donderdag 19 december 2019

Picknick met God

Toen ik dit verhaaltje ergens tegenkwam, besloot ik om het in mijn blog te zetten. Gewoon omdat het zo mooi is, gewoon omdat het tijdloos is en voor mij onder de noemer Geluksmomentje valt.
Maar het zou ook een stiltemomentje kunnen zijn in deze "donkere"dagen voor Kerst.

Er was eens een kleine jongen die God wilde ontmoeten.

Hij wist wel dat het een verre reis zou worden om bij God te komen, dus pakte hij zijn kleine koffer en stopte die vol met koekjes en pakjes sap. Zo ging hij op weg.
Hij was nog maar langs drie grote flats gegaan, toen hij een oude vrouw zag. Ze zat op een bank in het park en staarde zo'n beetje naar de duiven. De kleine jongen ging naast haar zitten en deed zijn koffer open.
Hij wilde wat drinken, maar toen hij net een slok wilde nemen, merkte hij dat de vrouw er erg hongerig uitzag. Daarom bood hij haar een koekje aan. Ze nam het dankbaar van hem aan en glimlachte naar hem. Haar glimlach was zo intens mooi, dat de kleine jongen het nog eens wilde zien en daarom gaf hij haar ook een pakje sap. Opnieuw schonk zij hem haar glimlach. De jongen was helemaal vertederd en verrukt!
Zo zaten ze daar de hele middag, aten en glimlachten, maar er werd geen woord gesproken.
Toen het begon te schemeren voelde de kleine jongen zich moe worden. Hij stond op om naar huis te gaan. Maar na een paar stappen draaide hij zich om, rende terug naar de oude vrouw en omhelsde haar heel stevig. En zij schonk hem een stralende glimlach.
Toen de jongen even later thuis kwam, verbaasde zijn moeder zich over de vreugde die op zijn gezicht lag en zij vroeg : " Wat heb je vandaag gedaan dat je zo blij bent ?"
En hij antwoordde: " Ik heb met God gepicknickt."
Nog voordat zijn Moeder verder kon vragen zei hij: "En weet je, zij had de mooiste glimlach die ik ooit gezien heb!"
Intussen was ook de oude vrouw stralend van vreugde thuisgekomen. Haar zoon was verbluft toen hij die vredige uitdrukking op haar gezicht waarnam. Hij vroeg: "Moeder, wat heb je vandaag beleefd, wat heeft je zo gelukkig gemaakt?"
Zij antwoordde: "Ik heb in het park koekjes gegeten met God."
En voordat haar zoon nog iets kon zeggen, vervolgde ze:
"En weet je, hij is veel jonger dan ik dacht!"

De eerste keer dat ik dit verhaaltje las, was ik inderdaad een beetje stil. Zijn we allemaal niet zowel de oude vrouw als de kleine jongen? Want wat kan een hartverwarmende glimlach ons raken en wat maakt het gelukkig om te kunnen delen met anderen. Het kost niets meer maar we hoeven alleen ons hart open te stellen en de liefde te laten stromen.

Dan zouden we praten over de lichte dagen voor kerst. Waar iedereen te eten heeft en waar iedereen een dak boven zijn hoofd heeft en een warm bed, waar mensen niet hoeven te vluchten voor oorlog en geweld en in erbarmelijke omstandigheden terecht komen.
Gewoon delen met elkaar want Moeder Aarde heeft genoeg voor iedereen En gewoon wat vaker een ander die hartverwarmende glimlach geven.
Zijn we allemaal niet een beetje God ?


Mijn huis is een kartonnen doos
die ik op straat heb neergezet.
Met wat kranten of oude lappen
maak ik ’s avonds mijn eigen hemelbed.
Door een kiertje kan ik naar de sterren kijken
en ik praat heel zachtjes met de maan.
Denk aan honderdduizend mooie dingen
of hoe het morgen weer zal gaan.
Ze weten niet dat ik zo bang ben,
de wereld is zo groot en ik ben klein.
Ik zie in de huizen alle lichtjes branden,
oh, wat zou ik daar graag willen zijn.

Zwervend door de stad, zwervend door de straten
voel ik mij alleen,
van God en alleman verlaten.
Ik mis een arm om mij heen, een eigen plek.
Gewoon wat liefde en een thuis,
is dat nou zo gek ?

Mijn huis is een kartonnen doos
die ik zag liggen bij het vuilnisvat.
’s Avonds laat ben ik er in gekropen
met de broodjes die ik heb gejat.
Het is elke dag toch zo frustrerend
te moeten vechten voor je lijfsbehoud.
Als je niet oppast, word je doodgeslagen
want geen mens die jou vertrouwt.
Ze weten niet dat ik een wens heb,
ik wil vriendjes met mijn vader zijn.
Maar hij snapt het niet, vindt me een lummel.
We praten nooit en dat doet pijn.

Zwervend door de stad, zwervend door de straten
voel ik mij alleen,
van God en alleman verlaten.
Ik mis een arm om mij heen, een eigen plek.
Gewoon wat liefde en een thuis,
is dat nou zo gek.
Zeg eens eerlijk,

is dat nou zo gek ?

( Manja- Uit Toffe Tommie Zorgeloos )




zondag 8 december 2019

Het grootste leed en de grootste glimlach...


Geen titel van mij dit keer en ook zelfs geen blog van mij, maar van Yoeri, onze oudste zoon die deze column schreef voor de Nederlandse Sportpers (NSP)
Ik was er zo van onder de indruk en in het kader van alle geluksmomentjes die elke dag overal langskomen, heb ik hem gevraagd of ik het mocht gebruiken. Want ondanks het leed van deze sportvrouw waar de column over gaat, is zij in staat om de lezer iets mee te geven, iets waar je even stil van wordt. Waarbij al onze kleine of misschien ook grote zorgen even in het niet vallen.
Diep respect dus voor deze jonge vrouw die, ondanks haar ziekte, nog alle beschikbare en vooral  positieve energie gebruikt om andere mensen te helpen en ze een hart onder de riem te steken.
Haar kracht spat van de column af.
Chapeau voor Bibian en chapeau voor Yoeri !

Het grootste leed en
de grootste glimlach

Het komt niet vaak voor dat ik een wedstrijd van het Nederlands elftal laat schieten. Maar afgelopen zaterdag zat ik tussen achthonderd mensen in een tot feeërieke feestzaal omgetoverde sporthal van Only Friends. Ik was uitgenodigd door de organisatie omdat ik een boek heb geschreven over de mooiste sportvereniging van Nederland die meer dan zevenhonderd kinderen met een beperking in staat stelt 25 takken van sport te beoefenen. Elk jaar is er een hartverwarmend Benefit Gala. Elk jaar is het weer muzikaler en drukker. Elk jaar wordt er meer geld opgehaald.

Bibian Mentel reed in haar rolstoel het podium op. Opeens werd het heel erg stil. De drievoudig paralympisch snowboardkampioene vertelde over haar slepende strijd tegen kanker. Binnenkort moet ze opnieuw geopereerd worden. Voor de twaalfde keer is de ziekte teruggekomen. Mentel mist al een been, nu groeit er een tumor in haar rug. Ze bereidt zich voor op wat weleens haar laatste kerst zou kunnen zijn. 
Ik kende Bibian Mentel alleen van de verhalen in kranten en bladen en van haar verschijning in diverse tv-programma’s. Getroffen door het grootste leed en toch altijd de grootste glimlach op haar gezicht; je moet het maar kunnen opbrengen. Nog geen twee jaar geleden zag ik Mentel in RTL Late Night met een opvallende grijze pleister in haar nek. Twaalf dagen eerder was ze nog onder het mes gegaan. Maar ze gaf de Olympische Spelen in Pyongyang niet op. Een paar maanden later won ze goud.
Humberto Tan had gevraagd wat haar wens was. ‘Dat oude grijze omaatje worden, met kleinkinderen op haar schoot.’ De overige gasten aan tafel zaten Mentel vol bewondering aan te staren.
Maar nu is haar geluk wel zo’n beetje op, zei ze afgelopen zaterdag in Amsterdam-Noord. De kanker trekt als een leger sluipmoordenaars door haar lijf. Als iemand het bewijs is dat een optimistische kijk op het leven (helaas) niet bepalend is bij het overwinnen van deze ziekte, is zij het wel.

Voor mij is Bibian Mentel De (sport)Vrouw van 2019 en ook alvast van 2020. In haar speech somde ze het aantal hoofdprijzen in haar carrière op (meer dan honderdvijftig) maar ook het aantal bestralingen (bijna tachtig). Daarna kondigde ze met bruisend enthousiasme een samenwerking aan tussen haar eigen Mentelity Foundation, prothesemaker Frank Jol en Only Friends. Want ondanks haar eigen rampspoed blijft ze gewoon anderen inspireren door niet te denken in beperkingen maar in mogelijkheden.
Mentel gaf tot slot iedereen een boodschap mee: blijft de verbinding met elkaar zoeken en herinneringen verzamelen. ‘Geluksmomentjes’, noemde ze dat.
Er werd een lied aan haar opgedragen. Terwijl veel mensen tranen uit hun ooghoeken wreven, bleef die manisch-positieve powervrouw op dat toneel maar sprankelen. Na afloop ging iedereen spontaan staan voor haar. Het was een lang kippenvelopwekkend oeuvre-applaus. 

Tegen middernacht zocht ik op Twitter nog wat info over Noord-Ierland – Nederland. Had ik beter niet kunnen doen. Ik kreeg de indruk dat ik de allerslechtste wedstrijd in de historie had gemist. Het geweeklaag was niet van de lucht, terwijl we toch voor het eerst in zes jaar weer eens een eindtoernooi hadden gehaald.
Ik las nieuwsberichten over aanhoudingen en een grimmige sfeer tijdens de Sinterklaasintocht. De volgende dag verplaatsten de weerzinwekkende taferelen zich naar een voetbalstadion in Den Bosch.
Ik kreeg het beeld van die stralende, ten dode opgeschreven Bibian Mentel maar niet van mijn netvlies. En ik wenste dat al die twitterende azijnzeikers en al die haatzaaiers van dit weekend – zowel pro- als anti-Zwarte Piet – ook in die feeërieke feestzaal hadden gezeten.

Yoeri van den Busken
www.yoerivandenbusken.nl


Bij de presentatie van één van Yoeri's boeken.