donderdag 19 december 2019

Picknick met God

Toen ik dit verhaaltje ergens tegenkwam, besloot ik om het in mijn blog te zetten. Gewoon omdat het zo mooi is, gewoon omdat het tijdloos is en voor mij onder de noemer Geluksmomentje valt.
Maar het zou ook een stiltemomentje kunnen zijn in deze "donkere"dagen voor Kerst.

Er was eens een kleine jongen die God wilde ontmoeten.

Hij wist wel dat het een verre reis zou worden om bij God te komen, dus pakte hij zijn kleine koffer en stopte die vol met koekjes en pakjes sap. Zo ging hij op weg.
Hij was nog maar langs drie grote flats gegaan, toen hij een oude vrouw zag. Ze zat op een bank in het park en staarde zo'n beetje naar de duiven. De kleine jongen ging naast haar zitten en deed zijn koffer open.
Hij wilde wat drinken, maar toen hij net een slok wilde nemen, merkte hij dat de vrouw er erg hongerig uitzag. Daarom bood hij haar een koekje aan. Ze nam het dankbaar van hem aan en glimlachte naar hem. Haar glimlach was zo intens mooi, dat de kleine jongen het nog eens wilde zien en daarom gaf hij haar ook een pakje sap. Opnieuw schonk zij hem haar glimlach. De jongen was helemaal vertederd en verrukt!
Zo zaten ze daar de hele middag, aten en glimlachten, maar er werd geen woord gesproken.
Toen het begon te schemeren voelde de kleine jongen zich moe worden. Hij stond op om naar huis te gaan. Maar na een paar stappen draaide hij zich om, rende terug naar de oude vrouw en omhelsde haar heel stevig. En zij schonk hem een stralende glimlach.
Toen de jongen even later thuis kwam, verbaasde zijn moeder zich over de vreugde die op zijn gezicht lag en zij vroeg : " Wat heb je vandaag gedaan dat je zo blij bent ?"
En hij antwoordde: " Ik heb met God gepicknickt."
Nog voordat zijn Moeder verder kon vragen zei hij: "En weet je, zij had de mooiste glimlach die ik ooit gezien heb!"
Intussen was ook de oude vrouw stralend van vreugde thuisgekomen. Haar zoon was verbluft toen hij die vredige uitdrukking op haar gezicht waarnam. Hij vroeg: "Moeder, wat heb je vandaag beleefd, wat heeft je zo gelukkig gemaakt?"
Zij antwoordde: "Ik heb in het park koekjes gegeten met God."
En voordat haar zoon nog iets kon zeggen, vervolgde ze:
"En weet je, hij is veel jonger dan ik dacht!"

De eerste keer dat ik dit verhaaltje las, was ik inderdaad een beetje stil. Zijn we allemaal niet zowel de oude vrouw als de kleine jongen? Want wat kan een hartverwarmende glimlach ons raken en wat maakt het gelukkig om te kunnen delen met anderen. Het kost niets meer maar we hoeven alleen ons hart open te stellen en de liefde te laten stromen.

Dan zouden we praten over de lichte dagen voor kerst. Waar iedereen te eten heeft en waar iedereen een dak boven zijn hoofd heeft en een warm bed, waar mensen niet hoeven te vluchten voor oorlog en geweld en in erbarmelijke omstandigheden terecht komen.
Gewoon delen met elkaar want Moeder Aarde heeft genoeg voor iedereen En gewoon wat vaker een ander die hartverwarmende glimlach geven.
Zijn we allemaal niet een beetje God ?


Mijn huis is een kartonnen doos
die ik op straat heb neergezet.
Met wat kranten of oude lappen
maak ik ’s avonds mijn eigen hemelbed.
Door een kiertje kan ik naar de sterren kijken
en ik praat heel zachtjes met de maan.
Denk aan honderdduizend mooie dingen
of hoe het morgen weer zal gaan.
Ze weten niet dat ik zo bang ben,
de wereld is zo groot en ik ben klein.
Ik zie in de huizen alle lichtjes branden,
oh, wat zou ik daar graag willen zijn.

Zwervend door de stad, zwervend door de straten
voel ik mij alleen,
van God en alleman verlaten.
Ik mis een arm om mij heen, een eigen plek.
Gewoon wat liefde en een thuis,
is dat nou zo gek ?

Mijn huis is een kartonnen doos
die ik zag liggen bij het vuilnisvat.
’s Avonds laat ben ik er in gekropen
met de broodjes die ik heb gejat.
Het is elke dag toch zo frustrerend
te moeten vechten voor je lijfsbehoud.
Als je niet oppast, word je doodgeslagen
want geen mens die jou vertrouwt.
Ze weten niet dat ik een wens heb,
ik wil vriendjes met mijn vader zijn.
Maar hij snapt het niet, vindt me een lummel.
We praten nooit en dat doet pijn.

Zwervend door de stad, zwervend door de straten
voel ik mij alleen,
van God en alleman verlaten.
Ik mis een arm om mij heen, een eigen plek.
Gewoon wat liefde en een thuis,
is dat nou zo gek.
Zeg eens eerlijk,

is dat nou zo gek ?

( Manja- Uit Toffe Tommie Zorgeloos )




zondag 8 december 2019

Het grootste leed en de grootste glimlach...


Geen titel van mij dit keer en ook zelfs geen blog van mij, maar van Yoeri, onze oudste zoon die deze column schreef voor de Nederlandse Sportpers (NSP)
Ik was er zo van onder de indruk en in het kader van alle geluksmomentjes die elke dag overal langskomen, heb ik hem gevraagd of ik het mocht gebruiken. Want ondanks het leed van deze sportvrouw waar de column over gaat, is zij in staat om de lezer iets mee te geven, iets waar je even stil van wordt. Waarbij al onze kleine of misschien ook grote zorgen even in het niet vallen.
Diep respect dus voor deze jonge vrouw die, ondanks haar ziekte, nog alle beschikbare en vooral  positieve energie gebruikt om andere mensen te helpen en ze een hart onder de riem te steken.
Haar kracht spat van de column af.
Chapeau voor Bibian en chapeau voor Yoeri !

Het grootste leed en
de grootste glimlach

Het komt niet vaak voor dat ik een wedstrijd van het Nederlands elftal laat schieten. Maar afgelopen zaterdag zat ik tussen achthonderd mensen in een tot feeërieke feestzaal omgetoverde sporthal van Only Friends. Ik was uitgenodigd door de organisatie omdat ik een boek heb geschreven over de mooiste sportvereniging van Nederland die meer dan zevenhonderd kinderen met een beperking in staat stelt 25 takken van sport te beoefenen. Elk jaar is er een hartverwarmend Benefit Gala. Elk jaar is het weer muzikaler en drukker. Elk jaar wordt er meer geld opgehaald.

Bibian Mentel reed in haar rolstoel het podium op. Opeens werd het heel erg stil. De drievoudig paralympisch snowboardkampioene vertelde over haar slepende strijd tegen kanker. Binnenkort moet ze opnieuw geopereerd worden. Voor de twaalfde keer is de ziekte teruggekomen. Mentel mist al een been, nu groeit er een tumor in haar rug. Ze bereidt zich voor op wat weleens haar laatste kerst zou kunnen zijn. 
Ik kende Bibian Mentel alleen van de verhalen in kranten en bladen en van haar verschijning in diverse tv-programma’s. Getroffen door het grootste leed en toch altijd de grootste glimlach op haar gezicht; je moet het maar kunnen opbrengen. Nog geen twee jaar geleden zag ik Mentel in RTL Late Night met een opvallende grijze pleister in haar nek. Twaalf dagen eerder was ze nog onder het mes gegaan. Maar ze gaf de Olympische Spelen in Pyongyang niet op. Een paar maanden later won ze goud.
Humberto Tan had gevraagd wat haar wens was. ‘Dat oude grijze omaatje worden, met kleinkinderen op haar schoot.’ De overige gasten aan tafel zaten Mentel vol bewondering aan te staren.
Maar nu is haar geluk wel zo’n beetje op, zei ze afgelopen zaterdag in Amsterdam-Noord. De kanker trekt als een leger sluipmoordenaars door haar lijf. Als iemand het bewijs is dat een optimistische kijk op het leven (helaas) niet bepalend is bij het overwinnen van deze ziekte, is zij het wel.

Voor mij is Bibian Mentel De (sport)Vrouw van 2019 en ook alvast van 2020. In haar speech somde ze het aantal hoofdprijzen in haar carrière op (meer dan honderdvijftig) maar ook het aantal bestralingen (bijna tachtig). Daarna kondigde ze met bruisend enthousiasme een samenwerking aan tussen haar eigen Mentelity Foundation, prothesemaker Frank Jol en Only Friends. Want ondanks haar eigen rampspoed blijft ze gewoon anderen inspireren door niet te denken in beperkingen maar in mogelijkheden.
Mentel gaf tot slot iedereen een boodschap mee: blijft de verbinding met elkaar zoeken en herinneringen verzamelen. ‘Geluksmomentjes’, noemde ze dat.
Er werd een lied aan haar opgedragen. Terwijl veel mensen tranen uit hun ooghoeken wreven, bleef die manisch-positieve powervrouw op dat toneel maar sprankelen. Na afloop ging iedereen spontaan staan voor haar. Het was een lang kippenvelopwekkend oeuvre-applaus. 

Tegen middernacht zocht ik op Twitter nog wat info over Noord-Ierland – Nederland. Had ik beter niet kunnen doen. Ik kreeg de indruk dat ik de allerslechtste wedstrijd in de historie had gemist. Het geweeklaag was niet van de lucht, terwijl we toch voor het eerst in zes jaar weer eens een eindtoernooi hadden gehaald.
Ik las nieuwsberichten over aanhoudingen en een grimmige sfeer tijdens de Sinterklaasintocht. De volgende dag verplaatsten de weerzinwekkende taferelen zich naar een voetbalstadion in Den Bosch.
Ik kreeg het beeld van die stralende, ten dode opgeschreven Bibian Mentel maar niet van mijn netvlies. En ik wenste dat al die twitterende azijnzeikers en al die haatzaaiers van dit weekend – zowel pro- als anti-Zwarte Piet – ook in die feeërieke feestzaal hadden gezeten.

Yoeri van den Busken
www.yoerivandenbusken.nl


Bij de presentatie van één van Yoeri's boeken.





























vrijdag 29 november 2019

Geluksmomentje...

We naderen "de donkere dagen voor kerst" zoals mijn moeder vroeger zei. Ik heb me als kind altijd over die uitspraak verbaasd, om de doodeenvoudige reden dat ik niet begreep waar die donkere dagen op sloegen. Immers, vlak voor kerst kwam mijn vader thuis met niet alleen één bruin papieren zakje waar zijn salaris inzat, maar ook nog een tweede. Met kerst kreeg het personeel namelijk een maandsalaris extra; tantième, heette dat. Het was door mijn moeder al drie keer uitgegeven dus misschien dat er daarom geen blijdschap was. Het moest immers meteen naar alle rekeningen die nog openstonden.
Maar nog steeds begrijp ik niet waar die donkere dagen voor kerst vandaan komen. Los van het feit dat kerst meer en meer een uitspatting van feest, cadeaus, luxe en vooral veel lichtjes ( en dan bedoel ik letterlijk ) is geworden, vind ik het nog steeds een mooie symboliek om op 21 december de terugkeer van het licht in de natuur te vieren. Dan worden namelijk de dagen weer langer.
Daarnaast merk ik dat ik in onze huidige wereld die zo lijdt, steeds gevoeliger word voor de momenten waarop er weer een lichtstraal door die duisternis te voorschijn komt. Maar voor mij heeft dat niets met kerst te maken. Het mooie van kerst vind ik de verbondenheid en saamhorigheid, het nadeel vind ik de hypocrisie om over vrede te praten en harmonie terwijl de wereld in brand staat, we meer en meer de weg kwijtraken en niet meer weten waar liefde over gaat. En dat terwijl elk geloof in elke kerk, moskee of synagoge daar alleen maar over praat, maar in heel veel landen de bommen nog steeds op een vreselijke manier hun vernietigende werk doen en kogels veel onschuldige mensen en kinderen doden, wat we ons later niet meer herinneren.
Toch, wetende dat ik in mijn eentje de wereld niet kan veranderen, zoek ik in " die donkere dagen voor kerst" opnieuw een houvast gewoon omdat ik toch ergens in wil geloven.
En dan blijf ik geloven in het goede in de mens want er gebeuren, naast alle ellende, ook  zulke mooie dingen dat juist die dingen voor mij de geluksmomentjes zijn.
En wat zo verrassend is; het zijn er elke dag zo veel dat ik ze niet eens in één blog kan verwerken, dus het op zal delen tot het nieuwe jaar van start gaat.
Hoop dan natuurlijk diep in mijn hart dat er dan een nieuw tijdperk zal starten; het Geluksmomentenjaar 2020 ! Dat we opeens al die geluksmomentjes zien die er langs komen, die ons met vreugde vullen en dat we dan die vreugde weer uitdragen waardoor de ander dat oppakt. En dat die energie door iedereen wordt doorgegeven. Zou dat niet bijzonder zijn ?
Afgelopen zondag keek ik naar mijn favoriete programma Podium Witteman. Onder de gasten waren  de 4 musici van het Kronos kwartet, dat al in 1973 ( tijdens de Vietnam oorlog) opgericht is. Het interview met violist David Harrington, ontroerde mij heel erg. De doelstelling van het Kronos kwartet is om nieuw leven in de muziek te brengen met daarbij de hoop op een veiliger wereld voor jonge mensen en kwetsbare mensen te beschermen tegen pijn. David Harrington zei verder dat hij muziek zou willen maken die kogelvrij is. "Maar" zei hij ook, "we zijn daar nog niet in geslaagd. Er is zoveel mooie muziek geschreven, maar kijk eens hoeveel haat en geweld er nog in de wereld is, dus wij, muzikanten, hebben nog veel werk te doen. En machtige mensen proberen de kunst altijd het zwijgen op te leggen dus is het belangrijk dat we dit weten te voorkomen en het niet toe laten".

Dit was voor mij zo'n geluksmomentje. Mensen die me iets meegeven, die hun hele leven hun passie om iets uit te dragen gewoon neerzetten in al hun eenvoud, met hun hele hart, waarbij, in dit geval, de muziek verbindt.
Mooier kan het toch niet in deze"donkere dagen" voor kerst ?



Verjaagd…

Verjaagd en verdreven,
geen plek om te leven.
De nacht is vol angst
en gevaar.
Alleen en verlaten,
huizen vol gaten.
Een wereld stort in elkaar.

De hemel vol kleuren,
wat gaat er gebeuren.
Een dreiging komt snel naderbij.
Minuten die tellen,
het einde voorspellen.
En niemand is meer vrij.

Wie voelt alle pijnen,
om wat gaat verdwijnen.
De wereld breekt los in geweld.
Het verdriet van de aarde,
verliest al haar waarde.
Want niemand of iets dat nog telt…

(Manja- uit De wereld van Mathijs)








zaterdag 16 november 2019

Schrijversblok, transformatie, Indische veerkracht of Friese koppigheid ?...


Als je schrijver bent, kan een echt schrijversblok ontaarden in een nachtmerrie.
Nu schaar ik mijzelf zeker niet onder de schrijvers, maar het probleem dat je geen letter op papier krijgt, ken ik maar al te goed. Hoe vaak was ik, met het schrijven van de liedjes of teksten voor een nieuwe theaterproductie, niet dagenlang aan het tobben en werd ik dol zenuwachtig van de twee tegenstrijdige stemmetjes in mijn hoofd: "Zie je wel, je kunt het niet hi...hi...hi".... of " vertrouw op jezelf, je kunt het !"... Nu zit ik al een paar weken vast. Verwerp elk idee en streep elk woord weer door. Staar uit het raam, probeer nog iets positiefs uit de eindeloze regen te halen, verbaas me over de vele kleuren grijs buiten en zeg tegen mevrouw Nietes dat ze haar stomme kop moet houden wat applaus oplevert van Mevrouw Welles. Die twee hebben een haat/liefde verhouding met elkaar. Naar wie luister ik vandaag ? Heb al een tijd geen blog geschreven terwijl ik dat toch regelmatig wilde doen. Maar elke inspiratie of thema ontbreekt en Mevrouw Nietes tettert door alles heen.
Bovendien zijn het niet alleen deze twee kwebbel dames die me voortdurend bezig houden, maar ook het transformatie- of groeiproces, hoe je het noemen wil, wat op dit moment mijn creatieve energie aardig blokkeert. Na 11 dagen in het St.Antonius te hebben gelegen, was er alle tijd om de confrontatie met mijzelf aan te gaan. Bovendien lag ik in quarantaine omdat ik 5 dagen in het Franse ziekenhuis had gelegen en er uitgezocht moest worden of ik misschien de ziekenhuisbacterie bij me droeg. Omdat iedereen die op mijn kamer moest zijn, zich in een soort sluis als "marsmannetje" moest verkleden, was het geen in- en uitloop bij me en heerste er vaak de stilte van een kloostercel. Op dat moment precies wat ik nodig had om helemaal alleen met mezelf te zijn. Er is gewoon de laatste 4 jaar erg veel gebeurd en ik realiseer me nu dat heftige fysieke en emotionele processen van pijn, angst, verdriet in een leven bijdragen aan een groeiproces hoe moeilijk het op dat moment ook te begrijpen is. Je kop onder de deken steken en het niet willen zien lukt je niet, want het is overal aanwezig en de Dames Nietes-Welles hebben het drukker dan ooit. Al met al een proces dat je in je eentje doet, waarin jezelf elk moment verantwoordelijk bent voor de keuzes die je maakt ondanks veel lieve en zorgzame mensen die er voor je zijn. Veel tranen die in mijn "isoleercel" rijkelijk vloeien en als de pastor van het ziekenhuis bij me langs komt, kan ik mijn gevoelens de vrije loop laten. Zeldzame momenten van verbinding waar ik me stevig aan vast hou. Wennen aan mijn Indische roots die zich, na bijna 70 jaar ontkenning, zo sterk in mij profileren dat ik nog steeds moet wennen aan de "andere Manja" die tevoorschijn is gekomen.  Wat zijn toch de spelregels in het leven dat je 70 jaar bezig bent om je echte zelf eindelijk te ontmoeten ?
Om een nieuw soort vrijheid in jezelf te ontdekken, om te mogen zijn wie ik ben, met of zonder kleurtje.  Om af en toe ook de Friese koppigheid van mijn moeders kant tegen te komen als ik naar mijn eigen lichaam wil luisteren. De intentie om vooral geen slachtoffer te willen zijn, mij te willen verdiepen in mijn fysieke gesteldheid en een specialist worden van mijn eigen zorg. Om, net als mijn Indische Oma of mijn lievelingstante, de zuster van mijn vader, met een glimlach elke dag te begroeten en die dag te zegenen met liefde.
Om de dames Nietes-Welles een arm te geven en samen verder te gaan. Ze mogen er alle twee zijn, zolang ze me maar niet gek maken met hun getetter in mijn oren.
Maar ben ik daar niet zelf bij ? Ik maak toch zelf de keus ?...


Nietes-Welles…

Geluk is groei
maar groei doet pijn
en pijn is leed
maar leed zaait groei
en groei
geluk....

Anna Vali- psychiater

We zijn overal aanwezig,
altijd vlijtig, altijd bezig.
Want we hebben met z’n tweeën
een bijzonder druk bestaan.
Onze stemmen zijn te horen
in je hoofd en in je oren.
Waar we altijd tweestrijd zaaien
en dan zijn we zó voldaan.

Ik zeg ja…en ik zeg nee…
je moet dus kiezen uit ons twee.
Ik zeg doen…en ik zeg laten…
hoor je weer twee stemmen praten.
Nietes…welles…altijd kiezen,
gaat het dooien…gaat het vriezen.
Nietes…welles… het is hier of daar,
dus kiezen, kiezen, kiezen maar…

We zijn af en toe wat tuttig,
maar we voelen ons zo nuttig.
Want we schoppen met z’n tweeën
veel verwarring in je kop.
Lekker in die oren tuiten,
niemand kan ons buiten sluiten.
Lekker stoken, lekker smoezen,
tegen ons kan je niet op.

Ik zeg ja…en ik zeg nee…
je moet dus kiezen uit ons twee.
Ik zeg doen…en ik zeg laten…
hoor je weer twee stemmen praten.
Nietes…welles…altijd kiezen,
gaat het dooien…gaat het vriezen.
Nietes…welles… het is hier of daar,
dus kiezen, kiezen, kiezen maar…

Manja- uit Toffe Tommie Zorgeloos