21 december, de terugkeer van het licht.
Voor mij elke keer een symbolische dag waar ik altijd even bij stilsta. En niet alleen dat het de kortste dag is en de dagen weer langer zullen worden, maar ook het licht in de wereld waar nu zoveel duisternis heerst. Dit keer wil ik jullie graag het verhaal sturen van Pastor Antoine de Haan, geestelijk verzorger van het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein. Ik leerde Antoine kennen toen ik 5 weken lang in het Antonius lag. Frank bleef het grootste gedeelte in Frankrijk om te kunnen werken aan een grote opdracht en ik vocht in die lange dagen vaak tegen de tranen en de angst. Toen Antoine aan mijn bed kwam en me vroeg of ik behoefte had om te praten zei ik hem dat ik niet gelovig was, in die zin, dat ik mijn eigen "geloof" had. Vanaf dat moment kwam Antoine, bij elke ziekenhuisopname, regelmatig langs en filosofeerden we over leven, dood, geloof, liefde... Het waren momenten waar ik naar uit keek. Af en toe stuurt Antoine mij zijn schrijfsels die mij vaak ontroeren. Vandaar dat ik hem vroeg of ik Bijna volmaakt mocht doorsturen. Hoop dat jullie er net zo van genieten als ik.
Bijna volmaakt...
In het jaar waarin Corona alles anders maakt kunnen we er van op aan dat 2020 afloopt zoals altijd, met kerstmis en oudjaar. Het geeft houvast in een veranderlijke wereld.
Nu die tijd er aan komt, ontstaat de vraag hoe we dit jaar de kerst vieren. Gewoontegetrouw halen we het ontbrekende licht naar binnen met een kaars en een ster. De boom zal er ook wel komen. Sommigen hebben hem al veel eerder dan anders in huis gehaald. En omdat de aarde onverstoorbaar verder zijn rondje om de zon draait is midwinter op een keer weer voorbij. Veel mensen hebben vrije dagen en verlangen naar vakantie. Maar waarheen? Voor anderen is het juist een hele drukke tijd. Na een week onder de boom en bij de stal willen we met feestgedruis het oude jaar aan flarden schieten. Maar ook dat gaat dit jaar niet lukken. En de kerst zelf? Waar kijken we naar uit? Wat verwachten we daarvan dit jaar? Wie nodigen we uit, of waar brengen we de kerst door? Hoe gaat kerst er uit zien? Het ziet er naar uit dat we onze verwachting voor kerst dit jaar moeten bijstellen.
De periode vóór kerst noemen we Advent en ze staat in het teken van verwachting. Onze wereld is immers verre van perfect. We zijn onderweg naar een betere wereld. De verwachting is dat het kind van kerst de ideale wereld dichterbij zal brengen. Het is een hoopvolle geboorte. Met geloof dat het kind de (weder)komst van de Messias is.
Als wij zo verwachtingsvol aankoersen op ‘Heiligenabend’, waar hebben we zelf dan nood aan? Verlangen we nabijheid zonder anderhalvemeter? Gaat het om troost voor zieken en bejaarden die lijden onder een contact/bezoek verbod. Gaat het om bevrijding uit de armoedeval van zovele ZZP’ers of ontslagenen. Om respect voor vrouwen en minderheden in een teruggedraaide emancipatie. Brengt het voedselzekerheid voor kinderen? Bestaanszekerheid voor goedkope arbeidskrachten in de derde wereld? Wie doet recht aan slachtoffers van de gevolgen van Corona? Wie gaat het oplossen? Wie willen we zien komen in deze nog niet volmaakte wereld?
Is het de vaccin ontwikkelaar? Verwachten we heil van een nieuwe (minister) president? Of komt de verlossing uit onbekende hoek? Van een plaats achteraf misschien, uit een bijgebouw van de samenleving. Een onbekend echtpaar met een kind.
De moeite van onze gezondheidszorg staat ten dienste van behoud van het leven. Niet alleen de Covid- kwetsbare. Het kind is behoud van de mens en de voortzetting van ons bestaan, de nieuwe generatie. Het kind draagt ons leven verder en tilt ons uit boven ons eigen beperkte ‘ik’. Het neemt het stokje van vervolmaking over. Dus, wat wordt de kerst dit jaar?
Corona leert ons dat alles met elkaar samenhangt. We zijn op elkaar aangewezen en van elkaar afhankelijk. Samen krijgen we Corona. We leven in een groter verband.
Kom kind, je bedje staat klaar en is verre van gespreid. Maar je wordt in liefde ontvangen.
Antoine de Haan
St. Antonius Ziekenhuis, december 2020
