Het is alweer meer dan 6 weken geleden dat ik de behoefte had mijn wereld met jullie te delen.
De reden was simpelweg dat ik behoorlijk "scheef in mijn aura" hing, zoals ik dat altijd zeg als ik niet goed in mijn energie zit.
En dit keer hing ik ook behoorlijk scheef en zag mijn blije wereld er hopeloos duister uit.
Allereerst had ik, door de aanval van neuromeylitis optica waarmee ik in mei jl. van de één op de andere dag in het Franse ziekenhuis terecht kwam, opnieuw een stevige jas uitgedaan. Hoewel de blindheid aan mijn rechteroog zich door de Prednison-stoot, redelijk snel herstelde, bleven de andere symptomen behoorlijk opspelen. Ik had een slecht evenwicht, viel af en toe bijna om en veel krachtverlies.
Kortom; ik hing als een keukendweiltje op de bank en was te lamlendig om iets te doen. Elke stap kostte me moeite en ik was zo hondsmoe dat ik moe werd van mijzelf.
Ook die 2 jaar Coronagekte had het leven er niet vrolijker op gemaakt en nu ging Macron ook nog ongevaccineerden treiteren. Goh, wat had ik die man ook eens lekker willen pesten....
Maar alle angst die ons zolang in de tang hield, de weinige compassie die men had als je een andere mening had, het panische lichamelijk, maar ook geestelijk afstand houden werd voor mij bijna ondraaglijk. Gevoelsmens die ik ben, voelde ik mij een vreemde die buitengesloten werd in een wereld waar ik niets meer van begreep. En alsof dat allemaal niet genoeg was, brak die verschrikkelijke oorlog uit.
Op slag werd de Corona ellende overal vergeten, over het klimaat waarvan de rapporten steeds nijpender worden, hoor je nog nauwelijks iets. De voorpagina's stonden alleen maar vol met vernietiging, geweld en dood. De hulp van onze medemens was enorm en als je een groot huis had, werd je bijna met verwijtende blik bekeken. Had mevrouw nog geen vluchtelingen opgenomen ?
Ik kon het allemaal niet meer bevatten en steeds kwamen de beelden terug van dat verdronken kleine mannetje dat aangespoeld was op het strand, samen met al die duizenden anderen.
We stonden erbij en keken ernaar. Geweldig dat eindelijk die lege kantoorpanden omgetoverd werden in woonruimte waar zo vreselijk veel meer mensen naar hunkeren. Eindelijk eens van die zolderkamer van je familie af of dat vreselijke vluchtelingenkamp uit waar zoveel andere vluchtelingen in mensonterende situaties leven. Maar ja, met een ander kleurtje en een ander geloof maak je niet zoveel kans. En onze politici met hun mooie woorden... Ik moet altijd weer aan "de onderste steen" van Rutte denken. Hoeveel stenen heeft hij persoonlijk al omhoog getild?
Om niet te verzanden in het geklaag van een oude dame, zeg ik daarom dat ik terecht kwam in een scheef aura en mijn levensvreugde kwijt was. Kortom, ik had geen zin meer om in deze wereld te leven. En ik hield dit "persoonlijke drama" weken lang vol. Ik heb nog nooit zoveel tranen vergoten.
Tot het moment dat ik in het bos liep en als het ware door "de bliksem" werd getroffen.
In dit geval was die bliksem mijn Moeder die de laatste jaren van haar leven steeds negatiever werd, nooit meer blij was, altijd ontevreden en somber over de mensheid. Ik kon niets meer goed doen in haar ogen. Het was een afschuwelijk moment want opeens realiseerde ik me waar ik mee bezig was of misschien wel zij want ik voelde haar energie in mijn hele lijf. Tsjonge, wat een heftige ervaring. Was die tijdelijke blindheid iets wat ik niet wilde zien ? "Dat wordt werk aan de winkel" mompelde ik in mijzelf. "Houden die processen dan nooit eens op?" Ik kroop in mijn holletje en besloot om het allemaal te laten gebeuren, te voelen en ernaar te kijken. Ik mocht mijn eigen a-sociale zelf zijn en hoefde me met niemand anders bezig te houden. De stilte in mijzelf ervaren en koesteren. Het verdrietige kind in mij stevig vasthouden en troosten. Verdwaald in het struikgewas de weg naar mijn blije wereld weer terugvinden.
Met het ontwaken van de lente werd ik zelf ook langzaam wakker. Ik liet me aanraken door de eerste zonnestralen die als een strelende hand over mijn gezicht gleden. Zag de knoppen dikker en dikker worden en werd geraakt door hun sterke wil om open te barsten en hun gezichtjes naar de zon te keren. Mijn eerste jubelkreet was voor de eerste wilde orchidee, één van de wonderen van Moeder Aarde.
Vandaag stonden er al 20 bij elkaar en ik mocht daar middenin zitten.
Ik bedankte dat wonderbaarlijke Universum voor al zijn wonderen en ik bedankte voor mijn proces, hoe moeilijk en verdrietig dan ook. Maar ik weet inmiddels dat juist deze ervaringen bij ons groeiproces horen. Dat ze er gewoon mogen zijn. Dat we mogen lachen en huilen en dat we allemaal ons eigen keus maken. Stapje voor stapje liep ik terug naar huis en stapje voor stapje zal mijn wereld me weer toelachen en zal die duisternis weer overspoeld worden door al het licht...Ik ga er mijn best voor doen....
liet ik bijna het leven
de nacht was vol angst en gevaar
alleen en verlaten
zag ik de gaten
en stortte mijn huis in elkaar
de hemel vol kleuren
wat ging er gebeuren
de dreiging kwam snel naderbij
Minuten die telden
het einde voorspelden
was er een leven voorbij ?...
Ik voelde de pijnen
om wat ging verdwijnen
de wereld brak los in geweld
't verdriet van de Aarde
verloor toen haar waarde
want niemand of niets dat nog telt
't verdriet van de Aarde
verloor toen haar waarde
want niemand of niets dat nog telt...
Manja. Uit de wereld van Mathijs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten