Het grootste leed en de grootste glimlach...

Geen titel van mij dit keer en ook zelfs geen blog van mij, maar van Yoeri, onze oudste zoon die deze column schreef voor de Nederlandse Sportpers (NSP)
Ik was er zo van onder de indruk en in het kader van alle geluksmomentjes die elke dag overal langskomen, heb ik hem gevraagd of ik het mocht gebruiken. Want ondanks het leed van deze sportvrouw waar de column over gaat, is zij in staat om de lezer iets mee te geven, iets waar je even stil van wordt. Waarbij al onze kleine of misschien ook grote zorgen even in het niet vallen.
Diep respect dus voor deze jonge vrouw die, ondanks haar ziekte, nog alle beschikbare en vooral  positieve energie gebruikt om andere mensen te helpen en ze een hart onder de riem te steken.
Haar kracht spat van de column af.
Chapeau voor Bibian en chapeau voor Yoeri !

Het grootste leed en

de grootste glimlach

Het komt niet vaak voor dat ik een wedstrijd van het Nederlands elftal laat schieten. Maar afgelopen zaterdag zat ik tussen achthonderd mensen in een tot feeërieke feestzaal omgetoverde sporthal van Only Friends. Ik was uitgenodigd door de organisatie omdat ik een boek heb geschreven over de mooiste sportvereniging van Nederland die meer dan zevenhonderd kinderen met een beperking in staat stelt 25 takken van sport te beoefenen. Elk jaar is er een hartverwarmend Benefit Gala. Elk jaar is het weer muzikaler en drukker. Elk jaar wordt er meer geld opgehaald.

Bibian Mentel reed in haar rolstoel het podium op. Opeens werd het heel erg stil. De drievoudig paralympisch snowboardkampioene vertelde over haar slepende strijd tegen kanker. Binnenkort moet ze opnieuw geopereerd worden. Voor de twaalfde keer is de ziekte teruggekomen. Mentel mist al een been, nu groeit er een tumor in haar rug. Ze bereidt zich voor op wat weleens haar laatste kerst zou kunnen zijn. 

Ik kende Bibian Mentel alleen van de verhalen in kranten en bladen en van haar verschijning in diverse tv-programma’s. Getroffen door het grootste leed en toch altijd de grootste glimlach op haar gezicht; je moet het maar kunnen opbrengen. Nog geen twee jaar geleden zag ik Mentel in RTL Late Night met een opvallende grijze pleister in haar nek. Twaalf dagen eerder was ze nog onder het mes gegaan. Maar ze gaf de Olympische Spelen in Pyongyang niet op. Een paar maanden later won ze goud.

Humberto Tan had gevraagd wat haar wens was. ‘Dat oude grijze omaatje worden, met kleinkinderen op haar schoot.’ De overige gasten aan tafel zaten Mentel vol bewondering aan te staren.

Maar nu is haar geluk wel zo’n beetje op, zei ze afgelopen zaterdag in Amsterdam-Noord. De kanker trekt als een leger sluipmoordenaars door haar lijf. Als iemand het bewijs is dat een optimistische kijk op het leven (helaas) niet bepalend is bij het overwinnen van deze ziekte, is zij het wel.

Voor mij is Bibian Mentel De (sport)Vrouw van 2019 en ook alvast van 2020. In haar speech somde ze het aantal hoofdprijzen in haar carrière op (meer dan honderdvijftig) maar ook het aantal bestralingen (bijna tachtig). Daarna kondigde ze met bruisend enthousiasme een samenwerking aan tussen haar eigen Mentelity Foundation, prothesemaker Frank Jol en Only Friends. Want ondanks haar eigen rampspoed blijft ze gewoon anderen inspireren door niet te denken in beperkingen maar in mogelijkheden.

Mentel gaf tot slot iedereen een boodschap mee: blijft de verbinding met elkaar zoeken en herinneringen verzamelen. ‘Geluksmomentjes’, noemde ze dat.

Er werd een lied aan haar opgedragen. Terwijl veel mensen tranen uit hun ooghoeken wreven, bleef die manisch-positieve powervrouw op dat toneel maar sprankelen. Na afloop ging iedereen spontaan staan voor haar. Het was een lang kippenvelopwekkend oeuvre-applaus. 

Tegen middernacht zocht ik op Twitter nog wat info over Noord-Ierland – Nederland. Had ik beter niet kunnen doen. Ik kreeg de indruk dat ik de allerslechtste wedstrijd in de historie had gemist. Het geweeklaag was niet van de lucht, terwijl we toch voor het eerst in zes jaar weer eens een eindtoernooi hadden gehaald.

Ik las nieuwsberichten over aanhoudingen en een grimmige sfeer tijdens de Sinterklaasintocht. De volgende dag verplaatsten de weerzinwekkende taferelen zich naar een voetbalstadion in Den Bosch.

Ik kreeg het beeld van die stralende, ten dode opgeschreven Bibian Mentel maar niet van mijn netvlies. En ik wenste dat al die twitterende azijnzeikers en al die haatzaaiers van dit weekend – zowel pro- als anti-Zwarte Piet – ook in die feeërieke feestzaal hadden gezeten.

Yoeri van den Busken

www.yoerivandenbusken.nl

Bij de presentatie van één van Yoeri's boeken.