Er zijn van die momenten dat ik me afvraag of de dementie toegeslagen is bij me.
"Welnee" zou Pastor Hans Stolp, schrijver van het prachtige boekje - De verborgen zin van dementie-, zeggen. " Dat is ouderdomsvergeetachtigheid". Nou, dan moet ik toch wel heel erg oud zijn om te vergeten dat ik voor de afwas de kraan laat lopen, vervolgens de telefoon opneem en daarna rustig naar mijn kamer ga, om heel veel later een keuken aan te treffen die aardig blank staat.
Een andere variatie is het water in de fluitketel te laten droogkoken en er gelukkig net geen brand ontstaat. Je zou kunnen denken, er zit toch een fluit op? maar die gedachte heb ik blijkbaar niet. Ook zo'n veeg teken...
Zo was er een paar weken geleden bij vrienden in Nederland een pakketje bezorgd waar twee tubes siliconengelei inzaten omdat ik nog zo'n last heb van het litteken op mijn borstkas.
Ik haal één tube uit het doosje om te gaan gebruiken en 5 weken later ben ik toe aan de tweede tube die ik nergens kon vinden. Het voordeel van zo'n zoekactie is dat je de kasten en laden weer eens opruimt, het nadeel is dat je dagenlang je hersens afpijnigt wat je toch met dat doosje hebt gedaan. Het was gewoon nergens dus ik vroeg de heilige Antonius om mij te helpen het doosje te vinden. Misschien klinkt het raar maar zo heb ik al vele dingen in mijn leven terug gevonden. Maar dit doosje niet, het was weg en bleef weg. Omdat zo'n tube 65 euro kost, had ik er behoorlijk de pest in, temeer daar ik tot de slotsom kwam dat ik het kartonnen doosje gewoon een keer had weggegooid in mijn ijverige opruim woede. Ja, op zo'n moment ga je toch wel erg aan jezelf twijfelen. Ik kon alleen maar heel erg boos zijn op mezelf. Het ultieme moment om jezelf het toppunt van stomheid te vinden en in dezelfde adem al je andere "gebreken" mee te nemen. Als Frank dan ook nog plagerig zegt: "vast een Hansje" zie ik het tehuis al voor me. We zijn, denk ik, allemaal doodsbang om Alzheimer te krijgen en worden er steeds vaker mee geconfronteerd. Zo ook wij met mijn ex-echtgenoot Hans die aan Alzheimer overleed. En daar komt het Hansje vandaan want Frank en ik vonden Hans op het einde steeds meer op zo'n vertederende tuinkabouter lijken. En tegen elkaar zeggen, "was dat misschien een Hansje?" klonk in onze oren veel zachter dan " ben je aan het Alzheimeren"
Als ik, weken later, de auto schoonmaak voor onze reis naar Nederland, vind ik onder de stoel een kartonnen doosje. Ik hoef niet te vertellen wat daar in zat….Bedankt Antonius !...
Was het nou een Hansje of was ik gewoon de kluts weer eens kwijt?…
Vandaag ben ik gaan twitteren
 |
| Bij Hans op de koffie |
kreeg onmiddellijk een antwoord
van een mijnheer die klutsen maakt
maar ik wil mijn eigen kluts
dus zoek ik nu al weken
heb alle kasten leeggehaald
en onder bed gekeken
maar wat ik zie is heel veel stof
met de resten van een muis
en nergens, nee nergens
vind ik een kluts in huis
ging dus maar, ten einde raad
naar een bekende therapeut
dacht toch zeker aan dementie
en heb daar mijn zorg geuit
hij zei: "er is niets aan de hand
dus maak U maar geen zorgen
de kluts vindt U vanzelf weer terug
is het niet vandaag, dan morgen
vraag de Heilige Antonius
om die kluts van U te vinden
U bent beslist nog niet dement
het is niets om U op te winden
oude mensen raken klutsen kwijt
dus ga wat mediteren
en yoga of mindfulness
valt op Uw leeftijd nog te leren!…"
sindsdien ben ik gewoon héél Zen
raak steeds meer klutsen kwijt
ach, ik laat het maar gebeuren
het is iets van deze tijd….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten