de kroon. ( 40-42 graden! ) Ik spring dus geen gat in de lucht van blijdschap ( alsof ik dat nog zou kunnen...) Mijn trouwe hart werkt zich 3 slagen in de rondte en als een cipier bewaak ik mijn eventuele vochttoename. Heb dus min of meer huisarrest wat overigens geen straf is alhoewel het ook in huis een soort sauna dreigt te worden. Meestal vul ik dan een bad met water waar ik, als ik er behoefte aan heb, even in kan gaan liggen. Maar omdat ik er niet zo makkelijk meer uitkom, ondanks de oefeningen die ik elke ochtend doe en het erg op mijn lachspieren werkt, hou ik het maar voor gezien. Vandaag heb ik echter een prachtig cadeau gekregen!
Op het heetste moment van de dag loop ik 200 meter naar de brievenbus die aan het begin van het pad staat. Ik wacht namelijk op een brief van het laboratorium met de uitslag van mijn bloed dus mijn nieuwsgierigheid is groter dan de last van de hitte. Er is echter geen brief en mijn gemopper hoort niemand gelukkig. "Geen bericht, goed bericht" zeg ik tegen mezelf. "Bovendien zijn dit wel niet de 10.000 stappen waar iedereen het over heeft, maar toch een wandelingetje, hoe klein ook.
Een paar weken geleden had ik dit niet voor elkaar gekregen zonder 3 x te stoppen vanwege de kortademigheid. Als ik langs het atelier loop zie ik de splinternieuwe, inklapbare rollator staan die ik mezelf, op advies van de fysiotherapeut van het Antonius, cadeau heb gedaan voor mijn 75-ste verjaardag. Niet alleen is het nog een stapje te ver voor mij om er achter te gaan lopen, maar het belangrijkste: Ik heb hem helemaal nog niet nodig!!!!!! Bijna maak ik opnieuw een klein vreugdesprongetje want die ontdekking bezorgt me een blij en dankbaar gevoel. En het mooiste is dat ik nu niet één keer heb moeten stoppen vanwege de ademnood. Ik geef de rollator een vette knipoog en loop, weliswaar in een langzaam tempo, terug. Daarna uit hijgen op de bank mag de pret niet drukken; I did it ! ik heb wel een lekker koud wit wijntje verdiend om het te vieren.
Ik voel me alsof ik de marathon heb gehaald. Heb zin om over de vallei te schreeuwen dat het zoveel beter met me gaat. Wat is de tijd dat ik het gevoel had dat het leven uit me gleed, al weer ver weg.
Dat ik in mijn hoofd een lijstje aan het maken was met wat ik nog moest doen. Ik weet niet hoeveel gidsen en engelen daar in die andere wereld mijn hand hebben vastgehouden en hoeveel zorg ik heb gehad in het Antoniusziekenhuis.
En mijn herinneringen gaan terug naar ruim 4 jaar geleden toen alles begon. Toen mijn hart opeens ging rebelleren en ik de eerste twee stents in Toulouse kreeg waar ze me vertelden dat het er niet zo mooi uitzag allemaal. Omdat ik een second opinion wilde, bood onze vriend Kees aan om een gesprek met een cardioloog te regelen waar hij al vanaf zijn studententijd bevriend mee was en die tot de top van het Antonius behoorde. Kleine anekdote tussendoor : Kees met vriendin en de cardioloog met zijn vriendin waren in hun studententijd stand-in van de Showbizz quiz, in die tijd een zeer populair televisieprogramma, waarvoor Frank het decor had ontworpen. Zo kwam hij in contact met de groep studenten. Zo gezegd, zo gedaan dus er werd een afspraak geregeld en wij kwamen terecht in een immens groot ziekenhuis waar we elkaar onmiddellijk kwijt raakten en pas na lang zoeken, gierend van de lach, terugzagen voor de kamer van de cardioloog.
Het was de start van een bijzondere relatie, niet alleen medisch, maar ook vriendschappelijk.
En zowel in hun huis waar de deur altijd openstaat en we elke keer met open armen worden ontvangen als in het ziekenhuis waar ik alle zorg en vertrouwen krijg die ik nodig heb, begonnen 4 jaar geleden voor Frank en mij de "tropenjaren". Het Antonius waar ik zoveel keer weer in een bedje terecht kwam, werd een beetje "mijn tweede huis".
Elke keer als ik met mijn "overlevingskoffertje" op de afdeling Eerste harthulp of Hartchirurgie, waar de laatste jaren ook de longafdeling aan toegevoegd is, binnenkom, voel ik mij veilig en weet ik dat ik hier in goede handen ben. Dat ik altijd antwoord krijg op mijn vragen en de cardioloog met zijn vakmanschap en zorg er altijd voor me is. Dat Frank en ik met onze zorgen worden opgevangen en er een luisterend oor voor ons is. Ik realiseer me tijdens mijn 400 meter hittewandelingetje vandaag dat ik een gelukkig mens ben.
Het geeft me de kracht om elke keer weer overeind te krabbelen.
Het geheim?.... Ik vier het leven, ik omarm het leven en ja, ik ben verliefd op het leven.
Vallen en opstaan. En met het opstaan wordt er steeds weer een nieuw stukje leven geboren!
Ik kan het niet laten om "mevrouw Blom" nog een keer aan te halen. Het gedichtje dat ik in één van mijn eerste blogs toevoegde. Onze vriend Ron die musicus is, heeft het op muziek gezet.
Van mij mag het een hit worden, voor mij is het al een hit; Ik leef, ik heb lief, ik lach....
Mevrouw Blom
Het geeft me de kracht om elke keer weer overeind te krabbelen.
Het geheim?.... Ik vier het leven, ik omarm het leven en ja, ik ben verliefd op het leven.
Vallen en opstaan. En met het opstaan wordt er steeds weer een nieuw stukje leven geboren!
Ik kan het niet laten om "mevrouw Blom" nog een keer aan te halen. Het gedichtje dat ik in één van mijn eerste blogs toevoegde. Onze vriend Ron die musicus is, heeft het op muziek gezet.
Van mij mag het een hit worden, voor mij is het al een hit; Ik leef, ik heb lief, ik lach....
Mevrouw Blom
Mevrouw Blom van nummer 7
is verliefd, verliefd op ’t leven.
Ze praat met bomen, danst met de kat.
Zingt elke dag opera’s in het bad.
Mevrouw Blom wordt nooit eens kwaad,
ze lacht al wanneer ze uit bed opstaat.
Ze is bevriend met alle dieren,
kruipt door de tuin en knuffelt mieren.
Ze springt touwtje op het pleintje,
ligt in het gras en drinkt haar wijntje.
Zwaait naar de vogels en de mensen
om ze een goede dag te wensen.
Want mevrouw Blom van nummer 7
is verliefd, verliefd op ’t leven.
Ze vult haar dag met honderd kleuren
in plaats van altijd lopen zeuren.
Weet je, vertelt ze iedereen,
de liefde houdt me op de been.
Ik vul mijn hart met blije dingen
en voel in mij het leven swingen.
Ja, mevrouw Blom van nummer 7
heeft iedereen heel veel te geven.
Maar ach, men vindt het overdreven
dat je verliefd bent op het leven....
Manja Siebrecht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten