HOE MOOI EEN DROOM KAN ZIJN...

Toen ik 17 jaar was, ging mijn vader het huis uit, of liever gezegd, ik moest hem het huis uitzetten want mijn moeder had zijn koffer klaar gezet, ging vervolgens weg en gaf mij de boodschap hem te zeggen dat hij niet meer welkom was. Je kunt je afvragen waarom ik dat heb gedaan, maar ik was al genoeg beïnvloed door mijn moeder dat mijn vader niet deugde. Ook had ze al vanaf mijn tiende jaar alle banden met de Indische familie verbroken waardoor ik mijn lievelingstante, de jongste zus van mijn vader, en mijn zachtaardige Indische oma nooit meer heb gezien. Bovendien 'haatte' ik mijn Indische roots en schaamde mij voor mijn kleur waarmee ik in die tijd ook behoorlijk werd gepest. Als ik van school naar huis liep, scholdt een groep kinderen mij de hele weg uit voor Bruine Pinda Poepchinees en kwam ik huilend thuis. Goh, ik wilde zo graag op mijn moeder lijken die hoogblond was. 

Die dag had ik dus de taak mijn vader het huis uit te sturen. Ik zie hem nog de trap af stuntelen met zijn koffer. Ook riep ik hem nog na dat ik een hekel aan hem had want hij maakte mijn moeder verdrietig.
Pas toen ik met Frank ging trouwen en wij een huisje hadden gekocht in Amsterdam Noord zagen we elkaar terug want het bleek dat hij met zijn vriendin vlak bij ons woonde. De band tussen ons die er eigenlijk was, is nooit meer teruggekomen. Weg waren de jeugdherinneringen dat we samen door het Vondelpark liepen om in het Tropenmuseum naar de Balinese dans te gaan kijken, weg waren de herinneringen dat we elke ochtend samen op de fiets vertrokken, ik naar de balletschool en hij naar zijn werk dat vlak achter de balletschool was. En 's avonds, ik babbelend en hij luisterend, weer terug reden naar huis. Opeens was hij overleden en was zijn hart er op 57-jarige leeftijd mee opgehouden. Ik was zwanger van Ruben en 34 jaar. En ik die dacht dat mijn vader nooit echt van ons gehouden had, vond in zijn portefeuille het eerste, vergeelde krantenknipsel uit het Parool met een hele goede recensie over mij en mijn balletschool waar ik lesgaf. Op mijn 50-ste verjaardag gaf Frank mij als cadeau dat we met de kinderen een reis naar Indonesië zouden gaan maken om mijn roots te ontdekken. We besloten, op advies van het reisbureau, om niet naar Java te gaan ( Mijn vader is geboren in Bandoeng) omdat het al zo Westers was geworden, maar rond te trekken door Sulawesi waar ik de meeste herkenning zou hebben met het Indonesië van mijn vader. En daarna zouden we nog twee weken naar Bali gaan. Het werd een onvergetelijke reis want ik maakte niet alleen kennis met het land van mijn vader maar hij was ook de hele reis bij me. Het was of hij, met mij aan de hand, zijn land liet zien. Ik zag hem overal en begreep toen pas iets van mijn vader en zijn cultuur en snapte ook waarom dat huwelijk gedoemd was te mislukken.
En nog veel later, na de eerste hartoperatie ben ik in een transformatieproces terecht gekomen, waar ik tot de conclusie kwam dat ik me veel meer Indisch voel dan Nederlands en een intens verdriet voelde dat ik geen band op heb kunnen bouwen met mijn vader. Regelmatig pak ik zijn foto, druk hem aan mijn hart en fluister dat ik van hem hou...

Een paar dagen geleden waren we bij vrienden en spraken over Indonesië, ook omdat onze vriend daar zijn hele jeugd heeft doorgebracht en in Bandoeng op school ging. Ik zei dat ik het eigenlijk jammer vond dat ik nog nooit van mijn vader had gedroomd en dat ik zo graag had willen zeggen dat ik van hem hou.
Die nacht verschijnt mijn vader in mijn droom, jong en knap. Ik omhels hem innig waarbij ik in zijn oor fluister dat ik van hem hou.

Hoe mooi kan een droom toch zijn...

Uit: Anders dan normaal
Gedichten voor kleine en grote mensen
Tekst: Manja Illustraties: Frank

Vlinderkind                                                              

Dag Vlinderkind,
speel in de wind
en dans door Bloemenland
Ik wil graag mee
wij met z'n twee
Kom, geef me maar een hand

Breng me naar het land van dromen
waar alleen een kind kan komen
Hier leeft de onschuld, zonder haat
en hier regeert nog niet het kwaad.

Dag Vlinderkind
zo zeer bemind,
help mij weer kind te zijn
Leer mij jouw taal
en jouw verhaal
die wereld zonder pijn.

Dit is het land van dromen
waar puurheid nog niet is ontnomen.
Het is de vrijheid die hier leeft
die het kind in jou haar liefde geeft

Mooi Vlinderkind
kijk, wat ik vind
Ik zie jouw Bloemenland
Ik voel me vrij
je maakt me blij
Hier gaan we, hand in hand...