Ze liggen wat verfomfaaid en vuil in hun bedjes en je kunt wel zien dat er jarenlang niemand naar ze heeft omgekeken; de zeven dwergen die in het kleine huisje woonden.
La petite maison dat ik ruim 16 jaar geleden van het oude en kleine geitenschuurtje tot een sprookjeshuisje omtoverde. Het piepkleine huisje waar een volwassene moest bukken omdat het eigenlijk alleen voor dwergen en kleine mensjes was en waar het kind in mij elke keer weer tot leven kwam en ik vaak, net als vroeger, op het kleine stoeltje zat te genieten van die sprookjeswereld. Een wereld die ik met al mijn creativiteit tot leven bracht toen onze eerste kleindochter Charlie 4 jaar was. Wekenlang ben ik bezig geweest met het vinden van het interieur; de zeven roze bedjes met dekentjes, een plastic gasfornuis voor 3 euro op de vide-grenier, de potjes, pannetjes, borden, bestek en afwasrekje, hoekje waar je een eigengemaakt kopje thee kon drinken en natuurlijk veel bloemetjes rondom. Zelfs een waslijntje met het wasgoed van de dwergen ontbrak niet, evenals het kleine keukenschortje wat naast het fornuis hing.
Als laatste ging ik naar de speelgoedwinkel om de zeven dwergen te kopen die intens tevreden in hun opgemaakte bedjes lagen te wachten op de eventuele Sneeuwwitjes die kwamen logeren. Afgelopen weken ben ik begonnen om het leeg te halen. Met al die woningnood weet je maar nooit of er dakloze dwergen rondlopen....
Eerst heb ik even tussen alle spinrag op het kleine stoeltje gezeten waar herinneringen, gedachten en gevoelens over me heen buitelden. Ik heb nooit geweten dat dit bij het ouder worden zo'n grote rol zou gaan spelen! Dat je in het laatste gedeelte van je leven je hele leven voorbij ziet komen. Werd ik daar de afgelopen winter nog triest van, dan merk ik nu dat er zoveel blijheid door me heen stroomt en vind het heerlijk dat ik met mijn bijna 77 jaar nog steeds het kind in mij voel dansen.
Ik vraag me af of mijn kinderen dat op latere leeftijd ook zullen ervaren. Jammer genoeg zit ik dan al met een lekker glas wijn op mijn wolk en kan er niet meer met ze over praten.
En mijn kleinkinderen? Zouden ze nog weleens over La petite maison bij Opa en Oma Frankrijk praten?
Ik veeg het stof van de kleine kabouterjasjes en neem ze op mijn schoot. Ze kijken me aan alsof ze willen zeggen: "waar is iedereen gebleven, het wordt steeds stiller om ons heen"
Hoort dit allemaal bij het ouder worden? Dat al die herinneringen over me heen buitelen, dat ontroering en blijdschap vechten om de aandacht? Dat je elke dag wordt geconfronteerd met het verlies van je fysieke flexibiliteit?
En hoort het ook bij ouder worden dat de processen van pijn en verdriet uit het verleden zijn losgelaten en je de liefde volledig kunt laten stromen? Zullen mijn kinderen dit op latere leeftijd ook zo ervaren ?...
Moeizaam sta ik op van het kleine stoeltje en stop de zeven dwergen in een zak. Ooit zullen de kleinkinderen ze wel weer tegenkomen. Ik maak buiten in de zon het gasfornuisje schoon want alles gaat vandaag naar de kringloopwinkel, ik sluit de deur van La petite maison en weet dat ook dit
een dierbare herinnering zal blijven aan dát wat is geweest...
Dát wat is geweest...
Zwakker wordt het lichaam
maar sterker wordt de geest
herinnering is levend
aan dát wat is geweest
Naar al die jonge jaren
naar hoe het ooit begon
toen ik nog in mijn dromen
m’n eigen wereldje verzon
Jaren weggegleden
mee met de stroom van een rivier
en al mijn overpeinzing
vertrouw ik nu toe aan het papier
zwakker wordt het lichaam
maar sterker wordt de geest
dankbaarheid stroomt door mij heen
voor dát wat is geweest....
Manja 2022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten