Ze waren best gelukkig met elkaar, de heer en mevrouw Drietand alhoewel hun leven redelijk eenzaam was en weinig afwisselend. Eén, hooguit twee keer per week werden ze van het plankje waar ze lagen in de mond gestopt van de rechtmatige eigenaar. Ze werden weinig op waarde geschat en de eigenaar sprong nogal slordig met ze om en had ze liever niet dan wel in zijn mond. Met de komst van een derde tand op hun kleine plekje was het eerst wat dringen en wennen aan elkaar, maar sociaal als ze waren en altijd bereid tot hulp zaten ze snel op één lijn. En zo lagen ze, redelijk vergeten, te wachten op die spaarzame momenten dat de eigenaar de deur uit moest en zijn drie-tandstukje in zijn mond deed zodat hij met goed fatsoen zijn mond open kon doen, zonder voor schut te staan met een groot zichtbaar gat.
Ach, alles went en de familie Drietand kon het goed vinden met elkaar op dat plankje. Er werd over van alles gesproken, de arrogantie van de Partij van Implantaten maar vooral het gemis aan liefde van de eigenaar. Ze moesten namelijk nogal eens verhuizen en kwamen van hun veilige plankje vaak op een heel andere plek terecht waar ze moesten wennen aan nieuwe buren wiens taal ze niet spraken. En zo raakten ze steeds meer in het vergeetboekje van de eigenaar.
Tot die eerste Kerstdag dat het huis gonste van de gezelligheid, de eigenaar de familie Drietand in zijn mond deed en ze de verdere dag konden stralen en glanzen en in het middelpunt van de belangstelling stonden op hun prominente plaats want de eigenaar was vrolijk en lachte vaak dus ze waren goed te zien.
Ze voelden zich nuttig en gelukkig met al die belangstelling.
Maar aan alle gezelligheid kwam een eind en ze werden uit de mond van de eigenaar gedaan en op een rommelige tafel tussen de gebruikte servetten geschoven. Het was een domper op de feestvreugde en werd nog erger toen ze met een nonchalant gebaar in de vuilnisbak verdwenen. En daar lagen ze, nog enigszins in shock na deze gevoelloze behandeling. Niet lekker even afgespoeld te worden onder de kraan en nog even kunnen napraten over de fijne dag, maar in een donkere en stinkende vuilniszak. Aan de ene kant een armoedig zooitje garnalenschillen, dominante kaasresten die met hun opmerkelijke geur een hoop babbels hadden en verder een platvloerse uienschil familie. Gelukkig zat de familie Drietand in een deftig en zacht Kerstservet gewikkeld waar ze nog enige warmte van hadden, maar ze voelden zich diep ongelukkig zonder thuis, al was het maar een plankje en hadden zich een ander eind van hun leven voorgesteld.
Opeens werd de zak bruusk opgepakt en met een zwaai in de auto gegooid en 5 minuten later kwamen ze nogal hard terecht in een grote vuilcontainer beneden in het dorp die kort daarvoor was geleegd. Dikke tranen rolden over de wangen van de familie Drietand en de eenzaamheid was groot. Ondanks dat ze zich vaak verwaarloosd voelden op hun eigen plekje, waren er toch momenten dat ze konden stralen omdat ze, in het midden van de mond van de eigenaar, veelal een kleine bijdrage leverden aan een mooie lach. En nu ?... afgedankt, eenzaam tussen het stinkende afval van de welvaart en van God en alleman verlaten, in ieder geval van de eigenaar die ze zo trouw dienden.
Ze gebruikten het Kerstservet om de tranen te drogen en lieten hun leven de revue passeren.
Opeens hoorden ze de deksel van de vuilcontainer met een zwaai opengaan, werd de vuilniszak opgepakt en weer in de auto gekwakt en reden ze weg. "Naar het definitieve einde" jammerden ze. Maar er gebeurde die dag een wonder want ze werden met veel gejuich uit de vuilniszak gehaald. Ze hadden de eigenaar nog nooit zo dankbaar en blij gezien, ze werden met een heerlijke warme straal water afgespoeld en weer op hun plankje gelegd. Hun oude plekje! Ze konden hun geluk niet op en besloten om zich nooit meer verwaarloosd te voelen en ontevreden te zijn, want hoeveel moeite had de eigenaar niet gedaan om zijn familie Drietand in die grote wereld van vuil terug te vinden. En ze telden hun zegeningen dat ze die hele dag de enige vuilniszak in die container waren zodat ze inderdaad teruggevonden werden....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten