Hoe oud was ik toen ? Dat weet ik niet meer. Maar ik weet wel dat mijn opa en oma ( van Moeders kant) mij vanaf mijn zevende jaar meenamen op een ontdekkingsreis door de wereld van muziek.
Ze hadden zelf altijd een abonnement op de opera in de Amsterdamse Stadsschouwburg en namen ook een kaartje voor mij. Ik weet nog dat ik de eerste keer dacht dat ik in een droom was beland; we zagen de opera Fidelio van Beethoven met Gré van Swol-Brouwestein in de hoofdrol.
Ik kon daarna aan niets anders meer denken en "verloor" mij in de klassieke muziek en de opera.
Ontelbare opera's heb ik met ze gezien, zelfs Maria Callas live in Tosca. Als ik uit school kwam, ging ik in het benedenhuis waar ze woonden ( wij woonden zelf op 1-hoog ) thee drinken en mocht ik één van hun vele platen beluisteren.
Waarom komt nu juist op deze regenachtige zondag die tekst van mijn opa omhoog ?
Misschien begrijp ik nu pas echt wat hij daar mee bedoelde.
Zondagavond om 18.00 uur is mijn heilige tv-uurtje; podium Witteman. Als het even kan, zit ik klaar voor de buis en geniet meestal intens van al die mensen die een instrument bespelen met een passie die mij ontroert.
Vooral jonge mensen; mooie jonge mensen waarbij je soms in hun ziel kunt kijken.
Het programma van vandaag stond in het teken van J.S.Bach en we zagen beelden van de pianist Glenn Gould, een fabelachtig Bach vertolker.
Een jonge pianist speelde daarna met 5 strijkers het largo uit een klavierconcert van Bach.
En toen gebeurde het : Mijn dierbare en geweldige opa die altijd mijn balletschoentjes en balletpakjes kocht en waar ik zo dol op was, klonk in mijn oor en voelde opeens heel dicht bij.
"Wat moet dat een troost zijn voor al die mensen om muziek te kunnen spelen" dacht ik. " Om je gewoon af te kunnen sluiten en je volledig over te geven aan muziek."
Als er zo'n dag is dat het zwart van de wereld zo akelig dichtbij is en je zo'n machteloos gevoel hebt dat je er niets aan kunt veranderen. Te weten dat het misschien altijd zo geweest is, maar dat het nu, mede door de media, zo over je heen valt. Dat er een hele nieuwe generatie van kinderen verloren gaat omdat hun jeugd opgeofferd is aan oorlog en geweld.
Dat macht zo wordt misbruikt en niet wordt omgezet in kracht.
Dat zoveel mensen de weg zijn kwijtgeraakt in hun misschien hopeloze zoektocht naar iets beters.
Wat heerlijk om dan je instrument te kunnen pakken en gewoon te gaan spelen en te weten dat muziek er altijd zal zijn, in elke duisternis.
Dank je wel lieve opa, voor deze woorden!
dan zie ik het zwart van de
wereld niet
waar klinkt nog dat lied
het lied van de liefde
op die ene dag
nam de wind het mee
in een enkele zucht
geen vogel was nog in de
lucht
want het zwart van de wereld
viel over die dag
ik zoek naar een woord
een stil gebaar
of een lach
langzaam doe ik mijn
gordijntje dicht
vind in mijn hart
opnieuw het licht…
(Geschreven in het ziekenhuis na het schiet drama in Utrecht. Had er een fijn gesprek over met de pastor van het ziekenhuis Antoine de Haan, omdat ik er nogal ontdaan over was. )
(Geschreven in het ziekenhuis na het schiet drama in Utrecht. Had er een fijn gesprek over met de pastor van het ziekenhuis Antoine de Haan, omdat ik er nogal ontdaan over was. )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten