En daar sta je dan!
Aan de kassa van de supermarkt met twee boordevolle en loodzware boodschappentassen en een wandelstok die voortdurend op de grond klettert.
Dat er nou nog nooit iemand iets heeft uitgevonden dat die dingen gewoon blijven staan...
Enigszins hulpeloos kijk ik rond en vraag me af hoe ik met goed fatsoen bij de auto kom.
"Had je niet wat beter na kunnen denken" hoor ik mijn moeder in mijn oor. Ja, natuurlijk had ik geen euro om in het karretje te stoppen en de plastic alternatieve munten werken niet bij dit type laadbak.
Doorzetter als ik ben neem ik de regie in handen en bedenk om het in godsnaam maar in twee keer te doen.
Per slot van rekening heb ik altijd alles zelf gedaan in mijn leven, Ik de doorzetter, de koppige, de Nee, ik heb geen hulp nodig...
Een oude baas achter mij voelt of ziet mijn wanhoop en zegt me te willen helpen als ik even het geduld heb om te wachten tot hij heeft afgerekend. Ik voel me een stuntel als hij achter me aan sjokt met de tassen. Gelukkig heeft hij zelf nauwelijks boodschappen; een typische éénmanszaak zonder vrouw thuis die een ellenlang boodschappenbriefje heeft meegegeven. Bij de auto gekomen tilt hij de boodschappen erin en begint te babbelen. Binnen 5 minuten weet ik dat hij een ex-marinier is, dat hij 82 jaar is en nog steeds vitaal en gezond. Hij bekijkt me van boven tot onder en vraagt dan zonder enige gene hoe oud ik ben.
Bijna 79 jaar zeg ik niet zonder gepaste trots want eerlijk is eerlijk, ik vind het nog steeds een wonder dat ik dat heb gehaald, althans bijna...
De oude baas babbelt rustig door, zonder punt of komma en ik doe erg mijn best om alles te kunnen volgen wat natuurlijk niet lukt want het tempo van het gesprek is hoog en mijn hersenen werken, net als mijn benen, niet meer zo snel.
Maar ik merk dat ik mijn ogen niet van hem af kan houden, gewoon omdat hij zo'n open gezicht heeft en zo'n blije en liefdevolle uitstraling. Hij doet me denken aan mijn fantastische opa waar ik zo dol op was.
Bestaat deze vriendelijkheid nog steeds terwijl de wereld om je heen steeds gekker wordt en de polarisatie toe neemt? Agressie en oorlog het nieuwe moraal is en de verdeel en heerspolitiek de wereld in een staat van angst en afgescheidenheid houdt?
Eigenlijk zou ik hem uit willen nodigen om een kopje koffie te drinken en zou ik hem willen vragen hoe hij, als ex-militair, naar de huidige wereld kijkt. Heeft hij ooit gevochten, heeft hij gedood, heeft hij herinneringen aan de tweede wereldoorlog? Maar mijn To-do lijstje roept en hij zegt dat hij ook verder gaat.
"Dank U wel, U bent een engel" zeg ik spontaan waarop hij me stralend aankijkt en zegt" Dan krijg ik een zoen van U"! Tegenwoordig is de trend om meteen maar over ongewenst gedrag te praten maar uit de ogen van de oude baas spreekt alleen maar een pure vriendelijkheid en het voelt voor mij ook heel normaal om hem spontaan te omhelzen en hem op elke wang een stevige zoen te geven.
Ik krijg even de indruk dat hij huppelend weg zou willen lopen. Heerlijk dat die oprechte vriendelijkheid nog steeds om je heen is. Ik voel mijzelf even als die jonge meid van vroeger.
Was dit nou sjansen of gewoon bejaardenhulp ?
Ach, laten we het maar op bejaardenhulp houden want als ik thuis kom, ligt Frank op de grond en probeert een hagedis te redden die door de kat gevangen was....Weliswaar een variatie op het thema want in dit geval is het de bejaarde die een nog jonge hagedis helpt...
