Men praat over het nieuwe normaal, maar ik heb eigenlijk nog nergens gehoord hoe het nieuwe normaal er dan uitziet. Blijven we de rest van ons leven anderhalve meter afstand houden? Kunnen we nooit meer eens even lekker knuffelen en elkaar voelen of troosten? Zullen we steeds meer in angst gaan leven? Angst die mede gevoed wordt door de media. Het is immers oneindig interessanter om slecht nieuws nog slechter te maken dan over dingen te schrijven waar we blij van worden, die ons geestelijke voeding en inspiratie geven. Ja, de wereld is in alle opzichten behoorlijk de weg kwijt en enorm veel ellende en onrecht wordt ons als een hapklare brok aangeboden.
Is dit dan het nieuwe normaal?
Is het normaal dat Frank en ik al 6 weken geen telefoon en internet hebben. Dat we bij Orange een zakencontract hebben, wat wil zeggen dat problemen binnen de 48 uur verholpen worden? Dat we al ik weet niet hoeveel dagen de hele dag thuis hebben zitten wachten omdat er een reparateur zou komen maar die we nooit hebben gezien. Is het normaal dat de nieuwe Coronamaatregelen van de "redders van het volk" onze dames en heren politici, zo tegenstrijdig zijn dat niemand nog weet waar je aan toe bent en dat dus iedereen zijn eigen regels maar gaat bepalen. Is het normaal dat we zoveel groepen mensen zo uitbuiten om ze daarna een warm applaus te geven? Zoveel bevlogen mensen die elke dag overal ter wereld voor miljoenen zieke mensen zorgen, overbelast en onderbetaald zijn, maar toch dag en nacht doorgaan. Is het normaal dat we een tekort hebben aan leerkrachten waardoor het onderwijs steeds meer te lijden heeft. Zo'n mooi vak, zoveel enthousiaste leerkrachten die afhaken omdat ze hun werk niet goed kunnen doen vanwege de grote hoeveelheid, door de overheid opgelegde, administratie. Hierdoor blijft er geen tijd over om dat vak, waar ze zoveel van houden, uit te oefenen. En bovendien worden ook zij onderbetaald. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Is dit de andere wereld of het nieuwe normaal? Het lijkt er veel op en toch vertik ik het om dit als normaal te accepteren. Voor mij is het niet normaal, integendeel! En wat zou ik, idealist die ik ben, toch graag een andere wereld willen maken. Geen wereld van de bloemen en de bijtjes waar ik als kind van droomde, maar een wereld waarin menselijkheid woont. Waarin we wat vriendelijker naar elkaar zijn en ons hart weer openstellen inplaats van de verharding die steeds meer toe lijkt te nemen.
Want de balans tussen licht en donker en angst en liefde lijkt volledig verstoord.
Gelukkig heeft de Coronacrisis ook iets goed gebracht want juist in een tijd vol angst ontstonden er prachtige en hoopvolle nieuwe initiatieven. Gingen mensen elkaar helpen en er werd bewustwording geboren dat we écht naar een andere wereld moesten met elkaar. Ik werd zo blij om te zien dat er zoveel mensen lieten horen of zien hoe dat nieuwe normaal er uit zou kunnen zien.
Hoe we met elkaar een nieuwe en betere wereld zouden kunnen maken, dat we niet meer op de oude voet verder konden. Dat de economie natuurlijk belangrijk is maar niet ten koste mag gaan van het milieu. Hebben we niet met elkaar de plicht om voor de Aarde te zorgen in plaats van haar op een beschamende manier te misbruiken. Het ligt niet op mijn weg om een politiek statement te houden. Ik ben nog steeds een dromer met een sterk ontwikkeld gevoel voor onrecht. Gelukkig met mij waren er meer mensen die zo dachten, veel meer zelfs. Maar jammer genoeg is de wereld gewoon op de oude manier verder gegaan. Terug naar het oude normaal wat veilig is en vertrouwd. Hoeveel mensen heb ik niet horen zeggen dat ze wilden dat alles weer was zoals vóór Corona. En daarom wordt er met man en macht gewerkt om alles weer in de oude staat te brengen. Vliegtuigen moeten weer vliegen, grote bedrijven die al afschuwelijk veel winst maken, geen belasting betalen en, ondanks de hulp van de regering, mensen gaan ontslaan, de zorg die het maar met een applaus moet doen en jammer dan dat het niveau van het onderwijs schrikbarend daalt, wat echt niet aan de bevlogenheid van de leerkrachten ligt. Dus weet ik nog steeds niet wat het nieuwe normaal dan is. De anderhalve meter is aan het krimpen, de maskers zijn er in kleuren en maten en het Ik-tijdperk en het gegraai zonder schaamte zijn nog steeds de trend. Maar ondanks een wereld die hard naar vernietiging toe rent, ben ik erg blij met alle mensen die ook op zoek zijn naar het nieuwe normaal en zich daar voor inspannen. Die een betere wereld willen. Een wereld waar menselijkheid woont, waar we met elkaar voor de Aarde zorgen, waar we het SAMEN gaan doen. Hoe vaak heeft Mark Rutte niet gezegd dat we het SAMEN moeten doen. Het is maar over welk SAMEN we het hebben. "Wordt dit dan toch een politiek statement" denk ik. Nee, laat mij maar dromen over een betere wereld die we samen maken en die we vol trots na kunnen laten aan onze kinderen en kleinkinderen.
Zijn het niet de druppels die een oceaan maken ?.....
Als ik de hoogste baas zou zijn...
Als ik het voor het zeggen had
en de hoogste baas zou zijn.
Dan waren alle kinderen groot
en volwassenen weer klein.
Die zitten elke dag op school
om onzin te gaan leren.
Ze moeten honderd toetsen doen
terwijl de kinderen regeren.
Die schaffen alle wapens af
want oorlog mag niet meer.
In plaats daarvan krijgt iedereen
een zachte knuffelbeer.
Verder komt er ook een wet
dat we elkaar gaan accepteren.
Want samenleven zonder haat
dat kunnen we best leren.
En mensen zonder huis of geld,
krijgen een plek in het kasteel.
Daar kunnen ze gelukkig zijn
de koning heeft er toch te veel.
Als ik de hoogste baas zou zijn
dan leeft er vreugde overal.
Ik maak gewoon een blije wereld.
Daar is niets te gek en niemand mal.
Alles wordt opnieuw geboren,
zelfs de dieren zijn weer blij.
Samen zorgen voor de Aarde.
Begrijp je nu die droom van mij ?
( Uit mijn gedichtenbundel ANDERS DAN NORMAAL... voor kleine en grote mensen.
Door de Coronacrisis ging de feestelijke presentatie niet door, maar dat staat nog te gebeuren. )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten