Manja's wereld: juli 2022

Ik loop door mijn woestijn. Alles is droog en verdord, troosteloos en snakkend naar water.
Ik voel de energie van wanhoop in de bomen om mij heen. Dezelfde wanhoop die ik vaak bij mezelf bespeur als ik naar het wereldbeeld kijk en de mensheid.
Het is al weken heet hier en het wordt steeds heter. Zelfs in ons huis is het soms wel 32 graden!
Voor mij bijna niet uit te houden omdat mijn hart het zwaar heeft en mijn longen ook moeten ploeteren.
Ik doe mijn best om zo goed mogelijk voor ze zorgen. Alle gordijnen zijn dicht zodat ik al weken het gevoel heb om in een hol te leven. Weliswaar een luxe hol, maar toch...
Het blijft voorlopig zo heet. Frank houdt elke dag de stand bij van de meteorologen maar er wordt geen druppeltje regen verwacht de komende week. Dus geeft hij 2 x per dag alles wat ooit bloeide of nog dapper zijn best doet, veel water. Het kost hem bijna 2 uur per keer en alles blijft nog net zo droog. Ik kan het niet laten maar denk dan toch aan al die mensen die dag in dag uit naar water snakken en er te weinig van hebben. En wij, luxe dieren, geven miljoenen liters aan zwembaden of tuinen.
Ook de dieren hebben het moeilijk. De voedselbank is weer open, er is ruimschoots te eten en het is drukker dan ooit. Waarschijnlijk behoren de wormpjes nu ook tot het uitgestorven soort want het lijkt wel of de hongersnood bij de vogels groot is.
Het vogelvolk is agressiever dan ooit want de één jaagt de ander met veel lawaai weg. De duiven die ik altijd vriendelijk vond, zijn nu heerser in de voedselbank. Ze moorden gelukkig nog niet, dat laten we maar aan Poetin over en al die anderen op de wereld wiens hobby het is om te heersen en te moorden.
De andere voedselbank in het bos wordt ook regelmatig door mij bevoorraad want elke keer is al het oude brood verdwenen. Jammer genoeg krijg ik nooit een bedankje maar zie in de hoeveelheid drollen op het pad dat er geen besjes meer in zitten. Waarschijnlijk zijn het de vossen of dassen. De bessen zijn dus ook op want alles waar nog bessen aan zouden kunnen hangen en vaak prachtig stonden te wezen in mijn jugendstil vaasje dat ik ooit van Frank kreeg, zijn verdwenen.
Ik wandel dus in de vroege ochtend als het nog niet zo heet is, door mijn woestijn en zoek mijn stoeltje op om even uit te rusten. Hét moment voor mij om even te filosoferen of te mediteren. Gewoon even in mezelf te kruipen. Vaak praat ik hardop en hou een dialoog met mezelf. Als ik uitgekletst ben, word ik stil en open mijn hart. Het is elke keer een mooi moment als ik dan een andere energie ervaar; de energie van liefde. Ik eindig mijn onderonsje met een "gebed" dat ik de hele wereld in stuur. Misschien zeggen velen van jullie nu: "Mijn God, die is op die berg gelovig geworden". Ja, ik kan alleen maar zeggen dat ik mijn eigen "geloof" heb. Voor mij is er niet één God, maar God is het AL. God zit voor mij in elk grassprietje, in elk insect hoe lastig ik sommigen ook vind, in elke boom, kortom: in alles!
En dat alles, dat grote wonder van leven, zijn we met z'n allen aan het vernietigen door onze meer en meer en meer is nooit genoeg wens, daarbij onze verbondenheid met alles te vergeten. Prachtige woorden vol grote daden om het klimaat en de natuur te redden, maar we willen geen van allen een stapje terug. Ik denk dat het komt omdat we dat gevoel van verbinding met alles kwijt zijn. Op dit moment lees ik een boek over de Maories in Nieuw-Zeeland dat zich afspeeelt in 1860 toen daar de goudkoorts begon en ze niet alleen werden verjaagd, maar ook hun land werd geplunderd en vernietigd. Zo is het met alle inheemse culturen gebeurd. Terwijl juist zij in compleet evenwicht met de natuur konden leven.
Maar het meer en meer en meer willen heeft het gevoel dat alles met elkaar verbonden is, verdrongen. We voelen ons meer verbonden met alles wat we hebben vergaard.
Denk niet dat ik ook nog pessimist ben geworden. Mijn vertrouwen in een nieuwe wereld is groot en ik word blij dat er heel veel mensen zijn die zich bewust worden van wat we aan het doen zijn met onze planeet en met prachtige projecten komen. De wanhoop die ik vaak ervaar is gericht op de vraag: Wanneer wordt de mensheid wakker ? Wanneer gaan we allemaal geloven? Dus stuur ik mijn "gebed" de wereld in want ik kan deze wereld vol oorlog, honger en vernietiging niet veranderen. Ik kan alleen maar mijn liefde naar deze warrige wereld sturen, de hitte trotseren en in mijn hol mijn gevoelens en belevenissen delen met jullie! De wereld zal niet vergaan want er zijn steeds meer mensen die wakker worden en het anders willen. Bovendien hoeft Moeder Aarde maar één keer met haar vacht te schudden als ze geïrriteerd is. Alles is aan ons, aan de keuzes die we maken en ik word blij als mijn jongste kleindochter (Noa 8 jaar) zegt " Het leven is mooi" ...

Mijnheer van Puffelen

Mijnheer van Puffelen
van de Eikeltjeslaan

Ooit, heel lang geleden...
toen alles nog groen was...

zag in alle kranten staan
dat op en mooie dag in mei
de hele wereld zou vergaan
door een heftige orkaan

Mijnheer van Puffelen
van de Eikeltjeslaan
heeft de gordijnen dichtgedaan
kroop bij zijn kleine kacheltje
zette snel de televisie aan
en is niet meer opgestaan

die mooie dag in mei
is al jarenlang voorbij
maar mijnheer van Puffelen
van de Eikeltjeslaan
leest nu zelfs de krant bij volle maan
en uit zijn ogen rolt een traan
want hij is zo bang voor een orkaan
waardoor de wereld zal vergaan...

Manja. (uit Anders dan normaal)

Meer:

Hebben, hebben, hebben,
meer en meer en meer
dus 's avonds als ik slapen ga
vraag ik Onze Lieve Heer
alstublieft, alstublieft,
geef me meer, geef me meer
alstublieft Lieve Heer
geef me meer...

Manja (uit De wereld van Mathijs)

6 juli wordt hij 87 jaar, His Holiness de Dalai Lama.
Frank en ik staan nog steeds op de "gastenlijst" van de Tibetaanse Gemeenschap in Nederland waar we jaarlijks een donatie aan geven. We krijgen een uitnodiging voor een feestelijk programma in Amsterdam, maar daar zullen we niet bij zijn. Wel heb ik een mail gestuurd naar Pema, zijn zuster want ook aan haar hebben we dierbare herinneringen.
Het begon allemaal met de theaterproductie "Atlantis, het einde van nooit". Het thema was : Wanneer wordt macht misbruikt en wanneer gaat kracht verloren. Zoals bij al mijn producties koos ik voor de magie en fantasie rond dit thema. Mijn inspiratiebron was de geschiedenis over de ondergang van Atlantis en Frank en ik gingen zelfs 3 weken naar Peru om het land van Pachamama ( Moeder Aarde ) te leren kennen. Bij elke nieuwe productie kozen we ook een goed doel. Voorgangers waren : Greenpeace, Unicef en S.O.S Kinderdorpen. Greenpeace en Unicef hebben zelfs een schoolpakket laten maken waarmee kinderen een eenvoudige versie van de musiacl zelf konden spelen. Nu koos ik voor The Tibetan Children Village in Dharamsala ( Noord India ) waar ruim 2500 gevluchte kinderen zonder hun ouders worden opgevangen en ik schreef de Dalai Lama om hem voor de première uit te nodigen.
Helaas kon hij niet komen maar zijn zus Pema Jetsun, die de directrice was The Tibetan Village, wilde er graag bij zijn, samen met Tsering Jampa, de toenmalige voorzitster van The International Campaign for Tibet.
Als grote verrassing kwam Prinses Margriet ook met haar gevolg want zij is beschermvrouwe van S.O.S Kinderdorpen. Los van al onze opwinding werd er een heel circus opgetuigd want heren in uniform en een borst vol medailles, kwamen het theater De Purmaryn, op veiligheid inspecteren. De première werd één groot feest wat, samen met het Tibetaanse gezelschap, nog doorging bij ons thuis.

Alle klassen van de theaterschool hadden ook hun eigen Tibetproject en konden Pema een cheque geven van ruim 32.000 gulden, die zij met de hulp van Prinses Margriet, dankbaar ontving.

We hebben de productie een jaar gespeeld en al het geld dat we hadden opgehaald en ingezameld werd met hulp van twee internationale organisaties verdubbeld zodat we Pema in totaal 160.000 dollar konden geven

Op een dag viel er een brief op onze mat; een uitnodiging om op audiëntie te komen bij de Dalai Lama!
Omdat we met ons werk erg veel goodwill hadden van het bedrijfsleven, ontvingen we ook nog 5 gratis retourtickets van de KLM want Natasha, Yoeri en Herre gingen mee. Pema zou in Dharamsala onze gastvrouw zijn. Toen we, op de dag van vertrek, onze tickets ophaalden op Schiphol stonden we te schreeuwen van opwinding dat we in de businessclass zaten. Die ervaring zal ik ook nooit vergeten !

Vanuit New Delhi vlogen we, na een paar dagen het schrijnende verschil gezien te hebben tussen arm en rijk, met een binnenlandse vlucht naar het Noorden, waar een jongeTibetaanse chauffeur stond om ons naar Dharamsala te brengen, een "dodenrit" van 5 uur in een rammelende jeep. Soms op wegen die je geen weg kunt noemen, soms langs diepe ravijnen waar natuurlijk geen hekje stond en zoveel hobbels en kuilen dat ik af en toe het gevoel had dat mijn borsten in mijn nek hingen. "Je moet er wel iets voor over hebben" dacht ik voortdurend. Vuil van het stof kwamen we eindelijk op de plek van bestemming waar we een simpel maar beeldschoon gelegen gastenhotel hadden en er een geweldige maaltijd voor ons klaar stond.
Pema bleek een echte feestweek voor ons te hebben georganiseerd met als hoogtepunt het bezoek aan de Dalai Lama. Ik kan oprecht zeggen dat deze week mijn leven heeft veranderd. Het is nu 21 jaar geleden, maar voor mij is het nog steeds als gisteren en kan ik alles nog steeds herbeleven.
Het lijkt wel of ik in die week helemaal gereset ben en het is ook moeilijk om uit te leggen omdat het allemaal alleen maar met gevoel en energie te maken heeft. Waar je ook komt, voel je de energie van liefde, respect en compassie voor het leven en voor elkaar.
Kinderen krijgen dit vanaf hun geboorte mee. De basis van het onderwijs is Montessori en de rijkdom van hun cultuur maakt volledig deel uit van hun ontwikkeling. Alles staat in het teken om vanuit liefde, respect en compassie uit te kunnen groeien tot een zelfdenkende persoonlijkheid. Daarnaast draait het niet om het IK zoals bij ons, maar MENS zijn met elkaar. Vol verbazing en verwondering om dit te mogen ervaren, slurpte ik het allemaal op en zette alle deurtjes van mijn hart open om dit te bewaren en deel van mij te laten worden.
Ik zag de filosofie van het boeddhisme overal terug; in de kleuterklas, de school, het opleidingsinstituut, alle huizen waar de kinderen wonen met hun "vader en moeder". De slaapkamers met stapelbedden waar de kleinsten kop en staart liggen. Iedereen heeft boven zijn bed een plankje met een paar dierbare spulletjes die ze op hun vlucht hebben meegenomen.Veel van hen zijn met gidsen meegegeven en liepen 6 weken door de Himalaya om in Dharamsala aan te komen. Alle leerlingen hadden een voorstelling voor ons gemaakt; eerst buiten op het schoolplein en daarna in de zaal waar iedereen op een kussentje zat, maar waar er vooraan 5 stoelen stonden voor ons. Pema vertelde ons dat er een nieuwe school werd gebouwd en dat ze ons geld zouden gebruiken om een groter theater te maken. De emmers voor onze vreugdetranen werden voller en voller....

En toen kwam de één na laatste dag van onze week; de audiëntie bij His Holiness!

We hadden al gevraagd wat een audiëntie in hield, hoe we ons moesten gedragen en of we een buiging moesten maken. We waren natuurlijk best zenuwachtig. Ik had een rode ballon in Nederland gekocht in de vorm van een hart en te zeggen dat ik mijn hart voor hem had meegenomen. We moesten in een kamer wachten omdat hij nog aan het praten was met een filmploeg. Het duurde, het duurde en het duurde...en mijn ballon werd kleiner en kleiner en kleiner...

Eindelijk mochten we naar hem toe en zagen hem al in de verte aankomen, luid lachend en met zijn armen open. Hij schaterde om het gerimpelde en geslonken hartje en bracht ons naar een eenvoudige maar mooie kamer waar we om hem heen op de bank gingen zitten. Niks audiëntie maar gewoon op theevisite. Ik zat naast hem en vertelde over ons project en Yoeri heeft hem veel gevraagd over de verbanning, de situatie met China en reïncarnatie, want hij was mee om een artikel voor de krant te schrijven. Het was heel bijzonder om over zoveel dingen met hem te praten terwijl zijn aanstekelijke lach door de kamer schalde.
Als ik er nu aan terug denk, voel ik opnieuw zijn energie

Ja, die week heeft mijn leven veranderd. Ik ben geen boedhist geworden, ik ben gewoon Manja gebleven, maar ik heb heel erg veel geleerd. Dat ik gewoon idealist mag blijven en mag geloven in een betere wereld waar we leren om met ons hart te kijken en de energie van liefde mogen ervaren. Want een betere wereld bestaat! Een betere wereld vinden we niet in een geloof. Een beter wereld ligt in onszelf !.... Ik denk niet dat de Dalai Lama Tibet terug zal zien, alhoewel hij zelf lachend zegt dat hij terugkomt...