Niet zomaar een lunch...

Als we naar beneden rijden om boodschappen te gaan doen, staat Marie-Jo in het smalle straatje voor haar huis te praten met de buurvrouw. Langsrijden en alleen je hand opsteken werkt hier niet in het dorp. Je stopt, draait je raampje omlaag en begint te babbelen, zeker met Marie-Jo.

We hebben ze 10 jaar geleden leren kennen. Ze wonen bij Nantes waar Arsène een kleine wijngaard heeft  van een lekkere droge witte wijn die 6000 flessen per jaar oplevert en waarvan hij vele dozen meesleept naar Larnagol, evenals een paar vrieskisten vol verse vis. 

Ze kochten in Larnagol een hoop stenen, er werd een piepklein tentje in het minuscule tuintje gezet en ze kwamen regelmatig een weekend om hun huisje op te bouwen. 
Ik weet nog dat het heel vaak regende en zag ze, gehuld in plastic, sjouwen met hun emmertjes.
Twee altijd blije leeftijdsgenoten met een lach voor iedereen en altijd een glas wijn. 
En ondanks hun fysieke beperkingen waar we, naarmate we ouder worden, bijna allemaal mee worden geconfronteerd, werkten ze als paarden en kropen 's avonds in alle nattigheid over de vloer van hun tentje.
Vaak vroeg ik ze of ze even kwamen lunchen, gewoon omdat ze dan in ieder geval die zorg niet hadden want die ene keer dat we in de ijzige kou in dat kleine tentje aan de wijn zaten en alle zooi zagen, zeg ik eerlijk dat ik dat mezelf niet zag doen hoewel Frank en ik ook aardig gebouwd hebben in ons leven. Maar wij hadden dan in ieder geval nog altijd een matras ergens liggen die elke avond naar de minst stoffige hoek werd gesleept.
Als ik wist dat ze kwamen, zette ik een "overlevingspakketje" voor de tent; blikje eigengemaakte wildpaté, stokbroodje, stukje kaas en stukje taart, soms ook een pannetje soep. Alhoewel dat voor mij heel normaal was, hebben ze het er nog steeds over.
We hadden elkaar een lange tijd niet gezien, het huisje is inmiddels af en de gastvrijheid vanuit een open hart is groot bij ze; dus...."kom morgen eten want we hebben elkaar zo lang niet gezien"...
En zo zitten we op maandagmiddag op het piepkleine balkonnetje met een heerlijk glas witte wijn in onze handen te genieten van het dorpse uitzicht en vraag ik me af wat toch het verschil is tussen beide culturen. Het ruikt verrukkelijk want natuurlijk eten we vis die liefdevol is meegenomen om het handjevol bewoners van Larnagol te verwennen. Om ons heen de ongeorganiseerde "franse troep"; op tafel een ooit gezellig tafelkleed waar de restanten van wijnvlekken hun eigen leven vertellen, vers stokbrood, uiteraard veel witte wijn en twee schatten van mensen die dolblij zijn om ons weer te zien.
We eten eerst grote garnalen met een jampot eigengemaakte mayonaise waar je de vingers bij aflikt en daarna een queue de lotte ( zeeduivel) in een verrukkelijke saus. 
We praten over ditjes, we praten over datjes en opeens merk ik dat ik een gevoel van ontroering heb dat ik op dat moment niet echt goed kan thuisbrengen.
Pas later kom ik tot de ontdekking dat het gewoon een gevoel van blijheid is. Deze twee hardwerkende mensen die zoveel puurheid uitstralen, zo gastvrij zijn en zo positief in het leven staan. Gewoon gelukkig zijn met wat er is, de dag leven zoals hij langskomt en niet de wens hebben naar meer, meer, nooit genoeg.
Dus zit ik in dit piepkleine charmante huisje intens te genieten van de levensblijheid van die twee
verrukkelijke fitte-vutters, blij met alles wat er op hun pad komt, ondanks opkomende blindheid bij de één en nieuwe heupen en knieën bij de ander en ik glimlach om de stapels eigengemaakte boodschappentasjes die Marie-Jo aan het haken is en ze me trots laat zien. Het haken met één oog schijnt nog prima te gaan.
En dat allemaal gewoon op een maandagmiddag terwijl mijn moeder me bij bracht dat maandag schoonmaakdag was en het huis 's avonds spic en span moest zijn.
Na alle wijn rolt de auto ons naar boven en is de rest van de dag lummel tijd.
Wat heerlijk dat we gewoon van een maandag een feestdag kunnen maken en ons niet eens schuldig voelen dat de was nog in de machine zit, de kattenbak nog niet is verschoond en de afwas van zondag nog op het aanrecht staat.

Als God in Frankrijk...als blije schepselen van Moeder Aarde, gewoon genieten zonder voorwaarden en je eeuwig jong voelen... Het was niet zo maar een lunch. Het was een hartpilletje om de Liefde te laten stromen. Om verbinding te voelen met elkaar ongeacht dat we allemaal ons eigen keus in het leven maken.
Voor mij kunnen daar geen "aantrekkelijke" reisaanbiedingen tegen op!

TUSSEN HEMEL EN AARDE...

Mijn trouwe maatje Gaia, die niet meer bij ons is, maar elke dag nog steeds voor me uit rent in het bos, heeft op mijn verjaardag haar eerste teken gegeven.
En wel op een heel bijzondere manier. Een paar dagen daarvoor werd ik accuut opgenomen in het ziekenhuis in Montauban, lag aan een infuus en zou mijn verjaardag daar doorbrengen, moederziel alleen want vanwege Corona waren bezoekers niet welkom. De artsen besloten een biopsie te doen omdat ze dachten aan een ontstoken bloedvat in mijn ader in het hoofd, maar omdat de chirurg absoluut wilde dat ik minstens 3 dagen geen bloedverdunners zou slikken, mocht ik onverwacht op mijn verjaardag naar huis om een paar dagen later terug te komen.
Thuis aangekomen geeft Frank mij in de auto een pakje dat aanvoelde als een schilderij. Verbaasd vroeg ik hem of ik dat in de auto open moest maken. "Nee" zei hij, "loop maar vast naar huis, ik kom met de spullen".
Ik duw de deur open, kom ik een donker huis terecht en Gaia springt tegen me op!
"Gaia", roep ik blij. Het was een kort moment, bijna te kort om waar te nemen, maar toch was het voor mij een heldere ervaring en ik wist gewoon dat het Gaia was die me blij begroette. Frank komt inmiddels binnen en ik mag het pakje openmaken.
Er komt een ontroerend en voor mij prachtig geschilderd portret uit van .....je raadt het al....Gaia!
De tranen stroomden over mijn wangen! Het kon natuurlijk niet uitblijven dat er nog een plat pak op tafel lag. Onze poes Ami, rustig en tevreden op haar plekje onder de boom waar ze op haar dood lag te wachten. En nu is het "gezin" weer compleet en hangen ze bij elkaar aan de muur bij de eettafel.

   

En of dat nog niet alles is, krijgen we een paar dagen later twee half siamese poesjes, of liever gezegd: broer en zus. Ze komen uit een nest van vier en de mama is een lieve zorgzame poes die elk jaar een nest heeft en haar kinderen goed opvoedt.

Ze zijn inmiddels 8 weken en hebben, na aankomst op Mas de Veziou, onmiddellijk voor nogal wat paniek gezorgd. Ze waren namelijk nog geen half uur binnen of ze waren verdwenen, maar dan ook echt verdwenen terwijl alle deuren naar buiten toe dicht waren. We zijn 3 x het hele huis afgegaan, ik keek zelfs in de wasmachine en de oven. Elk kastje, hoekje, kussentje werd binnenstebuiten gekeerd.

Maar in geen velden of wegen iets te bekennen.

Ami, aan de muur en rustig in haar laatste dagen, lijkt een oogje dicht te knijpen en Gaia wekt de indruk elk moment uit de schilderijlijst te springen om die twee monstertjes even op hun plek te zetten.

Ten einde raad gaan we maar lunchen en vragen ons af of ze in een andere dimensie zijn gesprongen.

Opeens vliegt Frank overeind, pakt een zaklantaarn en rent naar de kamer. Ik hoor hem roepen en vlieg er achteraan. Onder de televisie, helemaal verscholen tussen het hout voor de kachel liggen ze in diepe rust. We hadden daar al vele malen gekeken, maar helemaal achterin is het te donker en met de zaklantaarn zag je twee kleine staartjes tussen het hout. Ze vielen volledig weg in de kleur van de muur en het hout.

Ik zie Ami grijnzen aan de muur en moet glimlachen om alle herinneringen die ik aan haar heb.

Youp en Roos zijn terecht en voorlopig niet van plan om wakker te worden.

Inmiddels zijn ze al aardig gewend, is het heerlijk om nieuw leven ons ons heen te hebben en genieten we intens van ze. Alhoewel mijn net nieuwe koptelefoontje van de I-pad het niet heeft overleefd en behoorlijk geamputeerd is. Verder zijn de favoriete speelhoekjes het gordijn voor de deur en mijn leeshoek waar ze het een feestje vinden om alle kussentjes steeds op de rond te gooien en zich er dan onder te verstoppen, onder toeziend oog van de portretten aan de muur.

Ik zal deze verjaardag niet gauw vergeten en voor mij opnieuw een bewijs dat er meer is tussen hemel en aarde...

Links Youp en rechts Roos