelfs een schoolpakket laten maken waarmee kinderen een eenvoudige versie van de musiacl zelf konden spelen. Nu koos ik voor The Tibetan Children Village in Dharamsala ( Noord India ) waar ruim 2500 gevluchte kinderen zonder hun ouders worden opgevangen en ik schreef de Dalai Lama om hem voor de première uit te nodigen.
Helaas kon hij niet komen maar zijn zus Pema Jetsun, die de directrice was The Tibetan Village, wilde er graag bij zijn, samen met Tsering Jampa, de  toenmalige voorzitster van The International Campaign for Tibet. 
Als grote verrassing kwam Prinses Margriet ook met haar gevolg want zij is beschermvrouwe van S.O.S Kinderdorpen. Los van al onze opwinding werd er een heel circus opgetuigd want heren in uniform en een borst vol medailles, kwamen het theater De Purmaryn, op veiligheid inspecteren. De première werd één groot feest wat, samen met het Tibetaanse gezelschap, nog doorging bij ons thuis.

Alle klassen van de theaterschool hadden ook hun eigen Tibetproject en konden Pema een cheque geven van ruim 32.000 gulden, die zij met de hulp van Prinses Margriet, dankbaar ontving.

We hebben de productie een jaar gespeeld en al het geld dat we hadden opgehaald en ingezameld werd met hulp van twee internationale organisaties verdubbeld zodat we Pema in totaal 160.000 dollar  konden geven  

Op een dag viel er een brief op onze mat; een uitnodiging om op audiëntie te komen bij de Dalai Lama!
Omdat we met ons werk erg veel goodwill hadden van het bedrijfsleven, ontvingen we ook nog 5 gratis retourtickets van de KLM want Natasha, Yoeri en Herre gingen mee. Pema zou in Dharamsala onze gastvrouw zijn. Toen we, op de dag van vertrek, onze tickets ophaalden op Schiphol stonden we te schreeuwen van opwinding dat we in de businessclass zaten. Die ervaring zal ik ook nooit vergeten !

Vanuit New Delhi vlogen we, na een paar dagen het schrijnende verschil gezien te hebben tussen arm en rijk, met een binnenlandse vlucht naar het Noorden, waar een jongeTibetaanse chauffeur stond om ons naar Dharamsala te brengen, een "dodenrit" van 5 uur in een rammelende jeep. Soms op wegen die je geen weg kunt noemen, soms langs diepe ravijnen waar natuurlijk geen hekje stond en zoveel hobbels en kuilen dat ik af en toe het gevoel had dat mijn borsten in mijn nek hingen. "Je moet er wel iets voor over hebben" dacht ik voortdurend. Vuil van het stof kwamen we eindelijk op de plek van bestemming waar we een simpel maar beeldschoon gelegen gastenhotel hadden en er een geweldige maaltijd voor ons klaar stond.
Pema bleek een echte feestweek voor ons te hebben georganiseerd met als hoogtepunt het bezoek aan de Dalai Lama. Ik kan oprecht zeggen dat deze week mijn leven heeft veranderd. Het is nu 21 jaar geleden, maar voor mij is het nog steeds als gisteren en kan ik alles nog steeds herbeleven.
Het lijkt wel of ik in die week helemaal gereset ben en het is ook moeilijk om uit te leggen omdat het allemaal alleen maar met gevoel en energie te maken heeft. Waar je ook komt, voel je de energie van liefde, respect en compassie voor het leven en voor elkaar.
Kinderen krijgen dit vanaf hun geboorte mee. De basis van het onderwijs is Montessori en de rijkdom van hun cultuur maakt volledig deel uit van hun ontwikkeling. Alles staat in het teken om vanuit liefde, respect en compassie uit te kunnen groeien tot een zelfdenkende persoonlijkheid. Daarnaast draait het niet om het IK zoals bij ons, maar MENS zijn met elkaar. Vol verbazing en verwondering om dit te mogen ervaren, slurpte ik het allemaal op en zette alle deurtjes van mijn hart open om dit te bewaren en deel van mij te laten worden.
Ik zag de filosofie van het  boeddhisme overal terug; in de kleuterklas, de school, het opleidingsinstituut, alle huizen waar de kinderen wonen met hun "vader en moeder". De slaapkamers met stapelbedden waar de kleinsten kop en staart liggen. Iedereen heeft boven zijn bed een plankje met een paar dierbare spulletjes die ze op hun vlucht hebben meegenomen.Veel van hen zijn met gidsen meegegeven en liepen 6 weken door de Himalaya om in Dharamsala aan te komen. Alle leerlingen hadden een voorstelling voor ons gemaakt; eerst buiten op het schoolplein en daarna in de zaal waar iedereen op een kussentje zat, maar waar er vooraan 5 stoelen stonden voor ons. Pema vertelde ons dat er een nieuwe school werd gebouwd en dat ze ons geld zouden gebruiken om een groter theater te maken. De emmers voor onze vreugdetranen werden voller en voller....

                                                                                     

En toen kwam de één na laatste dag van onze week; de audiëntie bij His Holiness!

We hadden al gevraagd wat een audiëntie in hield, hoe we ons moesten gedragen en of we een buiging moesten maken. We waren natuurlijk best zenuwachtig. Ik had een rode ballon in Nederland gekocht in de vorm van een hart en te zeggen dat ik mijn hart voor hem had meegenomen. We moesten in een kamer wachten omdat hij nog aan het praten was met een filmploeg. Het duurde, het duurde en het duurde...en mijn ballon werd kleiner en kleiner en kleiner...

Eindelijk mochten we naar hem toe en zagen hem al in de verte aankomen, luid lachend en met zijn armen open. Hij schaterde om het gerimpelde en geslonken hartje en bracht ons naar een eenvoudige maar mooie kamer waar we om hem heen op de bank gingen zitten. Niks audiëntie maar gewoon op theevisite. Ik zat naast hem en vertelde over ons project en Yoeri heeft hem veel gevraagd over de verbanning, de situatie met China en reïncarnatie, want hij was mee om een artikel voor de krant te schrijven. Het was heel bijzonder om over zoveel dingen met hem te praten terwijl zijn aanstekelijke lach door de kamer schalde. 
Als ik er nu aan terug denk, voel ik opnieuw zijn energie

Ja, die week heeft mijn leven veranderd. Ik ben geen boedhist geworden, ik ben gewoon Manja gebleven, maar ik heb heel erg veel geleerd. Dat ik gewoon idealist mag blijven en mag geloven in een betere wereld waar we leren om met ons hart te kijken en de energie van liefde mogen ervaren. Want een betere wereld bestaat! Een betere wereld vinden we niet in een geloof. Een beter wereld ligt in onszelf !....  Ik denk niet dat de Dalai Lama Tibet terug zal zien, alhoewel hij zelf lachend zegt dat hij terugkomt... 

 

Allemaal op het potje...

In de klas

Boedha's leren maken en schilderen

,

Bij de school in aanbouw. Met dank aan het NKT

We krijgen alle vijf een witte zijden sjaal. 
De ceremoniële sjaal die de goede wil, gunst en

                                                compassie symboliseert.

 
 

 

Joep en Job

Ik heb ze een jaar geleden geïntroduceerd als Joep en Roos, maar Roos is "uit de kast" gekomen en is Job geworden.

Boden wij de twee heren een gastvrij onderkomen aan in ons huis, dan zijn de rollen inmiddels omgekeerd en wonen wij bij ze in.

Joep lijkt op zijn moeder en is een half siamees en Job zal ongetwijfeld op zijn onbekende vader lijken en is voor mij een reïncarnatie van onze overleden poes Amie.

Ik moet toegeven, ze brengen een boel gezelligheid met zich mee want we hebben aanspraak alhoewel ik de kattentaal nog niet altijd goed versta en, net als de Franse taal, moeite moet doen om te begrijpen wat ze willen. Het voordeel van katten is dat ze perfect aangeven wat ze bedoelen en dat doet de fransman nou eenmaal niet. Inmiddels draait het hier in huis dus om regels, hetzij die van ons, hetzij die van hun en wordt het rollenpatroon steeds duidelijker.

Was ik een beetje benauwd dat ze onze bank zouden innemen, onze zonen noemen dat de stek, kijken ze daar niet naar om. Ze hebben onze twee rieten stoelen in de serre geconfisqueerd tot eigendom dus waag het niet om daar te willen zitten. Eigenlijk was dat mijn "stek" zeker 's ochtends met een kopje koffie lekker genietend van onze grootbeeld televisie, oftewel het prachtige uitzicht op de vallei vol wisselende kleuren. Een enkele keer waag ik het erop om er één te verjagen wat me een hoop commentaar oplevert, dat versta je in elke taal. De enige momenten dat ze enigszins beledigd uit de stoelen opstappen, is wanneer er teveel geluid in de serre is. Dat stoort de heren enorm en met opgeheven staart en een licht protest verdwijnen ze. Net zoals bij de mens hebben ze af en toe een fikse ruzie waarbij ze krijsend elkaar achterna zitten door het huis en boven in mijn kamer een ravage maken want de achtervolging gaat door roeien en ruiten zoals men dat zegt. 

Ach, we zijn er inmiddels aan gewend om af en toe het onderspit te delven maar ik dank God op mijn blote knieën dat we vanaf het begin het besluit genomen hebben om ze 's nachts niet in de slaapkamer te laten.

Na een paar slapeloze nachten konden we dat niet meer opbrengen, ondanks het ontroerende gebaar van  hun liefde voor ons door bovenop ons te gaan liggen, keihard in je oor te spinnen en je wangen te likken met hun schuurpapieren tongetjes. Ach, wat aandoenlijk eigenlijk, maar dat was toch één van de weinige momenten dat we voor onszelf kozen. Nu is er alleen nog een knuffelmomentje als we naar bed gaan om nog een uurtje te lezen. Ik moet daar eerlijk bij zeggen dat lezen er nauwelijks van komt, want het boek wordt uit je handen geduwd en ze eisen alle aandacht op; Joep bovenop Frank en Job bij mij. Zodra het licht uitgaat, stappen ze zonder protest op, alhoewel ze af en toe middenin de nacht over het dak naar het terras komen om via de open slaapkamerdeuren naar binnen te glippen. Ook het territorium is al onderling bepaald; Job is buiten de baas en Yoep is binnen de baas. Job is een fanatieke jager die ons  regelmatig een muis komt brengen en nog steeds niet begrijpt dat ik zijn attentie totaal niet waardeer. Ik vind het niet leuk om daar mee geconfronteerd te worden, gewoon omdat het spel kat en muis nu eenmaal erg wreed is. De muis wordt daarna smakelijk verorberd en hij begrijpt gelukkig dat hij dat niet voor mijn neus moet doen dus bewaart hij zijn snack voor de nacht en vinden we de volgende dag een levertje, want dat lusten ze niet en af en toe een staartje. En bij muizen blijft het niet want hij jaagt op alles wat beweegt. Het moet hier een pretpark voor hem zijn want er is genoeg.

Het positieve ervan is dat we geen muizenplaag meer hebben. Ze zijn allerliefst als ze volledig in trans liggen te slapen, ze lopen vaak als hondjes achter ons aan, zelfs op mijn wandeling in het bos, ze komen erg goed voor zichzelf op, daar kan ik nog wat van leren en ze doen voornamelijk waar ze zin in hebben.

En als dat je niet bevalt, hoef je alleen maar keihard NEE!! te roepen. Dat is het enige woord in onze taal

wat ze verstaan en ervoor zorgt dat ze met de staart tussen de poten de trap afschieten.

Inmiddels zijn ze door Frank vereeuwigd op het doek en vond ik de inspiratie om een versje te maken  voor kleine en grote mensen of voor ongelukkige muizen?.... 

Miesje Muis

 

Miesje Muis is ongelukkig

want ze voelt zich akelig grijs

alles is zo saai in het leven

het bracht haar danig van de wijs

grijze kleren, grijze haren,

grijs was alles wat ze zag

en ze bekeek haar muizenleven

met een saaie grijze lach

 

Alle andere grijze muizen

hadden genoeg van haar gezeur

want in de Muizen Damesbladen

was grijs dit jaar een modekleur

maar Miesje Muis was niet tevreden

ze wilde anders dan de rest

dus kroop ze op een nacht voorzichtig

uit haar warm en veilig nest

 

Ze bezocht een modekoning

zijn showroom was in Wassenaar

Mevrouw Muis riep hij heel deftig

grijs is sjiek, dus Au revoir!

ze kwam een arme schilder tegen

niemand vond zijn werk wat waard

maar hij was in voor hippe dingen

zoals stippen en een gouden staart

 

Hij schilderde wel 100 stippen

op haar saaie grijze huid

tot slot een glanzend gouden staartje

en een zuurstok roze snuit

’t is waar, ze was nu zeer opvallend

de kunstenaar werd heel beroemd

ze verschenen in de Beau Monde

hun naam werd overal genoemd!

 

Maar het geluk kwam snel ten einde

door een hongerige kat

hij zag iets glinsteren in de struiken

en ging meteen op oorlogspad

verstoppen voor een muis vol kleuren

is een onmogelijke taak

de kat had dus die dag een makkie

het was dan ook in één klap raak

 

Goud met stippen werd de mode

voor Miesje Muis helaas te laat

ze hebben lang voor haar gebeden

en er kwam een Miesje Muizenstraat...  

 

Manja 

 

  

LA PETITE MAISON...

 

Ze liggen wat verfomfaaid en vuil in hun bedjes en je kunt wel zien dat er jarenlang niemand naar ze heeft omgekeken; de zeven dwergen die in het kleine huisje woonden.

La petite maison dat ik ruim 16 jaar geleden van het oude en kleine geitenschuurtje tot een sprookjeshuisje omtoverde. Het piepkleine huisje waar een volwassene moest bukken omdat het eigenlijk alleen voor dwergen en kleine mensjes was en waar het kind in mij elke keer weer tot leven kwam en ik vaak, net als vroeger, op het kleine stoeltje zat te genieten van die sprookjeswereld. Een wereld die ik met al mijn creativiteit tot leven bracht toen onze eerste kleindochter Charlie 4 jaar was. Wekenlang ben ik bezig geweest met het vinden van het interieur; de zeven roze bedjes met dekentjes, een plastic gasfornuis voor 3 euro op de vide-grenier, de potjes, pannetjes, borden, bestek en afwasrekje, hoekje waar je een eigengemaakt kopje thee kon drinken en natuurlijk veel bloemetjes rondom. Zelfs een waslijntje met het wasgoed van de dwergen ontbrak niet, evenals het kleine keukenschortje wat naast het fornuis hing.

Als laatste ging ik naar de speelgoedwinkel om de zeven dwergen te kopen die intens tevreden in hun opgemaakte bedjes lagen te wachten op de eventuele Sneeuwwitjes die kwamen logeren. Afgelopen weken ben ik begonnen om het leeg te halen. Met al die woningnood weet je maar nooit of er dakloze dwergen rondlopen....

Eerst heb ik even tussen alle spinrag op het kleine stoeltje gezeten waar herinneringen, gedachten en gevoelens over me heen buitelden. Ik heb nooit geweten dat dit bij het ouder worden zo'n grote rol zou gaan spelen! Dat je in het laatste gedeelte van je leven je hele leven voorbij ziet komen. Werd ik daar de afgelopen winter nog triest van, dan merk ik nu dat er zoveel blijheid door me heen stroomt en vind het heerlijk dat ik met mijn bijna 77 jaar nog steeds het kind in mij voel dansen.

Ik vraag me af of mijn kinderen dat op latere leeftijd ook zullen ervaren. Jammer genoeg zit ik dan al met een lekker glas wijn op mijn wolk en kan er niet meer met ze over praten.

En mijn kleinkinderen? Zouden ze nog weleens over La petite maison bij Opa en Oma Frankrijk praten?

Ik veeg het stof van de kleine kabouterjasjes en neem ze op mijn schoot. Ze kijken me aan alsof ze willen zeggen: "waar is iedereen gebleven, het wordt steeds stiller om ons heen"

Hoort dit allemaal bij het ouder worden? Dat al die herinneringen over me heen buitelen, dat ontroering en blijdschap vechten om de aandacht? Dat je elke dag wordt geconfronteerd met het verlies van je fysieke flexibiliteit?

En hoort het ook bij ouder worden dat de processen van pijn en verdriet uit het verleden zijn losgelaten en je de liefde volledig kunt laten stromen? Zullen mijn kinderen dit op latere leeftijd ook zo ervaren ?...

Moeizaam sta ik op van het kleine stoeltje en stop de zeven dwergen in een zak. Ooit zullen de kleinkinderen ze wel weer tegenkomen. Ik maak buiten in de zon het gasfornuisje schoon want alles gaat vandaag naar de kringloopwinkel, ik sluit de deur van La petite maison en weet dat ook dit

een dierbare herinnering zal blijven aan dát wat is geweest...

Dát wat is geweest...

Zwakker wordt het lichaam

maar sterker wordt de geest

herinnering is levend

aan dát wat is geweest

 

Naar al die jonge jaren

naar hoe het ooit begon

toen ik nog in mijn dromen

m’n eigen wereldje verzon

 

Jaren weggegleden

mee met de stroom van een rivier

en al mijn overpeinzing

vertrouw ik nu toe aan het papier

 

zwakker wordt het lichaam

maar sterker wordt de geest

dankbaarheid stroomt door mij heen

voor dát wat is geweest....

 

Manja 2022

 

1 MEI 2022

Mijn moeder was een vurige socialiste.
Dus elk jaar, op 1 mei, ging het raam omhoog, stak ze een rode lap aan een stok naar buiten en zette keihard de Internationale op, soms zelfs twee of drie keer achter elkaar. Daarna was het de beurt aan de socialistische strijdliederen die gezongen werden door het kozakkenkoor. En als het slecht weer was maar de dag ervoor, op Koninginnedag, de zon had geschenen, zei ze: "Zie je wel, we hebben een Oranje God" Ze had een hekel aan alles wat met koninginnedag te maken had. Ik weet nog goed dat ik met hindernislopen op het koninginnefeest in de speeltuin, een bedelarmbandje had gewonnen. Maar het kon haar goedkeuring niet wegdragen dus ik heb het nooit omgedaan. 
Ik weet nog dat ik me elk jaar vreselijk schaamde voor die wapperende rode lap die niet eens op een vlag leek. Bovendien werd ik er in de straat mee gepest. Ze trok zich er nooit iets van aan en stond voor alles waar ze in geloofde, dus die rode lap werd elk jaar weer opgehangen. 
Ja, mijn moeder was beslist anders dan anderen en in mijn jeugd waren er beslist meer dingen waarbij ik me voor mijn moeder schaamde. Zo verfoeide ik elk beschilderd houten knoopje op alle eigengemaakte kleren, gebreide vestjes of jassen. Mijn vader kocht een bezemsteel, zaagde er plakjes van en maakte er twee gaatjes in. Vervolgens werden ze door mijn moeder geverfd en gelakt. 
Pas heel veel later was ik in staat om te zien hoe bijzonder ze eigenlijk was en haar talent om van niets iets te maken. En hoewel mijn moeder en ik later een moeizame relatie kregen en het me grote moeite kostte om mijn eigen weg te kunnen gaan en ik de ruzies vaak niet meer kon omzeilen, beschik ik over een schat aan mooie jeugdherinneringen en valt alle narigheid rond haar daarbij in het niet. Daar ben ik intens blij mee. Haar gevoel over onrecht heeft ze overgedragen, haar felheid over misstanden in de wereld zijn me met de paplepel ingegoten evenals het kiezen van mijn eigen weg. " Al ga je vleeswaren snijden bij de Hema, zorg dat wat je ook doet, je hart daar ligt" zei ze. Ik geloof dat ik dat tot vervelens aan toe tegen mijn eigen kinderen heb gezegd. 
Een jaar voor haar dood wilde ze met me praten over haar laatste wens.
Ze wilde een rode kist en we moesten de internationale draaien, het liefst zo hard mogelijk.
En altijd onverwacht kregen we in Frankrijk opeens een telefoontje dat mijn moeder overleden was. Vier maanden daarvoor was ze 80 jaar geworden. Als verrassing voor haar om toch op die dag aanwezig te zijn, was ik op de trein gestapt en stond ik 's ochtends met mijn armen vol bloemen en een grote doos taart op de stoep. Blij was ze niet maar we konden al lang niets goed meer doen in haar ogen. Toch hebben we met z'n allen een gezellige dag voor haar verzorgd met veel bitterballen en een beerenburgertje want daar hield ze zo van. 
De kist rood schilderen lukte niet meer omdat wij een paar dagen nodig hadden om in Nederland te komen. Maar ze waren in de Beemster net bezig om de tulpen te koppen dus Frank had geregeld dat hij een paar vuilniszakken rode tulpenkoppen kon ophalen. Honderden lagen op de kist en rondom op de grond, als een vorstelijk tapijt voor mijn rode moeder! Het zag er prachtig uit.
Maar zelfs dát kon haar niet tevreden stellen want heel duidelijk hoorde ik in mijn oor de enigszins bitse klank van haar stem: " waarom is de kist niet rood"....
"Vind je al die tulpenkoppen niet prachtig, mam" fluisterde ik. "Mmmmmm" hoorde ik haar een tikkeltje wrokkig zeggen...
Toen schalde de Internationale door de ruimte, lekker hard, precies zoals ze wilde. Ze zei niets meer...
Elk jaar op 1 mei denk ik weer aan die rode wapperende lap uit het raam. Het verschil is dat ik me nu niet meer schaam...

De kip en het ei...

Als de buurvrouw mij een doosje met 6 eieren brengt voor Pasen en er in één ei een grote barst zit, gaan mijn herinneringen opeens naar lang geleden.

Toen we namelijk nog in de Beemster woonden, hadden we middenin de tuin een kinderboerderij. Een omheinde grote ruimte waar een huisje in stond. Ook was er een kleine vijver en een paar boomstronken waar we op konden zitten om het bonte gezelschap gade te slaan. Een bont gezelschap was het zeker; dwerggeiten, loopeenden, konijnen, kippen, een trotse mijnheer Haan en parelhoenders die belist niet moeders mooiste waren om naar te kijken en bovendien een vreselijk geluid voortbrachten. 
Elk voorjaar was het feest in onze "kraamkliniek" als de moeders druk aan het bevallen waren of inmiddels trots met hun kroost bezig waren met een rondleiding op hun domein. Rond Pasen waren de eerstgeborenen, de kuikentjes, weer vertederend lief en zaten we tussen het volkje in om kennis met elkaar te maken. Zo ook die dag dat ik eten kwam geven en 9 schattige gele bolletjes achter Moeder Kip aan zag lopen, zo hard als hun kleine pootjes ze konden dragen. Er lagen nog een paar eieren in een hoek maar ik wist inmiddels dat, als de moeder niet meer ging zitten, de resterende eieren ook niet meer uitgebroed zouden worden. Ik stopte de eieren dus in mijn mandje om ze weg te gooien, maar hoorde een ei piepen en zag dat er een grote barst in zat waar een piepklein snaveltje probeerde om het ei verder te breken.
Ik rende terug naar Moeder Kip en sprak haar enigszins bestraffend toe dat ze nog niet klaar was en legde het ei voor haar neer. Ze gaf het een duw met haar snavel zodat het ei een stukje wegrolde en ik haar opnieuw de spelregels uitlegde. Ze keurde mij en het ei echter geen blik waardig en schopte het met een stevige rechtse de hoek in om vervolgens haar negenling de opdracht te geven om haar te volgen. Omdat het ei bleef piepen, liep ik ermee naar de keuken waar Frank en ik heel voorzichtige probeerden om het ei verder  open te maken zodat het hulpeloze kuiken er zelf uit kon kruipen. Dat lukte en er kwam een zielig en nat beestje uit dat nog niet echt op een kuiken leek en niet op zijn pootjes kon staan. Ik weigerde om te accepteren dat het misschien een lichamelijk gehandicapt kuiken was, zette het onder de keukenlamp op het aanrecht en joeg de kat het huis uit. Langzaam begon hij er iets meer als een kuiken uit te zien maar elke poging om te gaan staan mislukte, dus een doorzettertje was het wel. Ik probeerde hem met een pipetje wat water te geven en was intens gelukkig dat het lukte en prees hem de hemel in. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat hij toch wel echt op eigen pootjes moest kunnen staan om zijn piepkleine leventje te kunnen beginnen. Ik hield een pleidooi om zijn best te blijven doen omdat het leven per slot van rekening de moeite waard was. Intussen vroeg ik de ervaren buurman om raad maar deze reageerde negatief en zei dat het een miskleun was. Toch piepte hij en dronk en at iets, maar elke keer als ik hem op zijn pootjes zette, viel hij om, lag dan hulpeloos op zijn rug en kon niet meer terug. Zonder verpleegkundige in zijn buurt of een invalidenkarretje zou het dus niet lukken. Nog één keer bracht ik het terug naar Moeder Kip die het weer wegtrapte en er ook nog bovenop ging staan dus er zat niets anders op dan het naar de buurman te brengen die het met een handomdraai uit zijn lijden verloste.
Het recht van de sterkste...maar er rolde een traan over mijn wang...

Duisternis in de Lente...

Het is alweer meer dan 6 weken geleden dat ik de behoefte had mijn wereld met jullie te delen.
De reden was simpelweg dat ik behoorlijk "scheef in mijn aura" hing, zoals ik dat altijd zeg als ik niet goed in mijn energie zit.
En dit keer hing ik ook behoorlijk scheef en zag mijn blije wereld er hopeloos duister uit.
Allereerst had ik, door de aanval van neuromeylitis optica waarmee ik in mei jl. van de één op de andere dag in het Franse ziekenhuis terecht kwam, opnieuw een stevige jas uitgedaan. Hoewel de blindheid aan mijn rechteroog zich door de Prednison-stoot, redelijk snel herstelde, bleven de andere symptomen behoorlijk opspelen. Ik had een slecht evenwicht, viel af en toe bijna om en veel krachtverlies.
Kortom; ik hing als een keukendweiltje op de bank en was te lamlendig om iets te doen. Elke stap kostte me moeite en ik was zo hondsmoe dat ik moe werd van mijzelf.
Ook die 2 jaar Coronagekte had het leven er niet vrolijker op gemaakt en nu ging Macron ook nog ongevaccineerden treiteren. Goh, wat had ik die man ook eens lekker willen pesten....
Maar alle angst die ons zolang in de tang hield, de weinige compassie die men had als je een andere mening had, het panische lichamelijk, maar ook geestelijk afstand houden werd voor mij bijna ondraaglijk.  Gevoelsmens die ik ben, voelde ik mij een vreemde die buitengesloten werd in een wereld waar ik niets meer van begreep. En alsof dat allemaal niet genoeg was, brak die verschrikkelijke oorlog uit.
Op slag werd de Corona ellende overal vergeten, over het klimaat waarvan de rapporten steeds nijpender worden, hoor je nog nauwelijks iets. De voorpagina's stonden alleen maar vol met vernietiging, geweld en dood. De hulp van onze medemens was enorm en als je een groot huis had, werd je bijna met verwijtende blik bekeken. Had mevrouw nog geen vluchtelingen opgenomen ?
Ik kon het allemaal niet meer bevatten en steeds kwamen de beelden terug van dat verdronken kleine mannetje dat aangespoeld was op het strand, samen met al die duizenden anderen.
We stonden erbij en keken ernaar. Geweldig dat eindelijk die lege kantoorpanden omgetoverd werden in woonruimte waar zo vreselijk veel meer mensen naar hunkeren. Eindelijk eens van die zolderkamer van je familie af of dat vreselijke vluchtelingenkamp uit waar zoveel andere vluchtelingen in mensonterende situaties leven. Maar ja, met een ander kleurtje en een ander geloof maak je niet zoveel kans. En onze politici met hun mooie woorden... Ik moet altijd weer aan "de onderste steen" van Rutte denken. Hoeveel stenen heeft hij persoonlijk al omhoog getild?
Om niet te verzanden in het geklaag van een oude dame, zeg ik daarom dat ik terecht kwam in een scheef aura en mijn levensvreugde kwijt was. Kortom, ik had geen zin meer om in deze wereld te leven. En ik hield dit "persoonlijke drama" weken lang vol. Ik heb nog nooit zoveel tranen vergoten.
Tot het moment dat ik in het bos liep en als het ware door "de bliksem" werd getroffen.
In dit geval was die bliksem mijn Moeder die de laatste jaren van haar leven steeds negatiever werd, nooit meer blij was, altijd ontevreden en somber over de mensheid. Ik kon niets meer goed doen in haar ogen. Het was een afschuwelijk moment want opeens realiseerde ik me waar ik mee bezig was of misschien wel zij want ik voelde haar energie in mijn hele lijf. Tsjonge, wat een heftige ervaring. Was die tijdelijke blindheid iets wat ik niet wilde zien ? "Dat wordt werk aan de winkel" mompelde ik in mijzelf. "Houden die processen dan nooit eens op?" Ik kroop in mijn holletje en besloot om het allemaal te laten gebeuren, te voelen en ernaar te kijken. Ik mocht mijn eigen a-sociale zelf zijn en hoefde me met niemand anders bezig te houden. De stilte in mijzelf ervaren en koesteren. Het verdrietige kind in mij stevig vasthouden en troosten. Verdwaald in het struikgewas de weg naar mijn blije wereld weer terugvinden.

Met het ontwaken van de lente werd ik zelf ook langzaam wakker. Ik liet me aanraken door de eerste zonnestralen die als een strelende hand over mijn gezicht gleden. Zag de knoppen dikker en dikker worden en werd geraakt door hun sterke wil om open te barsten en hun gezichtjes naar de zon te keren. Mijn eerste jubelkreet was voor de eerste wilde orchidee, één van de wonderen van Moeder Aarde.
Vandaag stonden er al 20 bij elkaar en ik mocht daar middenin zitten.
Ik bedankte dat wonderbaarlijke Universum voor al zijn wonderen en ik bedankte voor mijn proces, hoe moeilijk en verdrietig dan ook. Maar ik weet inmiddels dat juist deze ervaringen bij ons groeiproces horen. Dat ze er gewoon mogen zijn. Dat we mogen lachen en huilen en dat we allemaal ons eigen keus maken. Stapje voor stapje liep ik terug naar huis en stapje voor stapje zal mijn wereld me weer toelachen en zal die duisternis weer overspoeld worden door al het licht...Ik ga er mijn best voor doen....

                                               

Verjaagd en verdreven         
liet ik bijna het leven
de nacht was vol angst en gevaar

alleen en verlaten
zag ik de gaten
en stortte mijn huis in elkaar
de hemel vol kleuren
wat ging er gebeuren
de dreiging kwam snel naderbij

Minuten die telden
het einde voorspelden
was er een leven voorbij ?...

Ik voelde de pijnen
om wat ging verdwijnen
de wereld brak los in geweld
't verdriet van de Aarde
verloor toen haar waarde
want niemand of niets dat nog telt
't verdriet van de Aarde
verloor toen haar waarde
want niemand of niets dat nog telt...

Manja. Uit de wereld van Mathijs

  

 

Ik hou van jou !

Vier simpele woorden die vandaag, samen met een bloemetje, kaartje of andere romantische of materiële verrassing de wereld over gaan. Valentijnsdag vol knuffels en de vier simpele woorden Ik hou van jou! Elk jaar verbaas ik me over de uitgedoste "rode" afdelingen in de winkel; van rode hartlollies, t-shirts met rode harten, koffiebekers en ga zo maar door. Omdat de rode rozen dit jaar erg duur zijn, zullen de tulpen over de toonbanken van de bloemenzaken vliegen.
De oorsprong van Valentijnsdag gaat volgens de meeste bronnen terug tot in de 3-de eeuw na Christus.
In Rome leefde toen een priester genaamd Valentinus. Hij stond bekend om de goede daden die hij deed voor zieken, ouderen en armen. Later werd Valentinus heilig verklaard door de kerk en 14 februari werd een feestdag. Daarna is het de dag geworden om iemand waarvan je houdt of waar je stiekem verliefd op bent, te verrassen, maar dit is uitgebreid naar vrienden en naar iedereen waar jij een vriendelijk woord aan wil geven.
Persoonlijk heb ik niets met het commerciële circus dat het geworden is, maar ik vind een gebaar van liefde of zorg naar anderen heel belangrijk. Voor mij draait het om liefde in het leven en heeft iedereen en alles dat nodig; natuur, dieren en mensen. En omdat voor mij de liefde in je hart woont, stuur ik die vandaag samen met deze mooie tekst die ik een paar dagen geleden las.
Het is geschreven door Oriah Mountain Dreamer ( Een Indiaanse stamoudste ) en komt uit haar boek: Reis naar het binnenste van je Ziel.
Het gedicht is een tekst met woorden recht uit het hart waarbij ze oproept en inspireert open te staan voor de liefde en het leven en voor alles wat dit met zich meebrengt.  

De Uitdaging

Het interesseert me niet wat voor werk je hebt. 

Ik wil weten wat je verlangens zijn, en of je durft te dromen over dat waar je in je hart naar hunkert.

Het interesseert me niet hoe oud je bent. Ik wil weten of je het aandurft naar liefde te zoeken, je droom na te streven, het avontuur van het leven aan te gaan. 

Het interesseert me niet welke planeten je maan kruisen. Ik wil weten of je tot de kern van je eigen verdriet bent doordrongen, of je ontvankelijker bent geworden door het verraad van het leven, of dat je je hebt teruggetrokken en afgesloten uit angst voor nog meer pijn. Ik wil weten of je de pijn kunt ervaren zonder het te verbergen, te verdoezelen of vast te houden. 

Ik wil weten of je met vreugde kunt omgaan, de mijne of die van jezelf, of je kunt dansen van uitzinnigheid en de verrukking tot in je vingertoppen en tenen kunt voelen tintelen, zonder ons te waarschuwen voorzichtig te zijn, realistisch te zijn, rekening te houden met de beperkingen die je als mens hebt. 

Het interesseert me niet of het verhaal dat je me vertelt waar is. Ik wil weten of je een ander kunt teleurstellen om eerlijk tegenover jezelf te zijn; of je de beschuldiging van verraad kunt dragen zonder je eigen ziel te verraden; of je trouweloos kunt zijn en daarom betrouwbaar.

Ik wil weten of je de schoonheid kunt zien, zelfs wanneer het niet mooi is, iedere dag, en of je je eigen leven door de aanwezigheid ervan kunt verrijken. 

Ik wil weten of je mislukking kunt aanvaarden en toch aan de rand van het meer kunt staan en ‘Ja!’ roepen naar de zilveren volle maan. 

Het interesseert me niet te weten waar je woont of hoeveel geld je hebt. Ik wil weten of je kunt opstaan na een nacht van verdriet en wanhoop, vermoeid en gekwetst tot op het bot, en kunt doen wat gedaan moet worden om de kinderen te eten te geven. 

Het interesseert me niet wie je kent of hoe je tot hier bent gekomen. Ik wil weten of je met mij midden in het vuur wilt gaan staan en niet zult terugdeinzen. 

Het interesseert me niet waar of wat of met wie je hebt gestudeerd. Ik wil weten wat jou staande houdt, van binnenuit, wanneer al het andere wegvalt. 

Ik wil weten of je alleen met jezelf kunt zijn en of je op die eenzame momenten werkelijk van je eigen gezelschap geniet. 

 

Oriah Mountain Dreamer

Deze kaart is ontworpen door onze oudste dochter Natasha,
(www.Nabushka.nl)
Zelf gaf ik hem de naam LEVEN; onze Aarde, de Natuur en ons Hart.