Als je schrijver bent, kan een echt schrijversblok ontaarden in een nachtmerrie.
Nu schaar ik mijzelf zeker niet onder de schrijvers, maar het probleem dat je geen letter op papier krijgt, ken ik maar al te goed. Hoe vaak was ik, met het schrijven van de liedjes of teksten voor een nieuwe theaterproductie, niet dagenlang aan het tobben en werd ik dol zenuwachtig van de twee tegenstrijdige stemmetjes in mijn hoofd: "Zie je wel, je kunt het niet hi...hi...hi".... of " vertrouw op jezelf, je kunt het !"... Nu zit ik al een paar weken vast. Verwerp elk idee en streep elk woord weer door. Staar uit het raam, probeer nog iets positiefs uit de eindeloze regen te halen, verbaas me over de vele kleuren grijs buiten en zeg tegen mevrouw Nietes dat ze haar stomme kop moet houden wat applaus oplevert van Mevrouw Welles. Die twee hebben een haat/liefde verhouding met elkaar. Naar wie luister ik vandaag ? Heb al een tijd geen blog geschreven terwijl ik dat toch regelmatig wilde doen. Maar elke inspiratie of thema ontbreekt en Mevrouw Nietes tettert door alles heen.
Bovendien zijn het niet alleen deze twee kwebbel dames die me voortdurend bezig houden, maar ook het transformatie- of groeiproces, hoe je het noemen wil, wat op dit moment mijn creatieve energie aardig blokkeert. Na 11 dagen in het St.Antonius te hebben gelegen, was er alle tijd om de confrontatie met mijzelf aan te gaan. Bovendien lag ik in quarantaine omdat ik 5 dagen in het Franse ziekenhuis had gelegen en er uitgezocht moest worden of ik misschien de ziekenhuisbacterie bij me droeg. Omdat iedereen die op mijn kamer moest zijn, zich in een soort sluis als "marsmannetje" moest verkleden, was het geen in- en uitloop bij me en heerste er vaak de stilte van een kloostercel. Op dat moment precies wat ik nodig had om helemaal alleen met mezelf te zijn. Er is gewoon de laatste 4 jaar erg veel gebeurd en ik realiseer me nu dat heftige fysieke en emotionele processen van pijn, angst, verdriet in een leven bijdragen aan een groeiproces hoe moeilijk het op dat moment ook te begrijpen is. Je kop onder de deken steken en het niet willen zien lukt je niet, want het is overal aanwezig en de Dames Nietes-Welles hebben het drukker dan ooit. Al met al een proces dat je in je eentje doet, waarin jezelf elk moment verantwoordelijk bent voor de keuzes die je maakt ondanks veel lieve en zorgzame mensen die er voor je zijn. Veel tranen die in mijn "isoleercel" rijkelijk vloeien en als de pastor van het ziekenhuis bij me langs komt, kan ik mijn gevoelens de vrije loop laten. Zeldzame momenten van verbinding waar ik me stevig aan vast hou. Wennen aan mijn Indische roots die zich, na bijna 70 jaar ontkenning, zo sterk in mij profileren dat ik nog steeds moet wennen aan de "andere Manja" die tevoorschijn is gekomen. Wat zijn toch de spelregels in het leven dat je 70 jaar bezig bent om je echte zelf eindelijk te ontmoeten ?
Om een nieuw soort vrijheid in jezelf te ontdekken, om te mogen zijn wie ik ben, met of zonder kleurtje. Om af en toe ook de Friese koppigheid van mijn moeders kant tegen te komen als ik naar mijn eigen lichaam wil luisteren. De intentie om vooral geen slachtoffer te willen zijn, mij te willen verdiepen in mijn fysieke gesteldheid en een specialist worden van mijn eigen zorg. Om, net als mijn Indische Oma of mijn lievelingstante, de zuster van mijn vader, met een glimlach elke dag te begroeten en die dag te zegenen met liefde.
Om de dames Nietes-Welles een arm te geven en samen verder te gaan. Ze mogen er alle twee zijn, zolang ze me maar niet gek maken met hun getetter in mijn oren.
Maar ben ik daar niet zelf bij ? Ik maak toch zelf de keus ?...
Nietes-Welles…
 |
Geluk is groei maar groei doet pijn en pijn is leed maar leed zaait groei en groei geluk.... Anna Vali- psychiater |
We
zijn overal aanwezig,
altijd
vlijtig, altijd bezig.
Want
we hebben met z’n tweeën
een
bijzonder druk bestaan.
Onze
stemmen zijn te horen
in
je hoofd en in je oren.
Waar
we altijd tweestrijd zaaien
en
dan zijn we zó voldaan.
Ik
zeg ja…en ik zeg nee…
je
moet dus kiezen uit ons twee.
Ik
zeg doen…en ik zeg laten…
hoor
je weer twee stemmen praten.
Nietes…welles…altijd
kiezen,
gaat
het dooien…gaat het vriezen.
Nietes…welles…
het is hier of daar,
dus
kiezen, kiezen, kiezen maar…
We
zijn af en toe wat tuttig,
maar
we voelen ons zo nuttig.
Want
we schoppen met z’n tweeën
veel
verwarring in je kop.
Lekker
in die oren tuiten,
niemand
kan ons buiten sluiten.
Lekker
stoken, lekker smoezen,
tegen
ons kan je niet op.
Ik
zeg ja…en ik zeg nee…
je
moet dus kiezen uit ons twee.
Ik
zeg doen…en ik zeg laten…
hoor
je weer twee stemmen praten.
Nietes…welles…altijd
kiezen,
gaat
het dooien…gaat het vriezen.
Nietes…welles…
het is hier of daar,
dus
kiezen, kiezen, kiezen maar…
Manja- uit Toffe Tommie Zorgeloos
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten