TACHTIG!...

Een paar dagen geleden werd mij de vraag gesteld hoe is het om 80 jaar te worden.

Ik kan zeggen dat er geen verschil is, behalve dat ik er nog beduusd van ben dat ik, na alle fysieke problemen rond hart en longen, deze leeftijd heb mogen behalen.

Ouder worden leren we niet, het overkomt je met alles erop en eraan en eigenlijk hoef je er niet eens iets voor te doen. Ja, je kunt de keus maken om die 10.000 stappen per dag te zetten, om 3 x in de week naar de sportschool te gaan, om gezond te eten en ga zo maar door. Er wordt genoeg reclame voor gemaakt om “jong en vitaal” te blijven. 

Maar dat wil nog niet zeggen dat je daarmee op je sloffen ook de “eeuwige jeugd” behoudt.

Ach, wat zal ik zeggen. De ene dag voel ik me een jonge meid vol energie en de andere dag kan ik de ene voet niet voor de andere zetten, is alles me te veel en laat mijn trouwe lichaam me volledig in de steek.

Toch heb ik geleerd om daar helemaal aan toe te geven, hoe moeilijk dat ook is af en toe

en blijf ik genieten van de dingen die me blij maken, zelfs hangend op de bank.

Eigenlijk zijn dat er best veel zelfs zonder die 10.000 stappen. Dus ouder worden kun je niet leren maar misschien kun je wel leren om manisch positief te zijn en dat ben ik gelukkig en dat is nou precies waarmee ik die 80 heb gehaald volgens mij. Wie weet haal ik mijn 90-ste verjaardag ook nog wel?...alhoewel dat niet mijn diepste wens is.

In ieder geval had ik besloten om mijn verjaardag uitbundig te vieren gewoon omdat ik het een wonder vind! Niet heel grootschalig maar met mijn gezin en een paar dierbare vrienden. Omdat ik intens van het leven hou en mijn hart gevuld is met liefde, wilde ik dat op die bijzondere dag graag uitdragen. Ach, de wereld zou er zoveel mooier uitzien als er meer liefde zou zijn want liefde geeft de wereld meer kleur en liefde maakt blij.

Leven in liefde werd dus  mijn thema en mijn wens was om dat in onze oude romantische tuin in de Beemster te doen met een tafel in de boomgaard die vol zou staan met Italiaanse heerlijkheden. Daarnaast live Klezmermuziek omdat ik deze muziek zo vol leven vind.

Ik had 9 maanden te tijd om te sparen en 9 maanden de tijd om dit hele plaatje te realiseren. Vond een leuke vrouw die de catering wilde doen en twee leuke jonge vrouwen die met viool en accordeon klezmermuziek speelden. Vervolgens zette ik een prachtige zonnige dag op mijn netvlies en had hier het volste vertrouwen in, waarbij onze jongste zoon Ruben het voortouw nam wat betreft de organisatie en Marjolijn en Yoeri die nu in ons huis wonen, zorgden voor een schitterende tuin. 

Het werd de mooiste en meest bijzondere verjaardag die ik ooit heb gehad en alles wat ik voor ogen had, werd gerealiseerd; Een prachtige gedekte tafel, een verrukkelijke lunch, heerlijke muziek en blije mensen. Onze dierbare vriend Walter die ik al 60 jaar ken was er helaas niet bij omdat hij een paar weken daarvoor gekozen had om vanwege zijn ziekte het leven te verlaten. Maar ik had hem stilletjes ingefluisterd dat er vast wel een plekje was in de prachtige kastanjeboom waar we onder zaten. In ieder geval was mijn lieve vriend dicht bij me die dag. Sasha zong als grote verrassing het heerlijke lied uit La vita e bella. Frank had 9 maanden lang in zijn atelier een eigen levenslied gemaakt dat hij voor me zong terwijl ik al die tijd dacht dat hij lekker zat te schilderen. En de allergrootste verrassing was de Glossy MANJA, paars paradijs, die Yoeri en Natasha voor me hadden gemaakt. Maar liefst 80 bladzijden vol foto’s van een heel leven, vol ontroerende verhalen en gedichten van kinderen en kleinkinderen, maar ook anderen. 

De uitsmijter werd verzorgd door de 14-jarige kleinkinderen Liz en Beau die een Bingo hadden bedacht en zeer professioneel de leiding hiervan namen onder grote hilariteit van iedereen. Belangrijkste vraag : Wat is de kleur van de knop van Oma’s wandelstok ?....

 

Mijn eigen Glossy ligt hier op tafel en bijna elke dag lees ik er weer in en rollen de tranen van ontroering over mijn wangen.

Wie wil er nu niet op zo’n manier 80 jaar worden?

Overigens is voor mijn "nalatenschap" ook al gezorgd want onze vriend Arie van Zandbergen die de mooiste filmopnames van de laatste NKT musicals heeft gemaakt, realiseerde mijn "eigen You Tube" kanaal. Ben je nieuwsgierig? Zoek op You Tube onder Manja Siebrecht en er verschijnen een aantal highligts onder andere van de succesnummers Toffe Tommie Zorgenloos, De wereld van Mathijs, Atlantis, het einde van nooit en mijn laatste productie: De reis van Majèck. Ze zijn tijdloos en de decors en kostuums van Frank Rosen, gemaakt door vele liefdevolle vrijwilligers, zijn heel bijzonder! Om trots te zijn op ons werk bij het NKT.

 

 

               

 

DAG VAN DE AARDE...

Op 22 april, een dag na Pasen, zag ik in mijn agenda staan dat het de dag van de Aarde was.
Ik vraag me af of ik iets heb gemist. Is er een nieuwe feestdag in het leven geroepen? Een dag waar de vlaggen aan de huizen blij wapperen in de wind en mensen dansen in de straat? Of is het een herdenkingsdag waar alle vlaggen halfstok hangen en we treuren om een aarde die zich zo langzamerhand kan hullen in haar rouwkleed?
Bijna niet voor te stellen als ik haar, op dit moment, aanschouw in haar uitbundige lentekleed en vogels om haar heen de schoonheid en het geluk bezingen.
Het is moeilijk om je hier te realiseren dat er op onze aarde zoveel oorlog, zoveel vernietiging en geweld plaatsvindt, allemaal veroorzaakt door de mens. De Israelische filosoof en schrijver Yuval Noah Harari, bekend van de bestseller Sapiens, schreef een prachtig kinderboek: Hoe wij het machtigste dier op aarde werden. Volgens mij niet alleen het machtigste maar misschien ook het slechtste diersoort?
Naast alle oorlogen die zoveel kapot maken, de complete vernietiging van bomen in het Amazonewoud die de longen van onze aarde zijn en zoveel andere zaken die bijdragen aan de uitputting van de aarde en het lijden van zoveel mensen, begint nu ook de strijd om wie de maan gaat bezitten. Gaan we daar straks ook oorlog om voeren? Waar houdt de immense hebzucht van de mens op? Hoe gek laten we ons maken door alle leugens over materiële zaken zoals geld, oorlog en macht. Al het bedrog en alle afschuwelijke machtsspelletjes? Hoeveel moet er nog kapot?
Zijn we vergeten dat we een deel van de aarde zijn en de aarde een deel van ons? Maar we kunnen de aarde niet bezitten, we kunnen de lucht niet bezitten en we kunnen de maan niet bezitten. We mogen gebruiken wat we nodig hebben want de aarde geeft ons meer dan genoeg. Wat we echter doen is onze Moeder Aarde op grote schaal misbruiken en we denken er niet eens over na wat we aan het doen zijn. Alles is ter meerdere glorie van onze hebzucht waar geen einde aan lijkt te zijn..

Maar er is een verschuiving gaande, niet buiten ons, maar binnen in mensen. We zijn wakker aan het worden en langzaam meer en meer verbonden met ons innerlijke gevoel en meer afgestemd op wat écht klopt. En daar hoeven we niets voor te doen, alleen aanwezig te zijn, open en verbonden, in liefde levend.
Dus vraag ik bij mezelf hoe ik ervoor kan zorgen dat ikzelf de aarde, mijn thuis, een stukje mooier maak in plaats van haar te vernietigen. Voor mij betekent het om steeds meer te gaan voelen, te ervaren en 
vooral om me te beseffen dat ik onderdeel ben van alles om mij heen en me intens ontroerd voel in contact met de natuur.

Steeds meer mensen zetten deze stappen en groeien in bewustzijn en liefde en juist omdat alles met elkaar verbonden is, gaat dit zeker een positieve impact hebben.
We staan niet boven de natuur, we staan niet boven een ander en we hebben zeker geen recht om een ander, in dit geval de mens, het dier en de natuur, te vernietigen.
Dus ja, hoe moeilijk het ook is om je te realiseren dat alles, maar dan ook werkelijk alles met elkaar verbonden is, kunnen we de dag van de Aarde tot een feestdag maken! En daar hebben we niet eens oranje petjes of vlaggetjes voor nodig, alleen maar jezelf!
Want als de stem van Moeder Aarde niet meer wordt gehoord, zijn we als mens reddeloos verloren en ik zeg eerlijk, zonder negatief te zijn, daar zijn we al hard naar op weg...
Maar ik blijf het vertrouwen houden en doe, net als zoveel anderen, mijn best om een bijdrage te leveren, hoe klein het misschien ook is. En ik zal de eerste zijn die, als de dag van de aarde ooit een feestdag zal worden, de vlag buiten hangt en door de straten danst!

De stem van Moeder Aarde

"Het leven is een cirkel waarin alles beweegt
zie de aarde, de zon en de maan
kijk het nest van de vogel, volg de weg van een ster
alles rond, uit een cirkel ontstaan
waar evenwicht was, geen begin en geen eind
werd mijn levensweb steeds weer hersteld
kon de aarde zich vernieuwen, was geen wond nog te groot
werd eeuwenlang het geheim doorverteld,
werd eeuwenland het geheim doorverteld

hoor mijn stem in de lucht, in de rotsen, in de zee
mijn stem klinkt in de bomen, in het gras
mijn stem klinkt in de wind en in de diepte van je hart
daar zachtjes fluisterend hoe het ooit was
waar evenwicht was, geen begin en geen eind
werd mijn levensweb steeds weer hersteld
maar waar mijn web wordt verscheurd door het zinloos geweld
daar stopt mijn stem waardoor alles verdwijnt
daar stopt mijn stem waardoor alles verdwijnt...

(Manja,  Uit de productie Atlantis, het einde van nooit.
Bij de Indianen is de vlinder het symbool voor transformatie)

 

DE POEPKAR...

In de Franse campagne zijn de meeste huizen niet aangesloten op de riolering, maar heeft iedereen een ingegraven septictank in de tuin. Afhankelijk van de grootte laat je zo'n ding af en toe leegzuigen. Wij hebben het 15 jaar geleden laten doen en omdat Frank dacht dat er nu wat problemen waren en de septictank misschien wel weer vol was, wilde hij opnieuw een afspraak maken. Per slot van rekening wil je niet dat de septictank zo vol is dat hij overstroomt. We hebben dat al één keer meegemaakt namelijk en dat is geen feestje !
De man die het de vorige keer had gedaan, was niet meer beschikbaar dus heeft Frank met de burgemeester gebeld die dezelfde dag nog voor ons neus stond met een 80-jarige boer die het wel wilde doen.
Tegenwoordig zijn er zuigvrachtwagens voorzien van een flinke pomp waarmee de tank kan worden leeggezogen. Deze zou echter met geen mogelijkheid onze "oprijlaan" op kunnen komen, maar gelukkig had de man nog een oude, bijna middeleeuwse, poepkar staan. Wel kwam hij nog even de maat opnemen of zijn trekker niet te breed was voor het pad. Om in de buurt te komen van de septictank moest hij met zijn trekker een behoorlijk ingewikkelde weg afleggen, mede omdat het weiland achter ons huis schuin afloopt naar de bosrand.
Maar gelukkig zijn ze hier nogal wat gewend wat betreft de ligging van sommige huizen waar je slecht bij kunt komen en zag hij verder geen enkel probleem. Heerlijk zo'n man die nog van de oude stempel is.
Frank had de grond al opengemaakt en de deksels er af gehaald dus ons "poepfeestje" kon beginnen.
Overigens hoef je geen vies gezicht te trekken want het proces in zo'n septictank is een heel beschaafd gebeuren. Als hij leeg is vul je hem weer voor de helft met schoon water waar je een biologisch product in kunt gooien dat ervoor zorgt dat de afbraak van organisch materiaal zo hoog mogelijk is en er geen stankontwikkeling zal plaatsvinden. Als het stinkt is dat eigenlijk altijd een signaal dat de werking van de tank niet in orde is en dat kan allerlei oorzaken hebben, maar was bij ons niet aan de orde. Bovendien is met zo'n biologisch product de lozing een stuk schoner wat weer beter is voor het milieu. Bij ons is de lozing weer minder ingewikkeld omdat we alles het bos in laten lopen. Voor het bos betekent dat minstens een "3-sterren maaltijd" want de grond gedijt er goed op. Behalve een verstopt filter gaat het uitzuigen probleemloos en besluit de boer de inmiddels volle tank achter zijn trekker, mee naar huis te nemen om het daar voor zijn land te gebruiken.
In zoverre betekent het een ander probleem want de poepkar kan door zijn gewicht nu, nauwelijks de helling nemen om ons pad weer op te komen dus Frank komt met planken om voor de wielen te leggen. 
Het heeft wat voeten in aarde om deze klus ook nog te klaren, maar het lukt, dus de boer kan met zijn afgesproken vergoeding + een fles wijn van de dankbare bewoners, naar huis tuffen. Hij zal niet hard kunnen rijden met zijn kostbare last en Frank kan de volledig kapotgereden helling én het toedekken van de septictank met de grasplakken, weer restaureren. Voor de komende 15 jaar kunnen we ons best doen om de septictank weer vol te krijgen....    

   

 

 

"ZUIGELINGENZORG"...

Vroeger, en dan heb ik het over de geboorte van Natasha in 1967, moest je met je baby regelmatig naar het Zuigelingenzorg. Waarschijnlijk heet dat nu anders en gaat het er ook anders aan toe, maar je kreeg, los van de verplichte vaccinaties, alle informatie over de babyzorg.
Eigenlijk komt de zorg voor een moestuin daar een beetje bij in de buurt want de 25 jaar dat we in de Beemster hebben gewoond en een grote boomgaard en moestuin hadden, moesten we het ook hebben van informatie over de zorg van de jonge groentenplantjes en liepen we niet met de zuigfles rond maar met het gietertje. Zo leerden we dat je die vreselijke slakkenplaag tegen kon gaan door rondom jampotjes met pils in te graven. Los van het feit dat we kratten vol Heinekenpils kochten en er wel elke avond een enorme hoeveelheid slakken feestvierden om dat met de verdrinkingsdood te bekopen, waren we natuurlijk veel geld kwijt voor een kropje sla uit eigen tuin. Bovendien had je er zoveel tegelijk dat er niet meer tegen op te eten was en we iedereen een kropje eigen sla cadeau gaven met een krullintje erom heen. 
En dan heb ik het niet eens over de andere gewassen waarvan we de volgende dag alleen nog de steeltjes zagen staan omdat er een hongerige rupsenfamilie langs was gekomen.

Vandaar dat ik, toen we hier op de berg kwamen wonen, geen enkele behoefte meer had om een moestuin te beginnen, hooguit mijn kruidentuintje wat al zorg genoeg is omdat onze heren Job en Youp deze weelderige kruidentuin een heerlijk ruikende kattenbak vinden. Zorgen genoeg vind ik dus. Nee, geen kippen hier en geen potager zoals de moestuin hier heet.
Maar toen er twee jaar geleden allemaal groene sprietjes uit de composthoop kwamen en Frank nieuwsgierig was wat daar uit zou komen en ze in een paar potten had gezet, was het enthousiasme groot dat we in elke pot allemaal mooie nieuwe aardappeltjes hadden die uit een gewone aardappelschil waren geboren. Ook de tomatenplantjes in de potten profiteerden van de zorg die Frank gaf, dus de tomatenoogst kon niet op!
Verleden week kwam Frank thuis met 12 hele kleine sla plantjes! "Gewoon om te proberen" zei hij enthousiast en hij maakte daarvoor een grote houten bak op poten. Want dan hoeven de reeën niet zo te bukken...ging er door me heen en wordt het een 4-sterrenrestaurant voor de slakkenfamilies.
Elke dag is er "Zuigelingenzorg" op de berg. De mini plantjes worden voorzichtig begoten met wat water en krijgen de liefde die ze verder nodig hebben om te groeien tot een mooie glanzende en trotse krop sla.
Omdat we in principe antigif zijn moeten ze met de biologische zorg van Frank én de zon, groeien naar hun volwassenheid.
Ik zeg eerlijk dat ik er, met alle herinneringen aan toen, een hard hoofd in heb omdat dit een paradijs geworden is voor reeën die onze rozenknoppen opeten en graag wat variatie op hun menu willen hebben.
En dan heb ik het nog niet eens over een rijke insectenwereld en een hebberige slakkenfamilie.
Jullie kunnen dus binnenkort een blogtrilogie verwachten: Frank en zijn hobby, deel 1.
En dan te bedenken dat ik op de markt bij de Bioboer prachtige kroppen sla kan kopen, moeten we nu op de loer gaan liggen om de slakkenfamilies tegen te houden en zal ik me moeten verdiepen in een Frans biermerk want, chauvinistisch als ze zijn, zullen ze hun neus wel ophalen voor Heineken... 

Laatste bericht: Helaas is er één zuigeling overleden...Rest: Een elftal !

Mijnheer Slak

 

Ik trapte bijna op een slak

toen ik het bos in liep.

Boos riep hij: hé, kijk toch eens uit,

zag je niet dat ik nog sliep?

Midden in een leuke droom

schrok ik wakker van jouw voet.

Ben waarlijk aan de dood ontsnapt,

vraag me af wat jij hier moet.

 

Ik zei: Mijnheer, het spijt me zeer

dat ik U hier niet zag,

maar ik liep gewoon te dromen

op deze mooie dag.

Nee maar, riep toen de slak verbaasd,

dromen jullie mensen ook?

Dat heb ik nooit geweten,

ben helemaal van de kook!

 

En als ik je dan vragen mag,

waar droom je meestal van.

Dat je me kunt vangen,

zodat ik eindig in een pan?

Bereid met heel veel knoflook

en de boter maakt mij vet.

Denk je echt dat ik dat leuk vind

ik lig liever in mijn bed.

 

Daar droom ik van een blaadje sla,

of een aai over mijn bol.

Dus als je niets van mij begrijpt,

loop dan door, doe mij een lol!

Oh lieve slak, wees maar niet boos,

ik doe je écht geen pijn.

Wil alleen maar, net als jij,

gewoon gelukkig zijn.

 

Dus loop ik vaak te dromen

over liefde, enzovoort.

Het spijt me echt verschrikkelijk,

dat ik U bijna had vermoord.

U bent een beetje glibberig

en slakken lust ik niet.

Want als ik echt mag kiezen,

nou, dan heb ik liever friet!

 

Dus kunnen we geen vriendjes zijn

en lekker verder dromen?

Misschien dat wij, zo af en toe,

elkaar nog tegenkomen.

De slak moest heel diep zuchten,

want hij was nog wat van slag.

Maar het idee sprak hem wel aan,

dus hij zei me blij gedag.

 

Ik heb hem nooit meer teruggezien,

want er is veel slakkenleed.

Hoewel er iemand in mijn tuin,

steeds de verse sla opeet...

Manja uit: Anders dan normaal 

 

 

OPPAS GEVRAAGD...

En opeens staat er dan een 6-jarig jongetje bij ons in de kamer, zich verstoppend achter zijn moeder die mij 1 x per week helpt om het huis schoon te maken. Door een griepaanval op school is de school gesloten. Zijn naam is Owen en hij doet me denken aan onze kleinkinderen op die leeftijd want met zijn heldere grote ogen waardoor ik bijna in zijn ziel kan kijken, neemt hij me rustig op, weliswaar achter zijn veilige dekking. Met een piepstemmetje zegt hij Bonjour omdat zijn moeder dat heeft opgedragen. 
Het echte probleem begint pas als zijn moeder aan het werk wil en hij in een te grote stoel wordt gedumpt met de telefoon van mama waarop de geijkte honderden tekenfilms te zien zijn.
Denkend aan de jonge jaren van onze 4 kinderen waar we het nog moesten doen met tekenpapier, potloden en later de populaire stickers, zie ik hem onmiddellijk met zijn neus in het scherm duiken om te kijken naar het 'bewegend behang' aangepast aan de kleuters.
Voorzichtig vraag ik hem of hij het leuk vindt om te tekenen. Als hij aarzelend ja knikt opper ik mijn idee: Misschien kunnen we een klein boekje maken voor jouw papa?
De avond voor hij zou komen heb ik alle voorzorgsmaatregelen genomen die een creatief tintje hebben;
gekleurd papier, potloden, stickers van bloemen en vlinders...
Omdat onze oudste dochter, die als kunstdocente op verschillende lagere scholen werkt, mij net een app heeft gestuurd met de resultaten van een kleuterklas die met het scheuren van papier prachtige dingen heeft gemaakt, put ik daar mijn hoopvolle inspiratie uit, dus met handen vol heerlijke papiertjes waar ikzelf al opgewonden door raak, kom ik bij hem aan tafel zitten. Zijn geluk kan niet meer op als ik hem een pen geef waar niet alleen de dop bestaat uit een dierenkop maar waar aan de achterkant ook nog een lichtje zit waarmee je in het donker kunt kijken. Ik heb namelijk de "afwijking" om dat soort dingen die in de 1 euro graaibakken liggen, te verzamelen en in mijn cadeaula te stoppen. Kortom, het is duidelijk dat ik het helemaal gemaakt heb maar dat de volledige interesse alleen nog maar uitgaat naar het lichtje in de pen. Met veel moeite laat ik hem de kleuren van het papier kiezen en hij is heel beslist in zijn  keus; blauw als eerste dan rood en dan lila. Geel moet hij niet. Ik vouw vast de 4A-viertjes dubbel en schiet twee nietje aan de zijkant, zodat het een boekje is. Dat krijgt zijn interesse, maar het moet wel met zijn nieuw verworven schat dus tekent hij eerst iets om het daarna heel aandachtig met het lichtje te bekijken.
Ik realiseer me dat ik een gratis Franse les heb en gelukkig is dat met kindertaal een niet al te moeilijke opdracht. Hij kijkt z'n ogen uit naar de kleurrijke stickers van bloemen en vlinders. Er zitten zelfs een paar gekleurde harten bij die hij onmiddellijk op de voorkant van het boekje plakt. Ik help hem om Pour Papa te schrijven, met de nieuwe pen natuurlijk waarbij alles natuurlijk met het lichtje nauwkeurig wordt bestudeerd. Wel vraagt hij of ik geen stickers van piraten heb waarop ik zeg dat hij die dan misschien kan tekenen. Stilletjes prijs ik mijn dochter de hemel in om wat zij aan creativiteit bereikt met een kleuterklas want het is duidelijk dat Franse kindertjes alleen maar leren binnen de lijntjes te kleuren en hij mij verbijsterd aankijkt als ik in dat mooie papier ga scheuren. Afkeurend schuift hij dat terzijde en als ik even naar het toilet ben en weer terugkom, zie ik hem niet meer. Hij blijkt zich verstopt te hebben onder de tafel  dus ik begrijp de hint; verstoppertje spelen dus....Maar ging het zittend aan tafel allemaal zo goed, word ik nu genadeloos geconfronteerd met mijn fysieke "afbraak". Ik zie hem in elkaar gedoken onder de tafel zitten en speel het spel mee. "Help" begin ik te roepen, " er zit een muis onder de tafel" en mijn rol wordt die van de kat die de muis wil vangen en lekker wil oppeuzelen. Hij piept en ik miauw en zo rennen we om de tafel heen. Ik realiseer me dat niemand dit gelukkig ziet want hoe kijk je als je een bijna 80-jarige oma als een blazende, klauwende en miauwende kat om de tafel ziet rennen. Owen schatert het uit en als ik naar ademsnakkend in een stoel plof, roept hij alleen maar, "vang me dan....je moet me vangen"...

Lieve help, hoe lang is het geleden dat ik oppasoma was?? Dat ik sprookjes bedacht, dat we met elkaar toneelstukjes verzonnen en dat ze in het atelier van Frank met veel bravoure grote schilderijen maakten?
Uitgeput zit ik in een stoel en stuur Regine met Owen een half uur eerder naar huis. 
Owen is niet echt tevreden met deze gang van zaken want een muis spelen vindt hij super spannend, temeer als hij merkt dat die  "kat" toch wel heel erg oud is en hem niet te pakken krijgt...

Rechts de scheurcollage die Natasha met haar kleuters maakte.

 

LICHTSTRAALTJES...

Voor ons ligt een nieuw jaar waarin ik iedereen veel gezondheid toestuur en mijn wens is dat we allemaal de vele lichtstraaltjes om ons heen gaan vangen in het komende jaar! Al deze lichtstraaltjes gaan met elkaar zoveel licht geven dat de kracht hiervan sterker en sterker wordt waardoor de duisternis, die de wereld zo in haar macht houdt, af zal gaan nemen.

Ware kracht zit niet in macht, maar in kwetsbaarheid en liefde. Dit was de kop van een artikel in Trouw en zette me aan het denken. Hebben we vroeger niet altijd geleerd dat kwetsbaarheid een vorm van zwakte is? En Liefde? Onvoorwaardelijke liefde die ons kan leren wat empathie is, de ware kracht van menselijkheid. Zijn we zo bang voor menselijkheid dat we steeds meer gaan ontmenselijken?
Zijn we er nu trots op dat we aan kop lopen met een "oplossing" voor het vluchtelingenprobleem?
Geen brood, geen bad, geen bed...Ieder voor zich en God voor ons allen...
Ik zou eerder denken dat er een zorgprobleem is, een onderwijsprobleem, een klimaatprobleem en het grootste probleem: waar gaan we met de mensheid naar toe ?

We leven in een donkere tijd vol oorlog, geweld, honger en nog steeds bij velen bittere armoede. Ik las een paar dagen geleden een rapport dat er momenteel 473 miljoen kinderen in conflictsituaties leven.
Is er nog een toekomst voor al deze kinderen ? Leven in oorlog, leven in honger, leven in eenzaamheid en angst. 
Angst is de voorloper van haat en de haat en onverdraagzaamheid sluipen al zolang door de straten, zitten in elk hoekje verborgen en komen in onze duistere wereld steeds vaker als een monster tevoorschijn. Het monster van de Macht dat zich voedt met oorlog, geweld en onderdrukking. Al heel lang heb ik het gevoel  dat ik niet meer in deze wereld pas en hou me stevig vast aan de kleine of grote lichtstralen en aan de wondertjes of wonderen in mijn leven hier in de natuur en de inspiratie die ik krijg van zoveel jonge en oude mensen die al zo lang bezig zijn om het licht onder ons te brengen door middel van moedige initiatieven, waardevolle woorden en alles wat ons bewust maakt dat het ook anders kan. Dat het geen moeite zou hoeven kosten om menselijk te zijn en te blijven. Dat er onder elk volk, met welke kleur en geloof dan ook, heel veel goede mensen zijn die in verbinding en acceptatie met de ander willen leven, maar dat er ook mensen zijn die, uit macht, angst of haat, heel veel ellende kunnen veroorzaken waarbij ze, veelal gewetenloos, hun eigen regels bepalen en meedoen aan de ontmenselijking en hardheid in onze huidige wereld. Hoe ver zijn we gekomen dat we steeds minder menselijk worden? Dat het er steeds meer op lijkt dat we de menselijkheid die we diep in ons allemaal hebben, aan het wegstoppen zijn en liever de andere kant opkijken. Welke kant gaan we op ? ...

Vanmorgen liep ik in een nevelig bos en was de wereld om me heen een stuk kleiner. Toen ik op mijn stoeltje zat, verbaasde ik me over de stilte die dit keer stiller was dan stil. Bijna een doodse stilte zou je kunnen zeggen maar ik voel de energie van leven om mij heen, alleen is alles in diepe winterslaap. Waar ik normaal de vogels overal hoor kwetteren of het geritsel in de struiken, was er geen enkel geluid. Zelfs de vliegtuigen schenen een andere route genomen te hebben. Het was een wonderlijke ervaring die ik nog nooit zó intens heb ervaren.
Na mijn verbazing hierover, werd ik zelf ook stil en keerde naar binnen. Voelde de onrust in mij omdat ik me ons wereldbeeld en de rol van de mensheid hierin, heel erg aantrek. Ik weet dat ik die neiging heb om al het leed van de wereld naar me toe te trekken, dus probeerde ik, uit al die nevels, een lichtstraal te visualiseren waar ik me aan vast kon houden. Slechts één eenzame vogel begint dicht bij mij zachtjes te kwetteren, alsof hij een gesprek met me aan wil gaan.  Het was een bijzonder moment omdat zijn gekwetter niet op angst gebaseerd was maar op verbinding. De tranen sprongen in mijn ogen en er kwam een gedachte in mij op. Kortgeleden kreeg ik van een vriendin een klein geel opschrijfboekje. Op de voorkant een illustratie van een donker meisje dat danst in de stralen van een ster. Dag kleine Manja die al haar hele leven droomt van een mooiere en betere wereld! Ik realiseer me dat ik dat kleine zakboekje niet voor niets gekregen heb. Ook de vogel is even stil geworden en het lijkt of we allebei aan het nadenken zijn waarvoor ik het boekje ga gebruiken.
En in deze stilte verschijnt opeens de zon! Aarzelend begint hij de nevels weg te duwen, maar al snel kan ik mijn gezicht laten strelen door de zonnestralen. Dan weet ik opeens waar ik het kleine gele boekje voor ga gebruiken. Ik ga de kleine en grote lichtstralen die ik tegenkom en waar ik altijd weer blij van word, opschrijven in dit boekje en ze het Universum insturen waar ze samenkomen met al die mooie lichtstralen die door iedereen worden gestuurd. Want hoe meer licht er in de duisternis komt, hoe eerder we de duisternis kunnen verlaten om onze harten wakker te laten worden en met z'n allen de keus maken een nieuwe weg in te slaan naar een andere wereld toe. We kunnen het !!!
Laten we met elkaar zorgen dat er elke dag meer lichtstralen komen.. meer...en meer...en meer...

Ik wil deze blog graag afsluiten met een gedicht dat ik in 2016 schreef.

Zal het kwade overwinnen

of blijft het goede toch bestaan ?

gaat de wereld straks ten onder

of zal het langzaam beter gaan ?

mag het slechte dan verdwijnen

zien we allemaal het licht

wordt het met z’n allen samen

naar de horizon gericht ?

 

onvoorwaardelijke liefde

en vooral verbondenheid

in collectief de handen pakken

vol energie een nieuwe tijd

het grote IK, van IK heb alles

en van negatieve macht

gaat dan eindelijk ten onder

en er ontstaat een nieuwe kracht

 

de kracht van liefde en van schoonheid

de kracht van vrede om ons heen

de kracht van altijd mededogen

verdwenen is ons hart van steen

de kracht van zorgen voor een ander

zonder ego, nooit meer bang

met elkaar de wereld redden

Moeder Aarde wacht al zo lang

 

Zoveel eeuwen  vol met oorlog

zoveel eeuwen van geweld

zoveel rampspoed en ellende

wat ons allemaal zo kwelt

tijd om wakker te gaan worden

om opnieuw bewust te zijn

dat we met elkaar ons best doen

voor een wereld zonder pijn

 

waar we met z’n allen leven

alleen maar liefde die regeert

al het kwade wordt verslagen

en al het goede teruggekeerd

met een beetje hulp van boven

en positieve energie

kunnen we toch samen leven

in perfecte harmonie.....