Maar nog steeds begrijp ik niet waar die donkere dagen voor kerst vandaan komen. Los van het feit dat kerst meer en meer een uitspatting van feest, cadeaus, luxe en vooral veel lichtjes ( en dan bedoel ik letterlijk ) is geworden, vind ik het nog steeds een mooie symboliek om op 21 december de terugkeer van het licht in de natuur te vieren. Dan worden namelijk de dagen weer langer.
Daarnaast merk ik dat ik in onze huidige wereld die zo lijdt, steeds gevoeliger word voor de momenten waarop er weer een lichtstraal door die duisternis te voorschijn komt. Maar voor mij heeft dat niets met kerst te maken. Het mooie van kerst vind ik de verbondenheid en saamhorigheid, het nadeel vind ik de hypocrisie om over vrede te praten en harmonie terwijl de wereld in brand staat, we meer en meer de weg kwijtraken en niet meer weten waar liefde over gaat. En dat terwijl elk geloof in elke kerk, moskee of synagoge daar alleen maar over praat, maar in heel veel landen de bommen nog steeds op een vreselijke manier hun vernietigende werk doen en kogels veel onschuldige mensen en kinderen doden, wat we ons later niet meer herinneren.
Toch, wetende dat ik in mijn eentje de wereld niet kan veranderen, zoek ik in " die donkere dagen voor kerst" opnieuw een houvast gewoon omdat ik toch ergens in wil geloven.
En dan blijf ik geloven in het goede in de mens want er gebeuren, naast alle ellende, ook zulke mooie dingen dat juist die dingen voor mij de geluksmomentjes zijn.
En wat zo verrassend is; het zijn er elke dag zo veel dat ik ze niet eens in één blog kan verwerken, dus het op zal delen tot het nieuwe jaar van start gaat.
Hoop dan natuurlijk diep in mijn hart dat er dan een nieuw tijdperk zal starten; het Geluksmomentenjaar 2020 ! Dat we opeens al die geluksmomentjes zien die er langs komen, die ons met vreugde vullen en dat we dan die vreugde weer uitdragen waardoor de ander dat oppakt. En dat die energie door iedereen wordt doorgegeven. Zou dat niet bijzonder zijn ?
Afgelopen zondag keek ik naar mijn favoriete programma Podium Witteman. Onder de gasten waren de 4 musici van het Kronos kwartet, dat al in 1973 ( tijdens de Vietnam oorlog) opgericht is. Het interview met violist David Harrington, ontroerde mij heel erg. De doelstelling van het Kronos kwartet is om nieuw leven in de muziek te brengen met daarbij de hoop op een veiliger wereld voor jonge mensen en kwetsbare mensen te beschermen tegen pijn. David Harrington zei verder dat hij muziek zou willen maken die kogelvrij is. "Maar" zei hij ook, "we zijn daar nog niet in geslaagd. Er is zoveel mooie muziek geschreven, maar kijk eens hoeveel haat en geweld er nog in de wereld is, dus wij, muzikanten, hebben nog veel werk te doen. En machtige mensen proberen de kunst altijd het zwijgen op te leggen dus is het belangrijk dat we dit weten te voorkomen en het niet toe laten".
Dit was voor mij zo'n geluksmomentje. Mensen die me iets meegeven, die hun hele leven hun passie om iets uit te dragen gewoon neerzetten in al hun eenvoud, met hun hele hart, waarbij, in dit geval, de muziek verbindt.
Mooier kan het toch niet in deze"donkere dagen" voor kerst ?
Verjaagd…
Verjaagd
en verdreven,
geen
plek om te leven.
De
nacht is vol angst
en
gevaar.
Alleen
en verlaten,
huizen
vol gaten.
Een
wereld stort in elkaar.
De
hemel vol kleuren,
wat
gaat er gebeuren.
Een
dreiging komt snel naderbij.
Minuten
die tellen,
het
einde voorspellen.
En
niemand is meer vrij.
Wie
voelt alle pijnen,
om
wat gaat verdwijnen.
De
wereld breekt los in geweld.
Het
verdriet van de aarde,
verliest
al haar waarde.
Want niemand
of iets dat
nog telt…
(Manja- uit De wereld van Mathijs)
