Wakker worden in een guur land...

         Vandaag las ik de column in NRCvan Arjen van Veelen, die mij werd toegestuurd.
          In 730 woorden geeft hij een prachtige analyse van de verkiezingsuitslag. Maar ook impliciet een  
          duidelijke opdracht aan politiek Den Haag. Ik vond dit de moeite waard om in mijn blog naar jullie
          toe te sturen. 
          Met de kerstdagen voor de deur, de laatste boodschappen op het lijstje gezet, de boom al opgetuigd
          hebben we eigenlijk helemaal geen zin meer in al die negativiteit, de wereld is op dit moment al
          duister genoeg. Daar laten we de "feestvreugde" niet door bederven...
          Maar ik realiseer me wel dat niet alleen de politiek maar ook wijzelf min of meer worden
          aangesproken, althans zo voelt het voor mij.
          Want werken wij er zelf ook niet een beetje aan mee ?      
                  
          Bestaat er nog wel solidariteit of is het Ieder voor zich en God voor ons allen?
          Of hebben we het te goed en hoeven we ons dus niet bezig te houden met leed en narigheid, immers,
          we kunnen er toch niets aan doen....? Nee, ik heb geen gevoel van feestvreugde. Gewoon omdat ik
          me zorgen maak over onze wereld, over de verharding van de mensen, de onverschilligheid, de 
          weinige compassie. Frank en ik zijn geen kerstvierders; we laten de bomen lekker in het bos staan
          en steken heel veel kaarsen aan. Verder gaan we voor het eerst in de 20 jaar dat we hier wonen 
          naar Nederland om op 24 december met ons hele gezin bij elkaar te zijn.       
          Mijn feestvreugde bestaat er dan uit om het gevoel van het samenzijn en de verbondenheid in  
          liefde en licht samen te delen. Ach, kon ik de hele wereld dit gevoel maar meegeven, dus
          daar steek ik de kaarsen voor aan... En dan vanuit mijn hart alle liefde de wereld insturen...
          "Uiteindelijk komt alles goed" schreef de bijzondere 19-jarige Zwitserse Christina von Dreien.
          Ze nodigt ons in haar boekje uit om anders naar de wereld om ons heen te kijken en de
          verantwoordelijkheid voor wat er allemaal in de wereld gebeurt te verplaatsen van de politieke
          arena naar onszelf; wat kun je als individu concreet bijdragen aan een positieve verandering van
          ons huidige destructieve en noodlijdende systeem?...                       

“Ze zeiden dat ze zich verweesd voelden; we schrapten hun buslijnen. Ze zeiden dat ze ontworteld raakten; we flexibiliseerden hun banen. Ze mompelden dat ze vereenzaamden; we verhoogden hun parkeertarieven, verkochten hun huisarts aan de hoogste bieder en verpatsten halve woonblokken aan BlackRock.

Ze zeiden dat ze hielden van de driekleur, wij trokken een vies gezicht. Ze draaiden de vlag wanhopig ondersteboven, we keken nog viezer. Ze zeiden dat ze terug wilden naar de tijd toen je nog een huis kon betalen; we noemden hun verlangen ‘nostalgisch’.

Ze zeiden dat hun kinderen naar school moesten met lege trommels; we troostten ze met een regenboogvlag. Ze vroegen om isolatie van hun tochtige huurhuizen; we gaven onszelf een gratis zonnepaneel.

We verminkten hun landschap met windmolens, datacenters, distributiedozen. We dwongen boeren hun kuddes te vermenigvuldigen; toen hun megastallen eenmaal klaar waren zeiden we: haal ze maar weer neer.

We noemden ze klimaatontkenners, maar we bleven zelf gewoon vliegen. We dronken sojamelk; we bleven vliegen. We blokkeerden de A12, we bleven vliegen. Op het vliegveld sjouwen moderne koelies onze koffers.

We knepen het sap uit de samenleving met lean management. We bezuinigden het hardst op schoonheid, warmte, troost. Ze vroegen om waardige banen; we gaven ze na tien jaar flexibele dienst een doosje Merci.

Ze gingen schreeuwen om troost en warmte; we kapittelden die tokkies om hun taalgebruik. ‘Inclusie’ gold alleen de eigen kring, zelden de afgehaakten. We boden nederig onze excuses aan voor het slavernijverleden dat kleefde aan de 1 procent rijksten van eeuwen geleden. We vingen uiterst gastvrij honderdduizenden asielzoekers op in de buurten waar wij zelf gelukkig niet woonden. We attendeerden het volk attent op het feit dat hun kinderfeest racistisch was.

We bouwden geestdriftig aan een logistieke economie die draaide op honderdduizenden halfslaven. In de distributiedozen en op de schepen lieten we ze buffelen voor ons webshopgenot. We bejubelden de migrant, de open grenzen: we hielden zielsveel van onze stationsschoonmakers, paprikaplukkers, pakketbezorgers, afwassers – nee, sorry, geen vast contract.

We lieten afgedankte arbeidsmigranten in de vrieskou slapen, doopten hen ‘niet-rechthebbend’. Wie klaagden over buitenslapers die piesten in het portiek, noemden we racisten. Toen sommigen inderdaad racistisch werden, zeiden we ‘zie je wel’. En we schroefden hun eigen risico omhoog.

We bedachten de schuldenindustrie, we stimuleerden verslaving aan online gokken. We experimenteerden met valse fraude-algoritmes in migrantenwijken. We beknibbelden op rechtshulp. We mangelden tienduizenden kwetsbare burgers: deze grootste racistische operatie sinds de koloniën noemden we eufemistisch ‘toeslagenschandaal’. Alle rechtsstatelijke bolwerken deden er ijverig aan mee, van Belastingdienst tot aan de Raad van State. Wie erop wees, moest weggepest. Toen het toch uitkwam, zeiden we: sorry, zo hadden we het niet bedoeld. Maar we ruimden de zooi niet op.

We ruimden nooit onze zooi op. Daar stonden we boven. We wierpen blikjes in prullenbakken om ze te laten opvissen door anderen. We vervuilden de lucht, we vergiftigden het water, ondergroeven de aarde voor gas.

We leerden de kinderen niet meer lezen. We slaagden er niet in de jeugd te beschermen.

Maar we hadden het goed. We vlogen. We smulden. We lazen de kwaliteitskrant. We zagen: er gaan heus wel eens dingen mis, maar er gaat ook heel veel goed!

Want we hadden dit land naar ons eigen beeld herschapen. We hadden de samenleving gesegregeerd op basis van het universiteitsdiploma. Met huizen voor hoger opgeleiden, verzekeringen voor hoger opgeleiden – politiek voor hoger opgeleiden.

We kregen decennialang onze zin: dat noemden we het feest van de democratie.

Luisteren naar lobbyisten noemden we ‘de polder’. Referenda negeerden we als de uitkomst niet beviel. We kozen keer op keer een historicus die loog en zich dat niet herinnerde.

We bouwden een samenleving die zo guur en duur werd dat mensen godbetert het krijgen van kinderen gingen uitstellen.

We sloegen onze hand voor de mond toen we de uitslag zagen, werden wakker in een guur land. Om daarna met de hand, heel even, over de eigen boezem te wrijven. Om vervolgens weer verder te gaan met vingerwijzen. Het kwam door SBS6, door het verkeerde verháál, door het zuivere kwaad, de wolf in schaapskleren.

Nooit waren wij het kwaad. Nooit kwam het door ons, dat was ondenkbaar. Nooit kwam het door de mensen die al die jaren, direct of indirect, aan de touwtjes zaten: wij, de mensen die al door zoveel morele en rechtsstatelijke ondergrenzen waren gezakt, dat het alleen maar mee kon vallen als we eens niet meeregeerden...”

        

         

          

 
          
          
   

           

 

           

 

SPROOKJE...

Als kind was ik dol op sprookjes en dat is eigenlijk altijd zo gebleven.
Want zeg nou eerlijk, hoe fijn is het niet als het Goede wint van al het Kwade?
Stel je voor dat ik een geheime formule had en al het kwaad in deze wereld kon laten verdwijnen? Dat het monster van haat en geweld dat door de wereld raast, in lucht op zou kunnen gaan?
Zo'n zilveren toverstafje waar ik alleen maar mee hoef te zwaaien waardoor we een wereld zouden krijgen waar de liefde weer ging stromen. Ach, laat mij maar in sprookjes geloven, ik doe er geen vlieg kwaad mee...
Toen onze kleindochter Luna 9 jaar was, kreeg ik een kaartje van haar waarop stond :
Als er liefde voorbij waait, moet je het vangen en een plek geven in je hart.

Mij gaf het inspiratie om toen dit sprookje te schrijven:

Er was eens een meisje dat de wereld soms zo zwart en zwaar vond. Het maakte haar verdrietig en het ging haar steeds meer moeite kosten om blij te zijn. Elke avond als ze in haar bed lag, dacht ze aan de narigheid op de wereld; alle oorlog en geweld, de mensen die steeds minder aardig naar elkaar waren en zo vaak ruzie maakten, alle drukte en haast overal...haar hoofd tolde van al die sombere gedachten en ze kon pas in slaap vallen als ze door haar zolderraampje de sterren en de maan zag. Het leek net of de maan naar haar glimlachte en dat kon ook niet anders want het meisje had altijd een beetje het gevoel dat de maan haar vriendinnetje was. Op een mooie dag, toen ze zich weer verdrietig voelde, liep ze door het bos en ging op een steen zitten. Stil en eenzaam zat ze daar en de tranen rolden langzaam over haar wangen. Ze zag de bloemen niet om haar heen, ze hoorde de vogels niet zingen en hoe de vlinders ook om haar heen dansten, ze zag alleen maar die grote en boze zwarte wereld.

“Hé, je maakt mijn vleugels nat en dan kan ik niet meer vliegen” hoorde ze opeens een zacht fluisterstemmetje zeggen. Op haar hand zat een prachtige paarse vlinder die verontwaardigd omhoog keek en zijn vleugels stevig dichtgevouwen hield voor de tranen die uit de ogen van het meisje druppelden.

Ze dacht dat ze droomde maar de vlinder kietelde met zijn tere pootjes op haar hand en riep:

“Hoor je me niet, je maakt mijn vleugels nat met deze stortregen! Hou daar eens mee op !”

“Sinds wanneer kunnen vlinders praten” vroeg het meisje verbaasd en ze vergat zowaar al haar tranen. “Natuurlijk kunnen we praten” antwoordde de vlinder een beetje verontwaardigd.  ‘iedereen kan praten in de natuur maar jullie kunnen niet meer naar ons luisteren omdat jullie alleen maar met andere dingen bezig zijn”. 

“ Ja,” zei het meisje, “daar word ik nu elke keer zo verdrietig van want ik vind de wereld soms zo zwart en somber. Ik zou de hele wereld zo graag wat mooier willen maken, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen en van al dat piekeren word ik moe en steeds verdrietiger” en ze begon meteen harder te huilen. “ Stop, stop, stop” riep de vlinder “want straks maak je met al die tranen ook nog allemaal gaten in mijn vleugels en dan kan ik je mijn geheim niet laten zien”.

Onmiddellijk stopte het meisje met huilen. “ Wat voor geheim dan ? “ vroeg ze verbaasd. De vlinder deed haar beide vleugels heel voorzichtig open en bleef stilletjes op de hand van het meisje zitten. “ Laat je geheim dan zien” zei het meisje. “Maar dat laat ik je nu toch zien” antwoordde de vlinder zacht. “ Ik zie niks” riep het meisje een beetje teleurgesteld. 

De vlinder deed haar vleugels een paar keer open en dicht. “Kijk”, fluisterde ze, “ dat is nou precies het probleem. Mensen kunnen niet meer kijken, ze zien niet eens meer wat een mooie kleuren ik heb”. “ Ja”, zei het meisje een beetje boos, “die zie ik heus wel, maar dat is toch geen geheim.”

“Kijk maar eens goed naar de kleuren,” fluisterde de vlinder opnieuw, en probeer nergens anders aan te denken”. Ze danste om het meisje heen, haar vleugels gingen open en dicht en het leek wel of alle kleuren licht gaven.

Het meisje keek en keek...en opeens kon ze door de kleuren heen kijken en had ze het gevoel in een heel andere wereld te zijn beland. Een wereld waarin ze meevloog met de vlinder, over groene heuvels, velden vol bloemen en een hemel die zo blauw was dat ze het gevoel had in een paradijs te zijn. Overal om haar heen vlogen vlinders rond met de meest prachtige kleuren die haar zo blij maakten dat de deurtjes van haar hart helemaal open gingen staan om al die kleuren binnen te laten komen.

“Oooooh”, fluisterde ze zachtjes, “mijn hart wordt er helemaal warm van”. “dat is nou het gevoel van liefde” lachte de vlinder. “En merkte je nu dat alles opeens niet zo zwart en somber meer is?” “Dus liefde is het grote geheim” vroeg het meisje. De vlinder klapte verrukt met haar vleugels heen en weer. “ Wat ben jij een snelle leerling” juichte ze. “De liefde zit in alle dingen om je heen, ook in de rotsen en de zee, écht in alles...zelfs in de mensen!” Daar moest het meisje even over nadenken.

“Maar al die oorlog dan en waarom doen mensen zo naar tegen elkaar?”

“Gewoon omdat jullie vergeten zijn hoe je écht kunt kijken om alle wonderen in de wereld te zien en als je die wel ziet, gaat je hart open en voel je de liefde zoals jij nu gevoeld hebt. En met die liefde in je hart maak je geen oorlog en doe je andere mensen geen pijn”. “Maar dan ga ik het nu aan iedereen vertellen” juichte het meisje, want eigenlijk is het dus heel makkelijk om de wereld er anders uit te laten zien”.

“Ho,ho,ho, niet zo haastig” riep de vlinder, “zo eenvoudig is het niet want het is heel veel werk om je, iets wat je vergeten bent, weer te herinneren, daar moet je vreselijk veel moeite voor doen en het ook héél erg graag willen. En waar wil je beginnen, de wereld is zo groot!” Het meisje dacht even diep na en sprong toen op. “En toch ga ik het proberen en ik ga iedereen die ik tegen kom vertellen dat ze de liefde kunnen vangen en in hun hart kunnen stoppen”. En zo gebeurde het dat het meisje door haar wereld danste met een hart vol liefde en iedereen het verhaal vertelde van het grote geheim...

 

Manja juli 2015

 

 

 

 

BESTAANSZEKERHEID...

Gelukkig! Na de woorden Pandemie, Lockdown, Corona en Vaccinaties, hebben we een nieuw woord waar we het de hele dag over kunnen hebben; Bestaanszekerheid!
De politici buitelen over elkaar heen en hebben het grootste woord.
Armoede de wereld uit! Wat een mooi thema om daar stemmen mee te winnen en kunnen we eindelijk de nog steeds niet opgeloste Toeslagenaffaire en de ellende rond de Gaswinning in Groningen, een beetje vergeten. Bestaanszekerheid; wat een heerlijk woord! Lekker om bij de koffie of met een goed glas wijn een beetje over te filosoferen... 
Ach, een paar dagen geleden heb ik besloten om de verschillende debatten en praatclubjes niet meer te volgen, gewoon omdat ik de huichelarij spuugzat ben. In plaats daarvan zoek ik artikelen die me blij maken en me hoop geven voor de toekomst, niet de mijne want dat is voorbij, maar de toekomst van onze kleinkinderen en onze Aarde. Ja, daar zouden we elke dag een krant mee kunnen vullen.
Het is elke keer een leuke ervaring om de verandering in jezelf te voelen als je blij bent. Nu hoor ik al overal het gemopper in mijn oor dat het makkelijk praten is want je moet maar iets hebben om blij van te zijn. Er is immers genoeg om over te klagen en klagen doen we graag. Het lijkt wel of dat makkelijker is dan blij zijn. Neem bijvoorbeeld het weer. Niets is prettiger dan te klagen over het weer; te nat, te koud, te heet...
De afgelopen weken was ikzelf er beroerd aan toe; voor de derde keer valt mijn immuunsysteem de longen aan en had ik twee forse ontstekingen op mijn linkerlong, dit keer waren de klachten heftiger dan de vorige keren en was ik er echt ziek van. Omdat we net in Nederland waren, mocht ik van de longarts niet terug dus Frank vertrok alleen naar Mas de Veziou en ik bleef bij Natasha en Herre en dook onder. Veel privacy, stilte en vooral rust. Ik sliep een gat in de dag. Bovendien was het heerlijk om dichtbij de kinderen en kleinkinderen te zijn die me overspoelden met zorgzaamheid en liefde en dat had ik erg nodig. Ik had alle tijd om de confrontatie met mezelf aan te gaan en mijn leven te overdenken. Makkelijker was misschien geweest om in de slachtofferrol te kruipen maar dat is mijn stijl niet. Dit soort periodes gebruik ik meestal om het groeiproces, zoals ik het zelf noem, volledig toe te laten want ik blijf van mening dat de ellendige situaties waar we af en toe in belanden, een bijdrage leveren aan ons levensproces. Het is maar hoe je het bekijkt. Maar ik liet alles gewoon gebeuren. En elke avond voor ik ging slapen liet ik de dag passeren en benoemde de dingen die me blij hadden gemaakt. Zelfs met een stevige huilbui kon ik blij zijn omdat het veel opruimde, alsof je alle negativiteit wegspoelde. En het is opmerkelijk wat elke fysieke tegenslag ( en dat zijn er best veel de afgelopen jaren) aan positiviteit en groei brengt. Je zou bijna denken dat we de lichamelijke ellende soms nodig hebben om te leren terwijl je het niemand gunt om pijn te hebben of ziek te zijn...

Ik had in deze periode dus alle tijd om niet alleen over mijzelf na te denken, maar ook over het woord Bestaanszekerheid. Denken we nu echt dat de politici dit op willen lossen? Dan was het toch al lang gebeurd? Moet daar eerst een rapport over verschijnen van een commissie ? Waar een wil is, is toch ook een weg ? Of is dat te naief gedacht?
Iedereen heeft het recht op een woning, eten, warmte, onderwijs en zorg. Dat er kinderen zijn die zonder eten naar school moeten, en dit is maar één van de vele dingen, vind ik onacceptabel. We zouden allemaal onze ogen uit onze kop moeten schamen, de politici voorop, dat we honger en armoede toestaan in zo'n rijk en welvarend land.
Maar daarnaast zou ik nog steeds af en toe een toverstokje willen hebben om blijheid rond te strooien want met een blij gevoel ervaar je pas het geluk. Dat zit niet in geld of het meer, meer, meer...hoewel we dat vaak denken. De taak van politici is te zorgen voor het volk en het land, maar het is onze eigen taak om het geluk in onszelf te vinden en blij te zijn met wat we hebben en wat er elke dag verder nog gratis voor ons beschikbaar is en verrassend genoeg is dat best veel! 
Dus ik lees en luister voornamelijk nog naar dingen die me blij maken; naar jonge en oude mensen die zich inzetten voor een beter wereld, die gelukkig zijn met dát wat ze hebben en met de keus die ze maken, gewoon tevreden zijn en willen delen met elkaar, gewoon omdat er meer dan genoeg is voor iedereen. 
Met een wereld die de weg compleet kwijt is, zijn het juist dié mensen die ons blij maken, die ons hoop geven en ons inspireren! En die nog omkijken naar een ander! Ik word blij van ze !
                                                                                                           

Bestaanszekerheid                                                                      

                                                    

Ze zaten daar zo stilletjes

hun leven was voorbij

waar is de tijd gebleven

zo gelukkig en zo blij

verwarming wordt niet aangezet

dat is niet meer te betalen

met het laatste beetje geld 

kunnen ze nog een broodje halen

 

Mijnheer gaat de loketten af

voor zijn rechten van bestaan

maar toen hij werd ontslagen

is het nooit meer goed gegaan

met een naam niet uit te spreken

en de verkeerde kleur

hebben ze elke dag opnieuw

weer een incasso aan de deur

 

Het leven lacht ze nooit meer toe

de liefde ooit verdwenen

en bij de banken kunnen ze

geen enkele cent meer lenen

bestaansrecht is het nieuwe woord

we schreeuwen het van de daken

zullen die politici

de wereld echt weer eerlijk maken?

 

Ach, als ze zijn gekozen

is dat woord weer snel vergeten

mijnheer fluistert zacht bij de TV

hebben we morgen nog te eten?...

 

Manja Siebrecht
September 2023

 

 

IN DE TUIN...

Op een mooie zomerdag, kort geleden, zitten Frank en ik in een prachtige impressionistische tuin bij onze vrienden. Genietend van deze bijzondere plek in de natuur onder een grote boom die de zon mondjesmaat doorlaat. De krekels zorgen voor de achtergrondmuziek en 20 jonge hennen en hanen rennen om ons heen, strak in de gaten gehouden door de twee tevreden tokkende mama's en de trotse papa.
Ik mijmer een beetje tussen alle heerlijke en natuurlijke gerechten door en voel me een gezegend mens dat ik die verbondenheid met alles zo sterk ervaar. Natuurlijk realiseer ik me dat ik makkelijk praten heb want hoe zoek je verbondenheid met de natuur als je op een flatje woont in een drukke donkere straat?
Mijn gedachten dwalen af naar vroeger hoe ons buitenleven ooit begon.
"Jut en Jul naar het platteland" zei ik altijd gekscherend toen we ons kleine huisje in de Beemster hadden gekocht. Het kleine huisje werd snel door Frank verbouwd en de aardappelschuur werd deel van de huiskamer met een prachtig uitzicht op een weelderige tuin van 3000 vierkante meter waarin appel-peren en pruimenbomen en een grote hoeveelheid rode bessenstruiken. Natuurlijk wilden we meteen beestjes en een grote moestuin. Ik kreeg een adres waar ik biologische kippen kon kopen. Het was ergens rond Abcoude en Natasha wilde mee met haar vriendje Xander. Ik denk dat ze ongeveer 10 jaar waren en ze wilden samen trouwen en boer en boerin worden. Ik had in die tijd een Renault 4 dus we tuften op een avond vlak na het eten richting kippenboer. Hij had me gezegd bij de avondschemering te komen want dan zaten de dames op stok en waren makkelijk te pakken. Daar aangekomen liepen we de schuur in waar honderden dikke bruine dames zaten. Mag je vandaag de dag het eigenlijk nog hebben over dikke bruine dames? Naief als ik was vroeg ik de man hoeveel dozen ik mee kreeg want ik wilde 10 kippen kopen.
Hij keek me lachend aan en zei " Ach vrouwtje, ik kan wel zien dat U uit de stad komt, we zetten ze zo gewoon in de auto en dan gaan ze bovenop de rand van de achterbank lekker door met slapen. Natuurlijk zag ik dat helemaal niet zitten maar ik durfde niets te zeggen en verstijfd van schrik trok hij de eerste kip van de stok en duwde hem in mijn armen. Arme ik die nog nooit een kip in haar armen had gehad...
De kip echter zag weinig verschil tussen een stok en twee bibberarmen en sukkelde al mummelend rustig verder. De boer trok twee kippen tegelijk van de stok en hield ze aan hun poten op de kop om ze naar de auto te brengen. Enfin, een half uurtje later zaten er 10 mooie dikke kippen bovenop de rand van de achterbank rustig te slapen en de twee kinderen, die het allemaal super spannend vonden, ervoor. Jammer genoeg had je in die tijd nog geen mobieltjes want het was een foto waard. Twee blonde kindjes met tien kippen vlak boven hun hoofd. Ik moest de man in totaal 50 gulden betalen ( ik heb begrepen dat men nu 35 euro voor één kip neer kan tellen ) en na alle instructies van de boer, vertrokken we. Niemand zei nog iets want we waren doodsbang dat de kippen wakker zouden worden. Maar het enige geluid dat ze voortbrachten was een tevreden zacht gemummel.
Tot het moment dat ik tot de ontdekking kwam dat ik echt moest tanken. "Waarom heb ik daar nou niet aan gedacht" mopperde ik en schoot de oprit binnen van het benzinestation. Door het felle licht en al het lawaai daar werden de kippen wakker en toen de man die de pomp bediende ( er waren in die tijd nog werknemers die de pomp bedienden) opgewekt aan kwam lopen, begonnen alle kippen door elkaar heen te fladderen en was de kinderpret ook snel afgelopen. Kun je je een voorstelling maken van dit tafereel?
Twee in elkaar gedoken kinderen en tien fladderende en lawaaimakende kippen?
Omdat ik zo snel mogelijk weg wilde komen, vroeg ik maar 10 liter, maar het gezicht van die man zal ik nooit meer vergeten. Zelfs met het betalen bleef zijn mond van verbazing open staan.
Thuisgekomen nam Frank als gastheer de honneurs waar en zette de 10 dames in ons kippenhuisje waar een inmiddels aangeschafte eenzame mijnheer Haan al zat te snurken. Hij en zijn harem hebben een gelukkig en sexueel actief leven bij ons gehad want we kregen eieren en later de kuikens in overvloed.
Binnen een jaar werd de kinderboerderij uitgebreid met geiten, eenden, konijnen en parelhoenders. Verhalen genoeg hierover dus die zal ik bewaren tot een volgende keer...
Van de stadsemensen Jut en Jul werden we "buitenlandse buitenmensen" zoals we de eerste jaren door de Beemster gingen want ik was De zwarte van de tocht ( we woonden naast een klein slootje dat de tocht heette) en Frank was de aangeklede Turk. Maar later, als Manja en Frank, hebben we daar een heerlijke tijd gehad...

Inmiddels wordt de hoofdmaaltijd opgediend; heerlijke gevulde kwartels, dus we blijven in de kippenbuurt...

     

IN DE TUIN...

Frank Rosen (olieverf)

Het is vredig onder de appelboom

ik zit en hoor de vogels zingen

over honderd mooie dingen

ik sluit mijn ogen

en ik droom…….

 

over hoe het lang geleden was

beelden komen stil tot leven

laat ze met de wolken zweven

en om mij heen

ruik ik het gras…..

 

in mijn oren klinkt een kinderlach

’t is of de tijd is weggegleden

en “ Ooit was er “ wordt weer heden

opnieuw een mooie

lentedag…….

 

Het is vredig onder de appelboom

ik voel een vlinder op mijn hand

word door ontroering overmand

en het geluk

omarmt de droom…….

Manja

 

 

 

 

 

 

INWONING...

Wonen middenin de natuur heeft vele voordelen, maar ook een aantal nadelen.
De afgelopen weken worden we geconfronteerd met de woningnood; in ons geval wil dat zeggen dat grote aantallen insecten ons huis uitgekozen hebben om zich met drommen familieleden te gaan settelen in gaten, kieren en keukenkastjes.
Nog nooit in die 20 jaar dat we hier wonen, hebben we zoveel inwoning gehad. Daar was de muizenplaag van jaren geleden niets bij. Echt gezellig kunnen we het niet vinden want ze dragen niets bij aan de huishouding en de schuldvraag bij de klimaatverandering leggen, heeft ook weinig zin.
Ze hebben zich genesteld en maken de indruk heel tevreden te zijn.
Natuurlijk kun je je afvragen waarom we ons zo druk maken want per slot van rekening is hier ruimte genoeg maar omdat het beslist voor ons geen feestje is, zal een "volkerenmoord" onvermijdelijk zijn.
We hebben vliegende mieren in de slaapkamer, wandelende mieren overal waar je kijkt, meelmotten in de keukenkast en parketvlooien. Ons huis is dus aardig vol mag ik wel zeggen.
Vliegende mieren, die ik overigens voor de eerste keer zie, zijn gewone mieren maar dan met vleugels. Het zijn de vruchtbare jonge koninginnen en mannetjes van een mierenkolonie. Op een warme zomeravond vliegen ze massaal uit om met elkaar te paren. Dit wordt de bruidsvlucht genoemd. Dat ze uit verschillende kolonies bij elkaar komen is goed, want zo wordt incest voorkomen. De bevruchte koninginnen werpen daarna hun vleugels af en zoeken een mooi plekje om hun eigen nest te beginnen. De mannetjes moeten hun liefdesdaad echter onmiddellijk met de dood bekopen. 
Eén van de dingen waarmee je die honderden vliegende en vlijtige insecten kunt afleiden en kunt stoppen, is de stofzuiger pakken, maar je kunt ook een mierenbuffet organiseren. In eerste instantie zie ik in mijn verbeelding lange tafels vol lekkere hapjes en de honderden mieren die geduldig in de rij staan met hun bordje in de hand. Als ik opzoek wat een mierenbuffet is, blijkt het gewoon een mierenlokdoosje te zijn waarvan het enige pluspunt is dat het volledig biologisch is. Ik vraag me af of ze dan ook minder lijden als het milieuvriendelijk is...Ik zal daar niet achterkomen maar het is een feit dat ze, koningin of niet, na 2 dagen verdwenen zijn in de slaapkamer. 
Daarna ga ik de strijd aan met een invasie van meelmotten, ook wel voorraadmotten genoemd omdat ze dol zijn op aangebroken verpakkingen waar ze graag hun eitjes in leggen. De zorgzame moeders weten dan zeker dat hun kinderen, na de geboorte, meteen te eten hebben. Ze vreten zelfs door het plastic heen.
De wijfjes van de meelmot leven ongeveer 2 weken en in die tijd leggen ze 300 tot 500 eitjes in je voedingsmiddelen. Na 7 dagen komen de babymeelmotten (larven) ter wereld en werpen zich meteen op het voedsel. Kun je je er een voorstelling van maken hoe overbevolkt mijn keukenkast is? Op Internet staat dat het lang kan duren voor je ze kwijt bent dus vol goede moed haal ik alles uit de keukenkast, gooi alle voedingsmiddelen weg, ook als de verpakking nog dicht zit en begin eerst te zuigen en daarna te soppen. Koop allerlei goed afsluitbare dikke plasticbakken in verschillende maten die ik weer in mijn grote plasticbakken zet. Dus bakjes in bakken. Vooral geen etiketjes vergeten anders moet ik eerst 20 bakjes openmaken om dat zakje nootjes te vinden. Een heel gedoe en ik heb nog weinig eer van mijn werk want inmiddels heb ik deze operatie voor de tweede keer gedaan. Oma weet raad geeft bovendien de tip om takjes laurier in de kast te leggen want daar houden ze niet van. Misschien was dat zo in Oma's tijd want er komen nog steeds motten uit mijn kast vliegen alhoewel het aantal duidelijk aan het minderen is.
En dan de laatste nachtmerrie van mensentreiters; de parketvlo! Waar ik bij de vliegende mieren en de meelmot nog enige sympathie kon opbrengen, is dat onmogelijk bij onze ongewenste gasten. Met name Frank wordt het slachtoffer van de terreur van deze bloeddorstige wezentjes en zijn we gedwongen om de gifspuit ter hand te nemen omdat het onmogelijk is om op een andere manier deze vlo het huis uit te krijgen. We krabben en we krabben en bestrijden de jeuk met een goede ciderazijn, spuiten alle houten vloeren en zuigen elke dag 2 keer. Ook de katten moeten er aan geloven dus we sponseren de dierenarts met een week huishoudgeld en krijgen er een plastic zak met gif voor terug.  Langzaam wordt ons lijden minder alhoewel de beten van de vlo bij ons alle twee een allergische reactie heeft veroorzaakt.
Om ons heen horen we verschillende verhalen van soortgenoten die ook lijden onder één of andere insectenplaag in huis en natuurlijk krijgt het veranderende klimaat de schuld.
Maar zijn wij, de mens, niet eigenlijk zelf verantwoordelijk voor de verandering van het klimaat en alle uitwassen die daar aan vast zitten?
Wij, de mens, die zich superieur voelt, de aarde uitbuit, zich alles toe-eigent, steeds maar meer wil en ervoor zorgt dat het evenwicht tussen alles compleet verstoord is. 
Dat lossen we niet meer op met een spuitbus vol gif en ook Oma's wijze raad, hoe wijs onze voorouders ook waren, is al lang de oplossing niet meer.
Het mooie van leven in de natuur hier is dat we ons zo bewust zijn geworden dat alles met elkaar verbonden is, niet alleen de mensen maar ook de dieren, insecten, planten, bomen...
De rust in huis begint weer terug te komen, maar mijn gedachten maken overuren...
Hoe kan ik in dit huis alles een beetje in evenwicht houden zonder voor alles een bus met gif te pakken.
Hoe kan ik die meute kleine terroristen duidelijk maken dat ze hier best mogen wonen en de liefde mogen bedrijven maar mij niet lastig moeten vallen en mij zeker niet op moeten zadelen met jeuk en bulten.
In "De wereld van Mathijs" liet ik een leger mieren opdraven om de gebombardeerde kerktoren waar de kerkuil zo gerieflijk woonde, weer op te bouwen. Wat zou het leuk zijn om die invasie van vlijtige diertjes 
waar ik in bewondering naar kijk, te laten helpen met het werk hier. Moet ik dan eerst net zo klein worden als in het boek van Godfried Bomans, Erik, of het kleine insectenboek, zodat ik met ze af kan spreken wat er hier allemaal gedaan moet worden? Nog even en ik ga die invasie van kruipende en vliegende inwoners nog missen...

Mierenlied (uit De wereld van Mathijs )                     

Wij gaan bouwen aan een toekomst
vol geduld en vol met vlijt
de gemeenschap in het vaandel
want zo zijn we opgeleid
wij gaan bouwen vol met ijver
hou het vol en zet maar door
de gemeenschap boven alles
duwt ons in het juist spoor

dus hoort, zeg het voort
luister naar ons mierenlied
en onthou ieder woord
sta paraat, vergeet dat niet...

wij zijn werkers aan bewustzijn
samen delen, samen één
groepsverband staat in het vaandel
want dan ben je nooit alleen
wij zijn werkers voor een ieder
bereidwillig en sociaal
vele levens opgeofferd
alles voor ons ideaal...

 

DANSVLINDER...

1 juni 2023,

Ik word wakker van de opkomende zon en Frank die met een ontbijtje de slaapkamer binnenkomt; een blad vol lekkers, een trosje prachtige rose roosjes en een fraai ingepakt cadeau.
Als ik het openmaak is het een beeldschoon klein en heel kleurrijk schilderijtje zoals alleen Frank het maar kan maken. Het laat een vlinder zien, het symbool van transformatie. En niet zomaar een vlinder maar een Dansvlinder en zoals Frank zegt is het een Dansvlinder die door de wereld fladdert, want hij heeft kleine rode voetjes wat een herinnering is aan mijn eerste echte balletschoentjes die van mij absoluut rood moesten zijn. Aanleiding hiervoor was de prachtige balletfilm The red shoes, die ik als 8- jarige samen met mijn vader zag en een onuitwisbare indruk op mij maakte.
En net als in dat sprookje droomde ik dat ik op mijn rode balletschoentjes ook de wereld door zou dansen.
In mijn hart dans ik nog steeds door mijn eigen mooie wereld.
Vandaag ben ik 78 jaar geworden en mijn hart danst bijna mijn lichaam uit door de vele gevoelens die op dit moment door me heen razen. Zoveel ontroering en dankbaarheid, maar ook gevoelens van verdriet.
Verdriet om mijn beide ouders die in hun leven nooit elkaars taal hebben begrepen en verdriet om sommige keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt. Toch overwint de dankbaarheid die als de hoge golven van de zee door me heen stromen.
Want alles wat in mijn leven op mijn pad gekomen is, goed of slecht, heeft mij geholpen op mijn weg, mijn reis door het leven.
Dat ik vandaag 78 jaar heb mogen worden, ervaar ik als een groot wonder. Dat prachtige trouwe lichaam, dat mooie huis van mij, draagt mij al die lange jaren al door het leven heen. 
En ik realiseer me dat ik daar eigenlijk te weinig bij stil sta, dat ik het ouder worden moeilijk, confronterend en eenzaam vind en dat het me vaak moeite kost om dit te accepteren.
Dat ik me vaak mee laat slepen met negatieve gevoelens omdat ik me door mijn lichaam in de steek gelaten voel. Niks dansende vlinder van ooit, maar geduwd te worden in de hoek van ouderdom en kwalen die ik helemaal niet wil hebben.
Niemand kan je iets vertellen over het ouder worden, je mag en moet het gewoon ondergaan en laten komen zoals het komt. Bovendien ben je daar zeker niet mee bezig als je nog jong bent en midden in het leven staat. 
Er zijn vele manieren om oud te worden zoals er ook vele manieren zijn om oud te durven zijn. 
Maar de maatschappij vraagt om vitale mensen die het moordende tempo van het leven bij kunnen houden. Die nog steeds in staat zijn om elke dag mee te rennen en waar het woord eenzaamheid niet bestaat door de drukte van hun bestaan.
Hier op de berg heb ik alle tijd om oud te worden en ook om oud te durven zijn en ik vraag me af wat dat voor mij precies inhoudt. Met mijn open en vrije geest (waarvoor ik in stilte mijn moeder bedank) laat ik het leven volledig toe zoals het zich aandient inclusief de fystieke problemen. Omdat ik niet echt deel meer uitmaak van de maatschappij om me heen en daar ook geen echte behoefte meer toe voel, heb ik alle tijd om te leren wat stilte is; niet alleen om mij heen maar ook binnen in mij. Een wereld waarin ik zelf mijn keuzes kan en mag maken en waar ruimte ontstaat om volledig in het NU te mogen zijn.
Waar ik met andere ogen naar alles om me heen kijk en vooral waar ik steeds meer leer om met mijn hart te kijken. In die stille uurtjes kom ik tot de ontdekking dat mijn zintuigen open gaan staan voor andere dingen zoals de natuur. Elk nieuw bloemetje, elke fladderende vlinder, het gefluister van de blaadjes aan de bomen, de drukke conversatie tussen de vogels... ik kan zeggen dat het een dagtaak is om anders te gaan kijken, misschien eenzaam maar zeker niet alleen.
Frank komt me nog een kopje koffie brengen en omdat het nog vroeg is, trakteer ik mezelf op een uurtje mijmeren. Mijn leven glijdt met een glimlach aan me voorbij. Zoveel herinneringen aan de vele wonderen, mijn zoektocht naar mijn Indische roots, alle pijn die me ook de kans gaf om te leren en te groeien, mijn prachtige kinderen en kleinkinderen en vooral Frank, mijn maatje waar ik oud mee wil worden. Nou, dan zijn we al aardig op weg.
Dan vraag ik mezelf af welke les er in het ouder worden schuilt.
Accepteren dat de flexibiliteit van het lichaam afneemt, bij de één wat sneller dan bij de ander, loslaten van wat er was en mezelf openstellen voor alles wat op mijn pad komt, nieuwsgierig blijven en vooral genieten van de vrijheid die ik heb om volledig te mogen ZIJN inplaats van te blijven DOEN.

"Vandaag vier ik mijzelf" zeg ik hardop en spring als blije 78-jarige mijn bed uit....

Dansvlinder van Frank Rosen

Vlinderkind

 

Dag Vlinderkind,

speel in de wind

en dans door Bloemenland.

Ik wil graag mee,

wij met z’n twee.

Kom, geef me maar een hand.

 

Breng me naar het land van dromen

waar alleen een kind kan komen.

Hier leeft de onschuld, zonder haat

en hier regeert nog niet het kwaad.

 

Dag Vlinderkind,

zo zeer bemind,

help mij weer kind te zijn.

Leer mij jouw taal

en jouw verhaal,

die wereld zonder pijn.

 

Dit is het land van dromen

waar puurheid nog niet is ontnomen.

Het is de vrijheid die hier leeft,

die het kind in jou haar liefde geeft.

 

Mooi  Vlinderkind,

kijk, wat ik vind.

Ik zie jouw Bloemenland.

Ik voel me vrij,

je maakt me blij.

Hier gaan we, hand in hand…

 

Uit mijn boekje: Anders dan normaal

Gedichten voor kleine en grote mensen

 

"BROEDERLIEFDE"...

Broederlijk liggen ze naast elkaar en het knuffelgehalte is hoog. Pootjes worden liefdevol over elkaar heen gelegd en ik krijg af en toe een geïrriteerde blik als ik te vaak langs loop om naar de badkamer te gaan want elk ander geluid stoort "onze mannen". Volledig in het ZEN en ik kan ze er om benijden. "Wat zijn ze toch schattig" mompel ik zachtjes. Ik kroel hun zachte snuitje en ontvang een dankbare lik. Maar Job geeft aan dat hij nu verder rust wil, rekt zich even uit en slaat beschermend zijn poot over zijn broer. 
Maar een uur eerder leek de oorlog hier te zijn uitgebroken want ze renden schreeuwend achter elkaar aan, een spoor van haren achterlatend. 
Met een beetje pech wordt er in die achtervolging het één en ander van het meubilair omgegooid, maar gelukkig duurt de woede nooit lang. In het begin zag het eruit dat Youp, de halfsiamees, de meest dominante was. Job is snel bang en vliegt bij elke situatie die hij niet kent, het huis uit. Maar toen een paar maanden geleden Youp een nare ooroperatie moest ondergaan, werden de rollen omgekeerd. Job vond het doodeng dat zijn broer een grote kap op zijn kop had waarmee hij slecht uit de voeten kon. Youp was heel zielig, at en dronk nauwelijks, viel erg af en zag er niet uit met een kop die halfkaal was door de afgeschoren vacht.

Hij lag maar stilletjes in een hoekje en Job werd opeens heel pesterig. Hij joeg zijn broer overal weg en met veel machtsvertoon bepaalde hij wat zijn territorium was. Frank en ik hadden alle twee medelijden met Youp die het elke keer weer voor elkaar kreeg om die kap af te wurmen en hem onvindbaar te maken.  Tot 3 x toe moest Frank opnieuw een kap halen bij de dierenarts en het was ons een raadsel hoe Youp het toch elke keer voor elkaar kreeg.

Terwijl Youp steeds zieliger werd en we ons zorgen begonnen te maken, veranderde Job in een machoman en won steeds meer terrein. Ook buiten nam hij het voortouw door dagelijks met één of andere prooi binnen te komen met de verwachting dat hij door ons de hemel werd ingeprezen, maar het tegendeel was waar. Als de prooi (meestal muizen) nog in leven was, kroop Frank over de grond met een kartonnendoosje om de muis te redden die dan weer liefdevol terug werd gezet in het bos. Tot onze verbijstering komt Job opeens opgewonden binnen en legt een baby konijntje in de serre. Als ik iets erg vind, dan is het een konijntje omdat ze zo superschattig zijn. Opeens is er niets schattigs meer aan het hebben van 2 katten, ik schreeuw naar Job als hij het beestje weer wil pakken waarop hij met de staart tussen zijn poten keihard wegrent. " Oprotten" roep ik hem woendend toe en ga naast het beestje op de grond zitten. Het is duidelijk dat het kleintje het niet gaat halen en hypocriet als Frank en ik zijn, krijgen we het nog steeds niet voor elkaar om een stervend diertje uit zijn lijden te verlossen door een steen te pakken. Ik streel zijn zachte kopje en fluister lieve woordjes in de hoop dat ik de expressie van doodsangst niet meer in zijn oogjes zie. Gelukkig is het, na een laatste stuiptrekking, snel afgelopen en brengt Frank hem of haar het bos in. Ik kan niet instaan voor een vredige laatste rustplaats want zo'n jong konijntje is natuurlijk supermals. Job kiest eieren voor zijn geld en laat zich voorlopig niet meer zien.

Toch zoekt hij mijn schoot op als we 's avonds bij het vuur zitten. Na een knuffel van mij, krijg ik een liefdevolle lik. Mooi toch, die onvoorwaardelijke liefde!
"Wat zou het heerlijk zijn als mensen zo met elkaar om zouden gaan" denk ik. Gewoon een moment  lekker schreeuwen naar elkaar om af te sluiten met een stevige knuffel. Ik grinnik even want met mijn beeldend vermogen zie ik het helemaal voor me.

Heb Uw naasten lief zoals Uzelf... waar staat dat ook weer geschreven ?...

Job en Youp 2 jaar

Een jaar geleden

 

ONTWAKEN...

De natuur is ontwaakt! Met een explosie van kracht is Vadertje Winter verjaagd en legt Moeder Aarde een voile van groen over het landschap. Zoveel tinten groen, zo zacht en zo liefdevol!
Elk jaar vult het mij met verwondering om de natuur te zien ontwaken. Zelfs uit de rotsen komen zachte plukjes groen tevoorschijn om te transformeren in miniscule bloemetjes, hun kopjes meteen naar de zon gericht.
Elke dag zie ik weer nieuwe dingen, sta te jubelen bij de eerste wilde orchidee, koester de fragiele kleine paarse bosviooltjes en we eten de wilde asperges die, volgens de buren, alleen maar op ons terrein te vinden zijn. Elk jaar opnieuw vindt deze wedergeboorte plaats en elk jaar opnieuw voel ik mij een gelukkig mens om dit te mogen ervaren. Onze voedselbank ligt er enigszins verlaten bij op de familie Appelvink, de Boomklevers en de Bonte specht na. De andere buurtbewoners vliegen af en aan met takjes om een geriefelijk kraambed te maken. 
Elk jaar opnieuw ervaar ik ook een gevoel van nieuw leven in mijzelf. Ik proef, ik ruik en ik voel. Al mijn zintuigen staan open. Laat maar stromen, die energie van nieuw leven. Grote schoonmaak in mijzelf en, zoals van moeder op docher overgaat, ook grote schoonmaak in huis binnen de mogelijkheden die ik heb.
Zittend op een krukje met een emmertje sop naast me, begin ik met het kastje vol emotionele herinneringen. Een jaar stof dat ik zonder enige schaamte wegpoets. Net als in de natuur is alles wat ik oppak weer nieuw voor me en ligt even later schoon en glanzend op de plankjes.
Mijn gedachten dwalen af naar de maaltijd bij onze Franse buren op eerste Paasdag waar we met acht personen aan de tafel zitten. Engels en Frans door elkaar, je kunt me niet ongelukkiger maken.
Alleen collega's Slechthorenden weten hoe lastig het is om nog iets te kunnen volgen aan een tafel vol door elkaar heen pratende mensen en dan ook nog in twee talen.
Tegenover mij zit een Engelsman die zichzelf erg graag hoort en het gesprek aan tafel met luide stem nogal dominant beheerst. Natuurlijk gaat het over de politiek en hij weet als geen ander welke vorm van politiek er nodig is in de wereld van vandaag.
Luisteren naar een ander is niet zijn sterkste kant maar toch verzamel ik al mijn moed om voorzichtig te formuleren dat geen enkele politiek de wereld kan redden maar alleen wijzelf.
"Wanneer gaan wíj allemaal wakker worden? We roepen allemaal dat het zo niet verder kan gaan, maar wat doen wij zelf? Eigenlijk willen wij geen van allen zelf iets in leveren, maar we zullen daar toch aan moeten geloven. Net als de natuur ontwaakt en nieuw leven voortbrengt, zullen wij ook moeten ontwaken om met elkaar een nieuwe aarde te maken. Dat kunnen we niet meer overlaten aan politici want daar gaat het alleen maar om de macht, de economie en het grote geld. Het gaat al lang niet meer om de mensheid, de dieren, de aarde...en al helemaal niet om liefde. Wanneer gaan we ons bewust worden dat alles met elkaar verbonden is ongeacht kleur, cultuur, geloof. Is het niet gênant dat jonge mensen ons af en toe de oren wassen en dat mensen de straat opgaan om te demonstreren maar daar hardhandig uit elkaar geslagen  worden door de politie" ?...

Van pure zenuwen haal ik het Engels en Frans door elkaar. Het moet niet om aan te horen zijn want de Engelsman kijkt me glazig aan en gaat over iets anders praten. Bovendien ben ik ooit opgehouden om de wereld te willen verbeteren waar ik al vanaf mijn vierde jaar mee bezig was dus ik heb helemaal niet de bedoeling om op de kansel te staan. Maar mijn Engelse buurvrouw geeft me een compliment en is het roerend met me eens.
"Vele druppels maken de oceaan" zei mijn Moeder altijd. Laten wij dan maar die druppels zijn...samen met al die mensen die aan het ontwaken zijn...

Deze tekst kwam ik kort geleden tegen:
Uit de geschiedenis blijkt dat mensen die een verandering in de maatschappij teweegbrengen meestal niet van middelbare leeftijd zijn, maar tot de gepassioneerde jeugd behoren.
Hun hart is gevoelig voor de situatie van onderdrukten. Ze strijden dapper tegen ongerechtigheid en vechten voor de mensen zonder stem.
Houd dat jeugdige hart en die jeugdige geest vast, hoe oud je ook bent!

 

 

"VERDWAALD" IN FRANKRIJK...

Je zou toch denken dat zoiets niet meer mogelijk is in Frankrijk als je een TomTom aan boord hebt.
Ja, maar dan moet je wel een TomTom hebben die niet dwarsligt en 2 eigenaars die een hartstochtelijke relatie hebben met een computer.
Onze "Eva" ( zo hebben we haar genoemd, ervan uitgaand dat een TomTom vrouwelijk is ) heeft steeds vaker kuren. Men zegt weleens dat het bij vrouwen hoort om kuren te hebben, maar we hadden eerst een Nederlandse Joop die ons op de zenuwen werkte doordat hij de franse namen zo erbarmelijk uitsprak en de klemtoon steeds ergens anders legde zodat we hem hebben ingeruild voor franse Eva die jammer genoeg erg slist en alles 3 x herhaalt, dus ook dat gaat op den duur op je zenuwen werken. 

Het begon allemaal met Frank die naar de bronsgieter moest om nieuwe beeldjes af te laten gieten voor Artis. Er was een doosje met 3 kant en klare beeldjes al van te voren door vrienden meegenomen naar Nederland, maar die zijn, op ons altijd gastvrije logeeradres, volledig verdwenen en niemand weet wat er met dat doosje is gebeurd.
Er zat voor Frank dus niets anders op dan nieuwe beeldjes niet alleen af te gieten maar ook bij te werken en ermee naar de bronsgieter te rijden in Limoges, 200 kilometer bij ons vandaan.
Omdat het al dagen lang schitterend voorjaarsweer is, besloten we om er dan een dagje uit van te maken en via de binnenwegen door de Corrèze en de Limousin te rijden.
Ik had de dag ervoor al uitgezocht wat op de terugweg een mooie binnenroute zou zijn dwars door de natuur. 
De heenreis over de snelweg gaat voorspoedig. Omdat we nog niet zo vaak bij deze bronsgieter zijn geweest en het niet zo makkelijk te vinden is, schakelen we de TomTom in. Misschien was Eva een beetje in de war want als we er nagenoeg heel dichtbij zijn stuurt ze ons een heuvel op via een piepklein straatje dat ook nog doodlopend is. Duidelijk dat we verkeerd zijn en het was er zo smal en hoog dat omkeren bijna onmogelijk was. Na 20 minuten vonden we de goede weg alhoewel Eva blijft tegenspartelen.
We leveren de beeldjes af en beginnen aan onze groene route terug in de hoop een sfeervol en lekker restaurantje tegen te komen. Gemakshalve was ik vergeten dat er in januari en februari nog heel veel dicht is evenals de maandag en dinsdag. Maar dat gaat lukken en precies om 12.30 uur zitten we aan tafel van een niet ongezellig restaurant met een aardige kaart en smullen van een verrukkelijke biefstuk uit de Limousin en een glas wijn erbij. Omdat we nooit biefstuk eten, is dit een feestje voor ons en dat was ook de bedoeling van deze dag.
Weer terug in de auto stellen we de TomTom in op Collonges la rouge. Het is een mooie route maar blijkbaar hebben we een bordje gemist of Eva niet goed begrepen die af en toe roept dat we naar links moeten terwijl dat helemaal niet mogelijk is. Plotseling rijden we het drukke Tulle binnen waar we middenin de stad terecht komen terwijl we daar helemaal niet willen zijn. Vanaf dat moment gaat alles verkeerd.
Frank stelt opnieuw in, kiest bij instellingen op de kortste route en we beginnen aan een tocht via heel smalle bergweggetjes die omhoog en omlaag gaan. Links, rechts, links, rechts... met af en toe een Franse bochtafsnijder. Zoals in Nederland de bumperklevers bestaan, zijn dat hier de automobilisten die denken dat ze alleen op de weg zitten en de onoverzichtelijke bochten met stevige vaart afsnijden. Elke keer staat je hart stil, helemaal al als ik naar beneden kijk. Ik zie de diepe afgrond en op die smalle weggetjes is er  nauwelijks ruimte om uit te wijken.
Het erge is dat we tot 2 x toe steeds weer op hetzelfde punt uitkomen en vreselijk aan het omrijden zijn. 
Ik pak de Michelingids erbij én de kaart van Frankrijk en zie dat we rondjes aan het draaien zijn.
Eva is bijkbaar thee gaan drinken want ze zegt niets meer. Opeens zijn die overigens prachtige bergweggetjes niet leuk meer want het is inmiddels 16.30 uur en we verlangen naar huis. Per slot van rekening zijn we al vanaf 8.30 uur onderweg. Frank is er helemaal klaar mee en vraagt Eva nu om ons naar de snelweg te brengen. Gelukkig kunnen we er om blijven lachen. We spreken af om dat te blijven doen en te denken aan die werkelijk verrukkelijke écht malse Limousin biefstuk en dat het al met al leuk is om in de rust door de natuur te rijden. We luisteren niet meer naar Eva want die blijft andere dingen zeggen inplaats van dat ze ons nu direct naar de snelweg stuurt. We hebben nu niet meer zoveel vertrouwen in haar dus ik hou mijn vinger in het grote Michelinboek op de juiste plaats. Vroeger deden we het altijd zo en ja, dan was je ook vaak de weg kwijt omdat de Fransen zuinig zijn met de bordjes.
Eindelijk die vertrouwde A20 !!! Dag Corrèze, op naar Mas de Veziou!
Als je dan denkt dat je alles hebt gehad, sta je achter een lange rij voor het laatste tolpoortje waar iemand problemen met zijn kaartje heeft. Er zijn geen andere poortjes open dus het geduld is hier een schone zaak.
Maar we komen thuis waar Frank tot de ontdekking komt dat je absoluut niet voor de kortste route moet kiezen want dat is vaak een sluiproute om kilometers af te steken en gaat via onooglijke smalle weggetjes.  Misschien moeten we de snelste route selecteren maar dan lopen we de kans om alleen maar op de snelweg te rijden. Eigenlijk kies ik voor de ouderwetse manier om gewoon met een goede detailkaart op je schoot te zitten. Je kunt dan de wegnummers en namen van dorpen volgen van de door jouw uitgekozen groene route en je ziet dan de mooie plekken op de kaart, bijvoorbeeld aan een meertje, waar je lekker kunt picknicken.
Enfin...de oudjes waren een dag op stap! Lekker gegeten en veel gezien alhoewel ik met die smalle bergweggetjes wel even klaar ben, zeker als je 2 uur lang rondjes rijdt....We weten nu in ieder geval hoe we bij de bronsgieter moeten komen!...

De Corrèze

Traditie...

Op de eerste dag van een nieuw jaar staar ik naar een lege bladzij waarop ik vandaag een blog wil schrijven. Traditiegetrouw luidt de Wiener Philharmonika de eerste wals van Strauss in en begin ik al een beetje mee te deinen op de muziek. Het dansersbloed kruipt waar het niet gaan kan alhoewel de lust om te dansen tot een aardig dieptepunt is gedaald de laatste tijd. Ach, ik put mijn troost maar uit de armen, die gaan nog wel ! In een driekwartsmaat van de wals maar meezwaaien en een stralende glimlach op mijn gezicht, net als de danseressen van de Staatsopera Wenen die met een opgeplakte prodent glimlach naar hun danspartner kijken.
Eigenlijk zeg ik zonder schaamte dat ik dol ben op tradities, althans sommige. Vanaf mijn zevende jaar kijk ik al naar het Nieuwjaarsconcert uit Wenen. Mijn opa en oma die onder ons in het benedenhuis woonden, hadden al heel snel een televisie gekocht en dol als ik was op zowel muziek als dans, zat ik bij ze aan de buis gekluisterd, genietend van de resten oliebollen en net als nu, meedansend met mijn armen. Dus eigenlijk is er niet zoveel veranderd. De resten oliebollen en appelflappen hebben plaatsgemaakt voor een flesje wijn en de resten van de gerookte zalm. Morgen is het allemaal weer normaal en proberen we  om de aangekomen kilo's er weer af te krijgen alhoewel de weegschaal nog niet in de stress schoot.
Maar wat is eigenlijk weer normaal ? Zijn we niet volledig ons gevoel kwijt over wat normaal nu eigenlijk is. Als ik elke dag de krant even opsla, is bijna niets meer "normaal" zoals ik het kende van vroeger. Het is bijna normaal dat er nog steeds oorlog is op de wereld, dat er nog steeds dicriminatie is op de wereld, dat er nog steeds honger is op de wereld en dat er nog steeds armoede is op de wereld. Dat polarisatie toeneemt en het woord democratie in het vergeetboek komt. Alsof dat geen normaal woord meer is...
Het valt me meer en meer op dat "normale" woorden aan het uitsterven zijn en dat het "niet normale" hip is en volledig beantwoordt aan het tijdsbeeld NU. Er lopen steeds meer minderjarige scholieren rond met pistolen en messen, liegen en bedriegen in de politiek is hot want daar kom je pas verder mee, Me too is een hype en appen is de nieuwe communicatie...
Ondertussen spelen de Weense musici enthousiast verder. Of je nu houdt van de Weense wals of niet, muziek zorgt altijd voor verbinding, ongeacht kleur of geloof. Ik hoop dat we allemaal weer terug zullen gaan naar die verbondenheid.

Alanis Obomsawin, een Amirikaans-Canadese filmmaakster- die tot de Odanak stam der Abenaki-indianen behoort zei terecht: "Wanneer de laatste boom is omgehakt, de laatste vis is opgegeten en het laatste water is vergiftigd zullen we pas beseffen dat je geld niet kunt eten"
Het zou onze missie moeten zijn om de aarde vitaler door te geven aan de nieuwe generatie, maar we produceren nog steeds jaarlijks een belachelijke hoeveelheid gifstoffen, waaronder plastics, herbiciden en pesticiden. Zo werd recent ontdekt dat er in vitale organen van ongeboren baby's al sporen van luchtvervuiling terug te vinden zijn. Nog voor hun geboorte hebben baby's al roet in longen en hersenen.

Toch wil ik op deze eerste dag van 2023 geen roet in het eten gooien door met zoveel negativiteit te strooien. Ik wens iedereen een nieuw jaar toe waarin we in vrede en harmonie met elkaar zouden kunnen leven.
Waarin we ons bewust zijn dat alles met elkaar verbonden is. Er is een nauwe relatie tussen de gezondheid van de mens, de gezondheid van de dieren en de gezondheid van het milieu. 
Er ligt veel op ons bordje en het wordt hard werken om die nieuwe wereld te maken. Maar we kunnen het en Moeder Aarde geeft ons nog steeds genoeg. Het is meer de kunst om het samen te delen.
Verder zou ik willen zeggen : Blijf veel lachen en wees dankbaar voor alle wonderen die het leven geeft!

Bijgaand een mooi gedicht van Marieke Lucas Rijneveld

Alles bewoonbaar

Nooit het verzet kwijtgeraakt, het oergewoel in lief en leed,
of toegegeven aan de kanselplreek, aan het Woord over wat
goed of fout, nooit te lui geweest om op te staan, om tegen
alle bullebakken in te gaan en met geheven vuisten de
hokjesgeest bevechten, tegen de rellen in je hoofd van het

niet- weten, om de onmacht met het steenrood in je ogen te
temperen, of met rotsentrots altijd je eigen zin te verkondigen,
toe te kijken hoe iemand tot moes en het laatste restje
waardigheid te zien wegsijpelen, je bent tegen schedelmeten,
tegen knechtschap, tegen alle hoekigheid van de mens.

Nooit het verzet kwijtgeraakt, de kiem van de ontworsteling,
je afkomst draagt een rouwkleed, je afkomst had gelukkig
een vluchtstrook, niet dat je over alles mee kunt praten,
dat je altijd ziet hoe het gras aan de andere kant soms
dor en minder groen-het gaat erom dat je je kunt

verplaatsen, dat je de verdrietzee achter andermans ogen
ziet liggen, de woekerwoede van heb- ik- jou- daar
je wilt zeggen dat je misschien niet alles begrijpt, dat je vast
nooit helemaal de geraakte snaar vindt, maar dat je het
wel voelt, ja, je voelt het, ook al is het verschil duimbreed

Nooit het verzet kwijtgeraakt, en toch inzien wanneer
het niet jouw plek is, wanneer je moet knielen voor een gedicht
omdat een ander het beter bewoonbaar maakt, niet uit onwil,
niet uit verslagenheid, maar omdat je weet dat er zoveel
ongelijkheid, dat er nog steeds mensen achtergesteld,

jij wilt juist verbroedering, jij wilt één vuist, en wellicht is je hand
nu nog niet krachtig genoeg, of moet je eerst die van de ander
vastpakken om te verzoenen, moet je daadwerkelijk de hoop voelen
dat je iets doet wat de wereld zal verbeteren, al moet je dit niet
vergeten; kom na het knielen weer overeind en recht samen de rug...