Wonen middenin de natuur heeft vele voordelen, maar ook een aantal nadelen.
De afgelopen weken worden we geconfronteerd met de woningnood; in ons geval wil dat zeggen dat grote aantallen insecten ons huis uitgekozen hebben om zich met drommen familieleden te gaan settelen in gaten, kieren en keukenkastjes.
Nog nooit in die 20 jaar dat we hier wonen, hebben we zoveel inwoning gehad. Daar was de muizenplaag van jaren geleden niets bij. Echt gezellig kunnen we het niet vinden want ze dragen niets bij aan de huishouding en de schuldvraag bij de klimaatverandering leggen, heeft ook weinig zin.
Ze hebben zich genesteld en maken de indruk heel tevreden te zijn.
Natuurlijk kun je je afvragen waarom we ons zo druk maken want per slot van rekening is hier ruimte genoeg maar omdat het beslist voor ons geen feestje is, zal een "volkerenmoord" onvermijdelijk zijn.
We hebben vliegende mieren in de slaapkamer, wandelende mieren overal waar je kijkt, meelmotten in de keukenkast en parketvlooien. Ons huis is dus aardig vol mag ik wel zeggen.
Vliegende mieren, die ik overigens voor de eerste keer zie, zijn gewone mieren maar dan met vleugels. Het zijn de vruchtbare jonge koninginnen en mannetjes van een mierenkolonie. Op een warme zomeravond vliegen ze massaal uit om met elkaar te paren. Dit wordt de bruidsvlucht genoemd. Dat ze uit verschillende kolonies bij elkaar komen is goed, want zo wordt incest voorkomen. De bevruchte koninginnen werpen daarna hun vleugels af en zoeken een mooi plekje om hun eigen nest te beginnen. De mannetjes moeten hun liefdesdaad echter onmiddellijk met de dood bekopen.
Eén van de dingen waarmee je die honderden vliegende en vlijtige insecten kunt afleiden en kunt stoppen, is de stofzuiger pakken, maar je kunt ook een mierenbuffet organiseren. In eerste instantie zie ik in mijn verbeelding lange tafels vol lekkere hapjes en de honderden mieren die geduldig in de rij staan met hun bordje in de hand. Als ik opzoek wat een mierenbuffet is, blijkt het gewoon een mierenlokdoosje te zijn waarvan het enige pluspunt is dat het volledig biologisch is. Ik vraag me af of ze dan ook minder lijden als het milieuvriendelijk is...Ik zal daar niet achterkomen maar het is een feit dat ze, koningin of niet, na 2 dagen verdwenen zijn in de slaapkamer.
Daarna ga ik de strijd aan met een invasie van meelmotten, ook wel voorraadmotten genoemd omdat ze dol zijn op aangebroken verpakkingen waar ze graag hun eitjes in leggen. De zorgzame moeders weten dan zeker dat hun kinderen, na de geboorte, meteen te eten hebben. Ze vreten zelfs door het plastic heen.
De wijfjes van de meelmot leven ongeveer 2 weken en in die tijd leggen ze 300 tot 500 eitjes in je voedingsmiddelen. Na 7 dagen komen de babymeelmotten (larven) ter wereld en werpen zich meteen op het voedsel. Kun je je er een voorstelling van maken hoe overbevolkt mijn keukenkast is? Op Internet staat dat het lang kan duren voor je ze kwijt bent dus vol goede moed haal ik alles uit de keukenkast, gooi alle voedingsmiddelen weg, ook als de verpakking nog dicht zit en begin eerst te zuigen en daarna te soppen. Koop allerlei goed afsluitbare dikke plasticbakken in verschillende maten die ik weer in mijn grote plasticbakken zet. Dus bakjes in bakken. Vooral geen etiketjes vergeten anders moet ik eerst 20 bakjes openmaken om dat zakje nootjes te vinden. Een heel gedoe en ik heb nog weinig eer van mijn werk want inmiddels heb ik deze operatie voor de tweede keer gedaan. Oma weet raad geeft bovendien de tip om takjes laurier in de kast te leggen want daar houden ze niet van. Misschien was dat zo in Oma's tijd want er komen nog steeds motten uit mijn kast vliegen alhoewel het aantal duidelijk aan het minderen is.
En dan de laatste nachtmerrie van mensentreiters; de parketvlo! Waar ik bij de vliegende mieren en de meelmot nog enige sympathie kon opbrengen, is dat onmogelijk bij onze ongewenste gasten. Met name Frank wordt het slachtoffer van de terreur van deze bloeddorstige wezentjes en zijn we gedwongen om de gifspuit ter hand te nemen omdat het onmogelijk is om op een andere manier deze vlo het huis uit te krijgen. We krabben en we krabben en bestrijden de jeuk met een goede ciderazijn, spuiten alle houten vloeren en zuigen elke dag 2 keer. Ook de katten moeten er aan geloven dus we sponseren de dierenarts met een week huishoudgeld en krijgen er een plastic zak met gif voor terug. Langzaam wordt ons lijden minder alhoewel de beten van de vlo bij ons alle twee een allergische reactie heeft veroorzaakt.
Om ons heen horen we verschillende verhalen van soortgenoten die ook lijden onder één of andere insectenplaag in huis en natuurlijk krijgt het veranderende klimaat de schuld.
Maar zijn wij, de mens, niet eigenlijk zelf verantwoordelijk voor de verandering van het klimaat en alle uitwassen die daar aan vast zitten?
Wij, de mens, die zich superieur voelt, de aarde uitbuit, zich alles toe-eigent, steeds maar meer wil en ervoor zorgt dat het evenwicht tussen alles compleet verstoord is.
Dat lossen we niet meer op met een spuitbus vol gif en ook Oma's wijze raad, hoe wijs onze voorouders ook waren, is al lang de oplossing niet meer.
Het mooie van leven in de natuur hier is dat we ons zo bewust zijn geworden dat alles met elkaar verbonden is, niet alleen de mensen maar ook de dieren, insecten, planten, bomen...
De rust in huis begint weer terug te komen, maar mijn gedachten maken overuren...
Hoe kan ik in dit huis alles een beetje in evenwicht houden zonder voor alles een bus met gif te pakken.
Hoe kan ik die meute kleine terroristen duidelijk maken dat ze hier best mogen wonen en de liefde mogen bedrijven maar mij niet lastig moeten vallen en mij zeker niet op moeten zadelen met jeuk en bulten.
In "De wereld van Mathijs" liet ik een leger mieren opdraven om de gebombardeerde kerktoren waar de kerkuil zo gerieflijk woonde, weer op te bouwen. Wat zou het leuk zijn om die invasie van vlijtige diertjes
waar ik in bewondering naar kijk, te laten helpen met het werk hier. Moet ik dan eerst net zo klein worden als in het boek van Godfried Bomans, Erik, of het kleine insectenboek, zodat ik met ze af kan spreken wat er hier allemaal gedaan moet worden? Nog even en ik ga die invasie van kruipende en vliegende inwoners nog missen...
Mierenlied (uit De wereld van Mathijs )
Wij gaan bouwen aan een toekomst
vol geduld en vol met vlijt
de gemeenschap in het vaandel
want zo zijn we opgeleid
wij gaan bouwen vol met ijver
hou het vol en zet maar door
de gemeenschap boven alles
duwt ons in het juist spoor
dus hoort, zeg het voort
luister naar ons mierenlied
en onthou ieder woord
sta paraat, vergeet dat niet...
wij zijn werkers aan bewustzijn
samen delen, samen één
groepsverband staat in het vaandel
want dan ben je nooit alleen
wij zijn werkers voor een ieder
bereidwillig en sociaal
vele levens opgeofferd
alles voor ons ideaal...
