En dan opeens sta ik op straat met een verwijzing voor de kaakchirurg met het resultaat van de röntgenfoto en de boodschap dat er maar liefst 5 kiezen uit moeten. En dat terwijl er al eerder twee getrokken zijn.
Ik geef mezelf een flinke huilbui cadeau en voel me verschrikkelijk zielig.
Denk aan de nogal botte uitspraak van de kaakchirurg dat er geen redden meer aan is en dat ik nog altijd 60% kauwvermogen overhou, dus waar heb ik het over. Ik vond hem weinig mensvriendelijk en hij had beslist geen empatisch vermogen. Ik had al niet zoveel lovende woorden over hem gehoord, maar hier op het platteland zijn kaakchirurgen zeldzaam dus ik had weinig keus.
Hij zou ook de eerste keer meteen 3 kiezen trekken en daarna de resterende twee. Dat schoot mijn verkeerde keelgat in en ik had visioenen dat hij mij met een nijptang in snel tempo zou verlossen van de vijf "slachtoffers". Vergeet niet dat er in deze regio veel boeren wonen die meer gaten in hun mond hebben dan nog kiezen en tanden.
Toen de stortbui over was, besloot ik in ieder geval niet naar deze kaakchirurg terug te gaan en eerst maar eens aan het idee te wennen. Zag mezelf al met een bordje pap en gepureerd eten. Vanaf dat moment keek ik naar het gebit van elke AOW-er die ik tegenkwam.
Kon bij het zien van al die fitte "grijze fossielen" ( dit woord is overigens geen bedenksel van mij ) waar ik ook één van ben, een licht gevoel van jaloezie niet onderdrukken. Met hun mooie rechtstaande en vooral witte tanden zijn ze de perfecte reclame voor welke tandpasta dan ook.
Als ik voorzichtig vroeg of het nog hun eigen tanden en kiezen waren, kreeg ik veelal een ontkennend antwoord en werd er een lofzang gehouden op de implantaten, de jackets, of een los gebitje dat je in je mond vast kon lijmen en dus niet kon klapperen.
Ik werd er niet gelukkiger van en het naderend drama werd alleen maar groter en daarmee ook het ouderdomsproces en de beginnende "aftakeling".
De rij met potjes pillen, supplementen, vitamines werd steeds langer, door de vele narcoses was ik inmiddels de helft van mijn haar kwijt, dus kwam er weer een potje bij. Een E-Bike was niet voor me weggelegd omdat ik niet meer durf te fietsen vanwege de soms aanwezige duizeligheid en met de longen die het behoorlijk voor de kiezen hebben gehad ( O nee, dat kan ik niet zeggen want die heb ik niet meer ) is een sportieve bergbeklimming hier niet meer aan de orde. En dan heb ik het nog niet eens over mijn doofheid gehad, de artrose en de soms aanwezige ouderdomsvergeetachtigheid die onlosmakelijk verbonden is met ouder worden en die je niet moet vergelijken met Alzheimer, een woord dat je nog nauwelijks durft uit te spreken.
Kortom: wat is er nu zo leuk aan ouder worden vroeg iemand mij laatst.
Tot mijn verrassing riep ik meteen dat het ook fijn kan zijn om ouder te worden, zelfs met "afbraak". En dat het voor mij niet afhankelijk is van de aanlokkelijke aanbiedingen van vliegreizen naar verre en vooral warme landen, gezellige en spotgoedkope stedentrips, verwen weekends inclusief sauna en fiets en andere creatieve hobbyclubs. Wij "oudjes" hebben het nu nog drukker met alles wat we gaan doen, willen doen of moeten doen dan vroeger in onze werkbare jaren. Als je nu met leeftijdsgenoten bij elkaar bent, is het eerste half uur gericht op al onze kwalen en daarna alle pleziertjes die we elke dag weer najagen. Ach, we hebben er hard voor gewerkt, zegt men dan en zolang we het nog kunnen....
"Weet je" zei ik haar, " voor mij is het een cadeau dat ik 75 heb mogen worden, dat ik geestelijk mocht groeien, dat ik mijn droom in mijn werk mocht verwezenlijken, dat ik een prachtig gezin heb, een partner waar ik me intens verbonden mee voel en dat ik, na alle fysieke problemen, nog steeds leef! Elke ochtend als ik wakker word, ben ik blij met de nieuwe dag die voor me ligt ondanks dat ik het momenteel een moeilijke tijd vind. Niet zozeer voor mij want ik heb mijn leven gehad, maar voor onze nieuwe generatie.
Kunnen zij ook hun dromen realiseren? Welke wereld wacht er voor al die jonge mensen?
En ja, die "afbraak" hoort er nu eenmaal bij en voor de één gaat het sneller dan voor de ander.
We willen de ouderdom het liefst uit onze vocabulaire schrappen en eeuwig jong en vitaal blijven en we kunnen slecht accepteren dat er voor iedereen een einde is.
Maar goed, na het onheilsbericht van de tandarts mocht ik van mezelf niet meer dan 10 minuten een zielige zeurpiet zijn, want fysieke "afbraak" is moeilijk te verteren in een maatschappij waar bijna alles nog steeds over "verpakking" gaat. Gelukkig ben ik een levende reclame voor de slogan "Tel je zegeningen" en vier het leven Nu, zonder toekomstplannen, zonder volle agenda, maar gewoon op onze bloedmooie berg waar zelfs de kleuren grijs van eindeloze regendagen nog mooi zijn en ik, met vallen en opstaan, leer om de "afbraak" te omhelzen.
Heb inmiddels een zeer kundige, mensvriendelijke tandarts gevonden die zich heeft ontfermd over de slachtoffers die daarna helden zijn geworden want de aanwezige gouden kronen kon ik afstaan voor borstkankeronderzoek. Zelf hou ik me momenteel bezig met verschillende kauwtechnieken...
"Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn"... (Youp v't Hek)
Als ik oud ben...
Als ik overmorgen oud ben
en de dagen niet meer weet
als ik al mijn woorden kwijt ben
en me afvraag hoe je heet
dan hoop ik dat je elke ochtend
mij vol liefde in mijn armen neemt
want bij jou voel ik me veilig
dan is de wereld niet zo vreemd
als ik overmorgen oud ben
overspoeld word door verdriet
als mijn leven langzaam wegglijdt
herinnering me zelfs verliet
dan hoop ik dat je elke avond
even zachtjes met me praat
mij over onze liefde fluistert
voordat daarna het licht uitgaat
maar als ik overmorgen oud ben
en niet meer weet wat liefde is
vul jouw hart dan met de woorden
dat ik jou voor altijd mis...
Manja februari 2021
Geen opmerkingen:
Een reactie posten