Dag Gaia !!!

5 september 2019,   

Vanmorgen, in een heel stil bos, loop ik zoals elke ochtend, mijn rondje. Dit keer geen blij geblaf van haar. Dit keer niet dat ze even stopt om achterom te kijken waar ik toch blijf. Staartje omhoog als het veilig is, staartje tussen de poten als er teveel insecten zijn die om haar heen dwarrelen. Ze haat alles wat steekt en kan daar behoorlijk onrustig van worden.

Bij de kruising wacht ze even om te kijken welke keus ik maak, linksom of rechtsom. Ik hoef maar met één vinger de richting aan te geven en ze rent enthousiast verder. Vechtend tegen de tranen kan ik mijn verdriet er uit gooien, niemand die mij hoort, hooguit een ree die opschrikt.

Gaia is dood! Gisteren is er, op een dramatische manier, een einde aan haar blije leven gekomen en laat ze ons in volledige ontreddering achter.

Ik had een afspraak met de tandarts en zoals ze wel vaker doet, rent ze naast de auto waardoor je haar nauwelijks ziet. Bovendien is ons pad heel smal dus ik sta meestal doodsangsten uit bij deze escapades van haar. Frank heeft altijd een afleidingsmanoeuvre om een tennisbal diep het bos in te slaan zodat ik rustig weg kan rijden want met die hitte is het voor haar geen feestje in de auto. Ik rij in een slakkengangetje van 15 km het terrein af en zie haar in de spiegel. Blijkbaar maakt ze nu een andere keus, dus besluit ik, aan het eind van het pad, dan maar te stoppen om haar mee te nemen.

Ik hoor een klap, denk dat ik over een steen rijd en kijk achterom. Zie haar in elkaar zakken. Ik ren gillend de auto uit. Lig naast haar op de straat, praat tegen haar, aai en knuffel haar maar ze is al aan het stuiptrekken. De buurman die mijn gegil om Frank hoorde, komt aanrennen en haalt Frank. We leggen haar nog in de auto om naar de dierenarts te rijden, maar beneden in Larnagol is ze al overleden. Ik schreeuw mijn longen eruit!  Ik heb ruim 30 jaar geleden een andere hond op deze manier doodgereden. Dat was zo’n traumatische gebeurtenis dat ik altijd als een slak rij als de hond naast de auto meerent. Enorm oplet en altijd zei: Dit wil ik nooit meer meemaken….

We leggen haar in haar mand en Ron ,en Frank gaan een graf graven boven op ons weitje, naast Ayla. Erica, die dierenarts is, controleert haar hartslag omdat ik nog steeds een lichte beweging zag. Maar dat blijken de darmen te zijn want onze Gaia is echt dood.

Een paar uur later ligt ze naast Ayla en dansen er opeens twee grote, mooie vlinders over het terras. Ik vraag me af hoe ik met dit verdriet om kan gaan.

De Waaromvraag heeft geen zin; dat is alleen maar zelfkwelling, de schuldgevoelens ook niet, want het is zoals het is gegaan en de slachtoffer rol past me ook al niet, dus wat rest zijn alle prachtige herinneringen en de fijne tijd die we samen hebben gehad. Ik zoek haar overal, ik praat met haar, heb een paar blije foto’s van haar neergezet en een kaarsje aangestoken en ga het rouwproces in.

Hoef niet meer te mopperen als ze in een schoon huis met blubberpoten rondloopt, zal haar manier van meepraten tijdens politieke debatten met vrienden vreselijk missen, ik hoef geen walnootje meer voor haar te kraken, ze houdt ons ’s nachts niet meer wakker met haar geblaf omdat er een ree of een zwijn rond het huis dartelt en we stappen ’s nachts niet meer met onze blote voeten in haar drek omdat ze bij de boer het slachtafval heeft opgevreten en het daarna uitkotst. Misschien allemaal redenen om nooit aan een hond te beginnen, maar ik heb vanaf mijn zevende jaar altijd een hond gehad. Het zijn in mijn leven de meest bijzondere maatjes geweest.

Dus lieve Gaia, ik dank je voor je ontroerende trouwheid en ik dank je voor jouw ongecompliceerde blijheid! Je hebt me veel geleerd! Je blijft altijd wonen in mijn hart!

Those we love

don’t go away

they walk

beside us

every day

unseen, unheard

but always near

still loved

still missed

and very dear… ( gestuurd door Sasha)

Julian met Gaia, gemaakt door Yoeri.