Als kind was ik dol op sprookjes en dat is eigenlijk altijd zo gebleven.
Want zeg nou eerlijk, hoe fijn is het niet als het Goede wint van al het Kwade?
Stel je voor dat ik een geheime formule had en al het kwaad in deze wereld kon laten verdwijnen? Dat het monster van haat en geweld dat door de wereld raast, in lucht op zou kunnen gaan?
Zo'n zilveren toverstafje waar ik alleen maar mee hoef te zwaaien waardoor we een wereld zouden krijgen waar de liefde weer ging stromen. Ach, laat mij maar in sprookjes geloven, ik doe er geen vlieg kwaad mee...
Toen onze kleindochter Luna 9 jaar was, kreeg ik een kaartje van haar waarop stond :
Als er liefde voorbij waait, moet je het vangen en een plek geven in je hart.
Mij gaf het inspiratie om toen dit sprookje te schrijven:
Er was eens een meisje dat de wereld soms zo zwart en zwaar vond. Het maakte haar verdrietig en het ging haar steeds meer moeite kosten om blij te zijn. Elke avond als ze in haar bed lag, dacht ze aan de narigheid op de wereld; alle oorlog en geweld, de mensen die steeds minder aardig naar elkaar waren en zo vaak ruzie maakten, alle drukte en haast overal...haar hoofd tolde van al die sombere gedachten en ze kon pas in slaap vallen als ze door haar zolderraampje de sterren en de maan zag. Het leek net of de maan naar haar glimlachte en dat kon ook niet anders want het meisje had altijd een beetje het gevoel dat de maan haar vriendinnetje was. Op een mooie dag, toen ze zich weer verdrietig voelde, liep ze door het bos en ging op een steen zitten. Stil en eenzaam zat ze daar en de tranen rolden langzaam over haar wangen. Ze zag de bloemen niet om haar heen, ze hoorde de vogels niet zingen en hoe de vlinders ook om haar heen dansten, ze zag alleen maar die grote en boze zwarte wereld.
“Hé, je maakt mijn vleugels nat en dan kan ik niet meer vliegen” hoorde ze opeens een zacht fluisterstemmetje zeggen. Op haar hand zat een prachtige paarse vlinder die verontwaardigd omhoog keek en zijn vleugels stevig dichtgevouwen hield voor de tranen die uit de ogen van het meisje druppelden.
Ze dacht dat ze droomde maar de vlinder kietelde met zijn tere pootjes op haar hand en riep:
“Hoor je me niet, je maakt mijn vleugels nat met deze stortregen! Hou daar eens mee op !”
“Sinds wanneer kunnen vlinders praten” vroeg het meisje verbaasd en ze vergat zowaar al haar tranen. “Natuurlijk kunnen we praten” antwoordde de vlinder een beetje verontwaardigd. ‘iedereen kan praten in de natuur maar jullie kunnen niet meer naar ons luisteren omdat jullie alleen maar met andere dingen bezig zijn”.
“ Ja,” zei het meisje, “daar word ik nu elke keer zo verdrietig van want ik vind de wereld soms zo zwart en somber. Ik zou de hele wereld zo graag wat mooier willen maken, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen en van al dat piekeren word ik moe en steeds verdrietiger” en ze begon meteen harder te huilen. “ Stop, stop, stop” riep de vlinder “want straks maak je met al die tranen ook nog allemaal gaten in mijn vleugels en dan kan ik je mijn geheim niet laten zien”.
Onmiddellijk stopte het meisje met huilen. “ Wat voor geheim dan ? “ vroeg ze verbaasd. De vlinder deed haar beide vleugels heel voorzichtig open en bleef stilletjes op de hand van het meisje zitten. “ Laat je geheim dan zien” zei het meisje. “Maar dat laat ik je nu toch zien” antwoordde de vlinder zacht. “ Ik zie niks” riep het meisje een beetje teleurgesteld.
De vlinder deed haar vleugels een paar keer open en dicht. “Kijk”, fluisterde ze, “ dat is nou precies het probleem. Mensen kunnen niet meer kijken, ze zien niet eens meer wat een mooie kleuren ik heb”. “ Ja”, zei het meisje een beetje boos, “die zie ik heus wel, maar dat is toch geen geheim.”
“Kijk maar eens goed naar de kleuren,” fluisterde de vlinder opnieuw, en probeer nergens anders aan te denken”. Ze danste om het meisje heen, haar vleugels gingen open en dicht en het leek wel of alle kleuren licht gaven.
Het meisje keek en keek...en opeens kon ze door de kleuren heen kijken en had ze het gevoel in een heel andere wereld te zijn beland. Een wereld waarin ze meevloog met de vlinder, over groene heuvels, velden vol bloemen en een hemel die zo blauw was dat ze het gevoel had in een paradijs te zijn. Overal om haar heen vlogen vlinders rond met de meest prachtige kleuren die haar zo blij maakten dat de deurtjes van haar hart helemaal open gingen staan om al die kleuren binnen te laten komen.
“Oooooh”, fluisterde ze zachtjes, “mijn hart wordt er helemaal warm van”. “dat is nou het gevoel van liefde” lachte de vlinder. “En merkte je nu dat alles opeens niet zo zwart en somber meer is?” “Dus liefde is het grote geheim” vroeg het meisje. De vlinder klapte verrukt met haar vleugels heen en weer. “ Wat ben jij een snelle leerling” juichte ze. “De liefde zit in alle dingen om je heen, ook in de rotsen en de zee, écht in alles...zelfs in de mensen!” Daar moest het meisje even over nadenken.
“Maar al die oorlog dan en waarom doen mensen zo naar tegen elkaar?”
“Gewoon omdat jullie vergeten zijn hoe je écht kunt kijken om alle wonderen in de wereld te zien en als je die wel ziet, gaat je hart open en voel je de liefde zoals jij nu gevoeld hebt. En met die liefde in je hart maak je geen oorlog en doe je andere mensen geen pijn”. “Maar dan ga ik het nu aan iedereen vertellen” juichte het meisje, want eigenlijk is het dus heel makkelijk om de wereld er anders uit te laten zien”.
“Ho,ho,ho, niet zo haastig” riep de vlinder, “zo eenvoudig is het niet want het is heel veel werk om je, iets wat je vergeten bent, weer te herinneren, daar moet je vreselijk veel moeite voor doen en het ook héél erg graag willen. En waar wil je beginnen, de wereld is zo groot!” Het meisje dacht even diep na en sprong toen op. “En toch ga ik het proberen en ik ga iedereen die ik tegen kom vertellen dat ze de liefde kunnen vangen en in hun hart kunnen stoppen”. En zo gebeurde het dat het meisje door haar wereld danste met een hart vol liefde en iedereen het verhaal vertelde van het grote geheim...
Manja juli 2015
