Op 22 april, een dag na Pasen, zag ik in mijn agenda staan dat het de dag van de Aarde was.
Ik vraag me af of ik iets heb gemist. Is er een nieuwe feestdag in het leven geroepen? Een dag waar de vlaggen aan de huizen blij wapperen in de wind en mensen dansen in de straat? Of is het een herdenkingsdag waar alle vlaggen halfstok hangen en we treuren om een aarde die zich zo langzamerhand kan hullen in haar rouwkleed?
Bijna niet voor te stellen als ik haar, op dit moment, aanschouw in haar uitbundige lentekleed en vogels om haar heen de schoonheid en het geluk bezingen.
Het is moeilijk om je hier te realiseren dat er op onze aarde zoveel oorlog, zoveel vernietiging en geweld plaatsvindt, allemaal veroorzaakt door de mens. De Israelische filosoof en schrijver Yuval Noah Harari, bekend van de bestseller Sapiens, schreef een prachtig kinderboek: Hoe wij het machtigste dier op aarde werden. Volgens mij niet alleen het machtigste maar misschien ook het slechtste diersoort?
Naast alle oorlogen die zoveel kapot maken, de complete vernietiging van bomen in het Amazonewoud die de longen van onze aarde zijn en zoveel andere zaken die bijdragen aan de uitputting van de aarde en het lijden van zoveel mensen, begint nu ook de strijd om wie de maan gaat bezitten. Gaan we daar straks ook oorlog om voeren? Waar houdt de immense hebzucht van de mens op? Hoe gek laten we ons maken door alle leugens over materiële zaken zoals geld, oorlog en macht. Al het bedrog en alle afschuwelijke machtsspelletjes? Hoeveel moet er nog kapot?
Zijn we vergeten dat we een deel van de aarde zijn en de aarde een deel van ons? Maar we kunnen de aarde niet bezitten, we kunnen de lucht niet bezitten en we kunnen de maan niet bezitten. We mogen gebruiken wat we nodig hebben want de aarde geeft ons meer dan genoeg. Wat we echter doen is onze Moeder Aarde op grote schaal misbruiken en we denken er niet eens over na wat we aan het doen zijn. Alles is ter meerdere glorie van onze hebzucht waar geen einde aan lijkt te zijn..
Maar er is een verschuiving gaande, niet buiten ons, maar binnen in mensen. We zijn wakker aan het worden en langzaam meer en meer verbonden met ons innerlijke gevoel en meer afgestemd op wat écht klopt. En daar hoeven we niets voor te doen, alleen aanwezig te zijn, open en verbonden, in liefde levend.
Dus vraag ik bij mezelf hoe ik ervoor kan zorgen dat ikzelf de aarde, mijn thuis, een stukje mooier maak in plaats van haar te vernietigen. Voor mij betekent het om steeds meer te gaan voelen, te ervaren en
vooral om me te beseffen dat ik onderdeel ben van alles om mij heen en me intens ontroerd voel in contact met de natuur.
Steeds meer mensen zetten deze stappen en groeien in bewustzijn en liefde en juist omdat alles met elkaar verbonden is, gaat dit zeker een positieve impact hebben.
We staan niet boven de natuur, we staan niet boven een ander en we hebben zeker geen recht om een ander, in dit geval de mens, het dier en de natuur, te vernietigen.
Dus ja, hoe moeilijk het ook is om je te realiseren dat alles, maar dan ook werkelijk alles met elkaar verbonden is, kunnen we de dag van de Aarde tot een feestdag maken! En daar hebben we niet eens oranje petjes of vlaggetjes voor nodig, alleen maar jezelf!
Want als de stem van Moeder Aarde niet meer wordt gehoord, zijn we als mens reddeloos verloren en ik zeg eerlijk, zonder negatief te zijn, daar zijn we al hard naar op weg...
Maar ik blijf het vertrouwen houden en doe, net als zoveel anderen, mijn best om een bijdrage te leveren, hoe klein het misschien ook is. En ik zal de eerste zijn die, als de dag van de aarde ooit een feestdag zal worden, de vlag buiten hangt en door de straten danst!
De stem van Moeder Aarde
"Het leven is een cirkel waarin alles beweegt
zie de aarde, de zon en de maan
kijk het nest van de vogel, volg de weg van een ster
alles rond, uit een cirkel ontstaan
waar evenwicht was, geen begin en geen eind
werd mijn levensweb steeds weer hersteld
kon de aarde zich vernieuwen, was geen wond nog te groot
werd eeuwenlang het geheim doorverteld,
werd eeuwenland het geheim doorverteld
hoor mijn stem in de lucht, in de rotsen, in de zee
mijn stem klinkt in de bomen, in het gras
mijn stem klinkt in de wind en in de diepte van je hart
daar zachtjes fluisterend hoe het ooit was
waar evenwicht was, geen begin en geen eind
werd mijn levensweb steeds weer hersteld
maar waar mijn web wordt verscheurd door het zinloos geweld
daar stopt mijn stem waardoor alles verdwijnt
daar stopt mijn stem waardoor alles verdwijnt...
(Manja, Uit de productie Atlantis, het einde van nooit.
Bij de Indianen is de vlinder het symbool voor transformatie)
