Gezinsuitbreiding

De laatste tijd heb ik, door de min of meer gedwongen rust, alle mogelijkheden om ons vogelvolkje
op het terras te bestuderen. Vanuit ons bed kijken we namelijk op de voederplaats die intensief gebruikt wordt.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat er toch wel veel overeenkomsten zijn tussen de mens en het dier en daar ben ik zeker niet de eerste in.
Je zou het kunnen vergelijken met de uitverkoop in een warenhuis; een bak vol koopjes waar iedereen op af komt en graaien maar…
Net als bij de mens is er een duidelijke hiërarchie; je hebt de drammers die iedereen opzij duwen, de beschaafden die genoegen nemen met de tweede rang, de bescheidener types die rustig op hun beurt wachten die er eigenlijk nooit komt en de alleen heersers omdat die nu eenmaal veel groter zijn en daardoor angst inboezemen. De Bumperklever, oftewel de Boomklever, is het meest irritant, alhoewel zijn aanzien de moeite waard is. Hij komt hard aanvliegen en duwt de koolmezen letterlijk van de rand af om de bak met zonnepitten voor zichzelf op te eisen. Gaat er demonstratief middenin zitten en kijkt om zich heen met de blik: niemand doet me wat. En dat is ook zo. Iedereen zit vanuit de dichtstbijzijnde boom te kijken wanneer de weg weer vrij is. Het echtpaar Roodborst blijft veilig op de grond en smult van de restjes die naar beneden vallen. Mijnheer en Mevrouw Appelvink zijn duidelijk van goede komaf en wachten tot het volk verdwenen is om daarna, op aristocratische wijze, de 4-sterren graantjes eruit te pikken. Sinds kort komt als eerste in de vroege ochtend de Bonte Specht aanvliegen om aan de vetbolletjes te gaan hangen waardoor er echt niemand meer bij kan wat tot een hevig gekwetter van de omstanders in de boom leidt. Maar hij neemt de tijd dus jammer dan…
Ook is het, in verband met de naderende gezinsuitbreiding, al erg druk op de huizenmarkt. Vooral de tweekamerflat met vrij uitzicht is populair. Een echtpaar Koolmees heeft een bezichtiging aangevraagd en Mijnheer gaat het eerst naar binnen, komt enthousiast kwetterend naar buiten om zijn vrouwtje aan te sporen om alles ook in ogenschouw te nemen. Deze is echter lang zo enthousiast niet want met een poes in de buurt kan zij niet rustig op haar balkonnetje zitten. Heftige discussie tussen die twee, maar het vrouwtje wint. Hebben wij vrouwen inderdaad altijd het laatste woord ?… Naar mijn weten zijn er nog geen andere huurders gevonden wat jammer is voor ons want wij zaten vanaf het terras op de eerste rang. Het wordt langzaam stiller op het voedselpleintje want de broedtijd is duidelijk ingegaan. De bonte specht heeft het rijk alleen en eet voor twee. Na weken lang zijn eigen huis te hebben geboord in de stam van de boom, zit zijn vrouwtje al trouw op de eitjes en wordt verwend door manlief, althans, zo hebben wij het bedacht want hij zit bijna vastgeplakt aan de vetbolletjes en eet alsof zijn leven ervan afhangt. Voor ons neus wordt de liefde nog bedreven door twee, ons niet bekende, insecten. Het is een heftig liefdesspel want ze rollebollen over de tafel. Dan, met een plotselinge windvlaag, zijn ze verdwenen, maar het spel schijnt in de lucht gewoon door te gaan want even later rollen ze de tafel weer op om naast elkaar uit te hijgen van deze inspanning.
Nieuw leven is ingezet met een uitbundige lente en met alle gezinsuitbreiding op komst kan ik alleen maar zeggen: de schepping is een wonder !!! 

De bonte specht

Even uitblazen na het liefdesspel...

De Appelvink

           





       

           

Voor kleine en grote mensen...

Eerste Paasdag; de jeugdherinnering aan nieuwe kleren waar mijn moeder de avond ervoor nog driftig voor zat te naaien, het schilderen van de eieren, het versgebakken krentenbrood en natuurlijk de chocolade eieren zoeken. Hoeveel eieren zijn er in al die jaren verstopt, hoeveel tranen zijn er gedroogd als de één er meer had gevonden dan de ander, hoeveel chocolade paashazen zijn er in stukjes gebroken en hoe lang heb ik de stille wens niet gehad om zo'n versierd reuze ei met lint in een doos te krijgen ?…
Nu, op deze zonnige dag loop ik met de hond door een stil bos waar de eerste wilde paarse orchideeën zich voorzichtig laten zien en de konijnen wegschieten. Deze gelukkigen zijn niet in een te krap hokje groot geworden om vandaag in de pan te belanden. Vandaag wil ik ook niet verder denken aan wat er op de wereld gebeurt; dat het startschot voor het zoeken van de eieren in heel veel landen het schot of de schoten zijn in de oorlogsgebieden en onschuldige mensen of kinderen doden, dat er niet overal gekleurde eieren en chocolade paashazen verstopt zijn omdat het gejuich van blije kinderen verstomd is in bittere armoede of honger. Vandaag is het Pasen en vieren we wat we vieren willen; we luisteren naar de hemelse muziek van J.S.Bach, we genieten van de paasbrunch en vullen ons met de in stukjes gebroken paashazen die ons ooit blij aankeken en het kind in ons wakker maakte. 
We kunnen de wereld immers niet veranderen. Zou het niet een sprookje zijn als iedereen in blijheid, liefde en vrede gekleurde paaseieren zou zoeken met elkaar en de paashaas symbolisch in stukken zou breken om met elkaar op te eten ?…  

Het relaas van Klaas Chocohaas  

Klaas Chocohaas gaat snel op pad
het is al heel gauw Pasen
en dát…is echt een trieste zaak
voor alle chocohazen

want er komen kleine monstertjes
op twee benen moet je weten
ze zoeken eitjes in het gras
en willen chocohazen eten

Klaas heeft daarom een plannetje
om die monstertjes te foppen
hij zoekt een plekje in de tuin
om zich te gaan verstoppen

Woutertje kaboutertje
ziet chocohaas daar lopen
"hé" roept hij, "jij hebt eieren
kan ik wat van je kopen?"

ze  raken samen aan de praat
en snoepen van de chocola
"O jee," roept chocohaas opeens
"het wordt tijd dat ik eens ga "

"de eitjes in mijn mand zijn op
en ik hoor de monsters komen"

ze rennen samen heel hard weg
duiken gauw achter de bomen

Woutertje Kaboutertje
kruipt weg tussen de stenen
Klaas Chocohaas wordt snel ontdekt
door de monsters op twee benen

die juichen en zijn heel erg blij
breken Klaas onmiddellijk stuk
en de krant in Chocohazen land
meldt een ernstig ongeluk

Woutertje Kaboutertje
heeft het drama overleefd
hij voelt zich  heel verdrietig
dat hij geen vriend meer heeft

maar in Monsterland is het nu feest
iedereen is aan het smullen
met heel veel stukjes chocohaas
zijn ze hun buikjes aan het vullen….

Gewoon zo'n moment...

…dat ik, dit keer, de stem van mijn opa in mijn oor hoor zeggen: "Lieverd, weet dat muziek je nooit in de steek laat"…
Hoe oud was ik toen ? Dat weet ik niet meer. Maar ik weet wel dat mijn opa en oma ( van Moeders kant) mij vanaf mijn zevende jaar meenamen op een ontdekkingsreis door de wereld van muziek.
Ze hadden zelf altijd een abonnement op de opera in de Amsterdamse Stadsschouwburg en namen ook een kaartje voor mij. Ik weet nog dat ik de eerste keer dacht dat ik in een droom was beland; we zagen de opera Fidelio van Beethoven met Gré van Swol-Brouwestein in de hoofdrol.
Ik kon daarna aan niets anders meer denken en "verloor" mij in de klassieke muziek en de opera.
Ontelbare opera's heb ik met ze gezien, zelfs Maria Callas live in Tosca. Als ik uit school kwam, ging ik in het benedenhuis waar ze woonden ( wij woonden zelf op 1-hoog ) thee drinken en mocht ik één van hun vele platen beluisteren.
Waarom komt nu juist op deze regenachtige zondag die tekst van mijn opa omhoog ?
Misschien begrijp ik nu pas echt wat hij daar mee bedoelde.
Zondagavond om 18.00 uur is mijn heilige tv-uurtje; podium Witteman. Als het even kan, zit ik klaar voor de buis en geniet meestal intens van al die mensen die een instrument bespelen met een passie die mij ontroert.
Vooral jonge mensen; mooie jonge mensen waarbij je soms in hun ziel kunt kijken.
Het programma van vandaag stond in het teken van J.S.Bach en we zagen beelden van de pianist Glenn Gould, een fabelachtig Bach vertolker.
Een jonge pianist speelde daarna met 5 strijkers het largo uit een klavierconcert van Bach.
En toen gebeurde het : Mijn dierbare en geweldige opa die altijd mijn balletschoentjes en balletpakjes kocht en waar ik zo dol op was, klonk in mijn oor en voelde opeens heel dicht bij.
"Wat moet dat een troost zijn voor al die mensen om muziek te kunnen spelen" dacht ik. " Om je gewoon af te kunnen sluiten en je volledig over te geven aan muziek."
Als er zo'n dag is dat het zwart van de wereld zo akelig dichtbij is en je zo'n machteloos gevoel hebt dat je er niets aan kunt veranderen. Te weten dat het misschien altijd zo geweest is, maar dat het nu, mede door de media, zo over je heen valt. Dat er een hele nieuwe generatie van kinderen verloren gaat omdat hun jeugd opgeofferd is aan oorlog en geweld.
Dat macht zo wordt misbruikt en niet wordt omgezet in kracht.
Dat zoveel mensen de weg zijn kwijtgeraakt in hun misschien hopeloze zoektocht naar iets beters.
Wat heerlijk om dan je instrument te kunnen pakken en gewoon te gaan spelen en te weten dat muziek er altijd zal zijn, in elke duisternis.

Dank je wel lieve opa, voor deze woorden!   

           Ik sluit mijn gordijntje

           dan zie ik het zwart van de wereld niet

           waar klinkt nog dat lied

           het lied van de liefde

          

           op die ene dag

           nam de wind het mee

           in een enkele zucht

           geen vogel was nog in de lucht

           want het zwart van de wereld

           viel over die dag

           ik zoek naar een woord

           een stil gebaar

           of een lach

           

           langzaam doe ik mijn gordijntje dicht

           vind in mijn hart

           opnieuw het licht…

(Geschreven in het ziekenhuis na het schiet drama in Utrecht. Had er een fijn gesprek over met de pastor van het ziekenhuis Antoine de Haan, omdat ik er nogal ontdaan over was. )