HOE MOOI EEN DROOM KAN ZIJN...

Toen ik 17 jaar was, ging mijn vader het huis uit, of liever gezegd, ik moest hem het huis uitzetten want mijn moeder had zijn koffer klaar gezet, ging vervolgens weg en gaf mij de boodschap hem te zeggen dat hij niet meer welkom was. Je kunt je afvragen waarom ik dat heb gedaan, maar ik was al genoeg beïnvloed door mijn moeder dat mijn vader niet deugde. Ook had ze al vanaf mijn tiende jaar alle banden met de Indische familie verbroken waardoor ik mijn lievelingstante, de jongste zus van mijn vader, en mijn zachtaardige Indische oma nooit meer heb gezien. Bovendien 'haatte' ik mijn Indische roots en schaamde mij voor mijn kleur waarmee ik in die tijd ook behoorlijk werd gepest. Als ik van school naar huis liep, scholdt een groep kinderen mij de hele weg uit voor Bruine Pinda Poepchinees en kwam ik huilend thuis. Goh, ik wilde zo graag op mijn moeder lijken die hoogblond was. 

Die dag had ik dus de taak mijn vader het huis uit te sturen. Ik zie hem nog de trap af stuntelen met zijn koffer. Ook riep ik hem nog na dat ik een hekel aan hem had want hij maakte mijn moeder verdrietig.
Pas toen ik met Frank ging trouwen en wij een huisje hadden gekocht in Amsterdam Noord zagen we elkaar terug want het bleek dat hij met zijn vriendin vlak bij ons woonde. De band tussen ons die er eigenlijk was, is nooit meer teruggekomen. Weg waren de jeugdherinneringen dat we samen door het Vondelpark liepen om in het Tropenmuseum naar de Balinese dans te gaan kijken, weg waren de herinneringen dat we elke ochtend samen op de fiets vertrokken, ik naar de balletschool en hij naar zijn werk dat vlak achter de balletschool was. En 's avonds, ik babbelend en hij luisterend, weer terug reden naar huis. Opeens was hij overleden en was zijn hart er op 57-jarige leeftijd mee opgehouden. Ik was zwanger van Ruben en 34 jaar. En ik die dacht dat mijn vader nooit echt van ons gehouden had, vond in zijn portefeuille het eerste, vergeelde krantenknipsel uit het Parool met een hele goede recensie over mij en mijn balletschool waar ik lesgaf. Op mijn 50-ste verjaardag gaf Frank mij als cadeau dat we met de kinderen een reis naar Indonesië zouden gaan maken om mijn roots te ontdekken. We besloten, op advies van het reisbureau, om niet naar Java te gaan ( Mijn vader is geboren in Bandoeng) omdat het al zo Westers was geworden, maar rond te trekken door Sulawesi waar ik de meeste herkenning zou hebben met het Indonesië van mijn vader. En daarna zouden we nog twee weken naar Bali gaan. Het werd een onvergetelijke reis want ik maakte niet alleen kennis met het land van mijn vader maar hij was ook de hele reis bij me. Het was of hij, met mij aan de hand, zijn land liet zien. Ik zag hem overal en begreep toen pas iets van mijn vader en zijn cultuur en snapte ook waarom dat huwelijk gedoemd was te mislukken.
En nog veel later, na de eerste hartoperatie ben ik in een transformatieproces terecht gekomen, waar ik tot de conclusie kwam dat ik me veel meer Indisch voel dan Nederlands en een intens verdriet voelde dat ik geen band op heb kunnen bouwen met mijn vader. Regelmatig pak ik zijn foto, druk hem aan mijn hart en fluister dat ik van hem hou...

Een paar dagen geleden waren we bij vrienden en spraken over Indonesië, ook omdat onze vriend daar zijn hele jeugd heeft doorgebracht en in Bandoeng op school ging. Ik zei dat ik het eigenlijk jammer vond dat ik nog nooit van mijn vader had gedroomd en dat ik zo graag had willen zeggen dat ik van hem hou.
Die nacht verschijnt mijn vader in mijn droom, jong en knap. Ik omhels hem innig waarbij ik in zijn oor fluister dat ik van hem hou.

Hoe mooi kan een droom toch zijn...

Uit: Anders dan normaal
Gedichten voor kleine en grote mensen
Tekst: Manja Illustraties: Frank

Vlinderkind                                                              

Dag Vlinderkind,
speel in de wind
en dans door Bloemenland
Ik wil graag mee
wij met z'n twee
Kom, geef me maar een hand

Breng me naar het land van dromen
waar alleen een kind kan komen
Hier leeft de onschuld, zonder haat
en hier regeert nog niet het kwaad.

Dag Vlinderkind
zo zeer bemind,
help mij weer kind te zijn
Leer mij jouw taal
en jouw verhaal
die wereld zonder pijn.

Dit is het land van dromen
waar puurheid nog niet is ontnomen.
Het is de vrijheid die hier leeft
die het kind in jou haar liefde geeft

Mooi Vlinderkind
kijk, wat ik vind
Ik zie jouw Bloemenland
Ik voel me vrij
je maakt me blij
Hier gaan we, hand in hand...

 

                                                                  

                                                                                                                                      

Familie Drietand weer thuis !

 

Niet in de Kringloopwinkel gekocht, maar eerlijk teruggevonden

in de vuilniscontainer !

Ze zijn weer herenigd en gelukkiger dan ooit !

En voor de twijfelaars......dit is een waar gebeurd verhaal !

DE WONDERBAARLIJKE BELEVENIS VAN DE FAMILIE DRIETAND...

Ze waren best gelukkig met elkaar, de heer en mevrouw Drietand alhoewel hun leven redelijk eenzaam was en weinig afwisselend. Eén, hooguit twee keer per week werden ze van het plankje waar ze lagen in de mond gestopt van de rechtmatige eigenaar. Ze werden weinig op waarde geschat en de eigenaar sprong nogal slordig met ze om en had ze liever niet dan wel in zijn mond. Met de komst van een derde tand op hun kleine plekje was het eerst wat dringen en wennen aan elkaar, maar sociaal als ze waren en altijd bereid tot hulp zaten ze snel op één lijn. En zo lagen ze, redelijk vergeten, te wachten op die spaarzame momenten dat de eigenaar de deur uit moest en zijn drie-tandstukje in zijn mond deed zodat hij met goed fatsoen zijn mond open kon doen, zonder voor schut te staan met een groot zichtbaar gat. 
Ach, alles went en de familie Drietand kon het goed vinden met elkaar op dat plankje. Er werd over van alles gesproken, de arrogantie van de Partij van Implantaten maar vooral het gemis aan liefde van de eigenaar. Ze moesten namelijk nogal eens verhuizen en kwamen van hun veilige plankje vaak op een heel andere plek terecht waar ze moesten wennen aan nieuwe buren wiens taal ze niet spraken. En zo raakten ze steeds meer in het vergeetboekje van de eigenaar. 
Tot die eerste Kerstdag dat het huis gonste van de gezelligheid, de eigenaar de familie Drietand in zijn mond deed en ze de verdere dag konden stralen en glanzen en in het middelpunt van de belangstelling stonden op hun prominente plaats want de eigenaar was vrolijk en lachte vaak dus ze waren goed te zien.
Ze voelden zich nuttig en gelukkig met al die belangstelling.
Maar aan alle gezelligheid kwam een eind en ze werden uit de mond van de eigenaar gedaan en op een rommelige tafel tussen de gebruikte servetten geschoven. Het was een domper op de feestvreugde en werd nog erger toen ze met een nonchalant gebaar in de vuilnisbak verdwenen. En daar lagen ze, nog enigszins in shock na deze gevoelloze behandeling. Niet lekker even afgespoeld te worden onder de kraan en nog even kunnen napraten over de fijne dag, maar in een donkere en stinkende vuilniszak. Aan de ene kant een armoedig zooitje garnalenschillen, dominante kaasresten die met hun opmerkelijke geur een hoop babbels hadden en verder een platvloerse uienschil familie. Gelukkig zat de familie Drietand in een deftig en zacht Kerstservet gewikkeld waar ze nog enige warmte van hadden, maar ze voelden zich diep ongelukkig zonder thuis, al was het maar een plankje en hadden zich een ander eind van hun leven voorgesteld.
Opeens werd de zak bruusk opgepakt en met een zwaai in de auto gegooid en 5 minuten later kwamen ze nogal hard terecht in een grote vuilcontainer beneden in het dorp die kort daarvoor was geleegd. Dikke tranen rolden over de wangen van de familie Drietand en de eenzaamheid was groot. Ondanks dat ze zich vaak verwaarloosd voelden op hun eigen plekje, waren er toch momenten dat ze konden stralen omdat ze, in het midden van de mond van de eigenaar, veelal een kleine bijdrage leverden aan een mooie lach. En nu ?... afgedankt, eenzaam tussen het stinkende afval van de welvaart en van God en alleman verlaten, in ieder geval van de eigenaar die ze zo trouw dienden.
Ze gebruikten het Kerstservet om de tranen te drogen en lieten hun leven de revue passeren.
Opeens hoorden ze de deksel van de vuilcontainer met een zwaai opengaan, werd de vuilniszak opgepakt en weer in de auto gekwakt en reden ze weg. "Naar het definitieve einde" jammerden ze. Maar er gebeurde die dag een wonder want ze werden met veel gejuich uit de vuilniszak gehaald. Ze hadden de eigenaar nog nooit zo dankbaar en blij gezien, ze werden met een heerlijke warme straal water afgespoeld en weer op hun plankje gelegd. Hun oude plekje! Ze konden hun geluk niet op en besloten om zich nooit meer verwaarloosd te voelen en ontevreden te zijn, want hoeveel moeite had de eigenaar niet gedaan om zijn familie Drietand in die grote wereld van vuil terug te vinden. En ze telden hun zegeningen dat ze die hele dag de enige vuilniszak in die container waren zodat ze inderdaad teruggevonden werden....

 

  

Een "nieuw" jaar !...

    

     LICHT    

     De lucht is grijs en somber 
     de bomen nat en kaal
     ik kijk omhoog en zoek
     een eerste zonnestraal
     die mijn gezicht voorzichtig
     met liefde zal verwarmen.
     zodat ik deze nieuwe dag
     het licht weer kan omarmen...

      Manja 1-1-21

       

             

Vandaag staan we aan de start van een nieuw jaar waarin ik iedereen veel gezondheid, vreugde en liefde toewens. Waarin we hopelijk van het HEBBEN wat meer naar het ZIJN gaan...
Maar wordt het wel een "nieuw" jaar of blijft alles bij het oude; Het rondzwevend Coronavirus, de opruk van de "korte lontjes", de ontevredenheid, de machteloosheid en ga zo maar door...Het lijkt wel of Corona er voor zorgt dat alles in een nog hoger tempo ons leven binnen dringt. "Het wordt erger en erger" roept men, maar weten we ook dat elke seconde een nieuw begin kan zijn ? Dat het slechts een keus is die we kunnen maken ? Dat we niet gaan wachten op een wonder, maar er zelf voor gaan zorgen. Want weten we dat er nog maar weinig tijd over is voor de redding van de mensheid ? Dat uitputting van natuurlijke hulpbronnen, vervuiling en vernietiging van natuurgebieden het leven op aarde in hoog tempo bedreigen en dat het broeikaseffect in een stroomversnelling terecht gekomen is ?

Ik kan zo nog wel even doorgaan om rapporten van wetenschappers over te nemen, maar dat zou de eerste  dag van een NIEUW jaar al meteen verpesten, dus ik hou het echt op een NIEUW jaar en laat alle narigheid van het afgelopen jaar los. Ik heb me voorgenomen om mijn eigen wonder geboren te laten worden. Eigenlijk is dat wonder er al, misschien nog klein, maar het kan groeien. Ik hoef alleen maar achterom te kijken naar een aantal jaren van operaties, pijn, angst en verdriet en naar waar ik nu sta. Er is al zoveel overwonnen dat ik het gerust een wonder mag noemen. Ik begin meer en meer de taal van het hart te horen en ik kan jullie volmondig zeggen dat het een prachtige, liefdevolle taal is. Mijn frans is er eigenlijk niet veel beter op geworden, maar de taal van het hart ga ik steeds beter spreken. Misschien komt dat wel omdat  de grammatica niet zo ingewikkeld is en ik mijn hersens niet zo hoef te gebruiken. Ik hoef alleen maar alle ramen in mijn hart open te zetten en mag mijn intuïtie en eigenheid ontdekken en mijn bron weer herkennen. Ik wens dat de hele wereld toe. En ik wens dat we met elkaar die keus durven maken. Een lichtstraal, een glimlach, een lief gebaar, empathie voor een ander en zorg voor elkaar; dit alles kan elke dag jouw wonder worden, ons wonder !
Een virtuele en liefdevolle omhelzing van mij !

Wachten op een wonder...

Ik heb gehoord dat jij zit te wachten op een wonder 
Een wonder dat ik, God, de wereld zal redden, maar

Hoe zou ik moeten redden zonder jouw handen
Hoe zou ik recht moeten spreken zonder jouw stem
Hoe zou ik moeten liefhebben zonder jouw hart

Vanaf de zevende dag heb ik alles uit handen gegegeven
Mijn hele schepping en mijn wondere macht
Niet jij, maar IK wacht op een wonder...                  (Schrijver onbekend)

Hebben en Zijn

Op school stonden ze op het bord geschreven
Het werkwoord "Hebben" en het werkwoord "Zijn"
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven
De ene werkelijkheid, de andere schijn

Hebben is niets, is oorlog, is niet leven
Is van de wereld en haar goden zijn
Zijn is, boven die dingen uitgeheven
Vervuld worden van goddelijke pijn

Hebben is hard, is lichaam, is twee borsten
Is naar de aarde hongeren en dorsten
Is enkel zinnen, enkel botte plicht

Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken
Is kind worden en naar de sterren kijken
En daarheen langzaam worden opgelicht...             (Ed Hoornik)