HUIDHONGER

Het is een woord dat niet te vinden is in het woordenboek er er bestaat geen pilletje voor, hoe snel en gretig de farmaceutische industrie er op in zou willen springen. De symptomen ?

Je kinderen, kleinkinderen en vrienden niet even kunnen voelen en een knuffel kunnen geven.
Niet even het plezier van een maaltijd samen met gelijkgestemden. 

Niet gezellig naar de markt om daarna met een vriendin op een terras koffie te drinken.

Steeds een ingevuld papier meenemen waar ik naar toe ga en hoe laat ik ben weggegaan

Met een masker de winkels in waardoor ik de mensen nauwelijks versta.

Spontaan een arm om iemand heen kunnen slaan en ga zo maar door...

En waar ik het meeste last van heb, is de voelbare angst bij iedereen, de stress die het allemaal teweeg brengt en de snelle opkomende boosheid of zelfs agressie.

Bovendien helpt het zeker niet dat de media en de politici, hoe goed bedoeld ook, bijdragen aan het 

angstsyndroom. Elke dag weer de berichten, cijfers en tegenstrijdigheden lijken eerder een pil om de angst te stimuleren. Gelukkig ben ik niet de enige met huidhonger.

Ik heb een hekel aan complottheorieën maar ik heb ook een hekel aan leugens, bedrog of oneerlijkheid en heb steeds meer het gevoel een marionet te worden die aan de touwtjes van de macht hangt.

Mijn ouders hebben me opgevoed en een vrije geest gestimuleerd, zeker mijn moeder.

Mijn ouders hebben me ook opgevoed om altijd mijn eigen gezonde verstand te gebruiken.

Vandaar dat ik geen meeloper ben en niet zomaar alles voor lief neem.

Dus heb ik huidhonger, vind het momenteel een heel moeilijke periode en realiseer me dat de zeer mens onvriendelijke regels zeker niet bevordelijk zijn voor een liefdevollere wereld, maar dat het ongetwijfeld nodig is, alhoewel; laat die regels dan tenminste consequent zijn. 

Maar wat me zo verbaasd is dat de macht, in dit geval de politici en de multinationels zo slecht luisteren naar de wetenschappers, economen, filosofen etc. die de meest prachtige artikelen schrijven wat onze les zou moeten zijn van Covid-19, nl. we zullen in alle opzichten naar een andere maatschappij moeten.

En daar zit nou juist het grote probleem. Zolang alleen maar de economie telt, de rijken nog rijker worden, de klimaatcrisis nog steeds niet bovenaan staat, 4000 varkens in een "varkensflat" wonen, kippenschuren waar vaak 60.000 kippen op elkaar gepropt een "vrije uitloop" hebben, we van de ene pandemie in de volgende terechtkomen en we willen blijven leven zoals we gewend zijn..Ach zo kan ik nog wel even doorgaan...en ach, ik hoef me geen zorgen te maken; de dieren in de schuren waar ziektes uitbreken, worden vergast, de vrijheid wordt aan banden gelegd en de democratie, waar we zo voor hebben geknokt, is langzaam aan het uitsterven. Maar ik maak me dus wel zorgen en al met al is mijn huidhonger nog steeds niet gestild, de wereld niet veranderd en Covid-19 viert hoogtij in onze welvaartsmaatschappij.

Eigenlijk ben ik niet goed in het schrijven van politieke statements, ik schrijf liever over de mooie dingen in ons leven, datgene wat ons blij maakt hoever het nu misschien ook door die al die VERboden bij ons vandaan is.

Omdat er dus nog geen pilletje is, heb ik mijn eigen Geboden gemaakt en een recept gevonden om de huidhonger een beetje te stillen. Jammer genoeg kan de farmaceutische industrie er niets aan verdienen.

Elke ochtend zoek ik een plekje waar ik tenminste 2 minuten even mijn ogen sluit. Per slot van rekening doe ik dit ook op 4 mei, dus waarom niet elke dag.

Ik concentreer me op mijn hart (wat voor mij meer is dan alleen maar een spier) en vul dat met liefde of iets waar ik blij van word. Voor mij waren het vanmorgen de madeliefjes die al aan het bloeien zijn.

Met dat blije gevoel ga ik vanzelf glimlachen en wordt het binnen in mij warmer.

Dan stuur ik  die liefde in een lange adem de wereld in. In mijn jonge jaren stopte ik mijn wensen altijd in een witte ballon en liet hem wegzweven.

Slechts twee minuten per dag. Voor mij werkt het! De liefde die we allemaal in ons hebben, is sterker dan menig leger. Bovendien, om met de woorden van Mandela te spreken is onderwijs het machtigste wapen dat je kan gebruiken om de wereld te veranderen. Misschien moet ik in een "volgend leven" dan maar Minister van Onderwijs worden...

Maar in dit leven ben ik geen politicus, geen goeroe, maar gewoon Manja die haar wereld wil delen door erover te schrijven.

In het kader van de naderende Sinterklaasavond, stuur ik mijn gedichtje mee.

 

Zal het kwade overwinnen

of blijft het goede toch bestaan ?

gaat de wereld straks ten onder

of zal het langzaam beter gaan ?

mag het slechte dan verdwijnen

zien we allemaal het licht

wordt het met z’n allen samen

naar de horizon gericht ?

 

onvoorwaardelijke liefde

en vooral verbondenheid

in collectief de handen pakken

vol energie een nieuwe tijd

het grote IK, van IK heb alles

en van negatieve macht

gaat dan eindelijk ten onder

en er ontstaat een nieuwe kracht

 

de kracht van liefde en van schoonheid

de kracht van vrede om ons heen

de kracht van altijd mededogen

verdwenen is ons hart van steen

de kracht van zorgen voor een ander

zonder ego, nooit meer bang

met elkaar de wereld redden

Moeder Aarde wacht al zo lang

 

Zoveel eeuwen  vol met oorlog

zoveel eeuwen van geweld

zoveel rampspoed en ellende

wat ons allemaal zo kwelt

tijd om wakker te gaan worden

om opnieuw bewust te zijn

dat we met elkaar ons best doen

voor een wereld zonder pijn

 

waar we met z’n allen leven

alleen maar liefde die regeert

al het kwade wordt verslagen

en al het goede teruggekeerd

met een beetje hulp van boven

en positieve energie

kunnen we toch samen leven

in perfecte harmonie.....

  

 

 

                                         

 

MARGOOTJE

En daar ligt ze dan! Onthoofd en met een verbrijzelde arm. Door de storm van haar voetstuk gevallen. Het kleine dikkertje met haar dansrokje aan. Onze Margootje, het schattige keramische beeldje dat Frank van zijn moeder heeft gemaakt toen hij zijn jeugdtrauma’s aan het verwerken was. Elke ochtend als ik haar zag staan, moest ik even glimlachen om de herinnering aan mijn schoonmoeder die mij, gescheiden vrouw met twee kinderen, vanaf het eerste begin liefdevol een plek in haar hart gaf.

Margot was een klein mollig vrouwtje van 1.44 meter met korte beentjes, een grijs permanentje, een rond gezichtje en, zolang ik haar gekend heb, ook altijd vrolijk. Margot kwam uit Duitsland en heeft tot haar dood  Nederlands gesproken met een zwaar Duits accent. Ze danste graag, vooral op het ijs, en de kinderen durfden pas de bevroren vijver op als Margootje al aan het ijsdansen was. Het was net een Russisch poppetje waarvan je het sleuteltje had omgedraaid. Rondjes met de armen opzij en één been naar achteren uitgestrekt. Thuis kwam ze vaak zingend de trap af waarop Han, de vader van Frank, geïrriteerd vroeg of ze haar mond kon houden. Toch bleef ze hem hardnekkig Mein liebe man noemen. Maar naast haar vrolijkheid heeft Margot, vooral na de oorlog, heel veel last gehad van inzinkingen en depressies. Han, die Joods was, moest in de oorlog onderduiken en Margot bleef met al haar zorgen en angsten achter met de oudste broer van Frank, de 7-jarige Peter. Toen ze in verwachting was van Frank wilde ze er eigenlijk niet nog een kind bij en heeft geprobeerd om Frank onder te brengen bij familie in Israël, maar die weigerden. Omdat Margot na de oorlog geestelijk min of meer een wrak was, werd Frank vaak naar een kindertehuis gebracht waar ze hem achterlieten. Voor Frank is dit altijd een groot trauma in zijn leven geweest, temeer omdat ze tegen hem zeiden dat ze hem “straks” weer op kwamen halen. Margot werd een paar keer opgenomen in een psychiatrische kliniek waar ze elektroshocks kreeg. Misschien is dat de reden dat ze haar verdere leven vaak een zenuwinzinking had. Frank was in hun ogen een “lastig” kind en Margot kon hem absoluut niet aan. Zijn hang naar vrijheid, zijn onderzoekingsdrift, zijn creativiteit en zijn extroverte gedrag, bracht haar vaak tot wanhoop. Leren wilde hij niet, alleen lezen en tekenen, dus na vele scholen bezocht te hebben, zei een bevriende kunstenaar tegen Han dat het kind talent had en mede daardoor besloot Han dat Frank naar de kunstacademie mocht. Al met al heeft Frank nooit een hechte relatie op kunnen bouwen met zijn ouders. Hij was ze"kwijtgeraakt" door alles wat ze in de oorlog hadden meegemaakt en waar nooit meer over gesproken werd. Hoewel ze heel goed voor ons zijn geweest, kan ik de pijn van Frank wel begrijpen.

En zo kwam de dag dat Margot, na het overlijden van haar liebe man, besloot om, in een stevige storm, naar het IJsselmeer te fietsen, haar fiets en haar kleren bij een boom achter te laten en in haar hemdje en onderbroek het ijskoude water in te lopen.

Pas een paar dagen later vinden ze haar fiets en haar kleren, maar Margootje is verdwenen. Ze komt pas 3 weken later boven water als ze in Almere aanspoelt en door wandelaars wordt ontdekt.

Omdat Frank het niet op kan brengen haar te identificeren, wordt door haar ring vastgesteld dat het om Margot gaat want de trouwdatum staat erin gegraveerd. Hoeveel moed was er nodig om het ijskoude water in te stappen en nog een heel eind door het water te moeten lopen voor ze bij de vaargeul was om zich daar te laten gaan? Ik heb er vaak schuldgevoelens over gehad want wat wisten wij van haar eenzaamheid ?

Pas vele jaren daarna begint Frank, in een therapie, om zijn jeugdtrauma’s te verwerken en eindelijk met zijn ouders, die hij dichter bij zich voelt dan ooit, te gaan praten. Zijn verwerkingsproces bestaat onder andere door te gaan boetseren en zo ontstaat dat kleine komische figuurtje in haar dansjurkje. Ze krijgt een plekje in de kruidentuin naast de voordeur en ik heb me nooit gerealiseerd dat de wind haar op een stormachtige nacht zo zou mishandelen. Mijn tranen rollen over mijn wangen als ik haar de volgende ochtend zie liggen, eindelijk gebroken na een moeizaam, verdrietig maar ook moedig leven.

Frank kon haar hoofd weer plakken maar haar arm blijft verbrijzeld zoals haar leven door al het oorlogsleed ook min of meer verbrijzeld was.

Als ik door het stille bos loop, gaan mijn gedachten automatisch naar al die mensen en kinderen over de hele wereld die zo lijden onder oorlogsgeweld, naar al die fysiek en geestelijk verbrijzelde mensen, hun angsten, hun pijn..

Kleine Margootje, ik hoop dat je weer snel je plekje kunt innemen en in een andere wereld zingend jouw rondje draait. We zullen je alleen moeten vastplakken om de wind geen vrij spel meer te geven. Aan je verbrijzelde arm kan Frank niets meer doen. Laat het maar een symbool zijn voor alle mensen groot en klein, die lijden onder al het oorlogsgeweld…

 

 

 

 

 

"Opgesloten"...

Zondag 1 november 2020, 

En waar iedereen bang voor was, gebeurde. Macron heeft afgelopen woensdag in heel Frankrijk de gevreesde Lockdown uitgesproken. Het zat er ook inderdaad aan te komen, dat hadden we allemaal kunnen bedenken met die toename van Corona. Gek genoeg is hier, in onze regio, nog weinig aan de hand alhoewel we al een hele tijd verplicht een masker op moeten hebben zodra we in een winkel, restaurant, arts etc. binnenkomen. Bovendien zitten Frank en ik hier boven op de berg ook behoorlijk veilig en vermijden we al een hele tijd de plekken waar veel mensen samenkomen. Maar nu is het dan serieus en mogen we, om boodschappen te doen, een uur van huis. Bovendien moet elke persoon voor de heen én terugweg een ingevulde verklaring bij zich hebben waarop staat waar je vandaan komt, waar je naar toe gaat, hoe laat je bent weggegaan etc. Per “uitstapje heb je dus elk vier formulieren nodig. Dat wordt een aardige administratie. Boete voor onjuiste invulling of de regels overtreden is 135 euro. Geen kattepis dus…

Afgelopen donderdag was de laatste dag dat we in “vrijheid” konden gaan en staan waar we wilden. Dat betekende voor alle vakantiegangers en bewoners van deze streek een wedren op de supermarkt en waren toiletpapier en pasta’s de populaire hebbedingen.

Het leek of de oorlog was uitgebroken!

Eigenlijk is er voor Frank en mij nauwelijks verandering en al helemaal geen leed.

We zitten op onze berg midden in de natuur met alleen de reeën en wilde zwijnen om ons heen, de herfst is weer adembenemend mooi en het is momenteel elke middag tussen de 22 en 27 graden op het terras. Dat betekent een heerlijke lunch buiten met een lekkere fles wijn.

Ik denk aan alle mensen die opgesloten zijn in flats en niet naar buiten kunnen, ik denk aan alle kleine restaurantjes waar we af en toe graag komen, die het financieel niet meer trekken terwijl ze, tijdens de eerste lockdown zo hard hun best hebben gedaan om hun eetplek “Coronavrij” te maken, of aan al die mensen met gezinnen die niet meer kunnen werken en geen inkomen meer hebben of de ondergewaardeerde zorg die tegen de klippen op moeten werken. Dus ja, wij AOW-ers zijn bevoorrechte mensen en ja, onze pleziertjes zijn aan banden gelegd maar wat betekent dat in vergelijking met al die mensen die er echt onder lijden. Bovendien vervelen Frank en ik ons geen enkel moment; we hebben boeken, muziek en niet te vergeten Moeder Aarde om ons heen die ons elke dag weer wonderen bezorgt. 

Ook realiseer ik me de “positieve invloed van Corona. Het langzaam ontwakend proces dat er ook iets goeds aan is, namelijk dat we voor een grote verandering staan van de wereld en daar allemaal onze bijdrage aan kunnen leveren.

Net als de vorige keer zie je de meest prachtige initiatieven omhoog komen, worden steeds meer mensen zich bewust dat we het anders moeten gaan doen om ook onze kleinkinderen nog een mooie wereld te kunnen geven. Zoveel moedige mensen die, je zou bijna zeggen, vechten tegen de bierkaai. Maar toch wil ik daar in blijven geloven en niet mee gaan met die media die ons vullen met zoveel angst en ellende en met al die machthebbers in de wereld die er alleen maar zijn voor hun eigen gewin en niet meer voor hun volk. 

Hoe zwaar het ook voor heel veel mensen is, hoeveel vakantieplezier ons wordt ontnomen, 

hoeveel leuke dingen we niet kunnen doen, zou ik toch willen zeggen: “Kies niet voor het conflict, voor het geweld, voor de destructie, maar blijf met open ogen vol verwondering kijken naar het wonder dat Leven heet. Gebruik deze tijd om bewustwording te ontwikkelen en te blijven geloven dat we met elkaar een nieuwe wereld kunnen maken.

 

In mijn agenda stond vandaag bij 1 november dat het de maand is van VERTROUWEN.

Paulo Coelho schrijft daarover:

“ Bij alles wat ik in mijn leven zocht draaide het hierom, dat ik wilde bereiken dat de liefde zich ongeremd in mij manifesteerde, de leegten vulde, me liet dansen, lachen en maakte dat ik mijn leven zin gaf”

Lockdown

 

De angst schrijdt door, de haat neemt toe

de mensen zijn Corona moe

geen toekomst meer om voor te leven

naar buiten mag je slechts heel even

alle blijheid weggevlogen

“een crisis” roepen epilogen

de vrijheid gaat in het zwart gekleed

waar is de tijd van lief en leed ?

waar is de tijd van samengaan

zonder gevecht voor ons bestaan

in ons hart alleen vertrouwen

een nieuwe wereld op te bouwen

de angst schrijdt door, de haat neemt toe

de mensen worden levensmoe

verloren hebben zij hun dromen

er is hun zoveel afgenomen...

 

ik staar naar alle kleuren buiten

er zit een koolmees voor de ruiten

met zijn kopje scheef  kijkt hij me aan

tsjilpt zacht: “ het zal weer beter gaan”

dan vliegt hij weg, de vrijheid in

en ik voel in mijn hart een nieuw begin…

Manja 1 november 2020