Ik hou van jou !

Vier simpele woorden die vandaag, samen met een bloemetje, kaartje of andere romantische of materiële verrassing de wereld over gaan. Valentijnsdag vol knuffels en de vier simpele woorden Ik hou van jou! Elk jaar verbaas ik me over de uitgedoste "rode" afdelingen in de winkel; van rode hartlollies, t-shirts met rode harten, koffiebekers en ga zo maar door. Omdat de rode rozen dit jaar erg duur zijn, zullen de tulpen over de toonbanken van de bloemenzaken vliegen.
De oorsprong van Valentijnsdag gaat volgens de meeste bronnen terug tot in de 3-de eeuw na Christus.
In Rome leefde toen een priester genaamd Valentinus. Hij stond bekend om de goede daden die hij deed voor zieken, ouderen en armen. Later werd Valentinus heilig verklaard door de kerk en 14 februari werd een feestdag. Daarna is het de dag geworden om iemand waarvan je houdt of waar je stiekem verliefd op bent, te verrassen, maar dit is uitgebreid naar vrienden en naar iedereen waar jij een vriendelijk woord aan wil geven.
Persoonlijk heb ik niets met het commerciële circus dat het geworden is, maar ik vind een gebaar van liefde of zorg naar anderen heel belangrijk. Voor mij draait het om liefde in het leven en heeft iedereen en alles dat nodig; natuur, dieren en mensen. En omdat voor mij de liefde in je hart woont, stuur ik die vandaag samen met deze mooie tekst die ik een paar dagen geleden las.
Het is geschreven door Oriah Mountain Dreamer ( Een Indiaanse stamoudste ) en komt uit haar boek: Reis naar het binnenste van je Ziel.
Het gedicht is een tekst met woorden recht uit het hart waarbij ze oproept en inspireert open te staan voor de liefde en het leven en voor alles wat dit met zich meebrengt.  

De Uitdaging

Het interesseert me niet wat voor werk je hebt. 

Ik wil weten wat je verlangens zijn, en of je durft te dromen over dat waar je in je hart naar hunkert.

Het interesseert me niet hoe oud je bent. Ik wil weten of je het aandurft naar liefde te zoeken, je droom na te streven, het avontuur van het leven aan te gaan. 

Het interesseert me niet welke planeten je maan kruisen. Ik wil weten of je tot de kern van je eigen verdriet bent doordrongen, of je ontvankelijker bent geworden door het verraad van het leven, of dat je je hebt teruggetrokken en afgesloten uit angst voor nog meer pijn. Ik wil weten of je de pijn kunt ervaren zonder het te verbergen, te verdoezelen of vast te houden. 

Ik wil weten of je met vreugde kunt omgaan, de mijne of die van jezelf, of je kunt dansen van uitzinnigheid en de verrukking tot in je vingertoppen en tenen kunt voelen tintelen, zonder ons te waarschuwen voorzichtig te zijn, realistisch te zijn, rekening te houden met de beperkingen die je als mens hebt. 

Het interesseert me niet of het verhaal dat je me vertelt waar is. Ik wil weten of je een ander kunt teleurstellen om eerlijk tegenover jezelf te zijn; of je de beschuldiging van verraad kunt dragen zonder je eigen ziel te verraden; of je trouweloos kunt zijn en daarom betrouwbaar.

Ik wil weten of je de schoonheid kunt zien, zelfs wanneer het niet mooi is, iedere dag, en of je je eigen leven door de aanwezigheid ervan kunt verrijken. 

Ik wil weten of je mislukking kunt aanvaarden en toch aan de rand van het meer kunt staan en ‘Ja!’ roepen naar de zilveren volle maan. 

Het interesseert me niet te weten waar je woont of hoeveel geld je hebt. Ik wil weten of je kunt opstaan na een nacht van verdriet en wanhoop, vermoeid en gekwetst tot op het bot, en kunt doen wat gedaan moet worden om de kinderen te eten te geven. 

Het interesseert me niet wie je kent of hoe je tot hier bent gekomen. Ik wil weten of je met mij midden in het vuur wilt gaan staan en niet zult terugdeinzen. 

Het interesseert me niet waar of wat of met wie je hebt gestudeerd. Ik wil weten wat jou staande houdt, van binnenuit, wanneer al het andere wegvalt. 

Ik wil weten of je alleen met jezelf kunt zijn en of je op die eenzame momenten werkelijk van je eigen gezelschap geniet. 

 

Oriah Mountain Dreamer

Deze kaart is ontworpen door onze oudste dochter Natasha,
(www.Nabushka.nl)
Zelf gaf ik hem de naam LEVEN; onze Aarde, de Natuur en ons Hart.

 

 

 

NET ALS VROEGER...

Ondanks de zon die volop schijnt en het bos dat lonkt, zit ik voor de buis met Frank om naar de schaatswedstrijden te kijken in Beijing.
Koffie en eigengebakken taart voor ons neus. Het is de enige sport waarvoor ik alles laat vallen, vraag me niet waarom maar ik doe dat al heel lang. Vroeger was ik fan van Art Schenk en Kees Verkerk en sloeg ik geen wedstrijd over. En toen Frank, heel lang geleden, tot twee keer toe de Elfstedentocht reed, ging ik als verrassing naar Friesland om, met een heupflesje cognac in mijn zak, langs de baan te staan en uit de duizenden schaatsers, mijn held te ontdekken. Hij had een rode schaatsmuts op en met een snor eronder zou ik hem vast wel zien. Maar er waren honderden schaatsers met een rode muts en een snor! Heel brutaal met mijn perskaart van balletrecensente had ik me door de kijkende mensenmassa heen geworsteld en stond vooraan. Toen ik hem zag begon ik te schreeuwen. Dus met een knuffel van zijn grootste fan en een slok cognac, schaatste hij moedig verder, de ijspegels in zijn snor. Nu schreeuw ik niet maar zit op het puntje van de bank.
Eerlijk gezegd ben ik niet zo sportief alhoewel ik vroeger op de lagere school altijd met mijn vader of de jongens uit de klas ging schaatsen op het ijs in de polder voor ons huis. Met een lange sliert achter elkaar aan. Het was altijd dolle pret en ik kan me de meeste jongens nog heel goed voor de geest halen. Verder dan de gewone Friese doorlopers waarvan je met je bevroren vingers de banden nog nauwelijks kon knopen, ben ik niet gekomen en toen ik naar de balletacademie ging, was het snel afgelopen. 
Van mijn lerares mochten we namelijk noch schaatsen, noch skiën dus is deze winterpret slechts een jeugdherinnering die ik koester want vanaf dat moment schaatste ik voornamelijk achter de kachel. Of die ene keer zittend op een stoel die geduwd werd door zoon Ruben. Ook weer zo'n heerlijke herinnering aan ijspret! Het was de 4-de verjaardag van kleindochter Luna, nu 13 jaar geleden, dat er ijs lag en Frank en ik in Nederland waren. Omdat Natasha en Herre toen in Purmerend aan een redelijk brede sloot woonden, werd het een ijsfeest. Slingers, Weense walsmuziek, een echte koek en zopie met warme wijn, chocola en heerlijke erwtensoep. Tientallen blije kinderen en hun ouders op het ijs, de kleintjes krabbelend ondersteund door de ouderen en oma uit Frankrijk swierde daar doorheen... Ach, wat kan het heerlijk zijn om je te koesteren in die blije herinneringen...

Nu dus voor de buis op het puntje van de bank, juich ik mee. Uiteraard alleen voor de Nederlanders dus het ontkennen van enig chauvinisme gaat niet echt meer op. 
Bij de laatste 5000 meter van Sven Kramer klap ik in gedachten voor deze geweldige sportman die altijd als een trein over de baan denderde. Ik voel met hem mee want het is, mede door Corona, een eenzaam en beetje treurig afscheid en ik denk aan mijn eigen afscheid na zoveel jaren vechten en ploeteren dat, overigens zonder Corona, niet veel anders was. "Sven" zeg ik zacht, " je was en bent een kanjer! Dank je wel!"
En bij de gouden medaille van Irene Wüst juich ik niet alleen mee maar krijg ook ik tranen in mijn ogen.
Wat mooi dat je voor de ogen van de wereld zo kwetsbaar durft te zijn en je emoties laat zien. Niet alleen de blijdschap maar ook het verdriet over het tragische overlijden van haar beste vriendin, drie jaar geleden. 
Net als vroeger is het weer ouderwets genieten en in gedachten schaats ik een stukje mee, alleen niet zo hard...

 

MIJN TRUI...

Zelfs in de la waar mijn wintertruien liggen, valt hij op door zijn kleuren en de verscheidenheid aan patronen. Eigenlijk een soort lappendekentje maar dan mooier en vooral aparter! Het was een zeer creatieve Italiaanse breister want hij is met de hand gebreid en hij komt uit de Bijenkorf van 42 jaar geleden toen de Bijenkorf de Bijenkorf nog was. Bestaan er nog truien die er na 42 jaar nog net zo mooi uitzien en vol blijdschap gedragen worden? Hij ligt achter in de la want daar liggen de dikke wintertruien en voorin de iets minder dikke. Ik haal hem uit de la om hem een wasbeurt te geven en verbaas me opnieuw over de prachtige verschillende kleuren blauw, groen en paars die zo mooi in elkaar over lopen. En dat terwijl hij in die 42 jaar minstens 100 keer gewassen is. "Kwaliteit mevrouw" hoor ik de verkoopster nog zeggen. " Dit zie je niet meer, vandaar de prijs".
Ja de prijs... Mijn moeder en ik gingen gemiddeld 1 x in de 14 dagen samen koffie drinken in de Bijenkorf, dat sfeervolle warenhuis met zijn geroezemoes en stijlvol restaurant waar ze heerlijke koffie en nog lekkerder taart serveerden. Het was ons uitje! Je laten inspireren en ideeën opdoen en snuffelen in de uitverkoop bakken van de stoffen. Toen ik in een vitrinekast de trui zag hangen, was ik verkocht. Ik kon mijn ogen er niet van afhouden, maar hij was verschrikkelijk duur; 425 gulden! In die tijd een vermogen in mijn ogen. Toen al maakte ik alles zelf, niet alleen met de naaimachine maar ook met de haaknaald of de breipennen. Toch liet het beeld van die bijzondere trui me niet los en als het even kon, ging ik naar de Bijenkorf om te kijken of hij er nog hing. Na een aantal keren terugkomen om gebiologeerd de trui opnieuw te bekijken, herkende de verkoopster mij en begon hem nog meer aan te prijzen dan ik zelf al deed. "Echt een trui voor U ( wist ik al), "prachtige materiaal"(zag ik al) en ze pakte een sleuteltje van de vitrine om hem te laten voelen. "En echt handwerk" voegde ze nog toe.  ( Had ik ook al geconstateerd ) Toen was de liefde compleet. Ik zei haar echter dat hij te duur was voor me. " Maar ja, dan heeft U wel iets heel bijzonders" en ze hing hem weer terug. 's Avonds vertelde ik het aan Frank die maar één ding tegen me zei: "Koop hem dan". Ik zal dat nooit vergeten. Ik, die het altijd moeilijk vond om geld voor mezelf uit te geven? Ik protesteerde luidkeels dat het veel te duur was, maar Frank bleef bij zijn besluit dat ik die trui van hem mocht kopen. Zelf verdiende ik in die tijd heel erg weinig met mijn balletlesjes.
Nu had Natasha op de Havo een jongen in de klas waar ze mee bevriend was en die een bijbaantje had in de Bijenkorf. Hij bood onmiddellijk aan hem te kopen want hij kreeg 15% korting. Toen ik ging kijken of hij er nog hing, verschoot ik van kleur want hij was weg. Maar de verkoopster zei me dat hij een andere plek gekregen had dus was hij eindelijk voor mij.

Inmiddels is de Bijenkorf al lang niet meer de Bijenkorf zoals ik hem van 40 jaar geleden kende. Sinds 2011 is het laatste warenhuis van Nederland in handen van een Brits-Canadese miljardairs familie en inmiddels verkocht aan een Thaise miljardairs familie en daarmee een warenhuis geworden voor de Rijken der Aarde.
Mede door een artikel in de krant, kon ik mij een kleine voorstelling maken van de Bijenkorf nu en met de voorbeelden van de verslaggever en mijn eigen fantasie, liep ik een denkbeeldig stukje met hem mee.
Zo beschrijft hij een jonge moeder die bij Cartier een armband koopt ter waarde van twee modale maandsalarissen en daarbij zegt dat ze het heeft verdiend want Mama werkt zo hard...
Bij Hermès koopt een oude heer in 5 seconden een paar handschoenen van 680 euro. Een trui met gaten van Balenciaga voor 1200 euro en een Prada honden draagzak met drinkbakje voor 2100 euro.
Zelf heb ik nog nooit van Prada gehoord, maar het zal ongetwijfeld heel bijzonder zijn. Daar kun je toch niet met goed fatsoen een klein bastaard hondje instoppen!
ik vroeg me af of ik wat gaten in mijn trui kon knippen en hem dan aan kon bieden op marktplaats...

Mijn trui is inmiddels gewassen en ruikt heerlijk. Ziet er na 42 jaar nog steeds prachtig uit ! Ik hou hem even tegen mijn gezicht en zeg zachtjes dat ik blij met hem ben... De kou mag beginnen...