Ik loop door mijn woestijn. Alles is droog en verdord, troosteloos en snakkend naar water.
Ik voel de energie van wanhoop in de bomen om mij heen. Dezelfde wanhoop die ik vaak bij mezelf bespeur als ik naar het wereldbeeld kijk en de mensheid.
Het is al weken heet hier en het wordt steeds heter. Zelfs in ons huis is het soms wel 32 graden!
Voor mij bijna niet uit te houden omdat mijn hart het zwaar heeft en mijn longen ook moeten ploeteren.
Ik doe mijn best om zo goed mogelijk voor ze zorgen. Alle gordijnen zijn dicht zodat ik al weken het gevoel heb om in een hol te leven. Weliswaar een luxe hol, maar toch...
Het blijft voorlopig zo heet. Frank houdt elke dag de stand bij van de meteorologen maar er wordt geen druppeltje regen verwacht de komende week. Dus geeft hij 2 x per dag alles wat ooit bloeide of nog dapper zijn best doet, veel water. Het kost hem bijna 2 uur per keer en alles blijft nog net zo droog. Ik kan het niet laten maar denk dan toch aan al die mensen die dag in dag uit naar water snakken en er te weinig van hebben. En wij, luxe dieren, geven miljoenen liters aan zwembaden of tuinen.
Ook de dieren hebben het moeilijk. De voedselbank is weer open, er is ruimschoots te eten en het is drukker dan ooit. Waarschijnlijk behoren de wormpjes nu ook tot het uitgestorven soort want het lijkt wel of de hongersnood bij de vogels groot is.
Het vogelvolk is agressiever dan ooit want de één jaagt de ander met veel lawaai weg. De duiven die ik altijd vriendelijk vond, zijn nu heerser in de voedselbank. Ze moorden gelukkig nog niet, dat laten we maar aan Poetin over en al die anderen op de wereld wiens hobby het is om te heersen en te moorden.
De andere voedselbank in het bos wordt ook regelmatig door mij bevoorraad want elke keer is al het oude brood verdwenen. Jammer genoeg krijg ik nooit een bedankje maar zie in de hoeveelheid drollen op het pad dat er geen besjes meer in zitten. Waarschijnlijk zijn het de vossen of dassen. De bessen zijn dus ook op want alles waar nog bessen aan zouden kunnen hangen en vaak prachtig stonden te wezen in mijn jugendstil vaasje dat ik ooit van Frank kreeg, zijn verdwenen.
Ik wandel dus in de vroege ochtend als het nog niet zo heet is, door mijn woestijn en zoek mijn stoeltje op om even uit te rusten. Hét moment voor mij om even te filosoferen of te mediteren. Gewoon even in mezelf te kruipen. Vaak praat ik hardop en hou een dialoog met mezelf. Als ik uitgekletst ben, word ik stil en open mijn hart. Het is elke keer een mooi moment als ik dan een andere energie ervaar; de energie van liefde. Ik eindig mijn onderonsje met een "gebed" dat ik de hele wereld in stuur. Misschien zeggen velen van jullie nu: "Mijn God, die is op die berg gelovig geworden". Ja, ik kan alleen maar zeggen dat ik mijn eigen "geloof" heb. Voor mij is er niet één God, maar God is het AL. God zit voor mij in elk grassprietje, in elk insect hoe lastig ik sommigen ook vind, in elke boom, kortom: in alles!
En dat alles, dat grote wonder van leven, zijn we met z'n allen aan het vernietigen door onze meer en meer en meer is nooit genoeg wens, daarbij onze verbondenheid met alles te vergeten. Prachtige woorden vol grote daden om het klimaat en de natuur te redden, maar we willen geen van allen een stapje terug. Ik denk dat het komt omdat we dat gevoel van verbinding met alles kwijt zijn. Op dit moment lees ik een boek over de Maories in Nieuw-Zeeland dat zich afspeeelt in 1860 toen daar de goudkoorts begon en ze niet alleen werden verjaagd, maar ook hun land werd geplunderd en vernietigd. Zo is het met alle inheemse culturen gebeurd. Terwijl juist zij in compleet evenwicht met de natuur konden leven.
Maar het meer en meer en meer willen heeft het gevoel dat alles met elkaar verbonden is, verdrongen. We voelen ons meer verbonden met alles wat we hebben vergaard.
Denk niet dat ik ook nog pessimist ben geworden. Mijn vertrouwen in een nieuwe wereld is groot en ik word blij dat er heel veel mensen zijn die zich bewust worden van wat we aan het doen zijn met onze planeet en met prachtige projecten komen. De wanhoop die ik vaak ervaar is gericht op de vraag: Wanneer wordt de mensheid wakker ? Wanneer gaan we allemaal geloven? Dus stuur ik mijn "gebed" de wereld in want ik kan deze wereld vol oorlog, honger en vernietiging niet veranderen. Ik kan alleen maar mijn liefde naar deze warrige wereld sturen, de hitte trotseren en in mijn hol mijn gevoelens en belevenissen delen met jullie! De wereld zal niet vergaan want er zijn steeds meer mensen die wakker worden en het anders willen. Bovendien hoeft Moeder Aarde maar één keer met haar vacht te schudden als ze geïrriteerd is. Alles is aan ons, aan de keuzes die we maken en ik word blij als mijn jongste kleindochter (Noa 8 jaar) zegt " Het leven is mooi" ...
Mijnheer van Puffelen
Mijnheer van Puffelen
van de Eikeltjeslaan
dat op en mooie dag in mei
de hele wereld zou vergaan
door een heftige orkaan
Mijnheer van Puffelen
van de Eikeltjeslaan
heeft de gordijnen dichtgedaan
kroop bij zijn kleine kacheltje
zette snel de televisie aan
en is niet meer opgestaan
die mooie dag in mei
is al jarenlang voorbij
maar mijnheer van Puffelen
van de Eikeltjeslaan
leest nu zelfs de krant bij volle maan
en uit zijn ogen rolt een traan
want hij is zo bang voor een orkaan
waardoor de wereld zal vergaan...
Manja. (uit Anders dan normaal)
Meer:
Hebben, hebben, hebben,
meer en meer en meer
dus 's avonds als ik slapen ga
vraag ik Onze Lieve Heer
alstublieft, alstublieft,
geef me meer, geef me meer
alstublieft Lieve Heer
geef me meer...
Manja (uit De wereld van Mathijs)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten