Zelfs in de la waar mijn wintertruien liggen, valt hij op door zijn kleuren en de verscheidenheid aan patronen. Eigenlijk een soort lappendekentje maar dan mooier en vooral aparter! Het was een zeer creatieve Italiaanse breister want hij is met de hand gebreid en hij komt uit de Bijenkorf van 42 jaar geleden toen de Bijenkorf de Bijenkorf nog was. Bestaan er nog truien die er na 42 jaar nog net zo mooi uitzien en vol blijdschap gedragen worden? Hij ligt achter in de la want daar liggen de dikke wintertruien en voorin de iets minder dikke. Ik haal hem uit de la om hem een wasbeurt te geven en verbaas me opnieuw over de prachtige verschillende kleuren blauw, groen en paars die zo mooi in elkaar over lopen. En dat terwijl hij in die 42 jaar minstens 100 keer gewassen is. "Kwaliteit mevrouw" hoor ik de verkoopster nog zeggen. " Dit zie je niet meer, vandaar de prijs".
Ja de prijs... Mijn moeder en ik gingen gemiddeld 1 x in de 14 dagen samen koffie drinken in de Bijenkorf, dat sfeervolle warenhuis met zijn geroezemoes en stijlvol restaurant waar ze heerlijke koffie en nog lekkerder taart serveerden. Het was ons uitje! Je laten inspireren en ideeën opdoen en snuffelen in de uitverkoop bakken van de stoffen. Toen ik in een vitrinekast de trui zag hangen, was ik verkocht. Ik kon mijn ogen er niet van afhouden, maar hij was verschrikkelijk duur; 425 gulden! In die tijd een vermogen in mijn ogen. Toen al maakte ik alles zelf, niet alleen met de naaimachine maar ook met de haaknaald of de breipennen. Toch liet het beeld van die bijzondere trui me niet los en als het even kon, ging ik naar de Bijenkorf om te kijken of hij er nog hing. Na een aantal keren terugkomen om gebiologeerd de trui opnieuw te bekijken, herkende de verkoopster mij en begon hem nog meer aan te prijzen dan ik zelf al deed. "Echt een trui voor U ( wist ik al), "prachtige materiaal"(zag ik al) en ze pakte een sleuteltje van de vitrine om hem te laten voelen. "En echt handwerk" voegde ze nog toe. ( Had ik ook al geconstateerd ) Toen was de liefde compleet. Ik zei haar echter dat hij te duur was voor me. " Maar ja, dan heeft U wel iets heel bijzonders" en ze hing hem weer terug. 's Avonds vertelde ik het aan Frank die maar één ding tegen me zei: "Koop hem dan". Ik zal dat nooit vergeten. Ik, die het altijd moeilijk vond om geld voor mezelf uit te geven? Ik protesteerde luidkeels dat het veel te duur was, maar Frank bleef bij zijn besluit dat ik die trui van hem mocht kopen. Zelf verdiende ik in die tijd heel erg weinig met mijn balletlesjes.
Nu had Natasha op de Havo een jongen in de klas waar ze mee bevriend was en die een bijbaantje had in de Bijenkorf. Hij bood onmiddellijk aan hem te kopen want hij kreeg 15% korting. Toen ik ging kijken of hij er nog hing, verschoot ik van kleur want hij was weg. Maar de verkoopster zei me dat hij een andere plek gekregen had dus was hij eindelijk voor mij.
Inmiddels is de Bijenkorf al lang niet meer de Bijenkorf zoals ik hem van 40 jaar geleden kende. Sinds 2011 is het laatste warenhuis van Nederland in handen van een Brits-Canadese miljardairs familie en inmiddels verkocht aan een Thaise miljardairs familie en daarmee een warenhuis geworden voor de Rijken der Aarde.
Mede door een artikel in de krant, kon ik mij een kleine voorstelling maken van de Bijenkorf nu en met de voorbeelden van de verslaggever en mijn eigen fantasie, liep ik een denkbeeldig stukje met hem mee.
Zo beschrijft hij een jonge moeder die bij Cartier een armband koopt ter waarde van twee modale maandsalarissen en daarbij zegt dat ze het heeft verdiend want Mama werkt zo hard...
Bij Hermès koopt een oude heer in 5 seconden een paar handschoenen van 680 euro. Een trui met gaten van Balenciaga voor 1200 euro en een Prada honden draagzak met drinkbakje voor 2100 euro.
Zelf heb ik nog nooit van Prada gehoord, maar het zal ongetwijfeld heel bijzonder zijn. Daar kun je toch niet met goed fatsoen een klein bastaard hondje instoppen!
ik vroeg me af of ik wat gaten in mijn trui kon knippen en hem dan aan kon bieden op marktplaats...
Mijn trui is inmiddels gewassen en ruikt heerlijk. Ziet er na 42 jaar nog steeds prachtig uit ! Ik hou hem even tegen mijn gezicht en zeg zachtjes dat ik blij met hem ben... De kou mag beginnen...
Lieverd weer zo,n stuk herkenning en herinnering! Ook voor mij heeft de Bijenkorf andere maartoch een beetje gelijksoortige herinneringen: mooie, zelfs schitterende dingen die meestal alleen voor mijn ogen bleven:het binnengaan in de Bijenkorf was echter al zo bizonder ..Mijn vader was (voor zover ik weet) eenmaal per jaar "vaste" klant; ieder jaar lag er voor ons allemaal onder de kerstboom altijd (alleen) een boek, ingepakt in rood crepe met een witte strik van crepe of in wit met een rode strik. Dat verzorgde hij zelf dan, over het Bijenkorf papier en boekenlegger heen: dat was zo ongeveer de enige creatieve uitleving in zijn drukke,volle en vooral lange werkdagen in de apotheek.Maar hoe liefdevol! Jaren heb ik deze traditie voortgezet: met kerst een boekje in rood of wit met strik, verder geen andere kadootjes en ook Yoshja (dochter van Ju) heeft enkele kerstfeestjes het met zo,n ingepakt boekje moeten doen, verder geen andere kadootjes,misschien even moeilijk ten opzichte van klasgenootjes, maar zeker geen ramp uiteraard.Voor haar zat er zeker niet direkt de herinnering aan de Bijenkorf meer aan, maar werd het het "speciale inpakkunstje" van grootvader! Tot de dag van vandaag moet ik bij het zien van rood crepepapier altijd(aan mijn vader uiteraard) maar ook aan de Bijenkorf denken. Ik kan me trouwens nu niet heugen wanneer ik daar voor het laatst was, de magie van voorheen heeft plaats gemaakt voor een ja, ik zeg het eerlijk, grote ergernis mijnerzijds aan de voor mij onbegrijpelijke"geldwaarden" en materialistische trend die ik rondom waarneem... Ik weet niet of het woord jammer hiervoor op zijn plaats is of zelfs eigenlijk nog niet eens genoeg zegt, maar ik ervaar dit als een ernstig en zorgwekkend gegeven in de huidige wereld.. Dank je lief mens voor je blogs, ik geniet ervan, liefs
BeantwoordenVerwijderen