"Voedselbank"

Dat er op dit moment al meer dan 2 miljoen mensen in Nederland gebruik maken van de voedselbank, hebben we misschien gelezen. Voor een rijk land als Nederland behoorlijk beschamend en ik voel me daar ook erg machteloos onder. Wat moet het vreselijk zijn als je je kinderen geen fatsoenlijke maaltijd kunt geven omdat je het geld niet hebt om eten te kopen.
Maar ook in de natuur wordt het steeds moeilijker om aan voedsel te komen.
Verleden jaar hoorde ik dat er veel te weinig wurmpjes waren voor de vogels, dus ben ik begonnen om ze niet alleen in de winter te voeren, maar ook in de zomer. Om mij heen krijg ik daar af en toe kritiek op want zo zouden de vogels lui worden...Wij hebben dus op Mas de Veziou onze eigen "voedselbank" en ik kan zeggen dat er dankbaar gebruik van wordt gemaakt. En niet alleen de vogels zitten op een tak in de boom te wachten tot de kust vrij is. Voor onze oude poes hoeven ze niet meer bang te zijn en wij zijn inmiddels gebombardeerd tot "goed en ongevaarlijk volk" zodat ze zich niets meer aantrekken van ons als we op het terras zitten. Ergo: Als het eten op is beginnen ze allemaal te schreeuwen, het liefst om 6 uur 's ochtends. Echtpaar duif koert, vlak bij de slaapkamer, zeker 5x harder dan normaal en er is zelfs een brutale koolmees die tegen het raam tikt. Ze gaan allemaal net zo lang door tot ik naar buiten kom om de bakken te vullen. Nu, met de hitte elke dag, wordt er ook dankbaar gebruik gemaakt van de twee bakken water. De één drinkt het water en proeft even na alsof het om een goede wijn gaat en de ander springt er in om uitgebreid te badderen en te spetteren zodat het water over de rand heen klotst. Het echtpaar Duif bepaalt de hiërarchie van eten; eerst zij en daarna de anderen. De boomklevers nemen hun tijd en gaan midden in de bak graantjes zitten om uitgebreid van hun maaltijd te genieten, terwijl de koolmeisjes op de takken zitten te wippen van ongeduld. We hebben een grote variatie eten in onze voedselbank, voor elk wat wils zou je zeggen. Door de liefdevolle zorg van Frank doet de grote houten bak met aardbeienplantjes het prima en hebben we, of liever gezegd hadden we, regelmatig een handjevol met de heerlijke Mara de bois aardbeien. Zij zijn hier echt de koning onder de aardbeien en het is of een engeltje je op de tong piest, zo lekker zijn ze.
Maar de jonge hagedissen hebben duidelijk van hun moeder geleerd om voor zichzelf op te komen en maken dankbaar gebruik van deze voedselbank, waar vervolgens al weken lang elke aardbei verdwijnt als sneeuw voor de zon. En Frank de aardbeienplantjes maar water geven....
De prachtige champagne kleurige roos op ons terras is blij met alle zorg van Frank want de blaadjes glanzen en de ene knop na de andere verschijnt. Helaas zijn ze de volgende dag allemaal weggevreten door de grote vliegende zwarte torren die netjes op hun beurt hebben gewacht om daarna met smaak aan hun 4-sterrenmaaltijd te beginnen. De rozenknoppen die langs de kant van het pad staan zijn echter voor de reeën die er wel pap van lusten.
De wespen en andersoortige vliegenden hebben hun eigen voedselbank en kruipen elke ochtend diep in mijn lege yoghurtbakje. Makkelijk zou zijn om dan een schoteltje op het bakje te leggen want "opgeruimd staat netjes." Maar dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen want zolang ze mij niets doen, doe ik hun ook niets. Wat zou het mooi zijn als wij mensen dit standpunt allemaal naar elkáár zouden delen.
De meest bijzondere bezoekers van de voedselbank op Mas de Veziou is de familie Boommarter.
Met z'n drieën hebben ze hun oog laten vallen op de boom die aan één kant redelijk vol hangt met mirabellen. Nog net niet rijp genoeg om al te plukken, maar de familie Boommarter is minder kieskeurig; honger is honger per slot van rekening. We geloven onze ogen niet als ze met z'n drieën op klaarlichte  dag onder het terras in de boom zitten en rustig onze mirabellen aan het oppeuzelen zijn.
Het mag op de voorpagina van "Nieuwtjes uit Larnagol". Toch aardig dat ze het laatste restje voor ons over laten. Mijn herinneringen gaan naar mijn Oma die in de winter op haar jas een dode en platte marter had hangen. Dat zag je vroeger wel vaker. Als kind gruwde ik daar al van en ik weet nog dat ik mijn Oma geen zoen wilde geven als ze dat beestje om haar nek had hangen.
Hier zijn ze dus welkom en ze mogen zelfs de mirabellen opeten. Ik ken hun verdere menukeuze niet maar ik zou met liefde wat voor ze neerzetten. In tijden van nood help je elkaar toch?
Welke gasten de Voedselbank in de nacht komen bezoeken, weten we niet. Er is alleen rond het huis behoorlijk wat rumoer af en toe...