DANSVLINDER...

1 juni 2023,

Ik word wakker van de opkomende zon en Frank die met een ontbijtje de slaapkamer binnenkomt; een blad vol lekkers, een trosje prachtige rose roosjes en een fraai ingepakt cadeau.
Als ik het openmaak is het een beeldschoon klein en heel kleurrijk schilderijtje zoals alleen Frank het maar kan maken. Het laat een vlinder zien, het symbool van transformatie. En niet zomaar een vlinder maar een Dansvlinder en zoals Frank zegt is het een Dansvlinder die door de wereld fladdert, want hij heeft kleine rode voetjes wat een herinnering is aan mijn eerste echte balletschoentjes die van mij absoluut rood moesten zijn. Aanleiding hiervoor was de prachtige balletfilm The red shoes, die ik als 8- jarige samen met mijn vader zag en een onuitwisbare indruk op mij maakte.
En net als in dat sprookje droomde ik dat ik op mijn rode balletschoentjes ook de wereld door zou dansen.
In mijn hart dans ik nog steeds door mijn eigen mooie wereld.
Vandaag ben ik 78 jaar geworden en mijn hart danst bijna mijn lichaam uit door de vele gevoelens die op dit moment door me heen razen. Zoveel ontroering en dankbaarheid, maar ook gevoelens van verdriet.
Verdriet om mijn beide ouders die in hun leven nooit elkaars taal hebben begrepen en verdriet om sommige keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt. Toch overwint de dankbaarheid die als de hoge golven van de zee door me heen stromen.
Want alles wat in mijn leven op mijn pad gekomen is, goed of slecht, heeft mij geholpen op mijn weg, mijn reis door het leven.
Dat ik vandaag 78 jaar heb mogen worden, ervaar ik als een groot wonder. Dat prachtige trouwe lichaam, dat mooie huis van mij, draagt mij al die lange jaren al door het leven heen. 
En ik realiseer me dat ik daar eigenlijk te weinig bij stil sta, dat ik het ouder worden moeilijk, confronterend en eenzaam vind en dat het me vaak moeite kost om dit te accepteren.
Dat ik me vaak mee laat slepen met negatieve gevoelens omdat ik me door mijn lichaam in de steek gelaten voel. Niks dansende vlinder van ooit, maar geduwd te worden in de hoek van ouderdom en kwalen die ik helemaal niet wil hebben.
Niemand kan je iets vertellen over het ouder worden, je mag en moet het gewoon ondergaan en laten komen zoals het komt. Bovendien ben je daar zeker niet mee bezig als je nog jong bent en midden in het leven staat. 
Er zijn vele manieren om oud te worden zoals er ook vele manieren zijn om oud te durven zijn. 
Maar de maatschappij vraagt om vitale mensen die het moordende tempo van het leven bij kunnen houden. Die nog steeds in staat zijn om elke dag mee te rennen en waar het woord eenzaamheid niet bestaat door de drukte van hun bestaan.
Hier op de berg heb ik alle tijd om oud te worden en ook om oud te durven zijn en ik vraag me af wat dat voor mij precies inhoudt. Met mijn open en vrije geest (waarvoor ik in stilte mijn moeder bedank) laat ik het leven volledig toe zoals het zich aandient inclusief de fystieke problemen. Omdat ik niet echt deel meer uitmaak van de maatschappij om me heen en daar ook geen echte behoefte meer toe voel, heb ik alle tijd om te leren wat stilte is; niet alleen om mij heen maar ook binnen in mij. Een wereld waarin ik zelf mijn keuzes kan en mag maken en waar ruimte ontstaat om volledig in het NU te mogen zijn.
Waar ik met andere ogen naar alles om me heen kijk en vooral waar ik steeds meer leer om met mijn hart te kijken. In die stille uurtjes kom ik tot de ontdekking dat mijn zintuigen open gaan staan voor andere dingen zoals de natuur. Elk nieuw bloemetje, elke fladderende vlinder, het gefluister van de blaadjes aan de bomen, de drukke conversatie tussen de vogels... ik kan zeggen dat het een dagtaak is om anders te gaan kijken, misschien eenzaam maar zeker niet alleen.
Frank komt me nog een kopje koffie brengen en omdat het nog vroeg is, trakteer ik mezelf op een uurtje mijmeren. Mijn leven glijdt met een glimlach aan me voorbij. Zoveel herinneringen aan de vele wonderen, mijn zoektocht naar mijn Indische roots, alle pijn die me ook de kans gaf om te leren en te groeien, mijn prachtige kinderen en kleinkinderen en vooral Frank, mijn maatje waar ik oud mee wil worden. Nou, dan zijn we al aardig op weg.
Dan vraag ik mezelf af welke les er in het ouder worden schuilt.
Accepteren dat de flexibiliteit van het lichaam afneemt, bij de één wat sneller dan bij de ander, loslaten van wat er was en mezelf openstellen voor alles wat op mijn pad komt, nieuwsgierig blijven en vooral genieten van de vrijheid die ik heb om volledig te mogen ZIJN inplaats van te blijven DOEN.

"Vandaag vier ik mijzelf" zeg ik hardop en spring als blije 78-jarige mijn bed uit....

Dansvlinder van Frank Rosen

Vlinderkind

 

Dag Vlinderkind,

speel in de wind

en dans door Bloemenland.

Ik wil graag mee,

wij met z’n twee.

Kom, geef me maar een hand.

 

Breng me naar het land van dromen

waar alleen een kind kan komen.

Hier leeft de onschuld, zonder haat

en hier regeert nog niet het kwaad.

 

Dag Vlinderkind,

zo zeer bemind,

help mij weer kind te zijn.

Leer mij jouw taal

en jouw verhaal,

die wereld zonder pijn.

 

Dit is het land van dromen

waar puurheid nog niet is ontnomen.

Het is de vrijheid die hier leeft,

die het kind in jou haar liefde geeft.

 

Mooi  Vlinderkind,

kijk, wat ik vind.

Ik zie jouw Bloemenland.

Ik voel me vrij,

je maakt me blij.

Hier gaan we, hand in hand…

 

Uit mijn boekje: Anders dan normaal

Gedichten voor kleine en grote mensen