En opeens staat er dan een 6-jarig jongetje bij ons in de kamer, zich verstoppend achter zijn moeder die mij 1 x per week helpt om het huis schoon te maken. Door een griepaanval op school is de school gesloten. Zijn naam is Owen en hij doet me denken aan onze kleinkinderen op die leeftijd want met zijn heldere grote ogen waardoor ik bijna in zijn ziel kan kijken, neemt hij me rustig op, weliswaar achter zijn veilige dekking. Met een piepstemmetje zegt hij Bonjour omdat zijn moeder dat heeft opgedragen.
Het echte probleem begint pas als zijn moeder aan het werk wil en hij in een te grote stoel wordt gedumpt met de telefoon van mama waarop de geijkte honderden tekenfilms te zien zijn.
Denkend aan de jonge jaren van onze 4 kinderen waar we het nog moesten doen met tekenpapier, potloden en later de populaire stickers, zie ik hem onmiddellijk met zijn neus in het scherm duiken om te kijken naar het 'bewegend behang' aangepast aan de kleuters.
Voorzichtig vraag ik hem of hij het leuk vindt om te tekenen. Als hij aarzelend ja knikt opper ik mijn idee: Misschien kunnen we een klein boekje maken voor jouw papa?
De avond voor hij zou komen heb ik alle voorzorgsmaatregelen genomen die een creatief tintje hebben;
gekleurd papier, potloden, stickers van bloemen en vlinders...
Omdat onze oudste dochter, die als kunstdocente op verschillende lagere scholen werkt, mij net een app heeft gestuurd met de resultaten van een kleuterklas die met het scheuren van papier prachtige dingen heeft gemaakt, put ik daar mijn hoopvolle inspiratie uit, dus met handen vol heerlijke papiertjes waar ikzelf al opgewonden door raak, kom ik bij hem aan tafel zitten. Zijn geluk kan niet meer op als ik hem een pen geef waar niet alleen de dop bestaat uit een dierenkop maar waar aan de achterkant ook nog een lichtje zit waarmee je in het donker kunt kijken. Ik heb namelijk de "afwijking" om dat soort dingen die in de 1 euro graaibakken liggen, te verzamelen en in mijn cadeaula te stoppen. Kortom, het is duidelijk dat ik het helemaal gemaakt heb maar dat de volledige interesse alleen nog maar uitgaat naar het lichtje in de pen. Met veel moeite laat ik hem de kleuren van het papier kiezen en hij is heel beslist in zijn keus; blauw als eerste dan rood en dan lila. Geel moet hij niet. Ik vouw vast de 4A-viertjes dubbel en schiet twee nietje aan de zijkant, zodat het een boekje is. Dat krijgt zijn interesse, maar het moet wel met zijn nieuw verworven schat dus tekent hij eerst iets om het daarna heel aandachtig met het lichtje te bekijken.
Ik realiseer me dat ik een gratis Franse les heb en gelukkig is dat met kindertaal een niet al te moeilijke opdracht. Hij kijkt z'n ogen uit naar de kleurrijke stickers van bloemen en vlinders. Er zitten zelfs een paar gekleurde harten bij die hij onmiddellijk op de voorkant van het boekje plakt. Ik help hem om Pour Papa te schrijven, met de nieuwe pen natuurlijk waarbij alles natuurlijk met het lichtje nauwkeurig wordt bestudeerd. Wel vraagt hij of ik geen stickers van piraten heb waarop ik zeg dat hij die dan misschien kan tekenen. Stilletjes prijs ik mijn dochter de hemel in om wat zij aan creativiteit bereikt met een kleuterklas want het is duidelijk dat Franse kindertjes alleen maar leren binnen de lijntjes te kleuren en hij mij verbijsterd aankijkt als ik in dat mooie papier ga scheuren. Afkeurend schuift hij dat terzijde en als ik even naar het toilet ben en weer terugkom, zie ik hem niet meer. Hij blijkt zich verstopt te hebben onder de tafel dus ik begrijp de hint; verstoppertje spelen dus....Maar ging het zittend aan tafel allemaal zo goed, word ik nu genadeloos geconfronteerd met mijn fysieke "afbraak". Ik zie hem in elkaar gedoken onder de tafel zitten en speel het spel mee. "Help" begin ik te roepen, " er zit een muis onder de tafel" en mijn rol wordt die van de kat die de muis wil vangen en lekker wil oppeuzelen. Hij piept en ik miauw en zo rennen we om de tafel heen. Ik realiseer me dat niemand dit gelukkig ziet want hoe kijk je als je een bijna 80-jarige oma als een blazende, klauwende en miauwende kat om de tafel ziet rennen. Owen schatert het uit en als ik naar ademsnakkend in een stoel plof, roept hij alleen maar, "vang me dan....je moet me vangen"...
Lieve help, hoe lang is het geleden dat ik oppasoma was?? Dat ik sprookjes bedacht, dat we met elkaar toneelstukjes verzonnen en dat ze in het atelier van Frank met veel bravoure grote schilderijen maakten?
Uitgeput zit ik in een stoel en stuur Regine met Owen een half uur eerder naar huis.
Owen is niet echt tevreden met deze gang van zaken want een muis spelen vindt hij super spannend, temeer als hij merkt dat die "kat" toch wel heel erg oud is en hem niet te pakken krijgt...
Rechts de scheurcollage die Natasha met haar kleuters maakte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten