Alleen op het vliegtuig naar Nederland omdat, na mijn verblijf in het Franse ziekenhuis, de situatie alleen maar verslechtert en ik besluit om naar het Antonius terug te gaan. Een top ziekenhuis met veel meer expertise en bovendien ligt mijn hele voorgeschiedenis hier, met alle ups en downs. Niets ten nadele van ons vriendelijke streekziekenhuis met uiteraard kundige artsen, maar het Antonius heeft nu eenmaal een meerwaarde.
Dus plotseling weg, alleen, want Frank kan nog niet mee. Op zaterdag een ticket geboekt en de volgende dag vliegen met Easy Jet en de servicedienst. Bibberend van de koorts een koffertje gepakt en op weg, de wereld in, want er ging die dag voor mij echt een andere wereld open.
We kennen allemaal die onpersoonlijke luchthavens, druk, gehaast, rumoerig, lange rijen, ieder voor zich, harde muziek afgewisseld met de onverstaanbare informatie in verschillende talen en een stad vol winkeltjes en eettentjes waar je nog even snel van alles kunt kopen. Toulouse is een overzichtelijke luchthaven. Het is zondag en het welkom bij binnenkomst bestaat uit de heerlijke pianoklanken van iemand die op de publieke vleugel zit te spelen en de muziek via de versterkers overal te horen is.
De hilarische act van Frank en mij begint meteen want Frank + bagage begint te rennen om uit te zoeken waar de service balie is. " Doe maar rustig aan schat", roept hij nog liefdevol. En daar sta ik dan. Mijn uitzicht is een lange gang waar geen einde aan lijkt te komen en de C, waar we naar toe moeten, ziet er afschuwelijk ver uit. Mijn benen lijken onder me vandaan te vallen en door de benauwdheid is elke stap er één teveel. Rolstoelen zijn nergens te bekennen, dus sla ik mijn wollen sjaal om me heen en beweeg mij, als een slak, richting C.
Frank is in geen velden of wegen te bekennen. Dan uit het niets, als door God gezonden, bots ik tegen een rij karretjes en plof erin. In zo' n karretje zitten is één ding, je voortbewegen een ander ding en ik krijg een diepe bewondering voor iedereen die in een karretje zit, met name al die topsporters.
Voor mij is het les 1 dus ik schiet alle kanten uit, behalve vooruit. Dan komt Frank aanrennen.
"Waar was je nou" roept hij, " kom, ik weet waar we naar toe moeten". Laat het nu de balie zijn waar de karretjes stonden...
Binnen een paar minuten komt er een schattig meisje van de service die mij naar de douane brengt. Voordeel van een rolstoel is dat je nergens hoeft te wachten, nadeel dat iedereen kijkt en zich afvraagt wat je hebt. Ik mag met Mr. Peace, de pacemaker, niet door de detectiepoort dus komt er een mevrouw die mij fouilleert. Er worden zelfs vingerafdrukken genomen en de zoom van mijn rok en de randen van mijn onderbroek worden zorgvuldig afgetast. Frank en ik zoenen elkaar alsof we nog in de eerste weken van onze verliefdheid zitten, wat een glimlach ontlokt bij de zeer serieuze beveiliging.
Dan, in de derde versnelling naar de gate, waar het wachten begint. Ik heb één collega in een rolstoel die begeleid wordt door zijn leuke vriend. Hij is nog jong en heeft een hersenbloeding gehad, zo kan het dus ook. Bevlogen praten ze over hun vakantiehuis in Frankrijk. Dan worden we in een soort vrachtwagentje gereden dat een liftje heeft en ons rechtstreeks naar de deur bij de cockpit brengt. Ik hoef maar 3 stappen te zetten naar mijn plaats en voor de bagage wordt gezorgd. VIP behandeling, noemen ze dat.
De vlucht is rustig, maar ik heb het erg benauwd door zuurstoftekort. De angst neemt toe want ik voel me nu wel eenzaam. Maar ik dwing me om rustig en diep te ademen met mijn voeten stevig op de grond. Iedereen denkt dat ik slaap dus word ik lekker met rust gelaten. Op Schiphol wordt de VIP behandeling weer herhaald. Liftje komt, busje komt, inclusief een aardige jongen voor wie ik een soort oma ben want hij steekt gezellig zijn arm in de mijne, is heel liefdevol en bezorgd en babbelt honderd uit over deze fijne baan die slecht wordt betaald maar hem heel veel voldoening geeft. Ik ben verrast door zijn bevlogenheid, zijn openheid en enthousiasme. De rolstoel blijft hangen in een drempel van de lift waardoor ik bijna voorover kukel en we krijgen de slappe lach. Norse medepassagiers kunnen niet anders doen dan mee lachen. Dat is dus energie overdracht.
Pakketje Rosen wordt overgeleverd aan schoondochter Marjolijn, ik krijg een zoen van de leuke jongen en dan óp naar de spoedeisende hulp van het Antonius, waar nog net geen rode loper ligt, maar waar ik liefdevol wordt ontvangen. Iedereen is op de hoogte. Het voelt veilig en, hoe gek het ook klinkt, het is als thuiskomen. Een diep weten dat ik hier op de goede plaats ben.
Er wordt veel gepraat en
gemopperd, soms vanuit negativiteit, over onze nieuwe generatie; de generatie
van de social media, het IK en het materialisme. Ik zeg heel eerlijk dat ik daar
soms ook last van heb.
Maar er gaat elke dag een
wereld voor me open. Een wereld van jonge mensen die er voor kiezen te werken
vanuit hun hoofd, hart en handen. Vanuit bevlogenheid om iets te doen wat een
toevoeging is in onze maatschappij en niet in de eerste plaats het salaris
belangrijk vinden.
Vandaag had ik een gesprek
met een jongen die me sterk aan onze oudste kleinzoon Julian doet denken.
Hij en andere jonge mensen
komen hier mijn badkamer en wc schoonmaken en ik kon het niet nalaten te vragen
of het bij een soort stage hoort. Maar hij is student natuur/scheikunde en dit
is een bijbaantje. Hij had geen zin om pizza’s rond te rijden of vakken te
vullen. Wilde iets doen wat zinvol was en waar hij een bijdrage aan de maatschappij
kon leveren. Ik was blij verrast. Zie mezelf weer als balletstudente in het
weekend boven de pap pannen in het bejaardenhuis hangen. Wat was het leuk om
met de pap kar langs de oudjes te gaan. Wat is het een cadeautje om al die
positieve energie van onze nieuwe generatie de afgelopen week zo intens te
mogen ervaren. Al die betrokken en liefdevolle zorg, altijd even tijd makend als je behoefte hebt om te praten, over je zorg, je angst of dat wat je bezig houdt. Het maakt me blij en ik realiseer me dat de “wereld in” mij een
paar andere ogen heeft gegeven.
Jij kijkt met andere ogen,
die nog nooit hebben gelogen.
Jij kijkt met andere ogen
jouw eigen wereld in…
Waar woorden niet meer tellen
en mensen niet meer kwellen.
Hun hart weer openstellen
voor een nieuw begin...
(uit: De wereld van Mathijs- Manja )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten