Manja's wereld: HIS HOLINESS

6 juli wordt hij 87 jaar, His Holiness de Dalai Lama.
Frank en ik staan nog steeds op de "gastenlijst" van de Tibetaanse Gemeenschap in Nederland waar we jaarlijks een donatie aan geven. We krijgen een uitnodiging voor een feestelijk programma in Amsterdam, maar daar zullen we niet bij zijn. Wel heb ik een mail gestuurd naar Pema, zijn zuster want ook aan haar hebben we dierbare herinneringen.
Het begon allemaal met de theaterproductie "Atlantis, het einde van nooit". Het thema was : Wanneer wordt macht misbruikt en wanneer gaat kracht verloren. Zoals bij al mijn producties koos ik voor de magie en fantasie rond dit thema. Mijn inspiratiebron was de geschiedenis over de ondergang van Atlantis en Frank en ik gingen zelfs 3 weken naar Peru om het land van Pachamama ( Moeder Aarde ) te leren kennen. Bij elke nieuwe productie kozen we ook een goed doel. Voorgangers waren : Greenpeace, Unicef en S.O.S Kinderdorpen. Greenpeace en Unicef hebben zelfs een schoolpakket laten maken waarmee kinderen een eenvoudige versie van de musiacl zelf konden spelen. Nu koos ik voor The Tibetan Children Village in Dharamsala ( Noord India ) waar ruim 2500 gevluchte kinderen zonder hun ouders worden opgevangen en ik schreef de Dalai Lama om hem voor de première uit te nodigen.
Helaas kon hij niet komen maar zijn zus Pema Jetsun, die de directrice was The Tibetan Village, wilde er graag bij zijn, samen met Tsering Jampa, de toenmalige voorzitster van The International Campaign for Tibet.
Als grote verrassing kwam Prinses Margriet ook met haar gevolg want zij is beschermvrouwe van S.O.S Kinderdorpen. Los van al onze opwinding werd er een heel circus opgetuigd want heren in uniform en een borst vol medailles, kwamen het theater De Purmaryn, op veiligheid inspecteren. De première werd één groot feest wat, samen met het Tibetaanse gezelschap, nog doorging bij ons thuis.

Alle klassen van de theaterschool hadden ook hun eigen Tibetproject en konden Pema een cheque geven van ruim 32.000 gulden, die zij met de hulp van Prinses Margriet, dankbaar ontving.

We hebben de productie een jaar gespeeld en al het geld dat we hadden opgehaald en ingezameld werd met hulp van twee internationale organisaties verdubbeld zodat we Pema in totaal 160.000 dollar konden geven

Op een dag viel er een brief op onze mat; een uitnodiging om op audiëntie te komen bij de Dalai Lama!
Omdat we met ons werk erg veel goodwill hadden van het bedrijfsleven, ontvingen we ook nog 5 gratis retourtickets van de KLM want Natasha, Yoeri en Herre gingen mee. Pema zou in Dharamsala onze gastvrouw zijn. Toen we, op de dag van vertrek, onze tickets ophaalden op Schiphol stonden we te schreeuwen van opwinding dat we in de businessclass zaten. Die ervaring zal ik ook nooit vergeten !

Vanuit New Delhi vlogen we, na een paar dagen het schrijnende verschil gezien te hebben tussen arm en rijk, met een binnenlandse vlucht naar het Noorden, waar een jongeTibetaanse chauffeur stond om ons naar Dharamsala te brengen, een "dodenrit" van 5 uur in een rammelende jeep. Soms op wegen die je geen weg kunt noemen, soms langs diepe ravijnen waar natuurlijk geen hekje stond en zoveel hobbels en kuilen dat ik af en toe het gevoel had dat mijn borsten in mijn nek hingen. "Je moet er wel iets voor over hebben" dacht ik voortdurend. Vuil van het stof kwamen we eindelijk op de plek van bestemming waar we een simpel maar beeldschoon gelegen gastenhotel hadden en er een geweldige maaltijd voor ons klaar stond.
Pema bleek een echte feestweek voor ons te hebben georganiseerd met als hoogtepunt het bezoek aan de Dalai Lama. Ik kan oprecht zeggen dat deze week mijn leven heeft veranderd. Het is nu 21 jaar geleden, maar voor mij is het nog steeds als gisteren en kan ik alles nog steeds herbeleven.
Het lijkt wel of ik in die week helemaal gereset ben en het is ook moeilijk om uit te leggen omdat het allemaal alleen maar met gevoel en energie te maken heeft. Waar je ook komt, voel je de energie van liefde, respect en compassie voor het leven en voor elkaar.
Kinderen krijgen dit vanaf hun geboorte mee. De basis van het onderwijs is Montessori en de rijkdom van hun cultuur maakt volledig deel uit van hun ontwikkeling. Alles staat in het teken om vanuit liefde, respect en compassie uit te kunnen groeien tot een zelfdenkende persoonlijkheid. Daarnaast draait het niet om het IK zoals bij ons, maar MENS zijn met elkaar. Vol verbazing en verwondering om dit te mogen ervaren, slurpte ik het allemaal op en zette alle deurtjes van mijn hart open om dit te bewaren en deel van mij te laten worden.
Ik zag de filosofie van het boeddhisme overal terug; in de kleuterklas, de school, het opleidingsinstituut, alle huizen waar de kinderen wonen met hun "vader en moeder". De slaapkamers met stapelbedden waar de kleinsten kop en staart liggen. Iedereen heeft boven zijn bed een plankje met een paar dierbare spulletjes die ze op hun vlucht hebben meegenomen.Veel van hen zijn met gidsen meegegeven en liepen 6 weken door de Himalaya om in Dharamsala aan te komen. Alle leerlingen hadden een voorstelling voor ons gemaakt; eerst buiten op het schoolplein en daarna in de zaal waar iedereen op een kussentje zat, maar waar er vooraan 5 stoelen stonden voor ons. Pema vertelde ons dat er een nieuwe school werd gebouwd en dat ze ons geld zouden gebruiken om een groter theater te maken. De emmers voor onze vreugdetranen werden voller en voller....

En toen kwam de één na laatste dag van onze week; de audiëntie bij His Holiness!

We hadden al gevraagd wat een audiëntie in hield, hoe we ons moesten gedragen en of we een buiging moesten maken. We waren natuurlijk best zenuwachtig. Ik had een rode ballon in Nederland gekocht in de vorm van een hart en te zeggen dat ik mijn hart voor hem had meegenomen. We moesten in een kamer wachten omdat hij nog aan het praten was met een filmploeg. Het duurde, het duurde en het duurde...en mijn ballon werd kleiner en kleiner en kleiner...

Eindelijk mochten we naar hem toe en zagen hem al in de verte aankomen, luid lachend en met zijn armen open. Hij schaterde om het gerimpelde en geslonken hartje en bracht ons naar een eenvoudige maar mooie kamer waar we om hem heen op de bank gingen zitten. Niks audiëntie maar gewoon op theevisite. Ik zat naast hem en vertelde over ons project en Yoeri heeft hem veel gevraagd over de verbanning, de situatie met China en reïncarnatie, want hij was mee om een artikel voor de krant te schrijven. Het was heel bijzonder om over zoveel dingen met hem te praten terwijl zijn aanstekelijke lach door de kamer schalde.
Als ik er nu aan terug denk, voel ik opnieuw zijn energie

Ja, die week heeft mijn leven veranderd. Ik ben geen boedhist geworden, ik ben gewoon Manja gebleven, maar ik heb heel erg veel geleerd. Dat ik gewoon idealist mag blijven en mag geloven in een betere wereld waar we leren om met ons hart te kijken en de energie van liefde mogen ervaren. Want een betere wereld bestaat! Een betere wereld vinden we niet in een geloof. Een beter wereld ligt in onszelf !.... Ik denk niet dat de Dalai Lama Tibet terug zal zien, alhoewel hij zelf lachend zegt dat hij terugkomt...