Bij de oogarts voor de
jaarlijkse controle hoort Frank dat de problemen met zijn rechteroog, na de
staaroperatie, een nieuw probleem hebben veroorzaakt; Macula pucker, een laagje littekenweefsel of een vliesje dat over de blinde vlek groeit.
Op de foto’s laat Monsieur
Rouleau zien wat er mis is. “ Eenvoudige operatie” zegt hij, maar Frank ziet
groen en is bij voorbaat al blind aan één oog. Er wordt een afspraak in de, goed bekend staande, oogkliniek Montauban gemaakt met zijn collega, gespecialiseerd in dit probleem.
Een week later zitten we in een gigantische ziekenhuisgang wat de wachtkamer moet voorstellen, en strompelen achter
elkaar vooral oude en slechtziende mensjes met stok, naar binnen. Mij bekruipt
het gevoel van- wat doe ik hier- maar waarschijnlijk zijn we leeftijdsgenoten.
Hier geen wandelende reclame voor het Zwitserleven gevoel waar gebruinde
AOW-ers golven, tennissen en vooral veel reizen, per schip of het vliegtuig;
wijntje erbij, veel zon en het geluk lacht je toe. Het valt me elke keer op dat
de bewoners van het platteland hier kromgetrokken zijn van het harde werken, er
minstens 20 jaar ouder uitzien en een vaak uitgebluste uitstraling hebben. Het leven heeft haar sporen achtergelaten. Ook
begrijp ik nu waarom je voor een operatie de opdracht krijgt je twee dagen van te
voren al te gaan wassen met Betadine, inclusief je haren. Bij sommigen heb je echt het gevoel dat ze
regelrecht onder de koeien vandaan komen. De sfeer in de wachtkamer is vol donkere wolken van al het gepieker van iedereen. Ik durf nauwelijks hardop te praten, laat staan te lachen. Toch kan ik het niet laten om een hart vol liefde los
te laten in die naargeestige ruimte en iedereen vriendelijk en bemoedigend
toe te lachen. Het is een kleine moeite en aangezien ik altijd zeg dat de
wereld veranderen bij jezelf begint, is dit een ultieme mogelijkheid. Verder
moet je je vooral niet afvragen hoe het systeem hier werkt want dat is
onbegonnen werk. Er is namelijk vooral geen systeem gewoon omdat de computer
nog niet centraal geschakeld is zoals in Nederland, dus in elk kamertje, hoe
klein ook, waar iemand weer iets met je oog gaat doen, zullen ze opnieuw
hetzelfde gaan vragen en invullen en ook weer opnieuw dezelfde oogmetingen
doen. Als je deze fase hebt overleefd, mag je op de arts wachten die, zeer
kundig overigens, ook zeer gehaast is omdat er nog steeds 40 oudjes in de gang zitten. Het wordt dus “ratelfrans” dat Frank nog een beetje kan
volgen. Gelukkig maar, want het is zijn oog. Vijf minuten later staan we in een andere lange, smalle gang waar 8 assistentes allemaal naast elkaar achter een computer
staan en operatieafspraken voor iedereen maken. Je kunt het vergelijken met de incheckbalie van de KLM. Het is dus een drukte van
jewelste en je bent nog niet eens bekomen van de schrik dat ze in je oog gaan
zitten snijden. Beneden bij de ontvangstbalie mag je alle papieren ophalen want
in Frankrijk zijn ze dol op handtekeningen. Bij onze staaroperatie moesten we
zelfs 18 keer onze handtekening zetten, die een volledige vrijwaring zijn voor arts en ziekenhuis. Toen hadden we niet eens de tijd om
alles door te lezen omdat het een uur voor de ingreep was. Als we ons op de
ochtend van de ingreep komen melden vraagt de secretaresse wat we komen doen.
Nergens blijkt de dag en tijdstip te zijn ingevuld dus voor haar is er geen
operatie. Het kost wat moeite om haar te overtuigen, maar we mogen een halte
verder. Ook blijkt er geen bed te zijn geregeld wat we de week ervoor wel hadden afgesproken, wat betekent dat Frank na de ingreep
ergens op een gang nog 2 uur in een stoel mag hangen en ik ergens anders moet wachten. Ook dit vraagt weer, in je beste Frans, behoorlijk wat positieve
energie dus na al onze overtuigingskracht te hebben gebruikt, kunnen we in een kamer mét bed aan het avontuur beginnen.
Even wennen dat je hier overal het gevoel hebt een oog te zijn en geen mens.
Wachtkamer
Ze
zitten lijdzaam op een rijtje
op
een rijtje in de gang
in
diep gepeins verzonken
hulpbehoevend,
vaak ook bang
de
haren grijs, de rimpels diep
en
de benen willen niet
de
wereld wordt onleesbaar
als
je niet zo goed meer ziet
de
hersens werken trager
ze
gaan steeds slechter horen
het
leven om je heen rent door
maar
zij zijn de tijd verloren
de
tijd van jong en van vitaal
kinderstemmen
om je heen
tot
het langzaam stiller werd
en
zelfs herinnering verdween
en
op dat rijtje in de gang
begint
het lange wachten
eenzaam
tussen anderen
alleen met hun gedachten...
