Blogstress of een nieuwe hobby ?

Op mijn bijna 74-ste jaar, heb ik het voorzichtige besluit genomen om een Blog te beginnen.

Niet dat ik de arrogantie heb om te denken dat iedereen daar nu op zit te wachten, maar het is eigenlijk ontstaan door Frank die het tegen me zei toen ik even een depressieve periode had.

De afgelopen jaren van hartoperaties, complicaties, problemen met mijn longen en elke keer het opkrabbelen heeft fysiek een beetje zijn tol geëist. Dat was behoorlijk confronterend, juist voor iemand die gewend is alles te kunnen doen.

De hele dag met een kruiswoordpuzzel op mijn schoot of een borduurwerkje, is niets voor mij, maar als we het toch over wat rustiger bezigheden hebben, komt schrijven nog het meest in de buurt.

Ook het redelijk zware werk rond het huis heeft, wat mij betreft, zijn beste tijd gehad, maar gelukkig heb ik toch al niet erg groene vingers en is het onmogelijk om 2 hectare grond waarvan het grootste deel rots is of bos, te onderhouden en was de droom van een bloementuin al lang vervlogen. Gewoon de schoonheid zien van de rotsen en alle wonderen die daar vanzelf uit ontstaan. Daar hoef je alleen maar naar te kijken. Dus ja, een Blog en dan ook nog met de naam Manja’s Wereld.

Mijn wereld, jullie wereld, onze wereld.

Een wereld van uitersten. Luxe tegenover verontreiniging, rijkdom tegenover armoede.

Een wereld van saamhorigheid maar ook van eenzaamheid. Van solidariteit en van rassenhaat.

Een wereld vol onverdraagzaamheid, oorlog en geweld, maar ook vol hoop.

Zowel in mijn werk vroeger bij het NKT, als in mijn hele leven, heeft dit thema altijd een belangrijke rol gespeeld. Gewoon omdat ik altijd een beetje kind ben gebleven, altijd nog dat idealistische vuur in mij voel branden en nog steeds iets wil bijdragen aan een betere wereld, aan bewustwording, aan verandering.

Het kind in mij wilde al vanaf mijn vierde jaar de wereld verbeteren, maar de volwassene in mij heeft begrepen dat ik alleen maar mijzelf kan verbeteren en binnen mijn mogelijkheden kan uitdragen wat ik belangrijk vind. Een blog met een lach en een traan, maar altijd vol vertrouwen, gewoon omdat ik dat nu eenmaal heb. Omdat ik mijn hele leven al met andere ogen de wereld inkijk en, in alle duisternis soms, ook de wonderen zie.

Bovendien is mijn hart zo vol dat ik af en toe het gevoel heb dat het overloopt. Vol met levensvreugde, vol met dankbaarheid, vol met liefde, maar ook vaak vol met verdriet.

Daar wil ik over gaan schrijven en met jullie delen wat mij bezig houdt, wat mij op de been houdt, waarom ik me soms verdrietig voel, maar vooral ook waarom de lach het altijd wint.

Want ik vind mijn wereld nog steeds een wonder waar ik door heen dans, niet meer als een jonge blom, maar als een bijna 74-jarige met artrose in de knieën en artrose in de rug, een hart dat af en toe op hol slaat, jammer genoeg niet meer in de goede zin van het woord en de verdere kleine gebreken die bij het ouder worden horen. Maar gelukkig is de blijheid in mijn geest nog niet aangetast. Vandaar dat ik op een goede dag bij mijn vriendin heb aangeklopt om haar te vragen mij te helpen met een blog.

Want een blog in 3 minuten opstarten zoals wordt vermeld, is volgens mij maar voor een enkeling weggelegd en zeker niet voor mij. Ik begrijp de computertaal niet en mijn hersenen weigeren alle dienst met al die techniek en hoeveelheid aan informatie. Maar mijn vriendin is op dat gebied een kanjer. Op meer gebieden trouwens maar we houden het nu even bij het starten van de blog. Zelfs zij moppert echter dat de site helemaal niet zo mensvriendelijk is en wordt het een behoorlijk geploeter waarbij ik eerlijkheidshalve moet zeggen dat ik zeker voor de nodige problemen zorg omdat ik altijd net iets anders wil dan het gebruikelijke voorbeeld.

Maar…….het is gelukt dus ik kan over mijn wereld gaan vertellen in de hoop dat ik jullie daar niet mee verveel.

Tot slot wil ik jullie graag kennis laten maken met Mevrouw Blom die mij gaat helpen met de vrolijke noot. Ze was in alle periodes in het ziekenhuis mijn steun en toeverlaat en woont in mijn hart.

Misschien ben ik, diep in mijn hart, wel een beetje een Mevrouw Blom. Schrijf versjes en verhaaltjes, begroet elke dag de bomen in het bos, maar knuffel nog niet met mieren, wel met mijn rots in de branding, Frank, en mijn trouwe viervoeter Gaia. Tot de volgende keer !

Veel liefs !