Het is zondag! Geen zonnige ochtend maar toch weer een prachtig kunstwerk in de lucht. Een spel van licht en donker over de vallei, onderbroken door een streep van licht. Onder ons zweeft een witte wolkendamp boven de Lot en zelfs Calvignac is verdwenen om, naarmate het licht optrekt, langzaam zichtbaar te worden. Elke keer een sprookjesachtig gezicht waarbij een knetterend houtvuur, een brandende kaars en een kop geurige koffie hoort.
Na weken van zon en een stralende blauwe lucht, is de herfst dan toch zichtbaar geworden. De natuur maakt zich op voor de winterslaap en eigenlijk hebben we vandaag ook zin om daarin mee te gaan.
Joep, onze half siamees vindt het prima allemaal zolang we maar stil blijven liggen en niet teveel lawaai maken. Joep heeft hondenmanieren; niet alleen loopt hij je voortdurend achterna om te kijken wat je gaat doen, maar hij heeft ook een hele speciale manier om zijn behoefte aan liefde te bevredigen.
Zo is zijn protocol dat hij 's ochtends en 's avonds, op een beslist dwingende manier, dicht tegen Frank aankruipt en uitsluitend door zijn rechterhand gekroeld wil worden. Hij duikt dan met zijn kop in de rechterhand van Frank waarbij hij zijn beide voorpoten om zijn arm slaat en zijn vlijmscherpe "dolken" op een enthousiaste manier in de arm van Frank drukt. Denk niet dat je bij dit ritueel ook de linkerhand kunt gebruiken want die wordt resoluut afgewezen. En mocht je het niet begrepen hebben dan duwt hij net zo lang tegen de laptop aan tot hij de rechterhand weer achter zijn oren voelt. Ondanks die vreselijke nagels is het elke keer ontroerend om te zien. Jammer genoeg begrijpt hij niet dat hij zijn nagels binnenboord moet houden.
Inmiddels weet hij ook dat hij daar niet de hele nacht mee door kan gaan dus zoekt hij voor een goede nachtrust mijn linker onderbeen op waar hij heel dicht tegenaan gaat liggen. Omdat daardoor mijn rechterbeen nagenoeg uit het bed hangt door de weinige ruimte, schuif ik voorzichtig een stukje op, maar dit is van korte duur want hij neemt de vaste slaapplek onmiddellijk weer in en doet of hij slaapt.
Ik heb weleens geprobeerd naar het midden op te schuiven zodat hij aan mijn rechterbeen kan liggen, maar dat idee is meteen afgekeurd in zijn eigenzinnige kattenkop. Het moet en zal het linkerbeen zijn.
Omdat hij ook nog moeite heeft met het wisselen van de tijd, rent hij elke keer rond 8 uur 's avonds als je richting slaapkamer loopt, met je mee om zijn plek op het bed vast in te nemen. Zeg niet dat een kat geen expressie heeft want zijn ogen spreken boekdelen als hij begrijpt dat het nog geen bedtijd is. Zijn 'uilenogen" worden dan twee keer zo groot en kijken je indringend aan.
Zijn broer Job heeft een andere manier om zijn liefde te tonen. Zo kan hij midden in de nacht bovenop je springen en je uitbundig met een schuurpapieren tongetje in je gezicht likken en daarna verwacht dat je hetzelfde doet bij hem. In mijn halfslaap geef ik hem dan maar een aai over zijn bol en duw hem weg. Echter, een plek op het bed is voor hem niet weggelegd want het terrein is verdeeld; Joep is heerser op het bed. Als Job dan probeert te slijmen door de oren van Joep met veel kattenliefde te gaan likken in de hoop ook op het bed te mogen, komt hij bedrogen uit, tenzij Joep in een goede bui is en Job kan verdragen.
Ach, eigenlijk verschillen wij mensen niet zoveel van dieren want verdraagzaamheid is ook bij ons maar beperkt. Wel moet ik zeggen dat ook ik het heerlijk vind om te knuffelen en geknuffeld te worden en dat mag ook de linkerhand van Frank zijn. Het is dat ik nog niet kan spinnen...
We missen nog steeds een hond in huis alhoewel onze beide heren erg hun best doen om dat gemis op hun manier goed te maken. En als ze dan alle twee met me meelopen als ik mijn boswandelingetje maak en ze parmantig voor me uit zie stappen met de staart omhoog, constateer ik tevreden dat we eigenlijk twee hondsekatten hebben...Hoeveel geluk kan een mens hebben ?...
 |
| Job en Joep Rosen |
