Als ik wakker word, is het me meteen duidelijk dat ik vandaag scheef in mijn aura hang. Dat wil zeggen dat ik voel dat alles die dag mis zal gaan. Afgelopen donderdag, na het afbreken van een eindelijk vakantieweekje samen omdat ik me erg ziek voelde, kon ik niet bedenken dat ik een paar uur later in het ziekenhuis in Villefranche de Rouerque zou liggen met een forse longontsteking. Dacht gewoon een bronchitis te hebben en ging naar de huisarts voor antibiotica. Zij denkt er echter anders over en belt met de Urgence van het ziekenhuis. Ik mocht nog wel even thuis wat spullen ophalen. Frank en ik zijn behoorlijk aangeslagen. Na het traumatische gebeuren met Gaia is het even teveel voor ons. Juist daarom was het bijzonder dat we van onze Franse buren hun huis aan de Spaanse kust ( vlak over de Franse grens ) mochten gebruiken. Beeldschoon, 30 meter van zee, maar we zijn er precies één dag geweest.
Nu lig ik op een éénpersoonskamer en kan het bloedprikfeest beginnen want ze moeten weten of het een bacterie of een viris is in verband met de medicatie. Aan de infuuspaal hangen diverse formaten zakjes waaronder vocht want ik schijn uitgedroogd te zijn. Zie je het voor je, zo'n verschrompeld Indisch omaatje?...
Maar op deze zaterdagochtend blijven de tranen maar stromen en heb ik het gevoel dat ik alles aan het verliezen ben. Omdat de energie nu eenmaal de gedachte volgt, ga ik nog harder huilen en kruip in de slachtoffer rol. Onmiddellijk echter heb ik het gevoel dat ik flink door elkaar word geschud en een stem in mijn oor vraagt me wat ik daaraan ga doen. Een goeie vraag en mijn antwoord is dat ik mezelf bij mijn nekvel pak en even stevig door elkaar schud. Dan een To do lijstje maken; een woord dat ik eigenlijk haat, maar het werkt wel. Natuurlijk mag ik me verdrietig en zielig voelen en natuurlijk mag ik de tranen laten stromen, maar we blijven daar niet in hangen, voor je het weet is het zelfkwelling. De volgende opdracht naar mezelf is om de negatieve energie om te buigen naar de energie van liefde. Dat betekent dat ik op mijn stoeltje voor het raam ga zitten en in een meditatie mijn hart openzet. Het is of je op een mooie dag de ramen opengooit om het zonlicht binnen te laten komen. Langzaam word het vredig in mij en ik laat de dingen voorbij komen die mij blij maken. Dat zijn er zoveel dat ik me afvraag waarom ik nou eigenlijk zo scheef in mijn aura hang.
De zielige tranen worden vreugdetranen en ik weet dat ik hier ook weer doorheen kom.
Als ik even later voor de spiegel sta, zie ik een andere Manja. Een wereld van verschil, mag ik wel zeggen.
Voel me weer een stukje sterker en omarm het leven, waarin verdriet en vreugde verbonden zijn met elkaar. De liefde toelaten en ervaren is helend, zowel fysiek als emotioneel.
Hoe makkelijk, maar ook hoe moeilijk is het, maar voor mij is het de enige weg…
Ben inmiddels weer thuis en mag op deze helende berg alle rust nemen die ik nodig heb, want ik zwalk als een dweil door het huis. de zware antibiotica kuur voert oorlog in mijn lijf, maar ik heb weinig keus.
elke dag is er wel een moment dat ik weer scheef in mijn aura schiet. Het lijkt wel of de lessen steeds moeilijker worden. Maar met een krappe voldoende ben ik al tevreden...
 |
| Een van de blije dingen in mijn kleine kamertje. Het uitzicht op de oude kapel van het ziekenhuis. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten